in de verte zie ik je staan
als je me nadert
voel ik het bloed
naar mijn wangen stromen
je glimlacht naar mij
en ik voel je binnenkomen
je blikt in mijn ogen
een zeer korte tel
doet duizenden bubbels ontstaan
onder mijn vel
haren staan recht
kippenvel
o mijn god kippenvel
het bloed stroomt naar mijn wangen
en voort
ik voel een groot verlangen
om een duik te nemen
in je ogen
in je blik
in jou
totdat ik bijna stik
en jij me bovenhaalt
jij me redt
van de ondergang
strand
nee niet het zand
maar hoe mensen
je wensen
en dan
liegen
bedriegen
een lijntje werpen
je er aan houden
en achter je rug
met heel andere zaken bezig zijn
dan durven zeggen
“als jij anders gedaan had...”
ik kleur van geel naar groen
via blauw naar donkerpaars
tot diep zwart
mijn hart zo
o
zo
vuurrood
voor jou
en wat doe je
je trapt er op
erdoor
en heel onschuldig
als een klein kind
zeg je
“ik vind je nog steeds lief
je blijft mijn vriendin”
diep!
heel diep zwart
dus je weet het
ga maar verder met je 'andere' vriendin
ze zal niet weten
dat je er
meerdere tegelijkertijd
aan een lijntje hebt hangen
ik ben boos
graag
laat ik mijn handen glijden
over je lichaam
als was je een sculptuur
graag
stuur ik mijn lippen
waar mijn handen waren
want jij bent puur natuur
graag
volg ik je met mijn ogen
je achterkant is wonderschoon
heerlijk gespierd
je keert je om
ik staar je aan
mijn mond valt open
als was je een sculptuur
zo naakt en zo puur
mijn hart vol passie en vuur
laat ons nogmaals
de liefde bedrijven
delen verharden
plekken verstijven
mijn mond valt open
wanneer je wederkeert
en ik laat mijn handen glijden
passie
genot
jij en ik
gewoon lekker zot
bezig met elkaar
verstrengeld
in puur beleven
blijf ik je geven
strelende handen
vingertoppen
op zoek
naar je heuvels
je zaligheden
boven
beneden
mijn lippen volgen
een kreun
ontsnapt
jouw lippen
als ik je lik
zacht
ademhaling versneld
je ligt geveld
voor me
ik bekoor je
neem je
teder
en
wederom
ontsnapt een kreun
wanneer ik over je leun
vol passie
ik smacht
naar nog een nacht
maar je zegt heel zacht
vaarwel
vaarwel
laat me
laat me
gerust
met rust
het is voorbij
niets meer voor mij
geen passioneel spel
ik zal je laten
vaarwel
Het is al weer een tijdje geleden
dat warme tot hete gevoel
dat mijn lichaam had betreden
als je begrijpt wat ik bedoel
het verliefd zijn
de nood aan een ander
geven een leven lang
er compleet voor gaan
jezelf totaal overgeven
genieten
je hele leven
ik heb een verslaving
me laven aan liefde
hartkloppingen
adrenaline
miljoenen vlinders
dagelijks opjagen in mijn buik
er vol van zijn
passionele seks
vlammend vuur
heerlijk puur
puur vol passie
kon ik nog maar een keer
geef me een kus
streel me
laat me lachen
verveel me
NIET
geef me je hand
laat me je leiden
langs paden en wegen
door een leven vol genot
MAAK ME ZOT
neem me mee
lach en zing
doe vooral je ding
ik dans en spring
MET JE MEE
DANK JE WEL
het begint
met een
kus
je weet het wel
DUS
?!
Strijd tegen pijn
Een mens hoeft niet met pijn te leven, heb ik vroeger gehoord. De man die het zei, was de longarts van mijn vader. Toen we een gesprek met hem hadden gaf hij mijn vader een duwtje in de rug om nog met het hele gezin een weekendje weg te gaan. Mijn ouders waren dat jaar, 2009, namelijk 50 jaar getrouwd. Mijn vader had al een aantal jaren kanker en de ziekte vergde veel van hem en van de mensen om hem heen. Hij probeerde mijn moeder en ons te beschermen door zijn pijn niet al te vaak uit te spreken. Toch ging hij door helse pijn. Tijdens het weekendje weg gaf ik hem zijn dagelijkse morfinespuitje. Ik kon bijna geen goede plek vinden, omdat hij al veel vermagerd was. Maar hij klaagde niet. Hij zei: “Ilonk, pak maar gewoon een velletje ergens op mijn buik.”
Het was een goed weekend en ik ben blij dat de arts gezegd heeft dat het beter was om te gaan, want misschien zou het er later niet meer van komen. Twaalf dagen na de Gouden bruiloft stierf mijn vader, maar op de dag zelf zei hij tegen ieder die het horen wilde: “Ik heb het gehaald.”
Van mijn vader heb ik geleerd dat ik het zelf moet doen in het leven. Niet te afhankelijk van anderen zijn, maar ook zelf leren dingen op lossen. Ik mis mijn vader. Ik kan het niet altijd alleen. Toch hoor ik nog steeds die woorden van hem. Gelukkig.
