vrijdag 29 november 2019

Er is leven na de dood


een zachte ruis door de bomen
een zonnestraal op mijn gezicht
een gefluister vanuit de verte
voor jou speciaal dit gedicht

je blijft altijd bij me
in mijn hart
in mijn hoofd
je stroomt door mijn aderen
niet alleen vandaag
je sterfdag
maar elke dag

de tien jaar zijn voorbij gevlogen
je mocht niet langer blijven
je lichaam was op
je geest leeft door
in je kinderen en kleinkinderen
vandaag
vieren wij je leven
en zijn we dankbaar
dat je ons leven gaf

Bedankt pap


donderdag 28 november 2019

Puur

    Soms maak je dingen mee waardoor je dagen van slag kan zijn. Dit is zo een week. Wegens misverstanden en mis-communicatie loopt deze week helemaal verkeerd.
Ik ging zondag naar een poëziemiddag in Baarle-Nassau. Op Facebook in de groep Poëzinnig zet ik met regelmaat een gedicht. Luc en andere schrijvers zetten er ook evenementen neer zoals bv die van afgelopen zondagmiddag. Nu hadden ze al een paar uitvallers en ik had gezegd dat ik eventueel wel wilde voordragen. Aanvankelijk was dat niet nodig, omdat ze al invallers hadden gevonden, dus zou ik enkel gaan luisteren.

    Sommigen van jullie weten dat ik in Baarle-Nassau geboren ben. En natuurlijk als ik daarheen ga vanuit Terneuzen, lijkt het mij steeds een goed idee om ook even mijn kinderen of moeder te zien. Dit keer ging ik in de ochtend langs mijn moeder en kletste daar gezellig met mijn broer en zijn vrouw die ook op de koffie waren. Rond half twee vertrok ik en gaf mijn moeder kussen. Ze vroeg of ik nog terug kwam, maar ik zei haar dat ik dat niet zeker wist. Want ik wist niet precies hoe laat het gedaan was. Ik zei daarbij, als het vroeg zou zijn dat ik nog wel wat kwam zeggen.
    Toen ik aankwam bij Galerie Kunst vol Leven, werd ik hartelijk ontvangen door Luc, die meteen met de deur in huis viel en vroeg of ik alsnog wilde voordragen, want hij had toch nog afmeldingen. Ik had mijn gedichtenbundel in mijn tas "Storm in mijn hart" en zei dus (wel ietwat haperend), ja dat doe ik wel.
Langzaam liep het vol en deelnemers en luisteraars gingen zitten. De telefoons werden hier en daar op stil gezet. Hier dus ook. Luc kondigde de eerste spreker aan en het startschot was gegeven. De een na de ander droeg voor en in de pauzes was het tijd voor een drankje en versnapering. De middag vloog voorbij en ik weet nu nog steeds niet hoe laat het eigenlijk gedaan was.
    We kletsten met een aantal schrijvers, dichters, luisteraars en de galerie-houdster nog na. En er werd me zelfs een slaapplaats aangeboden. Kortom het was gezellig.
Tot ik thuiskwam. Daar sprong mijn telefoon terug op Wifi en ratelden er berichten binnen. Mijn moeder was ongerust en had een aantal berichtjes gestuurd en geprobeerd te bellen via Whatsapp, maar omdat ik buitenshuis geen internet heb kreeg ik die dus pas thuis binnen. Ook mijn broer, zus en schoonzus hadden me via Whatsapp proberen te bereiken. Allemaal om te zorgen dat ik iets zou laten horen aan mijn moeder. Mijn schoonzus sprak via de "gewone" weg ook een bericht in en ik schrok van de toon. Ik was me namelijk van geen kwaad bewust, want ik had niet afgesproken dat ik bij mijn moeder zou gaan slapen. Ik had gezegd dat ik niet wist hoe laat het zou worden. En omdat het redelijk laat werd ging ik ervan uit dat ze al in bed zou liggen.
    Ik heb mijn moeder maandagochtend rond 8 uur een berichtje gestuurd dat ik veilig thuis was. Dat ik geen Whatsapp heb als ik buitenshuis ben. Ik heb ook mijn familie een bericht gestuurd dat ik de berichtjes niet heb aangekregen, pas toen ik thuis was. Helaas heel beroerde communicatie.
Mijn zondag was zo mooi, ik ontmoette veel speciale mensen die ik enkel ken van Facebook. En ik ontmoette mensen die ik nog niet kende. Ik zit nu in enorme tweestrijd met mezelf, want morgen is mijn vader 10 jaar dood. We zouden allemaal samenkomen bij ons mam. Ik voel me beroerd, ik heb haar al gevraagd of ik langs mag komen, maar heb eigenlijk geen behoefte om boze blikken te ontvangen. Louter omdat ik buitenshuis geen Whatsapp heb.
Ons mam stuurde me dat ze allemaal boos zijn, tja...

Toch heeft zondag me een inspiratie gegeven. Hoewel in tranen, dan komen vaak de mooiste woorden naar boven.



Puur

ik kende je niet
je gaf me vuur
in je werken
zie ik je
puur
je geeft licht
in een donker bestaan
sprookjesachtig
vol passie
laat jij je gaan
ik wil bij je zijn
alles geven
zelfs in pijn
met je leven
je geeft me woorden
geeft me kracht
om te knokken
geheel onverwacht
was je daar
vol passie en vuur
bij jou voel ik

PUUR

dinsdag 26 november 2019

Nieuwe ontmoetingen


soms in je leven
kom je iemand tegen
die de grond onder je voeten wegveegt
die je laat zweven
soms in je leven

ik kwam haar tegen
zag in haar ogen
de wereld op zijn kop
even ondersteboven
ik kwam haar tegen

kleine schokjes gaf ze mij
keek diep in mijn ogen
raakte mijn hart
gaf me een zoen
o zo zacht

liet me verdwaasd
verbaasd van mezelf staan kijken
ik glipte weg
wist niet wat te doen
ze gaf me een zoen
o zo zacht

soms in je leven
kom je iemand tegen
met een donkere en lichte kant
die je neemt bij je hand
die je laat dromen
dat je haar ooit nog tegen zal komen

woensdag 20 november 2019

Johan, van buurtcentrum De Triangel

Misschien een beetje vroeg. Ik hoop dat hij terugkomt. Deze is voor Johan!


Speciaal voor jou

speciaal voor jou
dit gedicht
omdat je mij zo vaak verlicht
speciaal voor jou
meer dan één woord
je hebt me zo vaak aangehoord

ik kon bij je terecht
en heel oprecht
hielp je elke keer
niet met daden
maar met je woorden

je bent puur
vol energie
je hebt een geweldige passie
zo diep in je
steeds sta je klaar
soms zeg je: “maar”
en dat zegt genoeg

je legt geen woorden in mijn mond
je geeft niet altijd een duidelijk antwoord
een hint is vaak genoeg
op de dingen die ik je vroeg
want denken kan ik zelf
en dat weet je

ik vergeet je
nooit
dit is speciaal voor jou
ik vergeet je
nooit

Ziektekostendeclaratie

Onlangs ben ik geopereerd en gelukkig ben ik goed verzekerd. Ik ben bij Interpolis verzekerd. Mijn arts deed netjes aanvraag, dat is verplicht, en ik kreeg het bericht dat de operatie volledig vergoed wordt.

Voor de operatie ben ik een aantal  keren bij de huisarts geweest om te bekijken wat er allemaal nodig was. Mijn linkerborst was nogal gezwollen en door overmatig kapselvorming had ik veel pijn en druk binnenin mijn borst. 
Sinds 2004 had ik implantaten die helaas in 2017 kapot zijn gegaan en door een oncoloog zijn verwijderd. Hij plaatste twee nieuwe en gaf me het advies om er in 2025 opnieuw naar te laten kijken. Binnen de 10 jaar, want zolang zat er garantie op.
Eén jaar later stond ik echter al op zijn stoep, want de prothese aan de linkerkant zat niet goed. Dus in 2018 werd ik opnieuw aan de linkerborst geopereerd. Ik vroeg hem of het niet beter was om alles te verwijderen en niks meer te plaatsen? Hij zei dat hij me daar nog te jong voor vond. En aangezien rechts goed zat, zou ik er toch wel weer jaren tegenaan kunnen.

