Vernieuwing brengt kleur in je leven

De laatste weken ga ik emotioneel op en neer, wegens verschillende omstandigheden en situaties. Geregisseerd van buitenaf en van binnenuit. Door verleden, heden en vraag over de toekomst. Ik heb mezelf wijs gemaakt dat ik niet in de put zit, maar dat ik enkel door dalen ga (soms heel diepe dalen). Dus eigenlijk zit ik wel vaak in de put.
Maar omdat ik me dat verboden heb...ga ik dus door dalen. Kun je nog volgen?

Ik ben een gelukkig mens. Ja, toch wel ook na het beginstuk van dit verhaal. Ik heb een dak boven mijn hoofd, eten op de plank, drie gezonde kinderen die door mijn ex goed verzorgd worden. Gelukkig kan ik ook door één deur met mijn ex en ben ik daar welkom.
Ik kom niets te kort. Ik kan goed voor mezelf zorgen.

Waar komt dan toch die onrust vandaan en wat ga ik er mee doen?
Ik heb net een boekje uitgelezen, getiteld Hoe help je jezelf uit de droom. Er staat op de kaft geen vraagteken achter, wat een beetje vreemd is, aangezien het een vraag is. Maar ik heb er ook in gelezen dat je als mens niet overal over moet vallen of commentaar op moet geven.
Mijn jongste zoon zei laatst in het ziekenhuis: "Waarom heb jij op alles en iedereen wat aan te merken?"
Ik vond dat het wel meeviel, maar na enkele dagen viel het me op, dat ik dat inderdaad steeds vaker doe. Is het om mezelf beter te voelen? Ik weet het niet. Ik probeer het niet meer te doen.
Dat is ook de reden waarom ik dit schrijven ben begonnen. Ik ga minderen op Faceboek en in mijn blog wil ik in de toekomst ook andere verhalen gaan schrijven. Geen levensverhaal meer, geen waargebeurde zooi. Ja, soms lees ik terug en dan denk ik bij mezelf: "Aandacht trekken is niet goed." En eigenlijk ook niet de bedoeling van de blog. Ik wilde delen met jullie. Maar dat wil ik dus nu niet meer. Ik wil er ook niet op (be)(ver) oordeeld worden. Ik wil geen "goede" raad in privé-berichten of in mijn mail. 

Ik heb sinds 2012 zes boeken geschreven in verschillende genres, maar allemaal gebaseerd op dingen uit mijn persoonlijke leven. Ik hoopte, via af en toe een humoristische toon in de boeken, mensen een goed gevoel te geven. Ik krijg vaak het compliment dat ze zo heerlijk geschreven zijn, makkelijk te lezen en zeer herkenbaar. 
Het maakt echter ook dat ik een beetje in het verleden blijf hangen. Vooral mijn laatste boek 'Bevrijd van de narcist" over mijn jaren samen met een narcistisch persoon, geeft me een slecht gevoel. Toen mijn dochter me in 2016 zei dat Raf een narcist was en dat ik maar eens op Google moest zoeken naar dat woord, ging er een wereld voor me open. Puzzelstukken vielen op hun plaats, maar er kwamen ook vraagtekens. Ik heb mezelf in een slachtofferrol gestoken, maar neem niet alleen hem kwalijk dat ik hier ben beland. Ik heb zelf keuzes gemaakt. En inderdaad in het begin zag ik het niet. Hij was lief, zorgzaam en aardig. Naderhand werd hij pas erger en toen dacht ik steeds dat hij wel weer de oude zou kunnen worden. Dat die lieve, zorgzame, aardige man nog in hem zat. Ik heb hem zelfs daarop aangesproken en gevraagd waar die gebleven was? Hij lachte me vierkant uit, benadrukte dat mijn IQ van boven de 130 hierbij niet zou helpen.
En nee, dat helpt zeer zeker niet. Hij zei ook dat ik geen enkel boek zou verkopen, want ik kon mezelf niet eens verkopen. Ik kwam niet op voor mezelf. Ik was te stom.

Ja, ik ben stom geweest. En soms laat ik me daardoor weer terug naar beneden zakken, maar daar ga ik mee stoppen. Er zijn door de jaren heen een paar duizend van mijn boeken verkocht en uitgeleend, dus neem ik aan gelezen. 
Vorig jaar ben ik begonnen aan een nieuw boek: "Zoektocht naar adem" En het is hoog tijd dat ik daar meer tijd in ga steken en niet mijn tijd meer verdoen met zoektocht in het verleden.

Gisteren heb ik gewerkt aan wat gedichten die zet ik hieronder, ze hebben nog wel een schaafplankje nodig...

