Borstimplantaten moeten verwijderd worden

In afwachting op de komende operatie aan mijn borsten, om de prothesen te verwijderen, probeer ik me nuttig bezig te houden. Dit is nogal lastig, omdat ik veel pijn heb. Stilzitten is een aantal uren wel mogelijk, maar daar krijg ik een zitkont van. Dus een keer de dijk op, genieten van de boten die langs varen richting Antwerpen en Vlissingen en zelfs via het kanaal richting Gent en omgekeerd.

Verhaaltjes schrijven, paracetamol slikken, beetje wandelen, koffie drinken bij buurtcentrum De Triangel, paracetamol slikken, niet straf genoeg, dus een Naproxen erbij slikken, boodschapjes doen, tv kijken, paracetamol slikken, naar bed, niet weten hoe ik moet gaan liggen, draaien, draaien, draaien.

Terug uit bed, want ook de benen doen 's avonds ontzettend veel pijn. Strekken, want er schiet telkens kramp in, wrijven en blijven bewegen, want ik kan ze niet stil houden. Terug in bed, kijken hoe laat het is. Weer uit bed, dan maar even naar beneden, paracetamol slikken, plasje plegen, terug naar bed en hopelijk in slaap vallen...

En dan ben je blij dat er post van de ziektekostenverzekering op je mat ligt. Toch redelijk snel al, want er is nog maar één week voorbij. Het maakt me eigenlijk niet uit of ze wel of niet de operatie vergoeden, maar dit is het teken dat ik naar het ziekenhuis mag bellen voor een vervolgafspraak om de operatie te regelen.

In mijn enthousiasme bel ik meteen, maar er zit enkel iemand tussen 9 en 12 uur in de ochtenden. En aangezien de post bij mij 's middags komt...bel ik dus voor niets. Ik ga vandaag op tijd naar bed des te eerder is het ochtend. Of werkt het niet zo?

Zo werkte het inderdaad niet. Afgelopen nacht zeer slecht geslapen. Zou ik dan toch spanning hebben? Om zeven uur uit bed, beetje rondhangen en opruimen, dan zal het zo negen uur zijn. Zo werkt dat ook niet...twee uur duurt nu eenmaal echt twee uur.

Om kwart over negen bel ik naar het ziekenhuis, maar ik krijg een bandje dat ik later nog maar eens moet proberen, want ze is in gesprek, zo verkondigt het bandje.

Half tien een nieuwe poging en ja de assistente van de plastisch chirurg neemt op. Ik doe hakkelend mijn verhaal (ja de zenuwen gieren letterlijk door mijn keel en zitten mijn woorden in de weg). Ze antwoordt dat ik op 19 september naar Hulst mag komen voor de vervolgafspraak.

Ik vraag of ik echt zo lang moet wachten, want ik slaap niet van de pijn. Ze zegt dat alles vol zit, maar vindt dan toch een gaatje op 10 september, hier in Terneuzen.

Ik haak jankend in (hoewel je tegenwoordig helemaal niets inhaakt) Ik doe niks...ze drukt me weg.

De afspraak staat vast. Kutzooi.

Ik ben teleurgesteld en lichtelijk boos. Het zal wel meerdere mensen overkomen.

Gisteren kreeg ik de raad om elke dag te bellen en om de artsen verantwoordelijk te stellen, als er iets gebeurt. Zo kom je misschien sneller aan de beurt.

Ik ben echter geen heel sterke meid. Heb niet zoveel lef. Ik haal straks gewoon nog extra doosjes paracetamol en doe braaf wat me gezegd wordt.

Soms baal ik dat ik zo ben...vooral vandaag!

Wordt vervolgd....