Wie houdt er nu niet van verrassingen?

Het leven zit vol verrassingen, soms net iets té. Dit is een hoofdstuk uit "Twee stappen voorwaarts drie stappen terug", mijn vierde boek. Een verhalenbundel met waargebeurde avonturen van onze geweldige periode in Senegal. Ik heb er gewoond van september 2014 tot maart 2018. Ik heb er genoten en ontzettend veel geleerd. Zelfs hoe ik een muur moet bezetten. Onderstaand verhaal is er eentje uit 2014.

De kleermaker

We werken 's morgens in het huis en 's middags doen we wat boodschappen in Kafountine. We moeten een beetje opschieten, want om half vijf hebben we een afspraak bij de Duitse vrouw, Stefanie, die kippen wil verkopen aan ons. Als we naar Kunja wandelen komen we langs een kledingwinkeltje. Ik bekijk wat kleren, een Afrikaanse lange broek zou wel handig zijn tegen de muggen. De man van de winkel vraagt me om binnen ook eens rond te kijken. Daar staat zijn naaimachine, hij maakt alle kleding en tassen zelf. Hij heet Alfa. Zoals de auto, zegt hij erbij.

Rafael wacht buiten. Ik zie een mooie rode jurk, maar de stof is te stug. In mijn slechte Frans probeer ik uit te leggen dat de stof te hard is. Dan spreekt Alfa vloeiend Engels tegen mij en zegt dat ik het beter in het Engels uit kan leggen. We zijn vertrokken. Al gauw gaat het over koetjes en kalfjes. Dan over Rafael en mij of we getrouwd zijn, wat we doen hier, hoe lang we blijven?

Ik vertel naïef dat we niet getrouwd zijn, dat we vrienden zijn. Dat is ook zo, het is gewoon de waarheid. Maar hij maakt ervan, dat ik 'zijn' vriend ook wil zijn. Zijn hele, close vriend!! Hij pakt me vast en zegt dat hij al jaren op me heeft gewacht. Ik zit in zijn dromen en in zijn hart. Hij wist dat ik zou komen. Dan begint hij te lachen en ik zie alles als een grapje.

Rafael komt binnen en zegt dat hij alvast doorloopt. Het is bijna vier uur en om half vijf moeten we naar Stefanie. Ik zeg dat ik zo kom. Ik moet eerst de broek nog betalen.

Alfa zegt dat ik de jurk wel kan passen. Als hij een aantal keer gewassen is wordt de stof veel zachter. Ik pas de jurk over mijn kleren, maar hij is op de verkeerde plekken te ruim. Ik heb geen billen en borsten zoals de Senegalese dames. Alfa pakt zijn spelden en steek hier en daar een speld in de jurk. Nu past hij beter. Ik doe de jurk uit en Alfa naait de jurk tot hij precies past. Het is ondertussen al te laat om ook naar Stefanie te gaan.

Nu Rafael weg is begint Alfa weer de grappige teksten te zeggen, maar het wordt minder grappig als blijkt dat hij alles meent. Hij wil thee drinken met mij. Hij legt uit dat je de eerste keer samen thee drinkt om kennis te maken, de tweede keer om verliefd te worden en de derde keer om seks te hebben. Vanaf dan ben je man en vrouw voor altijd. Ik zeg dat Rafael de man van mijn leven is. Dat we samen dit avontuur zijn begonnen en dat ik samen met Rafael blijf tot het einde van mijn leven, maar het pakt niet. Alfa geeft me weer een knuffel en kust me vol op mijn mond. Ik maak dat ik weg kom.

Hij roept me na dat ik nog duizend Cfa moet betalen, maar dat het volgende week ook goed is. En dat we dan samen thee kunnen drinken.

Een stukje verderop houdt een andere man me aan. Hij heeft aan de overkant van de straat een... kledingwinkel. Hij heeft gezien dat ik bij Alfa binnen ben geweest en het is dan ook zeer gewenst dat ik bij hem ook kom kijken.

Ik zeg vriendelijk dat het echt niet nodig is en dat ik niet wil. Hij trekt me mee. Hij belooft dat er geen vreemde dingen zullen gebeuren, want hij doet dit samen met zijn broer en ook zijn kindje is binnen in de winkel.

Ik haal diep adem en denk bij mezelf, als ik snel even kijk kan ik ook snel weer weg.

De man is binnen heel vriendelijk en de vervelende ervaring van bij Alfa wordt een beetje naar de achtergrond geduwd. De broer van de man zit achter zijn naaimachine en een klein kindje komt even naar de blanke mevrouw kijken. Als ik een hand wil geven vlucht ze weg.