Een rode blos op haar wangen

Oranje gloed in haar haar

Ze hield de kleuren gevangen

Tinten groen in haar ogen

met een vleugje goud

Haar lippen wat paars

De nagels blauw

Ze werd een beetje koud

De knalgele zon kwam op

Drukte de witte wolken opzij

Ze kreeg weer wat kleur erbij

Haar armen bruin

De haren zwart als raven

Ze hoefden haar vandaag

echt nog niet te begraven

Ze zoog krachtig

de onzichtbare, kleurloze

zuurstof diep in

Dat gaf haar leven weer zin

Ik zou zo graag verdrinken
in blauw met geel en groen
me bekleden met paars en oranje
zonder al te veel franje
me wikkelen in rood en bruin

En dan wil ik dollen
vol passie baden in jouw vocht
samen vurig rollen
over doeken
ze vullen met vegen
niet te vaag
spetteren

Zo vormen kleuren mijn gevoel
jij begrijpt wat ik bedoel
letters vormen woorden
zoals geel, rood, groen en blauw
ze vormen waar ik vandaag van hou
of juist
niet

Verloren ziel

haar hart bloedt

de ogen tranen van geluk

ze heeft haar ziel verloren

de duivel kwam

hij wilde haar bekoren

hij nam haar

gaf haar diepere zin

een bestaan

zij keek hem aan

in zijn felle ogen

voelde zijn handen

overal

ze keek hem aan

verdronk in de vlammen

ze liet hem begaan

haar hart maakte sprongen

begon sneller te slaan

was niet te stoppen

zo heeft ze

vol genot en passie

haar ziel verloren

Kerst 2019

Dit is de eerste Kerst in 52 jaar dat ik echt helemaal alleen ben. Nog nooit zat ik met Kerst alleen. Ik vroeg me af hoe het zou zijn?

Het is eigenlijk zoals elke dag. Er wordt alleen gezegd dat dit de periode is waarbij niemand alleen hoort te zijn, maar volgens mij zitten er honderden, zo niet duizenden gewoon alleen thuis.

In de reclame op tv zie je gezinnen, familie, vrienden, buren bij elkaar aan een overdadig gevulde tafel aanschuiven/zitten. Er wordt wekenlang naartoe geleefd. Boodschappen gedaan, cadeaus gekocht, huis en tuin versierd. De gezelligheid wordt binnengehaald.

Gisteren heb ik voor een aantal buurtbewoners hapjes gemaakt om Kerstavond even samen door te brengen. Op “normale” dagen drinken we in buurtcentrum De Triangel een kopje koffie elke ochtend, behalve het weekend en de feestdagen. Die dagen zit iedereen thuis met zijn of haar kopje koffie.

Daniel, een van de buurtbewoners, had gisteren speciaal een heerlijke preitaart gemaakt. Met regelmaat maakt hij soep, allerlei soorten soep. Dan eten we 's morgens bij de koffie een kom soep. Hartverwarmend is dat. En natuurlijk gaat verse soep er altijd in.

Ikzelf heb twee dagen in de keuken gestaan om mini-worstenbroodjes, dadels met geitenkaas en spek, kipcocktail, viscocktail, mini-wraps en kwarktaarten te maken. De soep kwam deze keer gewoon uit blik, tomatensoep met ballen!

Er werd een Kerstkleed op tafel gelegd, schemerlampjes en kaarsjes aangestoken, om toch zeker niet in het felle TL-buis licht te zitten. De pickup ging mee en er werden Lp's gedraaid.

We waren niet met superveel mensen, maar eenieder die er was heeft genoten. Mijn lieve zus gaf nog Kerstcadeaus mee, die ingepakt onder de Kerstboom lagen.

Mijn lijf is gaandeweg tegen gaan stribbelen. Het werk is, ondanks dat ik het superleuk vind, eigenlijk te zwaar. Tijdens het inpakken van de cadeaus en het klaarmaken van het eten heb ik veel pauzes genomen. Mijn heupen, billen en rug wilden 's ochtends in bed blijven liggen. Mijn handen riepen: “Stop!”

Telkens denk ik dat mijn gezondheid vooruit gaat. Zeker na het verwijderen van de implantaten uit mijn borsten, hoopte ik op snellere verbetering. Maar ik heb me de laatste dagen overmoedig gedragen.

Gisteravond deed me zo goed dat ik de rekening wel wil betalen.

Vandaag is mijn allereerste Eerste Kerstdag in 52 jaar dat ik alleen ben. Ik ga genieten van mijn kopje caramelkoffie, Ik leg mijn benen op de bank. Vanavond trek ik wel iets uit de vriezer of ik eet een cracker met kaas. Dat gaat er ook altijd in.

Morgen is het buurtcentrum om 10 uur open, dan ga ik daar een bakkie doen en mijn spulletjes ophalen. En de rest van 2019? Dan doe ik geen zak. Lekker helemaal niets meer.

Ik zeg: “Op naar 2020. Fijne jaarwisseling en voor volgend jaar wens ik voor iedereen veel geluk, liefde en een goede gezondheid!"

Gelaten

waar is de zon

waar blijft de wind

de maan

mijn kind

geef me kracht

ik heb je nodig

zo

zo nodig

pijnstillers werken niet

tranen stromen

ik zou zo graag

een dag zonder pijn

zijn

waar  is de zon

ik mis de warmte

zit gelaten op mijn stoel

gelaten

gelaten

(foto: Luc Geenen)

Geloof in jezelf

Geloof in jezelf

Ik zie je graag

Hoorde ik elke dag

Ik wil je graag

Voelde ik elke dag

Toen kwam de kopstoot

Ik ging knock-out

Terug bij bewustzijn was je verdwenen

Waar was je henen?

