besta ik dan nog wel?
als ik niets van jou hoor
is het dan dat ik je bel?
of niet?
en doe ik je daarmee
onbedoeld verdriet?
als ik niets meer van mij laat horen
zal ik er wel nog zijn?
als ik niets meer van jou hoor
doet het me geen pijn
of wel?
is het enkel een ander pad dat we volgen?
een vrije keus
en als je in de buurt bent
laat dan wat van je horen?
Eind 2022 heb ik me aangesloten bij Klup, een club voor 50+ waarin allerlei activiteiten georganiseerd worden door de leden zelf. Dat kan een simpele wandeling zijn, een boottochtje op de Biesbosch of een bezoek aan musea of kastelen, etentjes, dans/muziekavonden...noem het maar op, het is er vast ook te vinden. En anders organiseer je het zelf!
Ook samen op vakantie of elkaar in vreemde landen ontmoeten als je daar op vakantie bent. Oppas voor je huisdier als je eens weg bent, huizenruil om bv eens een weekendje aan zee te zitten terwijl de ander dan een weekendje in Gelderland zit.
Ben jij 50+ dan neem eens een kijkje en installeer de App van Klup.
Ik had me voor vandaag opgegeven voor paardencoaching, georganiseerd door Els. Het was in Rijsbergen, Gelderdonksestraat 9, op een zorg/activiteitenboerderij.
Ik heb een angst voor paarden, vanuit een jeugdervaring toen ik met Miranda een keer mee mocht naar de manege. Maar het paard stelde me gerust. Ik heb toen ik thuiskwam dit geschreven voor mij en hem.
vandaag 13 augustus 2023
ging ik wandelen met een paard
hij gaf me rust
hij gaf me moed
hij hielp me zonder oordeel
hij nam mij op in zijn veilige zone
en gaf het door aan mij
gaf zijn kracht
of mijn innerlijke kracht een boost
we werden gelijken
ik had geen oordeel naar hem
hij had geen oordeel naar mij
het verleden was niet belangrijk
het verdriet en de pijn waren niet belangrijk
angst was niet belangrijk
ik mocht gewoon Zijn
zijn
en ja ik ben
dankjewel, zei ik tegen hem
hij heeft me veel gegeven
zonder oordeel
zonder iets terug te verlangen
ik besef het, hij waarschijnlijk niet
een dankbare les
Ik kan het iedereen aanraden. Het is bijna onbeschrijflijk wat het met/voor je doet. Ik zet bijna!, omdat ik toch een beetje beschreven heb wat het voor mij betekende.
Het geeft je inzicht in jezelf, zonder oordeel. In ons dagelijks leven hebben we heel wat te maken met oordelen, beoordelen, veroordelen, vooroordelen en noem maar op. Ga eens terug naar de basis, we zijn allemaal puur geboren, zonder oordeel. Doorheen het leven hebben we allemaal de lessen, levenslessen...die niet voor iedereen hetzelfde zijn. Een rugzak noemen we het vaak, de een al wat zwaarder dan de ander.
Ook ik heb een rugzak, eentje die ik niemand gun. Maar dankzij veel mensen en nu dus ook dankzij een paard, weet ik dat ik mijn rugzak kan leeg kiepen en de keuze kan maken wat ik erin mee wil blijven dragen. Voor mij zijn dat mijn kinderen, mijn vriendinnen en vrienden en de nieuwe mensen op mijn pad die nieuwe avonturen en leuke herinneringen geven. En niet te vergeten het paard van vandaag, want ik word nog steeds blij als ik aan hem denk. Dat hoort in een rugzak!
de wind speelt met mijn haren
ik zou willen dat het je vingers waren
zacht strelend
spelend
zakkend langs mijn ruggenwervel
een kriebel in mijn onderbuik
een glimlach op mijn gezicht
de wind speelt met mijn haren
het vormt een gedicht
ik stel me voor je open
en geef me over aan je handen
die langzaam aanbelanden
bij mijn billen
mijn onderbuik wil gillen
maar blijft wonderbaarlijk stil
want ze weet wat ik wil
en haar gegil
zou je misschien verjagen
de wind speelt met mijn haren
de fantasie slaat op hol
ik laat het toe
geniet van je handen
geniet van je mond
geniet van je strelen
geniet van je stilte
geniet van je zachtheid
de wind speelt met mijn haren
ik zou willen dat het je vingers waren
 |
| foto: Luc Geenen |
ooit nam ik zeer liefdevol
twee handen vol zand
vond ik het heerlijk mijn vingers te spreiden
zag het zand dan snel verdwijnen
maar er was zand genoeg
en ik nam zeer dankbaar
weer volle handen zand
mijn beide handen gevuld
toen ik ouder werd
en meer verantwoordelijkheden had
kreeg een hand andere bezigheden
de andere hand nog steeds gevuld
met zand dat vele malen ververst werd
op latere leeftijd
verloor ik oog op het zand
ik vulde mijn hand
zag het zand sneller dan vroeger verdwijnen
sloot mijn hand in paniek
om toch zoveel mogelijk zand vast te houden
ik kneep in angst
het deed me pijn
verloor de grip
wilde blijven zijn
het enige wat overbleef was plakkerig en irritant
ik wilde het kwijt
afspoelen van mijn hand
nu
ben ik
en ik ben zover
ik leef tussen zand
en soms ook gras
in de wetenschap dat ik vroeger zeer dankbaar was
ben ik nu
ik loslaten kan
liefdevol in het zand kan spelen
met iedereen zand kan delen
dankbaar voor de les
angst en paniek verwoesten je leven
het voelt beter
te aanvaarden en los te laten
