Kom terug!

Soms kom je mensen tegen waarbij je meteen een thuisgevoel hebt. Hoe ouder ik word, hoe zeldzamer ze te vinden zijn. Iedereen heeft op den duur een rugzak vol bagage en als je te vroeg bij elkaar komt raken soms de spullen door elkaar. Want de ander wil jou dan helpen met het opruimen van die rugzak, maar dat werkt niet. 

Simpel zeggen: “Het komt wel goed.” is vaak niet voldoende. 

Ik kan alleen maar aanraden om eerst tot jezelf te komen. En zelfs dat is niet vanzelfsprekend. Het rouwproces verloopt niet voor iedereen even vlotjes. Neem dus je tijd en accepteer het van een ander, als die meer tijd nodig heeft. Vooral als ze dit ook aangeven. Ga niet pushen, want dan raak je misschien een goede vriend kwijt voor je hem gehad hebt...

Normaal gezien kan ik met veel mensen overweg en kan/durf ik overal wel over praten. Met sommige mensen kan ik niet praten, dan is er te weinig of geen raakvlak. Dan voel ik al redelijk snel dat er geen relatie uit kan volgen. Ik heb dat met vrouwen en mannen en vaak ontstaan er hechte vriendschappen. Het is lastig als er eentje verliefd word en ik voel niet hetzelfde. Dan gaat het steeds zwaarder wegen, ook al geef je aan dat er niet meer kan zijn. Er hangt een verwachting dat het kan groeien. Helaas, groeit er vaker niets dan iets.

Vorige week ging ik koffie drinken met een onbekende. Een facebookvriend die ik nog maar een week als vriend had geaccepteerd. Spontane actie: “Ben je thuis, dan kom ik op de koffie.”

Tja, wachtend op het ziekenhuis geeft het toch een welkome afleiding, dacht ik. En zo leer je nieuwe mensen kennen.

Hij kwam aan en langs de Schelde zaten we samen aan de koffie. En natuurlijk veel koffieklets. Daarna volgde een terrasje een eindje verderop in Terneuzen. Hij had namelijk de zon meegebracht. De uren vlogen voorbij en iets na zeven vroeg hij of ik nog een hapje mee ging eten voor hij naar huis terug zou rijden.

De onbekende was intussen al een stuk bekender geworden, het klikte en het was alsof we elkaar al jaren kenden. Na het eten volgde er terug een drankje op een ander terras. Het was stikgezellig, zoals ze dat bij ons in de regio zeggen. Dit gevoel wilde ik wel langer vasthouden, maar ik wist dat hij ook weer zou vertrekken.

En hij vertrok, de volgende dag. Ja, want ik laat iemand die gedronken heeft geen 100 km naar huis rijden. 's Morgens een bakkie koffie en samen nog lunchen en toen bracht ik hem terug naar zijn auto. Een stralende lach rond mijn mond en voorzichtige vlinders in de buik. Maar echt wel voorzichtige vlinders, want ik wil niet gekwetst worden en ik wil niet kwetsen. Maar wat voel ik me op mijn gemak bij hem en we kunnen over alles en nog wat praten met elkaar. Wat wil een mens nog meer?

Nou...dat ie terugkomt natuurlijk!