Ik krabbelde omhoog en zag alleen nog sterren

Diep in mijzelf zocht ik naar een Waarom?

Ik voelde pijn

Onzekerheid

Verdriet

En toen zag ik het licht

Het lag niet aan mij

Want je hebt me vaak genoeg gezegd

Je bent lief

Je bent prachtig

Je bent loyaal

Je bent mooi

Je bent een luisterend oor voor ieder die je nodig heeft

Je bent spontaan

Je bent zorgzaam

Je bent behulpzaam

Je bent een krachtige vrouw

Dus nu groei ik weer

Ik leer bij en zie

Het belangrijkste in je leven is

Geloof in jezelf

Korenbloemblauw

Eentje voor mezelf (al zijn ze altijd voor mezelf...en een beetje voor jullie)

korenbloemblauw

dat is de kleur

waar ik van hou

voorjaarsgrasjesgroen

dat is een kleur

waar ik het in wil doen

bloedrood

de lippen

oranje de maan

pimpelpaars met gele stipjes

zo een jurk

wil ik aan

en toch ook niet

want enkel

echt

korenbloemblauw

is de kleur

die bij mijn

ogen past

bij mijn haar

bij mijn

zijn

vandaag

achttien december

tweeënvijftig jaar

en vol passie

in korenbloemblauw

"donkere" dagen voor Kerst

De laatste week voor kerst gaat in

met elke dag een kerstfilm of twee

het is niet echt naar mijn zin

maar toch kijk ik mee

ik haat rijmen

doe liever dichten

de laatste dagen voor kerst komen er aan

overmorgen ben ik jarig

van 3 maal 17

ga ik naar 4 maal 13

of 2 maal 26

dat was een mooie leeftijd

ik werd zwanger

van mijn eerste kindje

geen kerstkindje

maar bijna een paasbaasje

mijn allerliefste Lars kwam ter wereld

de laatste week voor kerst

verjaar ik

ook ik ben geen kerstkindje

nu niet

dan niet

nooit niet

ik ben wel gelovig

geloof in het goede van mensen

wil iedereen het beste wensen

en meer...

en meer

En vooral...Leven

in alle rust en zaligheid
ik kwam je tegen
weer 
en nog een keer
kwam ik je tegen

je straalt een enorme energie uit
geeft af 
op mij
maakt dat ik me
umpff voel

en ik kan je zeggen
het is een goeie umpff

geen pff...
geen diepe zucht

nee 
je geeft me adem
lucht
positieve energie
en straks zeer geducht
edoch
een beetje
gedraag ik me
niet echt

nee 
niet echt
echt niet

je mag zeggen berucht
umpff...
je hebt me te pakken
langs alle kanten
zonder dat je het weet
weet je van wanten
langs alle kanten

niet mijn binnenste wil naar buiten
maar mijn buitenste
wil naar binnen
een kijkje nemen
voelen
doen
proeven
genieten

en vooral
vooral
Leven

we zijn er bijna

Het is weer bijna de kortste dag

heerlijk toch

daarna gaat het weer lengen

heerlijk toch

ik verjaar vlak voor de kortste dag

elk jaar opnieuw

en kijk dan uit naar de langste

want donker brengt angsten

geef mij maar verlichting

warmte en zon

sneeuw kan me echt niet boeien

liever lente met springende koeien

en nieuw leven dat dan weer gaat groeien

ik snap wel dat de natuur in de winter

haar slaapje doet

dat doet haar goed

energie besparen

voor als de zon wederkeert

en dat zomaar zonder lessen

de natuur heeft het niet geleerd

ook ik gooi deze periode mijn bladeren af

slaap wat langer

spaar energie

voor de lente

voor de zomer

opdat ik dan

zoveel mogelijk verlichting

opzuigen kan

De donkere dagen

De donkere dagen

ik weet niet wat dat is

de donkere dagen

het klinkt als een gemis

of letterlijk is

de klok verzet

eerder donker

vroeger naar bed

en

later opstaan

want de zon slaapt ook wat langer

De donkere dagen

ik weet wel wat dat is

het is zitten

met een groot gemis

mensen die te vroeg

ons zijn ontnomen

die we pas aan gene zijde

weer tegenkomen

toch geven zij ons licht

in elke herinnering

en in dit gedicht

De donkere dagen

opgelicht...

