Dip-dag

Vandaag heb ik een dip-dag. De hormonenhuishouding tijdens de overgang helpt er goed aan mee. Ik stijg omhoog en val dan plots razendsnel naar beneden. Ik hoop, door dit vandaag met jullie te delen, dat ik het van me af kan schrijven en dat het fungeert als vangnet.

Zo niet, dan kets ik waarschijnlijk flink op mijn bakkes.

Er gaat veel zin en onzin door mijn hoofd sinds ik gisteravond in mijn bed ben gaan liggen. Ik werd wakker van de nachtmerrie, ik hoopte nochtans op een hengst.
Die kreeg ik dan deze ochtend rond een uur of tien. Een flinke hengst in mijn gezicht. Huilbui na huilbui. Ik mis het verleden.
Als ik toch eens de tijd achteruit kon draaien...

Helaas dat gaat niet en doe ik het met wat ik heden heb. Een laag zelfbeeld, weinig vertrouwen in de medemens en niemand die ik werkelijk durf te vertellen waar ik mee rondloop.
Gelukkig drink ik niet meer elke dag en heb ik zelden tot nooit een kater. Behalve die van 2012. Die blijft maar hangen en ik ben daar zelf de veroorzaker van.
Als ik toch eens de tijd achteruit kon draaien...

Ik wil tegen verschillende mensen zeggen dat het me spijt. Maar een sorry draait ook de tijd niet terug. Ik heb een horloge liggen waarop ik de wijzers nog wel terug kan draaien, maar ik kom er nergens mee.

Onder de douche, van half elf, heb ik me voorgenomen om vandaag geen tranen meer te laten rollen. Maar op dip-dag komen die vanzelf.
Ik wil geen medelijden, ik heb het nota bene zelf gedaan. Ik hoop alleen duidelijk te maken tegenover de buitenwereld, dat overgang bij vrouwen niet zomaar het stoppen is van ongesteld worden. Er gebeurt veel meer in het lichaam dan we willen.
Niet iedereen heeft er last mee, niet elke vrouw is hetzelfde en ook niet elke dip-dag verloopt hetzelfde.

Maar ik heb er dus wel steeds meer last van en in die zin zou ik willen dat ik toch eens de tijd vooruit kon draaien...