In 2019 kreeg ik dus weer last en overmatig kapselvorming. Een verharding en vervorming van de borst waardoor er druk kwam naar de binnenkant van mijn borstkas en uitstraling van pijn naar mijn hele linkerzijde.
De huisarts stuurde me naar het ziekenhuis om een echo van de borst te laten maken. Omdat een mammografie pijnlijk zou zijn, wilde hij enkel een echo laten maken. In het ziekenhuis zei de verpleegster echter dat ze dat dus wel ging doen. Ze zei: "Er wordt enkel een echografie gevraagd, maar ik maak ook gewoon foto's."
En had ik niet zo klem gezeten in het apparaat, dan had ik haar waarschijnlijk een draai gegeven, want het deed inderdaad veel te zeer. 
Met de tekst: "Ik zal hem niet te strak aandraaien..." gvd

Intussen ben ik voor het derde jaar op rij geopereerd en nu zijn de implantaten helemaal verwijderd. Volgend jaar sla ik september over, want septembermaand is operatiemaand. ;) 

Deze week viel er een bericht van Interpolis binnen. Ze hebben me een declaratieoverzicht gestuurd. Ik moet de echo en de foto's betalen. Ik vind dit niet zo netjes en heb ze dat ook gemeld. Huisarts vraagt echografie aan, ziekenhuis beslist zelf ook foto's te maken en ik moet betalen. 
Via Whatsapp heb ik gevraagd aan Interpolis of ik hier iets aan kan doen? En ik heb netjes en heel snel antwoord gekregen, dat ik uitstel van betaling kan aanvragen, zodat ik het met het ziekenhuis kan regelen.

Ik hoop op een net vervolg...


zondag 10 november 2019

Ik wachtte op je


Tevergeefs wachten op iemand. Is het jou al overkomen?
Gelukkig scheen de zon en kwamen er verschillende boten voorbij. En het theetje smaakte...naar nog een.
Ik was aan het twijfelen of ik wel of niet een berichtje zou sturen. Ik heb het niet gedaan, want ik voelde me beetje voor gek zitten. Wist ook niet zeker of ik het in mijn blog moest zetten, maar ja... Het is wel weer een verhaaltje.
In mijn fel oranje jas liep ik nog een toertje over de dijk, liet even de wind mijn gevoel wegblazen. Om half vier was ik terug thuis. De katten verwelkomden me hartelijk en nu hangen we met z'n drieën op de bank bij de kachel. De vlammen hoog, want het is een kille dag vandaag.

Het waren een paar heftige dagen op rij
ik was bij familie, dat maakte me blij
ondanks dat veel dingen in Zeeland anders zijn
in Brabant ben ik thuis
daar staat mijn geboortehuis
ons mam woont daar nog steeds
gelukkig
soms doet ze wel wat nukkig
maar we hopen toch dat ze honderd wordt

ik heb gewandeld in het bos
daar kwamen de emoties los
een babbel met een oude vriend
waarmee ik nog niet eerder sprak
toch hebben we veel gemeen
en ik werd er rustig van
puzzelstukjes vielen op hun plaats
laat los
laat gaan

vandaag had ik op iemand gerekend
mijn middagje was uitgetekend
maar ik zat er alleen
te wachten
en mijn gedachten
begonnen te dwalen
beetje te malen

doe ik niet meer
het heeft geen zin
geen nut
kost energie en fut
voelde me effe k..
maar thuis wachtten twee schatten
zit nu knus tussen de katten
morgen is er een nieuwe dag

dinsdag 5 november 2019

de zon ging onder

En de zon ging onder

ik was klein
gaf je een hand
je hield hem goed vast
want ik was klein

ik bleef de kleinste
hoe groot ik ook werd
jongste van zes
ik bleef de kleinste

je moest gaan
je lichaam was op
geen energie meer
geen puf
je moest gaan

we zaten samen op de bedrand
lachen en huilen door elkaar heen
we zaten daar samen
ik wist
jij wist

ik gaf je een hand
ik was de kleinste
je hield hem goed vast
dat doe je nog steeds