Er is leven na de dood

een zachte ruis door de bomen

een zonnestraal op mijn gezicht

een gefluister vanuit de verte

voor jou speciaal dit gedicht

je blijft altijd bij me

in mijn hart

in mijn hoofd

je stroomt door mijn aderen

niet alleen vandaag

je sterfdag

maar elke dag

de tien jaar zijn voorbij gevlogen

je mocht niet langer blijven

je lichaam was op

je geest leeft door

in je kinderen en kleinkinderen

vandaag

vieren wij je leven

en zijn we dankbaar

dat je ons leven gaf

Bedankt pap

Puur

    Soms maak je dingen mee waardoor je dagen van slag kan zijn. Dit is zo een week. Wegens misverstanden en mis-communicatie loopt deze week helemaal verkeerd.
Ik ging zondag naar een poëziemiddag in Baarle-Nassau. Op Facebook in de groep Poëzinnig zet ik met regelmaat een gedicht. Luc en andere schrijvers zetten er ook evenementen neer zoals bv die van afgelopen zondagmiddag. Nu hadden ze al een paar uitvallers en ik had gezegd dat ik eventueel wel wilde voordragen. Aanvankelijk was dat niet nodig, omdat ze al invallers hadden gevonden, dus zou ik enkel gaan luisteren.

    Sommigen van jullie weten dat ik in Baarle-Nassau geboren ben. En natuurlijk als ik daarheen ga vanuit Terneuzen, lijkt het mij steeds een goed idee om ook even mijn kinderen of moeder te zien. Dit keer ging ik in de ochtend langs mijn moeder en kletste daar gezellig met mijn broer en zijn vrouw die ook op de koffie waren. Rond half twee vertrok ik en gaf mijn moeder kussen. Ze vroeg of ik nog terug kwam, maar ik zei haar dat ik dat niet zeker wist. Want ik wist niet precies hoe laat het gedaan was. Ik zei daarbij, als het vroeg zou zijn dat ik nog wel wat kwam zeggen.
    Toen ik aankwam bij Galerie Kunst vol Leven, werd ik hartelijk ontvangen door Luc, die meteen met de deur in huis viel en vroeg of ik alsnog wilde voordragen, want hij had toch nog afmeldingen. Ik had mijn gedichtenbundel in mijn tas "Storm in mijn hart" en zei dus (wel ietwat haperend), ja dat doe ik wel.
Langzaam liep het vol en deelnemers en luisteraars gingen zitten. De telefoons werden hier en daar op stil gezet. Hier dus ook. Luc kondigde de eerste spreker aan en het startschot was gegeven. De een na de ander droeg voor en in de pauzes was het tijd voor een drankje en versnapering. De middag vloog voorbij en ik weet nu nog steeds niet hoe laat het eigenlijk gedaan was.
    We kletsten met een aantal schrijvers, dichters, luisteraars en de galerie-houdster nog na. En er werd me zelfs een slaapplaats aangeboden. Kortom het was gezellig.
Tot ik thuiskwam. Daar sprong mijn telefoon terug op Wifi en ratelden er berichten binnen. Mijn moeder was ongerust en had een aantal berichtjes gestuurd en geprobeerd te bellen via Whatsapp, maar omdat ik buitenshuis geen internet heb kreeg ik die dus pas thuis binnen. Ook mijn broer, zus en schoonzus hadden me via Whatsapp proberen te bereiken. Allemaal om te zorgen dat ik iets zou laten horen aan mijn moeder. Mijn schoonzus sprak via de "gewone" weg ook een bericht in en ik schrok van de toon. Ik was me namelijk van geen kwaad bewust, want ik had niet afgesproken dat ik bij mijn moeder zou gaan slapen. Ik had gezegd dat ik niet wist hoe laat het zou worden. En omdat het redelijk laat werd ging ik ervan uit dat ze al in bed zou liggen.
    Ik heb mijn moeder maandagochtend rond 8 uur een berichtje gestuurd dat ik veilig thuis was. Dat ik geen Whatsapp heb als ik buitenshuis ben. Ik heb ook mijn familie een bericht gestuurd dat ik de berichtjes niet heb aangekregen, pas toen ik thuis was. Helaas heel beroerde communicatie.
Mijn zondag was zo mooi, ik ontmoette veel speciale mensen die ik enkel ken van Facebook. En ik ontmoette mensen die ik nog niet kende. Ik zit nu in enorme tweestrijd met mezelf, want morgen is mijn vader 10 jaar dood. We zouden allemaal samenkomen bij ons mam. Ik voel me beroerd, ik heb haar al gevraagd of ik langs mag komen, maar heb eigenlijk geen behoefte om boze blikken te ontvangen. Louter omdat ik buitenshuis geen Whatsapp heb.
Ons mam stuurde me dat ze allemaal boos zijn, tja...

Toch heeft zondag me een inspiratie gegeven. Hoewel in tranen, dan komen vaak de mooiste woorden naar boven.

Puur

ik kende je niet

je gaf me vuur

in je werken

zie ik je

puur

je geeft licht

in een donker bestaan

sprookjesachtig

vol passie

laat jij je gaan

ik wil bij je zijn

alles geven

zelfs in pijn

met je leven

je geeft me woorden

geeft me kracht

om te knokken

geheel onverwacht

was je daar

vol passie en vuur

bij jou voel ik

PUUR

Nieuwe ontmoetingen

soms in je leven

kom je iemand tegen

die de grond onder je voeten wegveegt

die je laat zweven

soms in je leven

ik kwam haar tegen

zag in haar ogen

de wereld op zijn kop

even ondersteboven

ik kwam haar tegen

kleine schokjes gaf ze mij

keek diep in mijn ogen

raakte mijn hart

gaf me een zoen

o zo zacht

liet me verdwaasd

verbaasd van mezelf staan kijken

ik glipte weg

wist niet wat te doen

ze gaf me een zoen

o zo zacht

soms in je leven

kom je iemand tegen

met een donkere en lichte kant

die je neemt bij je hand

die je laat dromen

dat je haar ooit nog tegen zal komen

Johan, van buurtcentrum De Triangel

Misschien een beetje vroeg. Ik hoop dat hij terugkomt. Deze is voor Johan!

