Er was
eens....
Het
leven is niet voor iedereen een sprookje. Soms maak je wat mee en is
het lastig om terug op het juiste spoor te geraken. Je hebt dan hulp
nodig van anderen.
Vaak
is het moeilijk om die hulp te vragen, je hebt een vorm van trots en
je vindt dat je het eigenlijk allemaal zelf op moet lossen. Soms zit
je echter al te diep in de problemen, zonder dat je het aan hebt zien
komen. En soms heb je het echt wel aan zien komen, maar genegeerd!
Veel
mensen zeggen: “Eigen schuld, dikke bult.”
Ook
als ze de situatie of mensen helemaal niet kennen. En veel mensen
denken, net als ik overigens, dat iedereen in Nederland of België
wel geholpen wordt door instanties.
Waar
vind je nog de juiste instanties en in hoe verre kunnen die helpen?
En mogen ze wel met alles helpen?
Sinds
12 september heb ik twee mensen in mijn huis. Ze zitten met problemen
en worden niet zomaar geholpen, want blijkbaar mag/kan dat niet. Er
zijn regels en regeltjes. En tegenwoordig bergen formulieren en
papieren die in orde moeten zijn. Toch worden ze wel geholpen door
een aantal mensen, want we vinden dat niemand van het kastje naar de
muur gestuurd mag worden.
Je
krijgt daar namelijk geen routebeschrijving bij en dan is het juiste
spoor niet makkelijk te volgen. Er is geen spoor, dus staan we stil.
Natuurlijk
moeten de twee in eerste instantie zelf voor veel zorgen, bv. de
juiste papieren halen in andere plaatsen. Alvast op zoek naar een ander huisje,
op zoek naar een baan, op zoek naar...het spoor.
Alles
hangt af van de eigen inzet om ergens te komen. Je kunt bij mensen
vragen om een kaartje voor de trein, een tijdstabel op welke uren de
trein rijdt, een rit naar het station. Maar je kunt er ook zelf veel
aan doen om ergens te komen.
We
weten allemaal dat dit makkelijker gaat als je geld hebt om zaken te
regelen. Zonder geld geraak je er niet.
Om aan
geld te komen heb je een baan nodig of een uitkering. Om een baan of
uitkering te bekomen moet je de juiste papieren hebben. Om de juiste
papieren te verkrijgen moet je naar een andere stad. Om naar een
andere stad te reizen heb je geld nodig. Om aan geld te komen heb je
een baan nodig of een uitkering. Ze lopen momenteel in een cirkeltje.
Snap je dat?
Hoe
kan ik ze nu het beste helpen? Geef ik ze zomaar mijn geld? Rijd ik
ze overal heen? Doe ik het voor hen? Nee, ik zorg al voor een
dak boven hun hoofd. Een plek waar ze even tot rust kunnen komen om
zaken op orde te krijgen. Ik kijk links en rechts wel wat ik nog voor
ze kan betekenen, maar uiteindelijk moeten zij het zelf oplossen.
De
maatschappelijk werker van de gemeente Terneuzen is ook voor ze
bezig, om oplossingen aan te dragen. En ik heb contact gezocht met
het Leger des Heils. Die hebben meer verstand van dit soort zaken dan
ik.
Ik
woon zelf nog maar een jaar terug in Nederland en ik weet niet hoe
dit soort zaken geregeld moeten worden. Wat ik wel weet is dat ik
zelf ook in orde moet zijn met verzekering, belasting en dergelijke.
En zij moeten ook in orde zijn met verzekering en alles. Iemand
helpen is nog niet zo simpel, maar we zijn op weg. Morgen een
gezamenlijk gesprek met de maatschappelijk werkers erbij. En daarna
kunnen ze bij het Leger des Heils terecht, die hebben de juiste
personen op hun perron staan om aanwijzingen te geven welk traject
genomen moet worden.
Ik
hoop dat ze snel een onderdak voor zichzelf hebben, want ik merk dat
het voor mij toch heel zwaar is tijdens het herstel van mijn
operatie. En ook zonder de operatie zouden mijn hersens op volle
toeren meedraaien om zo snel mogelijk een nieuwe plek voor ze te
vinden. Hier kunnen ze niet blijven. Het kost mij helaas ook te veel
energie en die heb ik nodig om goed te herstellen.
Je
kunt mensen een tijdelijke opvang aanbieden en verschillende
richtingen met ze bekijken, maar ik ben geen professionele
hulpverlener. Ik weet niet aan welke regels zij allemaal moeten
voldoen. Maar hopelijk heb ik er een beetje voor gezorgd dat ze
straks kunnen zeggen: “En we leefden nog lang en gelukkig.”
