Waarom
laten mensen met zich sollen?
Dit is een gedachtegang van
buitenstaanders. Van de mensen die geen narcistische persoon in hun
buurt hebben. Die ook geen slachtoffers kennen. En of dat nu mannen,
vrouwen of kinderen zijn die in contact zijn geweest met een narcist,
dat maakt niet uit. Ook narcisten bestaan in alle soorten en maten.
Ze hebben ook niet allemaal dezelfde kenmerken en zijn niet allemaal
even erg. Daarom lijkt het voor een buitenstaander alsof een
slachtoffer met zich heeft laten sollen. Naar de buitenwereld toe is
de narcist meestal vriendelijk, behulpzaam, charmant. Zo ook in het
begin naar zijn partner.
Ik ben
harder geknakt door hem dan ik aanvankelijk dacht. Ik dacht dat ik
slim was en dat ik er ook snel vanaf zou zijn als ik geen contact
meer met hem zou hebben.
Het
doet me pijn. Ooit was ik een vrouw met een gezond zelfvertrouwen. Ik
kon goed voor mezelf zorgen en ook voor anderen. Ik kan nog steeds
goed voor mezelf zorgen, maar ik twijfel aan veel dingen, waarover ik
vroeger niet zou twijfelen. En ook al weet ik als ik nuchter nadenk
dat het allemaal zo erg niet is en dat ik vooruit kan, toch hapert er
iets. Ik kan er mijn vinger niet op leggen. Soms huil ik de hele dag.
Dan denk ik dat ik het anders had kunnen aanpakken, maar als ik
verder ga nadenken dan kom ik tot de conclusie dat ik het helemaal
niet anders aan had kunnen pakken, want dat stond hij niet toe. Als
er anderen in de buurt waren liet hij geloven dat we samen werkten en
samen goede dingen deden, dat ik goed was in zaken regelen, in lekker
koken, in zorgen voor van alles en nog wat. Maar als we alleen waren
dan gaf hij kleine steekjes, ik deed het altijd net niet goed genoeg.
Hij vond dat het anders moest. Hij zou zus en hij zou zo...
En o
wee als ik er iets van zei, dan werd mijn “tegenspraak” niet
geduld. Ik moest komen met fatsoenlijke argumenten en als ik dan
goede argumenten had, gaf hij er een draai aan, zodat ze van tafel
geveegd werden. Hij gooide tijdens onze gesprekken vaak een duur
woord op tafel of iets in het Latijns. Dan hield hij een paar
seconden stil en begon aan de uitleg van zijn tekst. Nu ben ik niet
stom en als ik dan hem onderbrak door te zeggen dat ik heus wel wist
wat het woord betekende werd hij boos.
Hij
wilde in het begin een intelligente vrouw met een gezonde dosis
humor, maar uiteindelijk mocht ik niet intelligenter zijn dan hem. Ik
mocht ook in gezelschap niet harder opvallen dan hij. Als ik meer
aandacht kreeg, begon hij of harder te praten of hardop te lachen,
zodat de hoofden van de mensen zijn kant opdraaide. Een keer zaten we
samen op een terras en we zaten met twee in gesprek. Het ging er
rustig en gezellig aan toe tot hij plots een hele uitleg opstartte
over chemische verbinding en elementen. Ik weet het oorspronkelijke
gesprek niet meer, maar er zaten ondertussen wat meer mensen op het
terras en natuurlijk stond hij door wat harder te praten meteen in de
belangstelling. Een man van een paar tafeltjes verderop vroeg hem
meer uitleg en hij was vertrokken.
Een
andere keer zaten we wat te drinken en ik kreeg aanspraak van een
koppel naast ons. Ze hadden gehoord dat we het over Afrika hadden
(dat was zijn vaste gespreksonderdeel in Europa om aandacht te
trekken) en ze hoorden dat ik er boeken over geschreven had. Ze
wilden graag meer van mij weten en waar ze mijn boeken konden
bestellen. Hij nam het gesprek over en uiteindelijk stoefte hij
naderhand dat hij ze aan een boek geholpen had.
Ik nam
dit soort gesprekken en handelingen vaak voor lief. Het maakte mij
niet zoveel uit dat hij aandacht vroeg, waar we ook waren.