Speciaal voor jou

speciaal voor jou

dit gedicht

omdat je mij zo vaak verlicht

speciaal voor jou

meer dan één woord

je hebt me zo vaak aangehoord

ik kon bij je terecht

en heel oprecht

hielp je elke keer

niet met daden

maar met je woorden

je bent puur

vol energie

je hebt een geweldige passie

zo diep in je

steeds sta je klaar

soms zeg je: “maar”

en dat zegt genoeg

je legt geen woorden in mijn mond

je geeft niet altijd een duidelijk antwoord

een hint is vaak genoeg

op de dingen die ik je vroeg

want denken kan ik zelf

en dat weet je

ik vergeet je

nooit

dit is speciaal voor jou

ik vergeet je

nooit

Ziektekostendeclaratie

Onlangs ben ik geopereerd en gelukkig ben ik goed verzekerd. Ik ben bij Interpolis verzekerd. Mijn arts deed netjes aanvraag, dat is verplicht, en ik kreeg het bericht dat de operatie volledig vergoed wordt.

Voor de operatie ben ik een aantal  keren bij de huisarts geweest om te bekijken wat er allemaal nodig was. Mijn linkerborst was nogal gezwollen en door overmatig kapselvorming had ik veel pijn en druk binnenin mijn borst. 
Sinds 2004 had ik implantaten die helaas in 2017 kapot zijn gegaan en door een oncoloog zijn verwijderd. Hij plaatste twee nieuwe en gaf me het advies om er in 2025 opnieuw naar te laten kijken. Binnen de 10 jaar, want zolang zat er garantie op.
Eén jaar later stond ik echter al op zijn stoep, want de prothese aan de linkerkant zat niet goed. Dus in 2018 werd ik opnieuw aan de linkerborst geopereerd. Ik vroeg hem of het niet beter was om alles te verwijderen en niks meer te plaatsen? Hij zei dat hij me daar nog te jong voor vond. En aangezien rechts goed zat, zou ik er toch wel weer jaren tegenaan kunnen.

In 2019 kreeg ik dus weer last en overmatig kapselvorming. Een verharding en vervorming van de borst waardoor er druk kwam naar de binnenkant van mijn borstkas en uitstraling van pijn naar mijn hele linkerzijde.
De huisarts stuurde me naar het ziekenhuis om een echo van de borst te laten maken. Omdat een mammografie pijnlijk zou zijn, wilde hij enkel een echo laten maken. In het ziekenhuis zei de verpleegster echter dat ze dat dus wel ging doen. Ze zei: "Er wordt enkel een echografie gevraagd, maar ik maak ook gewoon foto's."
En had ik niet zo klem gezeten in het apparaat, dan had ik haar waarschijnlijk een draai gegeven, want het deed inderdaad veel te zeer. 
Met de tekst: "Ik zal hem niet te strak aandraaien..." gvd

Intussen ben ik voor het derde jaar op rij geopereerd en nu zijn de implantaten helemaal verwijderd. Volgend jaar sla ik september over, want septembermaand is operatiemaand. ;) 

Deze week viel er een bericht van Interpolis binnen. Ze hebben me een declaratieoverzicht gestuurd. Ik moet de echo en de foto's betalen. Ik vind dit niet zo netjes en heb ze dat ook gemeld. Huisarts vraagt echografie aan, ziekenhuis beslist zelf ook foto's te maken en ik moet betalen. 
Via Whatsapp heb ik gevraagd aan Interpolis of ik hier iets aan kan doen? En ik heb netjes en heel snel antwoord gekregen, dat ik uitstel van betaling kan aanvragen, zodat ik het met het ziekenhuis kan regelen.

Ik hoop op een net vervolg...

Ik wachtte op je

Tevergeefs wachten op iemand. Is het jou al overkomen?

Gelukkig scheen de zon en kwamen er verschillende boten voorbij. En het theetje smaakte...naar nog een.

Ik was aan het twijfelen of ik wel of niet een berichtje zou sturen. Ik heb het niet gedaan, want ik voelde me beetje voor gek zitten. Wist ook niet zeker of ik het in mijn blog moest zetten, maar ja... Het is wel weer een verhaaltje.

In mijn fel oranje jas liep ik nog een toertje over de dijk, liet even de wind mijn gevoel wegblazen. Om half vier was ik terug thuis. De katten verwelkomden me hartelijk en nu hangen we met z'n drieën op de bank bij de kachel. De vlammen hoog, want het is een kille dag vandaag.