en de zon ging onder


maandag 4 november 2019

Shit, echte shit


Je komt wat tegen in Terneuzen. Vorige week was ons Alex een weekje bij mij tijdens de herfstvakantie. Dat is altijd gezellig als hij in de vakantie hier is, want dan doen we spelletjes en gaan we op ons gemakje boodschapjes doen. Elke dag bespreken we wat we willen gaan eten en dan maken we een wandelingetje naar het winkelcentrum.
Afgelopen vrijdag, 1 november, gingen we even naar het Kruidvat. Ik woon in de binnenstad van Terneuzen en de winkelstraat ligt vlakbij, dus kleine boodschapjes zijn op loopafstand te doen.
Op de terugweg naar huis zagen we Johan, die een vijftal weken bij mij in huis heeft gewoond met zijn vriendin. Half oktober zijn ze in een ander huis gaan wonen, maar ook daar zijn ze, helaas, buitengezet. Niet door toedoen van hen, maar de huisbaas was in verschillende van zijn huurhuizen in overtreding. (zie ook nieuws Terneuzenhttps://www.omroepzeeland.nl/nieuws/116198/Weer-huiscontroles-in-Terneuzen-zes-woningen-afgesloten)
We stonden dus even met Johan te kletsen in de straat. Hij vertelde dat de gemeente voor een andere woning had gezorgd en Johan dacht dat het ergens in deze straat was, dus hij stond wat rond te wijzen. Toen kwam ineens een man op ons af en die begon in het Duits tegen ons te praten. Hij vroeg waar we naar op zoek waren, of we wat coke van hem wilde kopen. Of we iets anders nodig hadden, hij kon het wel leveren.
Ja, echt. Ik wist niet wat ik hoorde, al hoorde ik het heel duidelijk. Ik zei tegen Alex: “Kom we zijn weg hier.” En we liepen door naar huis. Johan zei iets tegen de man en kwam hoofdschuddend achter ons aan.

Ik heb vrijdagnacht niet goed geslapen. Ik weet wel dat er hier in de buurt gedeald wordt, maar dit was toch wel heel confronterend. En dan nog een minderjarige erbij.
Vandaag was ik bij buurtcentrum de Triangel en deed ik aan de koffietafel mijn verhaal. Ik was nog steeds onder de indruk en voelde een boosheid. Dit is toch gewoon niet normaal!
De maatschappelijk werker en de mensen uit de buurt die aan tafel zaten zeiden dat er een meldpunt is voor zulke zaken. Thuis heb ik melding gedaan via internet en ik kreeg binnen een uur al reactie van twee kanten. De politie, die me adviseerde volgende keer meteen te bellen, zodat ze ter plekke kunnen constateren dat de man drugs aan het verkopen is. Hoe ik dat dan aan moet pakken stond er niet duidelijk bij, maar er spelen zich al allerlei filmpjes af in mijn fantasierijke hoofd.
Daarna kreeg ik nog een mail van een andere afdeling, deze keer met een telefoonnummer erbij en ook weer het verzoek dat als de man me nog eens aanspreekt of ik dat nummer direct wil bellen, zodat ze kunnen komen kijken ter plaatse.

Nu heb ik in mijn leven al het een en ander meegemaakt, maar als die man me nog een keer aanspreekt, ga ik dus echt niet mijn gsm bovenhalen en bellen, zodat de politie ter plekke kan komen kijken. Ik ben niet zo een grote held. Moet ik tegen die man zeggen: “Wacht even, want nu moet ik even bellen.” En dan ter plekke op de politie wachten, zodat ze kunnen constateren dat hij drugs verkoopt? Denk je dat dit veilig is? Ik denk van niet.

Mijn persoonlijke idee is: hier zo snel mogelijk weg wezen. Verhuizen! Een ander huis zoeken, terug naar Brabant of naar de Kempen.

Natuurlijk wil ik dat die kerel opgepakt wordt en dat hij zeker geen drugs meer kan verkopen. Niet aan volwassenen en niet aan minderjarigen. Maar als hij me aan wil spreken of aanspreekt, dan kan ik toch niet op dat moment de politie bellen? Breng ik mezelf dan niet in gevaar?

Mocht iemand een tip hebben over dit gebeuren, laat het me dan even weten. Ook als je ergens een betaalbaar huis te koop ziet staan, geef me aub een seintje. Ik zou graag Terneuzen achter me laten. Het is een letterlijke shitzooi hier. En ik wil er mijn neus niet in steken.

vrijdag 1 november 2019

Sta er even bij stil


Stil

Het is stil om me heen
Geen geluid
Wat maakt dat bij me los?
Vele gedachten tollen door mijn hoofd
Kan ik ze op een rijtje zetten?

Pijn moet verdwijnen
Druk moet verminderen
Stress moet eruit

Laat het vloeien, stromen, gaan
De wind waait zacht
Neemt mijn lasten mee

De wind waait
Voert lusten aan
Ik verlang naar jou
Hier aan mijn zij
Om de negatieve gedachten te verjagen
Om mee te genieten van de lusten

Laat je meevoeren door de wind
En kom snel deze kant op
Verjaag de stilte