Later
vond ik het steeds vervelender dat hij mijn gesprekken overnam en dat
ik opzij geschoven werd als ik belangstelling kreeg van mensen. Ik
mocht precies niet meer aanwezig zijn. Alleen als ik hem mee onder de
aandacht kon brengen, telde ik ook mee. Ik was goed genoeg om
allerlei zaken op de achtergrond te regelen, ook qua inzamelingen
voor het project. Uiteindelijk deed hij alsof hij alles gedaan en
geregeld had. Nooit een complimentje, tenzij er volk bij was. En hij
het eigenlijk niet kon maken om me te negeren.
Maar
ik ben meer dan dat. Ik ben geen bijzaak. Ik ben een volwaardig
persoon. En ik ga knokken om weer die vrouw te zijn. Een sterke
zelfstandige vrouw die voor zichzelf opkomt.
En
hoewel ik weet dat de ijsberg aan de onderkant nog een grote
verrassing gaat hebben, blijf ik knokken voor mezelf en voor anderen.
Als ik het kan kan iedereen het.
Wij
hebben niet met ons laten sollen. We zijn misbruikt. We hadden goed
vertrouwen in die vriendelijke mens. Die mens die beloftes deed, die
aangenaam was in omgang.
De
buitenwereld weet het niet. Die ziet niet alles en die kijkt er
anders tegenaan. Maar andere slachtoffers herkennen het en hebben het
ook niet aan zien komen.
Ik
voel me inderdaad vaak stom dat ik die man heb geloofd, dat ik erin
gestonken ben. In zijn mooie verhaaltjes. Zelfs zijn directe omgeving
zei gewoon dat ik hem moest accepteren zoals hij was, maar zij
hoefden niet dag en nacht met hem samen te zijn. En ik weet zeker dat
als ze dat wel zouden zijn dat ze allemaal gillend weg gelopen zouden
zijn.
Je
kunt inderdaad accepteren dat iemand een narcist is, daar kan die
persoon vaak zelf niets tot weinig aan doen. Maar je hoeft er echt
niet mee samen te leven. Vooral niet als die persoon geen liefde
kent. Mijn narcist was daar heel simpel in, die zei gewoon dat ik
mijn emo uit moest zetten. Die wilde verder met mijn leuke kant.
“Als
je kreng opzij zet mag je bij me blijven.”
De
meest rare uitspraken kon hij doen. En ik accepteerde het, want ik
dacht dat hij terug zou veranderen in de man die hij de eerste week
was. Ik dacht dat ik hem kon helpen om weer lief te hebben. Ik dacht
dat hij zoveel geleden had door zijn ouders, zijn broer en zussen en
niet te vergeten zijn ex-vrouwen. Hij heeft me die eerste week zoveel
verteld over alle slechte dingen die hij meegemaakt had met al die
mensen. Zelfs zijn eigen kinderen hadden hem bedrogen en veel pijn
gedaan. Hij was bezeerd en was zo blij dat ik er nu was, een
liefdevolle dame die hem blij maakte met haar geweldige lach.
Dat
hij die lach door de jaren heen veranderde in een ietwat zuur gezicht
is volgens hem niet zijn schuld, maar mijn eigen schuld. Ik heb de
put zelf gegraven en hij heeft alles gedaan wat in zijn mogelijkheid
lag om mij bovengronds te houden.
Ik
roep de buitenwereld op om er te zijn voor de slachtoffers van
narcistische personen!!!
Wij
hebben niet met ons laten sollen. We zijn misbruikt. We stapten vol
vertrouwen in een relatie met een vriendelijk, warme persoon. Een
persoon die ons meenam naar de top en zodra we begonnen zweven en
boven deze persoon uitkwamen, begon die ons te ondergraven. Kleine
sneren waardoor we langzaam maar zeker begonnen te twijfelen aan
onszelf.
Het is
tijd dat het doek valt, geen Oscar voor de narcist. Maar een dik,
warm applaus voor alle slachtoffers. Die ondanks veel moeilijkheden
overeind proberen te blijven.
Steun
ze, ben er voor hen die je nodig hebben. Er is leven na de narcist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten