Aan het lachen...

Tja, ik had er gisteren zelf om gevraagd. Wie maakt me aan het lachen tijdens het wachten op de operatie.
Het zal nog een tijdje duren voor het zover is. Maar over een dag of tien mag ik dan toch een datum gaan prikken met de chirurg.

Sinds 9 juli 2019 heb ik twee jonge katjes in huis. Ze doen hun behoefte redelijk netjes in de kattenbak, maar soms gebeurt er een slippertje. Dan moet ik letterlijk oppassen dat ik niet uitglijd over hun plasje ergens op het laminaat.
In buurtcentrum de Triangel, hier bij mij om de hoek, vertelde Sanne dat peper helpt. Je strooit wat peper op de plekken waar ze niet mogen plassen en kakken.
Ik ontdekte daarna dat ze het nogal fijn vonden om achter de televisie hun berg stront achter te laten. En aangezien daar ook laminaat ligt, kunnen ze het niet onder graven. Dus televisiekastje opzij, vloer schoongemaakt en... helaas ook alle (teveel) aan kabels die er liggen. 
De peperbus genomen en daar eens flink gestrooid. Die hoek zullen ze dus wel vermijden.

Een aantal weken ging dat goed en ik was heel blij dat ik elke dag de kattenbak kon leegscheppen. Waar die berg kak vandaan kwam was me een raadsel. Twee van de iniemini's die zoveel schijten?

Ik vertel dus vrolijk in het buurtcentrum dat het werkt. Peper zorgt ervoor dat katten niet overal schijten.

Na een tijdje ruikt het toch niet zo fris meer in mijn woonkamer. De ramen gaan elke ochtend open, ook tijdens de regendagen, maar het helpt niet echt.
Je raadt het al, de peper is uitgewerkt. Stront tegen het stopcontact, op de kabels, overal. En een plas kattezeik erbij...dat is geen kattepis. (WEL)

Televisie gaat weer opzij, kabels uit de apparaten, want dit krijg ik er zo niet af. Die was ik in de wasbak. De beide katten zitten poeslief aan mijn voeten te miauwen: "Wat ben jij aan het doen?"
Ik was de vloer met chloor en spoel het niet na. Daarna een nieuwe berg peper eroverheen.

En dat heb ik geweten...Boef komt net lekker gezellig op mijn schoot zitten. Ik moet niezen. Ik nies nog een keer. Ik blijf niezen tot ze van mijn schoot vlucht door het geluid. Ik kan niet stoppen met niezen en mijn ogen tranen van de pijn.

De katten kijken me van een afstandje aan. Tja, madam je oogst wat je gezaaid hebt.

Wie verlost me tijdens het wachten?

Bij het leven hoort soms ellende, maar vaker is er vreugd. 

Kleine en grote dingen waar ik zo heerlijk van genieten kan.

   Ik ben en dat geeft me vertrouwen.

   Ik ben en dat maakt me passievol.

   Ik ben en wil jullie mee laten genieten van het leven. 

Ook tijdens een rondje ellende.

Het is namelijk niet altijd zo een bende. 

Hier op mijn blog schrijf ik alles van me af. En tevens herleef ik het, door het na te lezen. In mijn zes boeken staat van alles wat, voor ieder wat wils. Gedichten, verhalen, erotiek, waargebeurd en vol fantasie verzonnen dingen. Ik heb ze geschreven, ik ben ze niet. Sommige mensen denken van wel. Het geeft natuurlijk weer waar ik vandaan kom en een deel hoe ik in elkaar steek, maar onthoud dat waarheid en fantasie niet één is.

Ik zou de dag graag vullen

met kwatsen en met lullen

met lachen tot je piest

met tranen stromend over je wangen

de kaken pijnlijk in een trek

humor

gewoon droge humor

wie stuurt me wat?

wie gaat er mee?

wie legt de lat?

wie trapt af en gaat mijn wangen

met tranen van het lachen behangen?

Borstimplantaten moeten verwijderd worden

In afwachting op de komende operatie aan mijn borsten, om de prothesen te verwijderen, probeer ik me nuttig bezig te houden. Dit is nogal lastig, omdat ik veel pijn heb. Stilzitten is een aantal uren wel mogelijk, maar daar krijg ik een zitkont van. Dus een keer de dijk op, genieten van de boten die langs varen richting Antwerpen en Vlissingen en zelfs via het kanaal richting Gent en omgekeerd.

Verhaaltjes schrijven, paracetamol slikken, beetje wandelen, koffie drinken bij buurtcentrum De Triangel, paracetamol slikken, niet straf genoeg, dus een Naproxen erbij slikken, boodschapjes doen, tv kijken, paracetamol slikken, naar bed, niet weten hoe ik moet gaan liggen, draaien, draaien, draaien.

Terug uit bed, want ook de benen doen 's avonds ontzettend veel pijn. Strekken, want er schiet telkens kramp in, wrijven en blijven bewegen, want ik kan ze niet stil houden. Terug in bed, kijken hoe laat het is. Weer uit bed, dan maar even naar beneden, paracetamol slikken, plasje plegen, terug naar bed en hopelijk in slaap vallen...

En dan ben je blij dat er post van de ziektekostenverzekering op je mat ligt. Toch redelijk snel al, want er is nog maar één week voorbij. Het maakt me eigenlijk niet uit of ze wel of niet de operatie vergoeden, maar dit is het teken dat ik naar het ziekenhuis mag bellen voor een vervolgafspraak om de operatie te regelen.

In mijn enthousiasme bel ik meteen, maar er zit enkel iemand tussen 9 en 12 uur in de ochtenden. En aangezien de post bij mij 's middags komt...bel ik dus voor niets. Ik ga vandaag op tijd naar bed des te eerder is het ochtend. Of werkt het niet zo?

Zo werkte het inderdaad niet. Afgelopen nacht zeer slecht geslapen. Zou ik dan toch spanning hebben? Om zeven uur uit bed, beetje rondhangen en opruimen, dan zal het zo negen uur zijn. Zo werkt dat ook niet...twee uur duurt nu eenmaal echt twee uur.

Om kwart over negen bel ik naar het ziekenhuis, maar ik krijg een bandje dat ik later nog maar eens moet proberen, want ze is in gesprek, zo verkondigt het bandje.

Half tien een nieuwe poging en ja de assistente van de plastisch chirurg neemt op. Ik doe hakkelend mijn verhaal (ja de zenuwen gieren letterlijk door mijn keel en zitten mijn woorden in de weg). Ze antwoordt dat ik op 19 september naar Hulst mag komen voor de vervolgafspraak.

Ik vraag of ik echt zo lang moet wachten, want ik slaap niet van de pijn. Ze zegt dat alles vol zit, maar vindt dan toch een gaatje op 10 september, hier in Terneuzen.

Ik haak jankend in (hoewel je tegenwoordig helemaal niets inhaakt) Ik doe niks...ze drukt me weg.

De afspraak staat vast. Kutzooi.

Ik ben teleurgesteld en lichtelijk boos. Het zal wel meerdere mensen overkomen.

Gisteren kreeg ik de raad om elke dag te bellen en om de artsen verantwoordelijk te stellen, als er iets gebeurt. Zo kom je misschien sneller aan de beurt.

Ik ben echter geen heel sterke meid. Heb niet zoveel lef. Ik haal straks gewoon nog extra doosjes paracetamol en doe braaf wat me gezegd wordt.

Soms baal ik dat ik zo ben...vooral vandaag!

Wordt vervolgd....

Wachten duurt lang

In 2004 heb ik borstimplantaten laten plaatsen. Na de geboorte van onze derde had ik weinig borst over. Hij had borstvoeding gehad net als de eerste twee, maar deze keer hield ik geen mooie ronde borsten over. Dus na overleg met mijn man hebben we de stap genomen om prothesen erin te laten aanbrengen. Zo gezegd, zo gedaan. Netjes via de tepelhof geplaatst en na een tweetal weken mochten de nietjes eruit. Je zag er niets van.

Mensen vragen me wel eens of ik er depressief van was, dat ik kleine borsten had. Maar dat was niet het geval. Ik vond het gewoon mooier om vollere borsten te hebben.

Op 15 september 2017 zijn beide implantaten vervangen door nieuwe, ander materiaal, ander volume. Maar mijn linkerborst reageerde deze keer niet zo goed op de prothese. Het kapsel rond de prothese verharde en ik kreeg een bult aan de ene zijde en een kuiltje aan de andere zijde van mijn borst. Dus terug naar de specialist en binnen twee weken lag ik weer op de operatietafel.

Op 14 september 2018 werd links terug open gesneden, schoongemaakt en terug geplaatst. Deze beide operaties konden niet via de tepelhof, dus werd onder de borst de incisie gedaan. Mijn linkerborst is door de twee operaties aan de onderkant minder gevoelig. Het voelt alsof er een verdoving zit, net als bij de tandarts. Gelukkig zijn mijn tepels wel gewoon gevoelig gebleven.

De eerste maanden ben ik extra voorzichtig geweest en ik heb een veel langere tijd met een bh aan geslapen. Beugel-bh's heb ik pas na een maand of zes terug gedragen en dan zo kort mogelijk. Niet overdag, alleen als er iets speciaals te doen was. Uit de meesten heb ik zelfs de beugel verwijderd, zodat die niet te hard tegen de borsten zouden drukken.

Het mocht allemaal niet baten. Mijn linkerborst heeft terug verharding in het kapsel, er staat terug een bult aan de ene kant en een kuil aan de andere zijde van de borst. De druk op mijn ribben en middenrif zorgt voor veel pijn en liggen in bed is zeer vervelend.

Mijn borst zit danig in de weg. Bukken, zitten, liggen, staan, alles doet zeer. Tijd voor een nieuwe operatie. Op dinsdag 20 augustus 2019 mocht ik naar de specialist. De donderdag ervoor waren er foto's gemaakt en een echo. Het vermoeden is dat rechts de prothese gescheurd is, binnen twee jaar na plaatsing zou wel heel snel zijn. We zien het pas echt bij het verwijderen.

Aan de linkerkant drukt de verharding mijn borst opzij. De specialist heeft alles duidelijk uitgelegd en ze heeft me laten voelen waar de randen zaten en wat eigenlijk mijn eigen borst nog is.

Mijn borstimplantaten moeten verwijderd worden. Ze heeft me gevraagd of ik opnieuw implantaten wil hebben, maar dat wil ik niet meer.

Helaas moet ik weer wachten op goedkeuring van de ziektekostenverzekering. Hoewel ze er zeker uit moeten dus een operatie nodig is, krijg ik pas een datum en een nieuwe afspraak als ik iets gehoord heb van de verzekering. Als ze niets vergoeden moet het evenwel gebeuren, dus ik snap deze stap niet zo goed. In België moest ik gewoon vooraf betalen en kreeg ik daarna wel of niet een deel terug betaald. Hier in Nederland werkt het omgekeerd en dat is balen.

Vorige maandag en vanavond komt er op Npo1 bij Radar een reportage over implantaten. Bij de uitzending van vorige week heb ik wel wat tranen laten rollen. Als je het niet gezien hebt, maar je hebt de mogelijkheid om terug te kijken, is dat zeker een aanrader. Het heeft mijn ogen ook verder geopend.

Duim met me mee dat er vandaag post op mijn mat valt, met de goedkeuring. Ik zou graag eens een dagje pijnloos rondlopen.

De borstimplantaten gaan eruit

Even loslaten

Heel af en toe is het tijd om mensen even los te laten. Al wil je ze graag helpen en steunen, soms heeft de ander even tijd en ruimte nodig om voor zichzelf het een en ander op een rijtje te zetten.

Accepteer het gewoon als een ander om die ruimte vraagt. Vat het niet op als persoonlijke afwijzing, want zo is het niet bedoeld. Soms maakt iemand iets vervelends mee of krijgt die persoon minder leuk nieuws en heeft daar dan tijd voor nodig om dat nieuws te verwerken. Dat lukt niet altijd met warme armen er omheen. Bij mij persoonlijk werkt het zelfs (te) beklemmend. Als ik ruimte vraag, bedoel ik niet: “Kom naar hier en pak me stevig vast.”

Er zit ook geen verdoken boodschap in, dat ik dat eigenlijk toch liever wel zou hebben.

Ik wil even alleen zijn. Naar muziek luisteren, schrijven, het vervelende nieuws een plaats geven. Laat me...

Het wil niet zeggen dat ik niet om je geef. Het is zo simpel en het is volgens mij heel erg duidelijk gezegd of geschreven: “Ik heb even ruimte nodig voor mezelf.”

Dit is mijn lichaam en het zit me al jaren dwars. Ik kan me er niet van ontdoen, al zou ik soms wel willen. Binnenkort wordt er gelukkig wel iets aan gedaan. Ook dat moet ik verwerken en terug mijn plaats vinden of zoals ze zeggen mijn draai. Misschien krijg ik wel een knauw, maar ik verwacht na de k-jaren die vlak achter me liggen dat dit wel mee zal vallen. Ik ben niet harder geworden, maar ik ben volwassen aan het worden en het leven heeft me al veel gegeven en ik heb veel lessen geleerd.

Het boek des levenslessen is niet aan mijn neus voorbij gegaan.

Het ligt voor mijn neus!

Open op een bladzijde die ik al honderd keer gelezen heb.

Vandaag valt eindelijk het kwartje, ik ben volwassen...of misschien heb ik juist het kind in me terug gevonden...kwartje is weer weg...morgen die bladzijde nog eens lezen of eruit scheuren?

Vaak blader ik terug, maar dat helpt me niet vooruit of ik laat de woorden niet voldoende tot me doordringen. Hoe zat het ook weer met die ezel?

Ik heb verschillende pagina's overgeslagen. Ik vond die niet interessant. Het sloeg niet op mij. Waren ver-van-mijn-bed pagina's.

Ik krijg andere lessen, mijn keuzepakket is enkel en alleen voor mij bestemd. Hoe ik ermee omga heeft echter wel effect op anderen en geeft daarmee ook weerslag op mezelf. Misschien ga ik her en der in 'mijn' boek des levenslessen wat schrappen en op enkele plekken kanttekeningen schrijven.

Ik zou het graag vullen met humor en poëzie. Me vol passie storten in het schrijven van positieve levenslessen, gecreëerd uit de negatieve, zware tijden. Die uiteindelijk niet zo zwaar waren, je kunt alles relativeren. Neem mijn lichaam. Ik heb sinds 2004 implantaten die me meer vrouw maakten. Toen ik op mijn 36 ste terug hemd-maat had, vond ik het nodig om vulling te gebruiken. Ik zat er niet geestelijk mee in, maar enkel lichamelijk vond ik dat platte maar niks.

In 2017 werden ze er verfrommeld uitgehaald. De specialist vertelde dat achteraf. Hij had er wel grotere terug ingestoken, want hij had niet dezelfde maat. Hij grapte erbij dat mijn vriend er wel blij mee zou zijn. Die zat 6000 km verderop en vroeg zelfs niet hoe de operatie gegaan was, die had andere bezigheden.

In 2018 kreeg ik last van mijn linkerborst en ik werd wederom geopereerd. Ik vroeg nog of het niet beter was om ze helemaal eruit te halen, maar de specialist vond me daar te jong voor. En bovendien was rechts wel goed en mooi. Hij had geen verklaring voor de linkerkant en dus werd alles netjes open gemaakt, schoongemaakt en terug gevuld.

Ik heb me links en rechts geïnformeerd over implantaten (niet alleen voor de borst, maar ook op andere plekken in het lichaam) en het verband met gewrichts-, zenuw- en chronische pijn. Want na 2004 heb ik lichamelijke klachten gekregen, die in eerste plaats volgens mensen tussen mijn oren zaten. Tijdens het verdiepen ben ik er toch achter gekomen dat er heel veel mensen klachten hebben die in verband staan met de implantaten die ze ergens in hun lichaam hebben. (ook bv implantaten in de mond) De implantaten geven waarschijnlijk toch een stofje af in het lichaam. En aangezien het geen lichaamseigen stoffen zijn, komt er natuurlijk reactie.

Afgelopen donderdag zijn er foto's en een echo gemaakt van beide borsten. Links zit er terug een zwelling en rechts vermoed de arts een ruptuur (scheur). Aanstaande dinsdag mag ik naar een specialist. Nu eentje in Nederland. Mijn huisarts vroeg me of ik niet terug wilde naar de vorige specialist in België, maar ik heb er niet zo'n vertrouwen in... kun je dat begrijpen?

Van mij mag er alles uitgehaald worden. Ik word er niet minder vrouw door. Ik word er juist meer vrouw door. Het waren 'zware' levenslessen en ik heb er te lang over gedaan om de verbanden te zien. Maar ik zie ze nu en dat is het belangrijkst.

Ik wil dit zeker delen met jullie, want ik vermoed dat iedereen wel iemand kent met pijn en ongemakken. Misschien kan die dan nu ook een link leggen?

Ik heb er veel van/mee geleerd. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik heb alle tijd.

En jij geeft me ruimte om het even zonder armen om me heen te doen. Ik ben een bikkel, je hoeft niet mijn handje vast te houden. Kom straks maar gewoon een bakkie koffie drinken of een lekkere pint. Daar help je me veel meer mee.

In mijn lichaam

in mijn lichaam woont een geest

ik was te lang niet bij hem geweest

toch doen bezoeken me steeds goed

want hij zegt dat ik niets meer moet

in mijn lichaam zit een meisje

stil en verlegen

ze heeft zopas de wereld ontdekt

en niemand houdt haar nog tegen

in mijn lichaam speelt een band

dagelijks muziek

de leden doen elk hun eigen ding

ik zweef op hun ritmiek

in mijn lichaam huist een heks

je weet wat er nu komt

we genieten samen van de seks

vol passie tot ze gromt

in mijn lichaam hangt een groep

steevast op banken en stoelen

ze zijn de wereld een beetje moe

en willen niet meer voelen

in mijn lichaam leeft een vrouw

een bikkel met ballen

ze doet haar best om door te gaan

en niet meer om te vallen

je ziet in mijn lichaam is het druk

soms stil en soms kabaal

het is wat ik niet missen wil

ik hou van allemaal

Tussen ons

tussen ons gezegd en gezwegen

kriebels en tintelingen

stilzitten gaat niet meer

ik heb constant behoefte

om te bewegen

tussen ons gezegd

en

gezwegen

alles vibreert

stuitert

diep van binnen

er is geen houden aan

hoeft ook niet

laat maar komen

laat maar gaan

laat maar groeien

laat maar bloeien

dagelijks stoeien

tussen ons gezwegen

en

gezegd

dit gevoel is zalig

dit is echt

kriebels en tintelingen

Loslaten, het is moeilijk

Ze is een nieuwe weg ingeslagen. In het verleden was het pad bezaaid met hobbels en de toekomst zal niet anders zijn, maar ze is een stuk wijzer. Ze komt wel over de hobbels heen, ze is tenslotte een bikkel.

Kan ze zich nog wel volledig geven? Of is het juist verstandig om gereserveerd te blijven tegenover de nieuwe man in haar leven? Beetje afstand houden en de kat uit de boom kijken? Of zal ze juist laten zien wat ze allemaal in haar mars heeft? Ze zit zo vol passie, heeft zoveel te geven.

Diep van binnen hangt er twijfel. Niet over hem, maar over zichzelf. In haar vorige relatie kreeg ze steeds vaker te horen dat ze eigenlijk nergens goed in was. Er werd enkel nog gehamerd op de dingen die ze 'fout' deed. Hoewel ze zelf goed genoeg wist dat ze helemaal niets fout deed, in zijn ogen was het verkeerd en er viel niet over te praten. Over de dingen die ze goed deed had hij ook steevast iets op te merken, want hij vond dat het op een andere manier beter zou zijn.

Nu mag ze het verleden loslaten, want ze weet wel dat ze een schat van een vrouw is, maar het zit er zo diep ingestampt dat ze soms toch twijfelt aan zichzelf. En ze voelt zich er zeer schuldig over, nog steeds. Waarom is ze er ooit ingetrapt, in zijn praatjes, in zijn geslijm? Want ondertussen is het haar ook wel duidelijk is dat de rest van haar omgeving het wel zag. Waarom zag zij het dan niet?

Laat achter je! Je bent er nu van af. Je hebt nog zoveel te doen en te beleven. Probeer eens wat minder te twijfelen aan jezelf.

Ze slaat een nieuwe weg in. Ze zal er wel komen als ze de tijd neemt. Het rouwproces duurde al lang genoeg. Ze mag erop vertrouwen dat er ook goede mannen bestaan, die niet alleen met zichzelf bezig zijn. Die zichzelf niet beter vinden dan God.

Ze gaat zichzelf geven, openstellen om nieuwe liefde te ontvangen. De weg zal heus nog wel een hobbel en een bobbel bevatten, maar dat betekent dan gewoon dat ze leeft. Ze gaat zich focussen op het positieve en gewoon leven bij de dag. Wat morgen brengt zullen we wel zien. Ze heeft in elk geval schrijfstof en een diep verlangen om er iets goeds van te maken.

Die kant van de weegschaal weegt zwaarder door dan de kant met twij...

Wat was dat woord ook weer?

Haar nieuwe vriend laat haar verstaan dat nu haar gezondheid op de eerste plaats komt. Daarna zien ze wel verder. Gelukkig kan ze gewoon over alles met hem praten. Dat is toch wel de basis voor een goede vriendschap.

Een tijd terug had ze het niet erg gevonden als magere Hein langs gekomen was. Dagelijkse pijn was ze wel beu. Ze had de rust in zichzelf gevonden en ook het feit dat ze, al bij al, een mooi leven had gehad, maakte dat ze geen angst had voor de dood. Zacht inslapen leek haar geweldig. Al is het niet leuk voor de achterblijvers.

Nu heeft ze terug spirit om toch ietsje langer op de wereld rond te blijven lopen. Oud hoeft ze niet te worden, nog steeds niet, maar ze wil nog graag leven.

Leven

vol genot

geven

beetje zot

even

verder gaan

streven

naar avontuur

zaligheid

puur

genieten

van alles wat leeft

diep naar binnen dringen

bij ieder om me heen

betekenisvol

bestaan

zo zal het zijn

want

ik ben

Kom terug!

Soms kom je mensen tegen waarbij je meteen een thuisgevoel hebt. Hoe ouder ik word, hoe zeldzamer ze te vinden zijn. Iedereen heeft op den duur een rugzak vol bagage en als je te vroeg bij elkaar komt raken soms de spullen door elkaar. Want de ander wil jou dan helpen met het opruimen van die rugzak, maar dat werkt niet. 

Simpel zeggen: “Het komt wel goed.” is vaak niet voldoende. 

Ik kan alleen maar aanraden om eerst tot jezelf te komen. En zelfs dat is niet vanzelfsprekend. Het rouwproces verloopt niet voor iedereen even vlotjes. Neem dus je tijd en accepteer het van een ander, als die meer tijd nodig heeft. Vooral als ze dit ook aangeven. Ga niet pushen, want dan raak je misschien een goede vriend kwijt voor je hem gehad hebt...

Normaal gezien kan ik met veel mensen overweg en kan/durf ik overal wel over praten. Met sommige mensen kan ik niet praten, dan is er te weinig of geen raakvlak. Dan voel ik al redelijk snel dat er geen relatie uit kan volgen. Ik heb dat met vrouwen en mannen en vaak ontstaan er hechte vriendschappen. Het is lastig als er eentje verliefd word en ik voel niet hetzelfde. Dan gaat het steeds zwaarder wegen, ook al geef je aan dat er niet meer kan zijn. Er hangt een verwachting dat het kan groeien. Helaas, groeit er vaker niets dan iets.

Vorige week ging ik koffie drinken met een onbekende. Een facebookvriend die ik nog maar een week als vriend had geaccepteerd. Spontane actie: “Ben je thuis, dan kom ik op de koffie.”

Tja, wachtend op het ziekenhuis geeft het toch een welkome afleiding, dacht ik. En zo leer je nieuwe mensen kennen.

Hij kwam aan en langs de Schelde zaten we samen aan de koffie. En natuurlijk veel koffieklets. Daarna volgde een terrasje een eindje verderop in Terneuzen. Hij had namelijk de zon meegebracht. De uren vlogen voorbij en iets na zeven vroeg hij of ik nog een hapje mee ging eten voor hij naar huis terug zou rijden.

De onbekende was intussen al een stuk bekender geworden, het klikte en het was alsof we elkaar al jaren kenden. Na het eten volgde er terug een drankje op een ander terras. Het was stikgezellig, zoals ze dat bij ons in de regio zeggen. Dit gevoel wilde ik wel langer vasthouden, maar ik wist dat hij ook weer zou vertrekken.

En hij vertrok, de volgende dag. Ja, want ik laat iemand die gedronken heeft geen 100 km naar huis rijden. 's Morgens een bakkie koffie en samen nog lunchen en toen bracht ik hem terug naar zijn auto. Een stralende lach rond mijn mond en voorzichtige vlinders in de buik. Maar echt wel voorzichtige vlinders, want ik wil niet gekwetst worden en ik wil niet kwetsen. Maar wat voel ik me op mijn gemak bij hem en we kunnen over alles en nog wat praten met elkaar. Wat wil een mens nog meer?

Nou...dat ie terugkomt natuurlijk!

Zo zou het mogen zijn

Koffietje drinken

Hoe krijg ik je uit mijn hoofd?

het denken wordt vervangen

door diep verlangen

onderbuik roept, gilt, tiert

ik voel nog steeds je handen

glijden

strelen

zacht en teder

spelen

passie is ontstoken

er is een vuur diep in mij

de aanmaakblokjes...

jouw handen

vingers

lippen

tong

je maakt zoveel los

er gaat zoveel door me heen

tintelingen overal

kriebels in mijn buik

fladderende vlinders

zoveel stijgen op dat ik er niet doorheen kan kijken

ik raak van het padje

door de vlinders

door je gewrijf

je gefriemel

je ge-aai

je zachte strelen

maar alsjeblieft niet stoppen

dit gaat nooit vervelen

Stalker of man met goede bedoelingen?

Laatst kreeg ik contact met een man via Facebook, een nieuw toegevoegde vriend die via Messenger een babbeltje maakte. Het leek me een aardige man en toen hij vroeg om in de levende lijve af te spreken, gaf ik aan dat ik dat wel zag zitten. Bovendien babbelt dat fijner dan alleen via tekst sturen die daarbij ook nog verkeerd geïnterpreteerd kan worden. Ik vroeg hem wanneer hij wilde afspreken? Hij gaf geen antwoord, maar wilde mijn gsm-nummer. Ik zei dat hij via Messenger gewoon verder kon gaan, want dat werkt precies hetzelfde. Hij zei dat ik geen schrik moest hebben. Ik zei dat ik al wel eens last had gehad met opdringerige mannen en dus mijn nummer niet wilde geven. Want nogmaals, Messenger werkt ook gewoon goed. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en heb mijn nummer gegeven. Hij belde meteen op en klonk rustig en aangenaam. Daarna stuurde hij verschillende berichten. En spraken we af dat ik naar Breda zou gaan.

Het helpt misschien mijn gedachten wat te verzetten, ik wacht namelijk op een operatie. Bij de babbel zei ik dat tegen hem, maar hij schonk er geen aandacht aan. Geen reactie op het feit dat ik geopereerd moet worden. Tja, kan gebeuren. Is op zich niet erg, maar hij had het wel over goed kunnen luisteren, respect hebben voor elkaar en in balans zijn.

Hij had namelijk al enkele dates gehad (drie) en alle drie die vrouwen zaten nog met issues. Hij zocht een vrouw die met beide benen op de grond staat. Hij wist van mijn verleden en het boek dat ik geschreven heb over mijn leven met een narcist. Hij kende ook zulke mensen en hij verzekerde me dat hij zo niet was. Dat mensen hem een mooie man vinden, met een goed karakter. Daarop vroeg hij me of ik formaat belangrijk vind. Een overgang, maar omdat we het ook over mijn andere boek, “Alle dagen heet” gehad hadden, kon zoiets ook besproken worden.

Ik zei hem dat ik het vooral fijn vind als de man groter is dan ik, op het andere formaat ging ik verder niet in.

Binnen twee dagen vond hij dat we geluk hadden dat we elkaar tegen waren gekomen. We hadden een klik. Ik had zelf echter veel pijn en dacht aan mijn aankomende operatie. Ik kaartte dat nog een keer aan, maar weer geen reactie. Hij begon wel terug over het formaat: “Gister zei je dat formaat niet belangrijk is. Maar eerlijk, dat is toch wel?” En daarbij meldde hij ook dat hij niet op zoek was naar seks. Bij mij rinkelden ondertussen wat belletjes. Ik vroeg of hij formaat belangrijk vond, want bij mij worden ze kleiner. Daarna vroeg hij er wel wat over en zei dat ik er als mens niet van zou veranderen, maar natuurlijk verandert het wel een hoop.

Toen volgde de vraag of hij de enigste man in mijn leven was en of ik met andere mannen contact heb?

Een dag later heb ik hem laten weten dat ik de operatie af wou wachten en dus de afspraak af wilde zeggen. Daarop kreeg ik het bericht: “Kun je even respectvol bellen?”

Hij vond dat wat wij hebben in twee dagen, Lot en Geluk, dat je dat niet opzegt en zeker niet via de app.

Ik gaf aan dat ik netjes schriftelijk aangaf waarom ik af wilde zeggen, heel erg duidelijk. Mijn gezondheid eerst op de rit en daarna...? Hij vond dat ik een leuke toekomst zomaar weggooi. We hebben twee dagen ge-appt met elkaar.

Ik zei daarop dat hij al verschillende vrouwen ge-date had met problemen, die niet in balans waren en dat ik dat dus ook niet ben. Ik stuurde dat de operatie voor mij erg belangrijk was en dat ik niet meteen daar een (onbekende) man bij wil betrekken. Hij bleef op onze klik hameren en dat het op onze leeftijd niet vaak voorkomt dat je nog die kans krijgt.

Daarna volgde nog wat teksten waarop ik even niet reageerde. Ik had daar dus geen zin in en normaal blokkeer je een doordrammer, maar ik probeerde netjes te vertellen dat ik eerst aan mijn gezondheid wilde werken. Hopelijk zou hij het begrijpen en als we dan toch die klik hadden kon hij toch best afwachten?

Toen kreeg ik dit bericht: “Ik vind het compleet niet leuk hoe je dit gedaan hebt, en jij weet heel goed dat jouw borstoperatie daar niks mee te maken heeft. In mijn ogen is het meer angst op basis van onzekerheid, wat andere mannen bij jou veroorzaakt hebben.”

Ik stuurde dat hij niet echt goed geluisterd had, daarop stuurde hij dat hij te goed had geluisterd en tussen de regels door las. Hij vond het waardeloos dat ik afzegde. Hij zei erbij dat het begrijpelijk en erg voor me was, maar dat ik moet leren delen en vertrouwen en naar iemand toe moet durven groeien.

“We hebben een klik en dat is mooi. Ik verwacht niet anders dan dat je naar Breda komt en kijken of we iets moois kunnen opbouwen. Of je blijft dit patroon herhalen en eindig je alleen. Dan stuur je je eigen lot.”

Ik heb geantwoord dat ik liever had dat hij gewoon de regels leest die ik schrijf en er zelf geen verhaal van moet maken. (Ik begin te begrijpen dat mannen vrouwen nooit zullen leren begrijpen als ze zelf hun invulling geven en tussen de regels allerlei dingen gaan invullen.) Ik heb gezegd dat ik mijn lot inderdaad stuur en dat zijn lot niet daaraan gekoppeld is dat is jammer voor hem.

“Ik hoop voor je dat je de ware vindt. Ik ben dat dus duidelijk niet.”

Stuurt hij: “Dat ben je wel maar je ziet het niet.” Hij begon over mijn muurtjes, het slechte zelfvertrouwen. Wat dus mede schuld was van internet-daten. De narcist had me ook al te erg beschadigd en nu zou elke man dus veel geduld met me moeten hebben. En ik moest het fatsoen hebben om toch naar onze afspraak te komen. Hij gaf me de keus, of ik kwam mijn afspraak na of ik bleef vluchtgedrag vertonen.

Als reactie: “De keus is toch al gemaakt. Zit niet zo te pushen, want zo ben je net als diegene aan wie ik mijn nummer nooit had moeten geven. Accepteer gewoon nee, als een vrouw dat zegt.”

“Ga erachter komen wat je wil, anders loopt elke kerel weg!!!! Mevr met bindingsangst!!! Ik ben ook zwaar beschadigd maar heb er veel van geleerd. Blijkbaar niet veel. En jij bent dus ook als de rest. Klapperende eierstokken, zwaar beschadigd, durft niet, bindingsangst, weinig zelfvertrouwen. Succes met alleen oud worden!!”

“Dit gesprek zegt meer over jou dan over mij. Ik heb helemaal geen bindingsangst. Ik heb problemen met mijn gezondheid en wordt daaraan geholpen. Als dat niet tot je doordringt en je alleen maar gaat zeggen hoe ik in elkaar zit? Waar ben je dan mee bezig? Je vult mijn gevoel en woorden in. Dat is niet normaal.”

Zijn laatste woorden, tenminste ik heb hem geblokkeerd misschien heeft hij nog wel -tig berichten gestuurd: “Lang leve zelfkennis.” Tja, dat was dus de laatste keer dat ik iemand mijn nummer geef.

Ik weet dat er heel veel goede, lieve mannen op deze wereld rondlopen. Ik ben niet gestoord of gek. Ik heb momenteel een gezondheidsprobleem waar ik zelf aan werk met hulp van de dokter en de aankomende operatie. Ik ben een vrouw vol passie en liefde en ik sta met beide voeten op de grond. Wie me kent en liefheeft weet het wel. Fijn weekend allemaal enne laat je niet gek maken. Ik kan je uitleggen hoe je mensen moet blokkeren. ;)