Het waren een paar heftige dagen op rij

ik was bij familie, dat maakte me blij

ondanks dat veel dingen in Zeeland anders zijn

in Brabant ben ik thuis

daar staat mijn geboortehuis

ons mam woont daar nog steeds

gelukkig

soms doet ze wel wat nukkig

maar we hopen toch dat ze honderd wordt

ik heb gewandeld in het bos

daar kwamen de emoties los

een babbel met een oude vriend

waarmee ik nog niet eerder sprak

toch hebben we veel gemeen

en ik werd er rustig van

puzzelstukjes vielen op hun plaats

laat los

laat gaan

vandaag had ik op iemand gerekend

mijn middagje was uitgetekend

maar ik zat er alleen

te wachten

en mijn gedachten

begonnen te dwalen

beetje te malen

doe ik niet meer

het heeft geen zin

geen nut

kost energie en fut

voelde me effe k..

maar thuis wachtten twee schatten

zit nu knus tussen de katten

morgen is er een nieuwe dag

de zon ging onder

En de zon ging onder

ik was klein

gaf je een hand

je hield hem goed vast

want ik was klein

ik bleef de kleinste

hoe groot ik ook werd

jongste van zes

ik bleef de kleinste

je moest gaan

je lichaam was op

geen energie meer

geen puf

je moest gaan

we zaten samen op de bedrand

lachen en huilen door elkaar heen

we zaten daar samen

ik wist

jij wist

ik gaf je een hand

ik was de kleinste

je hield hem goed vast

dat doe je nog steeds

en de zon ging onder

Shit, echte shit

Je komt wat tegen in Terneuzen. Vorige week was ons Alex een weekje bij mij tijdens de herfstvakantie. Dat is altijd gezellig als hij in de vakantie hier is, want dan doen we spelletjes en gaan we op ons gemakje boodschapjes doen. Elke dag bespreken we wat we willen gaan eten en dan maken we een wandelingetje naar het winkelcentrum.

Afgelopen vrijdag, 1 november, gingen we even naar het Kruidvat. Ik woon in de binnenstad van Terneuzen en de winkelstraat ligt vlakbij, dus kleine boodschapjes zijn op loopafstand te doen.

Op de terugweg naar huis zagen we Johan, die een vijftal weken bij mij in huis heeft gewoond met zijn vriendin. Half oktober zijn ze in een ander huis gaan wonen, maar ook daar zijn ze, helaas, buitengezet. Niet door toedoen van hen, maar de huisbaas was in verschillende van zijn huurhuizen in overtreding. (zie ook nieuws Terneuzenhttps://www.omroepzeeland.nl/nieuws/116198/Weer-huiscontroles-in-Terneuzen-zes-woningen-afgesloten)

We stonden dus even met Johan te kletsen in de straat. Hij vertelde dat de gemeente voor een andere woning had gezorgd en Johan dacht dat het ergens in deze straat was, dus hij stond wat rond te wijzen. Toen kwam ineens een man op ons af en die begon in het Duits tegen ons te praten. Hij vroeg waar we naar op zoek waren, of we wat coke van hem wilde kopen. Of we iets anders nodig hadden, hij kon het wel leveren.

Ja, echt. Ik wist niet wat ik hoorde, al hoorde ik het heel duidelijk. Ik zei tegen Alex: “Kom we zijn weg hier.” En we liepen door naar huis. Johan zei iets tegen de man en kwam hoofdschuddend achter ons aan.

Ik heb vrijdagnacht niet goed geslapen. Ik weet wel dat er hier in de buurt gedeald wordt, maar dit was toch wel heel confronterend. En dan nog een minderjarige erbij.

Vandaag was ik bij buurtcentrum de Triangel en deed ik aan de koffietafel mijn verhaal. Ik was nog steeds onder de indruk en voelde een boosheid. Dit is toch gewoon niet normaal!

De maatschappelijk werker en de mensen uit de buurt die aan tafel zaten zeiden dat er een meldpunt is voor zulke zaken. Thuis heb ik melding gedaan via internet en ik kreeg binnen een uur al reactie van twee kanten. De politie, die me adviseerde volgende keer meteen te bellen, zodat ze ter plekke kunnen constateren dat de man drugs aan het verkopen is. Hoe ik dat dan aan moet pakken stond er niet duidelijk bij, maar er spelen zich al allerlei filmpjes af in mijn fantasierijke hoofd.

Daarna kreeg ik nog een mail van een andere afdeling, deze keer met een telefoonnummer erbij en ook weer het verzoek dat als de man me nog eens aanspreekt of ik dat nummer direct wil bellen, zodat ze kunnen komen kijken ter plaatse.

Nu heb ik in mijn leven al het een en ander meegemaakt, maar als die man me nog een keer aanspreekt, ga ik dus echt niet mijn gsm bovenhalen en bellen, zodat de politie ter plekke kan komen kijken. Ik ben niet zo een grote held. Moet ik tegen die man zeggen: “Wacht even, want nu moet ik even bellen.” En dan ter plekke op de politie wachten, zodat ze kunnen constateren dat hij drugs verkoopt? Denk je dat dit veilig is? Ik denk van niet.