Ik hoef niets te kopen bij deze mensen. Ze heten Serge en Paco.

“Zoals Paco Raban.” zeggen de broers erbij. Serge neemt me mee naar de andere helft van de winkel, ze maken ook allerlei juwelen. Heb ik die dan niet nodig? Ik zeg dat ik alles heb, maar dat ik wel wil langskomen als er iemand uit Europa op visite komt bij ons. Met het feit dat ik wel reclame wil maken bij mijn vrienden in Europa zijn ze al heel blij.

Dan begint Serge over een keertje samen thee drinken...

Natuurlijk ben ik toen vertrokken. Ik heb op Kunja eerst mijn mond gewassen en mijn tanden gepoetst, twee keer. Daarna ben ik Rafael gaan zoeken.

Uniek

Twee kanten van ons allemaal (speciaal geschreven voor Zon)

Ik denk dat je precies bent zoals iedereen

Twee kanten ga ik op
Een schuwe en één zo open als de blauwe lucht
Twee kanten word ik op getrokken
Door mezelf, maar ook door mijn omgeving
Twee kanten beleef ik
Alleen en met anderen

Wil ik mezelf wel veranderen?

Ja en nee
Zelfs hier twee kanten
Ik wil laten zien dat ik het kan
Ik wil ook hulp van anderen

Wat zou ik moeten veranderen

Ik vind me goed zoals ik ben
Maar de mensen om me heen willen dat ik me aanpas

Denk ik, denk ik vaak

Het is echter niet altijd waar
Ik hoef niet te veranderen
Dat merk ik aan degenen die me lief zijn en die me accepteren zoals ik ben
Mensen die zeggen

Wat fijn dat jij het regelt
Wat goed dat jij het gedaan hebt
Wat goed hoe je bezig bent

Mensen die me niet nemen zoals ik ben laat ik een beetje links liggen
Je mag wel naar alle waarden en normen kijken van iedereen
Maar dat geeft niet noodzakelijk aan dat je moet veranderen

Natuurlijk is goed en kwaad nodig om te leren
Regels, waarden, normen volgen is oké
Laat het niet in de weg staan van je geluk
Laat het niet zeggen: "Jij moet veranderen!"
Neem het op als leidraad, leer ervan, maar blijf jezelf

Ieder van ons voelt dit wel eens

Net als jij
Maar ieder van ons is ook UNIEK en dat is o zo speciaal

Dag unieke Zon
Liefs Ilonka

Bevrijd van de narcist

Mijn zesde boek 'Bevrijd van de narcist" bevat alles van het leven, humor, verdriet, passie, pijn, genot. Mijn kant van ons verhaal, wat niet zo prettig eindigde in Senegal. Ik verhuisde met de man waar ik tot ver over mijn oren verliefd op was. Ik hoop het ooit weer te voelen en ik denk dat ik op de goede weg ben.

Hier een stukje uit het boek. Ik heb genoten van de tijd in Afrika, maar ik heb het niet altijd even makkelijk gehad. Ik bleek de mindere te zijn. Wat ik dus absoluut niet ben, want:
IK BEN!

Samen uit

In Kafountine vind jaarlijks het carnaval plaats. Een week lang komen er groepen optreden en wordt uiteindelijk een winnaar van het carnaval bekend gemaakt. We zijn een keer samen naar een optreden geweest en komen tot de conclusie dat het niet echt onze stijl muziek is. Bovendien houden we van rust. Het besluit volgt al snel, geen carnaval voor ons tweetjes.

Maar als ik in Europa ben, gaat Raf wel een paar avonden. Ik vraag me af waarom hij tegen mij zegt dat hij er een bloedhekel aan heeft en als ik er niet ben gaat hij gezellig met Emanuel mee.

Achteraf vallen veel puzzelstukken op hun plaats. De kleur is me duidelijk. Rafael wil gewoon alleen in Afrika zijn. Dan kan hij feesten en andere vrouwen ontmoeten, want momenteel is hij zowat de enige blanke die geen zwarte vriendin heeft. Hij heeft een witte vriendin en die loopt in zijn weg.

Feest bij Cathy. Het restaurant bestaat 10 jaar en er wordt een groot feest georganiseerd. Natuurlijk willen we daar wel heen. Misschien kan ik wat dansen. Raf vindt Cathy een geweldige vrouw. Zij heeft wat bereikt in het leven. Zij probeert tenminste vooruit te komen. De eerste maanden prijst hij haar de hemel in.