Ik heb last van chronische pijn. Ik heb chronische pijn en ik heb daar last van.
Tot voor kort wilde ik uit het leven stappen. Ik wil niet elke dag medicatie slikken de rest van mijn leven. Soms denk ik: 'het is over', maar dan laten mijn vingers me weten dat het niet zo is. Mijn heupen willen niet net zo soepel, als mijn hoofd het wil. Ik wil dansen, springen, de liefde bedrijven! Maar mijn lichaam blijft verstijven. Medicijnen, fysiotherapie, psychologen, oefeningen, gesprekken met maatschappelijk werkers, online programma's om te leren omgaan met chronische pijn...ik heb al heel veel geprobeerd. Het is ook al meer dan 10 jaar aan de gang. Zelfs verhuizen naar Afrika hielp er niet aan. Nu ik daarvan terug ben heb ik meer pijn, dus kwam het woordje opgeven tevoorschijn. Vroeger was de tekst: “Opgeven staat niet in mijn woordenboek.” Maar de moed om door te knokken zakte steeds verder weg.
Soms zeggen mensen dat ik moet denken aan de mensen die er erger aan toe zijn. Ik weet echter niet wat ik met zo een opmerking moet? Het maakt de dagen niet dragelijker om aan een ander zijn lasten te denken.
Ik klaag zo min mogelijk. Ik wil een ander er ook niet mee lastig vallen. Ik hoop enkel dat mensen begrijpen dat het niet altijd gemakkelijk is. Ik heb geen gips of verband aan mijn lichaamsdelen, dus je ziet het niet direct aan mij. Ik loop ook niet rond met een plakkaat of zo iets dergelijks.
Teksten als: “Maar je bent toch een mooie vrouw.” die helpen ook niet. Dan denk ik: “Als ik minder mooi was, zou het dus niet erg zijn? Of mooie mensen hebben geen pijn?”
Laatst kreeg ik nog een aardige naar mijn hoofd, dat ik niet wist wat pijn was, dat ik wat moest dimmen. Op dat moment was ik net tegen die persoon eerlijk en open geweest over mijn gevoelens en kijk op het leven. Dat ik het die periode heel moeilijk had en liever niet meer hier rondliep. Je snapt misschien wel dat ik die persoon nu niet meer hoef te zien.
Maar genoeg geklaag weer, ik wil dansen en springen, de liefde bedrijven. Een leven zonder pijn staat al lange tijd op mijn verlanglijstje. Eén dag is al voldoende. Gewoon eens geen rem op moeten zetten, omdat het niet meer gaat. Ik heb net het toilet en de douche gepoetst en gedweild, nu pauze want mijn vingers staan de verkeerde kant op. Een dweil uitwringen is niet zo simpel. Maar ik heb tenminste iets gedaan. Dat leer ik de laatste weken wel, beter doseren, op tijd rusten, rot-werk afwisselen met leuke dingen.
Mijn psycholoog denkt dat er veel van de pijn kan verdwijnen. Na 15 jaar heb ik er niet meteen vertrouwen in, maar ik geef me compleet over en sta er voor open.
Ik wil dansen, springen en de liefde bedrijven.
de
zomerzon daalt
hitte
verdwijnt
een
stralende glimlach
verschijnt
kippenvel
als
ik in het zwembad glijd
je
streelt me
binnenin
voel ik de warmte
borrelen
bloed
stroomt iets sneller
hart
bonkt
en
ik hoor het ruisen
van
de zee
ver
ver
op de achtergrond
rode
blos op mijn wangen
als
je me teder kust
mijn
verlangen blust
met
je aanraking
sneeuw en ijskoude wind rond je oren
snikheet vandaag
maar niet overal
ik ben koud
stil
verlegen
brutaal
hard
wisselend als het weer in deze regio
seizoenen
in Senegal was er weinig verschil
enkel regen of droog
daar werd ik koud gemaakt
heeft mijn gevoel afgehaakt
ik worstel dag en nacht
met de wurgende kracht
hij heeft me nog steeds in zijn macht
het moet maar eens gedaan zijn
hoe neem je het heft in eigen handen
als je al zo lang geen vat hebt?
ik ben uit een diep dal gekomen
heb de vlakte al een tijdje bereikt
probeerde heuvels te beklimmen
nam links en rechts een helpende hand aan
liet die ook weer gaan
lig te vaak overhoop met mezelf
het moet maar eens gedaan zijn
stappen nemen is moeilijk
als je tot kruipen gedwongen bent geweest
tegen de vlakte bent geduwd
met dat gewicht van hem op je rug
te horen hebt gekregen
dat je de blauwe plekken verdiend hebt
dat die zorgen dat je het voorlopig niet vergeet
wie de baas is!
het moet maar eens gedaan zijn
ik sta op
ik wil leven zonder angst
met liefde en warmte in en om me heen
de wilde haren zijn
geknipt
door mezelf
niet te kort
wel eraf
een nieuwe start
nieuw kapsel
nieuwe energie
een nieuwe wind
waait door mijn huis
door mijn lijf
door mijn zijn
ik ben
ik leef
ik hou van
ik geef
ik rust
ik doe
ik werk
ik moe
ik zacht
ik stil
ik ben
ik leef
ik wil