Mijn persoonlijke idee is: hier zo snel mogelijk weg wezen. Verhuizen! Een ander huis zoeken, terug naar Brabant of naar de Kempen.

Natuurlijk wil ik dat die kerel opgepakt wordt en dat hij zeker geen drugs meer kan verkopen. Niet aan volwassenen en niet aan minderjarigen. Maar als hij me aan wil spreken of aanspreekt, dan kan ik toch niet op dat moment de politie bellen? Breng ik mezelf dan niet in gevaar?

Mocht iemand een tip hebben over dit gebeuren, laat het me dan even weten. Ook als je ergens een betaalbaar huis te koop ziet staan, geef me aub een seintje. Ik zou graag Terneuzen achter me laten. Het is een letterlijke shitzooi hier. En ik wil er mijn neus niet in steken.

Sta er even bij stil

Stil

Het is stil om me heen
Geen geluid
Wat maakt dat bij me los?
Vele gedachten tollen door mijn hoofd
Kan ik ze op een rijtje zetten?

Pijn moet verdwijnen
Druk moet verminderen
Stress moet eruit

Laat het vloeien, stromen, gaan
De wind waait zacht
Neemt mijn lasten mee

De wind waait
Voert lusten aan
Ik verlang naar jou
Hier aan mijn zij
Om de negatieve gedachten te verjagen
Om mee te genieten van de lusten

Laat je meevoeren door de wind
En kom snel deze kant op
Verjaag de stilte

Wie wil er geen miljonair worden?

Ik was dus een stukje aan het schrijven. Aan het proberen ergens inspiratie uit te halen. En soms komt er dan gewoon een verhaal binnen, via de telefoon of zo....

En terwijl ik schreef werd ik gebeld door die irritante staatsloterij, dat mensen in Baarle-Nassau nu een leuk aanbod krijgen. Ik vertelde de dame, net als ik dat in augustus al gedaan had, dat ik niet in Baarle-Nassau woon. (toen hadden ze mijn adres al aangepast...dus niet, maar ik speelde al eens mee vanuit Terneuzen, dus ze hebben wel! mijn juiste adres) Jezus, dit wordt een verhaal apart...zet het wel op mijn blog ;)

Dit stukje werd mijn intro van de blog van daarstraks. Ik zal nu iets uitgebreider ingaan op het Staatsloterij-gebeuren.

Sinds ik terug ben uit Afrika, speel ik af en toe mee met de Staatsloterij. Dat doe ik online en wanneer het mij uitkomt. (tegenwoordig dan toch)

Toen ik net terug was (maart '18), dacht ik dat ik misschien wel miljonair zou worden als ik een straatje kocht. Niet met 1/5 loten, maar met hele loten. Daarna dacht ik dat zo een boulevard met 100 loten wel de kans was op een miljoen. Ja, de kans zit er in. Maar uiteindelijk ging ik over mijn budget en werden de dollartekens kleine doodskopjes. En zoals bij de meeste kleintjes, worden ze groot. Dus om niet verder te zinken of skeletten te vormen haakte ik af. Ik dacht terug nuchter na en liet mijn geld op de bank staan.

Vorig jaar, nadat ik mijn zeer verstandig besluit had genomen, werd ik gebeld door de Staatsloterij. Het was een vriendelijke vrouw met een prachtig aanbod om kans te maken op de vele miljoenen die ze “uitdelen” bij de Staatsloterij. Ik kapte haar verhaal vriendelijk af en legde uit dat ik eigenlijk net een gokverslaving achter de rug had en niet automatisch mee wilde spelen. Zonder inkomen houdt een mens dat ook niet vol...ook al maak je misschien kans op geld. Als ik het niet vergok is dat nog altijd beter, in mijn ogen. Ze vond het knap dat ik dit aangaf en ze wenste me veel geluk. Ook vertelde ze mij wat ik kon doen aan de overdreven hoeveelheid post die de loterijen rondsturen. Van de postcodeloterij, vriendenloterij, staatloterij, bankloterij, noem het maar op. De verdoken loterij waaraan de Hema gekoppeld zit. Je krijgt een prijsje als ze je mogen bellen of als je automatisch mee gaat spelen met een loterij. Ik heb ze een brief of mail gestuurd dat ik geen post wil hebben, dat ik niet mee wil spelen.

Ook heb ik me aangemeld bij bel-me-niet, maar dat helpt dus niet echt.

In augustus van dit jaar werd ik gebeld door de Staatsloterij. Een vriendelijke vrouw vertelde me dat de inwoners van Baarle-Nassau waren uitgekozen om een extra aanbod te krijgen van de Staatsloterij. Ik kapte haar af en zei dat ik niet in Baarle-Nassau woonde. Toen bleek dat ineens helemaal niet nodig te zijn, want ik kon in Terneuzen ook ingaan op dit geweldige aanbod om automatisch mee te spelen en een extra “gratis” lot te krijgen. Een extra kans bovenop de 16 kansen om miljonair te worden. Ik gaf haar aan dat ik niet mee wilde spelen, dat ik wachtte op een operatie en dat ik niet wist of de verzekering het zou vergoeden dus dat ik mijn geld hard nodig had.

