Er was eens....een gemiste trein

Er was eens....

Het leven is niet voor iedereen een sprookje. Soms maak je wat mee en is het lastig om terug op het juiste spoor te geraken. Je hebt dan hulp nodig van anderen.

Vaak is het moeilijk om die hulp te vragen, je hebt een vorm van trots en je vindt dat je het eigenlijk allemaal zelf op moet lossen. Soms zit je echter al te diep in de problemen, zonder dat je het aan hebt zien komen. En soms heb je het echt wel aan zien komen, maar genegeerd!

Veel mensen zeggen: “Eigen schuld, dikke bult.”

Ook als ze de situatie of mensen helemaal niet kennen. En veel mensen denken, net als ik overigens, dat iedereen in Nederland of België wel geholpen wordt door instanties.

Waar vind je nog de juiste instanties en in hoe verre kunnen die helpen? En mogen ze wel met alles helpen?

Sinds 12 september heb ik twee mensen in mijn huis. Ze zitten met problemen en worden niet zomaar geholpen, want blijkbaar mag/kan dat niet. Er zijn regels en regeltjes. En tegenwoordig bergen formulieren en papieren die in orde moeten zijn. Toch worden ze wel geholpen door een aantal mensen, want we vinden dat niemand van het kastje naar de muur gestuurd mag worden.

Je krijgt daar namelijk geen routebeschrijving bij en dan is het juiste spoor niet makkelijk te volgen. Er is geen spoor, dus staan we stil.

Natuurlijk moeten de twee in eerste instantie zelf voor veel zorgen, bv. de juiste papieren halen in andere plaatsen. Alvast op zoek naar een ander huisje, op zoek naar een baan, op zoek naar...het spoor.

Alles hangt af van de eigen inzet om ergens te komen. Je kunt bij mensen vragen om een kaartje voor de trein, een tijdstabel op welke uren de trein rijdt, een rit naar het station. Maar je kunt er ook zelf veel aan doen om ergens te komen.

We weten allemaal dat dit makkelijker gaat als je geld hebt om zaken te regelen. Zonder geld geraak je er niet.

Om aan geld te komen heb je een baan nodig of een uitkering. Om een baan of uitkering te bekomen moet je de juiste papieren hebben. Om de juiste papieren te verkrijgen moet je naar een andere stad. Om naar een andere stad te reizen heb je geld nodig. Om aan geld te komen heb je een baan nodig of een uitkering. Ze lopen momenteel in een cirkeltje. Snap je dat?

Hoe kan ik ze nu het beste helpen? Geef ik ze zomaar mijn geld? Rijd ik ze overal heen? Doe ik het voor hen? Nee, ik zorg al voor een dak boven hun hoofd. Een plek waar ze even tot rust kunnen komen om zaken op orde te krijgen. Ik kijk links en rechts wel wat ik nog voor ze kan betekenen, maar uiteindelijk moeten zij het zelf oplossen.

De maatschappelijk werker van de gemeente Terneuzen is ook voor ze bezig, om oplossingen aan te dragen. En ik heb contact gezocht met het Leger des Heils. Die hebben meer verstand van dit soort zaken dan ik.

Ik woon zelf nog maar een jaar terug in Nederland en ik weet niet hoe dit soort zaken geregeld moeten worden. Wat ik wel weet is dat ik zelf ook in orde moet zijn met verzekering, belasting en dergelijke. En zij moeten ook in orde zijn met verzekering en alles. Iemand helpen is nog niet zo simpel, maar we zijn op weg. Morgen een gezamenlijk gesprek met de maatschappelijk werkers erbij. En daarna kunnen ze bij het Leger des Heils terecht, die hebben de juiste personen op hun perron staan om aanwijzingen te geven welk traject genomen moet worden.

Ik hoop dat ze snel een onderdak voor zichzelf hebben, want ik merk dat het voor mij toch heel zwaar is tijdens het herstel van mijn operatie. En ook zonder de operatie zouden mijn hersens op volle toeren meedraaien om zo snel mogelijk een nieuwe plek voor ze te vinden. Hier kunnen ze niet blijven. Het kost mij helaas ook te veel energie en die heb ik nodig om goed te herstellen.

Je kunt mensen een tijdelijke opvang aanbieden en verschillende richtingen met ze bekijken, maar ik ben geen professionele hulpverlener. Ik weet niet aan welke regels zij allemaal moeten voldoen. Maar hopelijk heb ik er een beetje voor gezorgd dat ze straks kunnen zeggen: “En we leefden nog lang en gelukkig.”