Mijn drempels heb ik opgetrokken tot muurtjes, muren, en onoverkoombare (bijna Chinese) muren.
Mijn schrijven is mijn uiten en al vinden verschillende mensen dat ik het niet moet uiten, toch doe ik het. Ook om aan anderen te laten zien dat er nog mensen gevechten hebben met het leven. Met de maatschappij. Met anderen en met zichzelf. Misschien vind je hier steun? Misschien geeft het je hoop? Misschien scroll je liever verder? Ik laat het aan jou!
Dankzij een heel goede vriend, die tevens mijn jongste zoon is, onderneem ik stappen.
- stap 1. Ga naar de huisarts als je pijn hebt.
- stap 2. Ga terug naar de huisarts als de pijn blijft en erger wordt.
- stap 3. Kom op voor jezelf.
Ik ben op een punt beland waar ik niet wil wezen. Ik durf familie en vrienden niet om hulp te vragen. Ik durf niet meer af te spreken met mensen. Ik sluit me het liefst op. Ik durf geen bedrijf te bellen om reparaties aan mijn huis te doen. Ik durf niet om bijstand te vragen, hoewel ik al sinds 2012 geen inkomen of uitkering meer heb. Ik durf steeds minder.
Ik schaam me ervoor. Ik weet niet hoe ik dingen aan moet pakken. Ik ga liever op bed liggen peinzen. Ik ging van facebook af omdat het me meer stress gaf. Ik ging er terug op omdat ik "sociale" contacten wil. Die ik eigenlijk niet wil, want het overspoelt me. Ik ben bang. Ik wil er graag mee stoppen. Maar niemand komt me halen.
Dankzij mijn jongste is de bal gaan rollen. De huisarts heeft me doorverwezen naar de neuroloog. Onderzoeken daar waren allemaal positief. De neuroloog wees me door naar de reumatoloog, daar is uit de onderzoeken uitgekomen dat ik weke delen reuma, ofwel fibromyalgie heb. Ondertussen heb ik ook gesprekken met maatschappelijk werkster en met praktijkondersteuner van de huisarts. Ik ben doorverwezen naar een psycholoog. Ik heb zelfs het lef gehad om een bijstandsuitkering aan te vragen. Telkens een kleine stap en de muur wordt lager en lager. Misschien is het over een tijd een drempel. Ik twijfel er elke dag aan. Gooi graag de handdoek in de ring.
Kom me alsjeblieft halen. Ik ben nog steeds bang.
Er zit zoveel in de weg. En over het algemeen ben ik het zelf. Ik moet nog veel verwerken, vergeven, doen.
De kleinste dingen wegen zo zwaar. En toch...
Na de eerste stappen kreeg ik wel weer hoop. Hoop dat het met mij ook wel weer goed komt. De maatschappelijk werkster zei: "Je begroet wel mensen onderweg bij het wandelen."
Ik antwoordde: "Ja, maar daar hoef ik verder niet mee te praten. En ik ben goed opgevoed."
Een begroeting doet mij ook goed en ik ben blij dat mensen goedendag zeggen of me een lach schenken. Toch durf ik niet een praatje te beginnen. Ook niet met mensen die ik al wel een beetje ken. Ik weet niet wat ze verwachten? Misschien wel helemaal niets, maar ik ben bang voor communicatie en confrontatie. Als iemand vraagt hoe het met me gaat durf ik ook niet te antwoorden. Het gaat niet goed, ik huil vaker dan dat ik lach. Maar ik vermoed dat men dat antwoord niet echt wil horen. Dus zwijg ik steeds vaker en raak ik in isolement. Leg weer een drempel en bouw een muurtje.
Bij stap 15 heb ik een klein hamertje aangereikt gekregen. Ik sloop elke dag een beetje cement uit de lagen van de muren. Tegen dat ik bij stap 22 ben hoop ik stevig genoeg in mijn schoenen te staan en de sloophamer rond te zwieren, zodat de bovenste rand er minimaal afgeslagen kan worden. Voorlopig doe ik maar kleine beetjes en hoop ik dat mensen er begrip voor kunnen/willen tonen.
"Het is ginne vette..." zoals ze zeggen, maar de eerste ronde is voorbij en ik sta nog.
Wordt vervolgd....
(ik moet wel eerlijk zeggen, dat de helft van dit schrijven al een week langer geschreven was, maar ik niet durfde te posten)