Ze ratelde door: “Ik heb begrip voor de situatie mevrouw. Vervelend dat u een operatie moet. U maakt bij ons kans op geld, extra geld dat voor u de zaak kan verlichten. Als u nu automatisch gaat meespelen, krijgt u zelfs een lot gratis.”

Nogmaals zei ik: “Nee. Ik wil niet meespelen.”

“Mag ik uw adresgegevens, dan zal ik deze aanpassen. Daarna loop ik met u de gegevens door en neem ik dit gesprek op.”

Ik zei: “Jullie hebben mijn juiste gegevens al, want ik speel soms online mee. En ik wil niet automatisch meespelen, maar in mijn eigen tempo, wanneer ik wil. Dus af en toe online.”

Ik hoorde haar op de achtergrond tegen een andere persoon zeggen dat ze een moeilijk geval aan de lijn had. Toen keerde ze op vriendelijke toon terug bij mij: “Mag ik u even doorgeven aan mijn collega, die kan u uitleggen waarom het zo belangrijk is de juiste gegevens door te geven.”

Ik kreeg een man aan de lijn en ik had gewoon in moeten haken, maar ik stond hem ook te woord. Uiteindelijk gaf ik mijn gegevens en had ik mij het automatisch meespelen aan laten smeren. Ik wed dat ze elkaar een high-five hebben gegeven aan de andere kant van de lijn.

Na een uurtje besloot ik om via mijn online-account dit aangesmeerde terug af te zeggen. Wettelijk gezien hebben we die mogelijkheid allemaal om iets binnen bepaalde tijd terug te brengen. Als reactie kreeg ik een mail dat het te vroeg was om het terug op te zeggen, want het was nog niet doorgevoerd in het systeem dat ik automatisch meespeelde.

Mijn gedacht is dan: oké nog makkelijker, want je hoeft het niet eens in te voeren dat deze mevrouw mee gaat spelen.

In de mail stond er wel bij dat ze het vervelend vonden dat ik op “agressieve” manier was benaderd om mee te spelen. Toch vriendelijk van ze. Maar ik moest dus opletten dat ik alsnog het automatisch meespelen zou stop zetten voor er automatisch geld van mijn rekening afgeschreven zou worden.

Met de aankomende operatie in mijn hoofd ging ik verder met mijn leven, zonder nog bij het vervelende gesprek met de dame van de staatsloterij stil te staan. Ik had wel iets beters te doen.

Voor de trekking van 10 september 2019 werd er een bedrag van mijn rekening geschreven en ik kreeg een melding in de mailbox dat ik met twee loten mee zou spelen. Ik bekeek mijn bankgegevens en haalde het bedrag terug. Dat kun je namelijk bij de Rabobank zelf terugboeken.

Daarna kreeg ik een mail, dat de loten niet geldig waren, want ik had niet betaald dus nam geen deel aan de trekking. Gelukkig. Het automatisch meespelen ging niet meer door en ik kon me concentreren op mijn gezondheid.

Vandaag, eind oktober, ben ik opnieuw gebeld. Het is maar twee maanden later. Een vrouw begint vriendelijk te praten over de extra kans die ze de mensen uit Baarle-Nassau aan mag bieden.

Ik zeg: “Ik ga u even afkappen, want ik woon niet in Baarle-Nassau.”

“O, dat is helemaal niet erg. Nu kunt u extra kans maken om bij de Staatsloterij miljonair te worden. Is dat niet geweldig! Als u nu automatisch mee gaat spelen....blablabla...”

Ik zeg (iets minder vriendelijk): “Ik ga je nogmaals afkappen. Ik ben verslaafd geweest aan het gokken. Ik wil niet meer gebeld worden, kun je mijn nummer alsjeblieft schrappen van de lijst?”

Meer kan ik niet zeggen want ze blablaat gewoon door over mijn kansen, over veel geld winnen, over miljonair worden, over...

Ik probeer haar te onderbreken, maar het gaat niet, het lijkt wel een automatisch bandje wat ze ingestudeerd heeft. Misschien hebben ze cursus gehad in doorblabben als mensen van ze af willen. Weet je?! Je blijft gewoon vriendelijk doorpraten als mensen iets willen zeggen. Je verheft gewoon heel licht je stem om ze af te kappen en gaat door tot je een ja hebt.

Gelukkig vond ik deze keer het juiste knopje. Klik!

Ik hoor ze op de achtergrond zeggen tegen haar collega: “Wat een onvriendelijke mensen heb je toch in deze wereld.”

Natuurlijk hoor ik helemaal niks meer...gelukkig...maar je snapt wat ik bedoel. In augustus de high-five, in oktober gemekker over ophangende mensen. Ik kan niet wachten op wat december brengt.

Nu even een vriendelijke mail sturen naar de staatsloterij en als dat niet helpt zal ik me een nieuw telefoonnummer aanschaffen. Kost minder dan een staatslot en je maakt veel kans op...een berg rust.