een kant van dementie

Gisteren wist ik het nog,
de tijd, het uur, de dagen.
Nu weet ik het niet meer.
Komen herinneringen met vlagen.
Wie helpt me hiermee?
Wie kan ik het nog vragen?

Familieleden zijn niet meer.
Of wel?
Soms zegt iemand: 'Je bent mijn ma, mamaatje.'
En dat vervliegt zo snel, het heden heeft weer een gaatje.

Ik zing mee met een muziekje.
Een vrouw zegt: 'Dat kent u goed.'
Ik knik en zing door, ik weet niet wat ik zeggen moet.
Ken ik haar ergens van?
Zie ik haar vaker dan?
Ik puzzel in mijn hoofd, ik mis zovele stukjes.
Muziek dat doet me goed, daar zitten mijn gelukjes.

Een klopje op mijn schouder, mijn kleinkind staat naast mij.
Een bosje bloemen in zijn hand.
Mijn ogen stralen.
Zijn mond lacht breed.
Ik zeg: 'Dag jongen.'
Hij vraagt: 'Weet u nog hoe ik heet?'
Gisteren wist ik het nog, 

sorry dat ik het vergeet.

Bergen op Zoom

Een zachte wind waait,

doet de kleinste haartjes op mijn armen bewegen.

Zomerzon brandt op mijn huid en waterdruppels uit de gieter

verkoelen mijn voeten bij het planten beregenen.

Meeuwen zweven, worden gedragen door de wind.

Hun schreeuwen verstommen als ze achter de huizen verdwijnen.

Twee wolken drijven voorbij, als waren het schepen.

Voor op straat het geronk van een motor.

Een harde knal weerkaatst tegen het gebouw, als de berijder gas bijgeeft.

Mijn hart maakt een sprongetje van genot.

Ooit zat ik achterop, de wind door mijn haren die vanonder de helm wapperden.

De zon verdwijnt tussen de gebouwen.

De wolken zijn vervlogen.

De wind is gaan liggen.

Vogels zijn stiller dan stil.

En de stad slaapt....bijna.

Bergen op Zoom