Cathy is inderdaad een leuke vrouw, ze heeft een neus voor zaken doen. Ze is ook vaak op pad om haar restaurant verder te verbeteren. Ze overlegt met Raf of ze wel of niet zonnepanelen aan moet schaffen. Ze reist dikwijls met Ansumana de grens over naar Gambia en daar doet ze dan haar boodschappen. Dit is goedkoper dan naar Ziguinchor reizen, maar gevaarlijker ook, omdat de douane nogal eens op de loer ligt bij de grens. Raf zegt dat Ansumana het ook wel alleen kan gaan halen, want wij zijn ook met hem in de winkels geweest voor zonnepanelen. Ansumana weet welke winkels het goedkoopst zijn en als hij alleen rijdt is het voor Cathy ook veiliger. Anders pakken ze haar misschien ook op.

Ik ben net terug uit België, want ik heb mijn dochter weggebracht. Raf en ik gaan samen met Rudy naar het feest. Het is niet in het restaurant zelf, maar ergens achteraf. Als we aankomen is het al behoorlijk druk. We lopen naar binnen en daar kust Raf een jonge vrouw die achter de bar staat. Ik vraag aan hem waarom hij dat doet, want dit heeft hij nog nooit gedaan. “Wie is die vrouw?”

“Die werkt bij Cathy.” zegt hij.

Ik zeg: “Die heb ik daar nog nooit gezien en je kust toch nooit het personeel als we daar komen. Wat heb je vorige week uitgespookt toen ik met Mariska naar België ben gevlogen?”

Hij lacht en duwt me een pintje in mijn hand: “Stop met zeuren Ilonka. Het is vandaag feest.”

Ik loop boos naar buiten. Rudy komt me achterna. Hij wil graag dat ik terug binnenkom, hij vertrouwt het niet als ik als witte vrouw alleen buiten loop.

“Het is niet makkelijk om hier te leven als vrouw. Je weet wat mannen willen. Je weet ook dat Raf een man is en als jij er niet bent...vul dat zelf maar in. Hij heeft ook zijn behoeftes.”

Ik kijk hem aan en ik besef dat ik inderdaad niet alleen naar huis kan gaan. Ik weet bovendien niet eens precies waar we zitten. Laat staan welke kant ik op moet lopen.

Binnen wordt gedanst en gezongen, getrommeld en gesprongen. Raf zegt niks tegen mij. Rudy haalt nieuwe pintjes en ik zeg proost.

Dan houdt Raf zijn fles omhoog en zegt: “Zo wil ik je zien, je leuke kant.”

Ik drink mijn flesje leeg en duw het in zijn hand. Ik draai mijn rug naar hem toe en ga de dansvloer op. Even alles losgooien. Tussen een paar leuke, jonge meiden geef ik alles. Op mijn blote voeten dans ik op het ritme van de jembé. Na de dans krijg ik groot applaus en ik bedank de meisjes die naast me dansten. Daarna gaan we naar huis.

Achteraf zitten we een keer bij Cathy om te internetten. Er komt een man naar ons toe en vraagt of we naar een afterparty willen komen. Hij heeft gefilmd tijdens het feest en natuurlijk ook mijn dansen vastgelegd. Ze gaan de film op groot doek laten zien. Raf wil niet, want het is te ver door de stofbaantjes. Toen Rudy reed was dat geen probleem, maar hij wil zelf niet rijden en ook geen taxi pakken. Ik vraag of de man de film aan mij kan bezorgen, maar dat is moeilijk. Ik kijk Raf nog eens aan, maar ik weet dat hij niet mee zal gaan. Deze keer stond ik namelijk in de belangstelling en dat is volgens Raf boven hem. Ik krijg vaak opdracht om mijn leuke, gezellige kant te laten zien, maar ik mag niet opvallen of te veel aandacht krijgen. De aandacht moet naar hem gaan, want hij is met belangrijker werk bezig hier dan ik. Hij komt hier de mensen van alles leren, ze hebben zijn kennis nodig. Ik heb nergens verstand van. Ik zou eens beter naar Cathy moeten kijken, dat is een vrouw die vooruit gaat. Net als Deb Arbs, de vrouw (uit Amerika) die hij jaren geleden tijdens de pokerspelletjes op Facebook heeft leren kennen. Ze is een bodybuildster die lessen en instructievideo's maakt. Zulke vrouwen doen tenminste iets voor de wereld.

Nu zou ik niet over Deb mogen beginnen, want dat is zijn Facebookvriendin. En ik mag geen contact zoeken of zelfs maar praten over zijn vriendinnen.

Voor mij is een ding duidelijk, wat bij Raf na al deze jaren nog steeds niet doordringt: “Ik ben een geweldige vrouw die met jou maar liefst 6000 kilometer verhuisd is. Die voor jou je PR bijhoudt op Facebook. Die al een aantal boeken heeft geschreven. Die spullen voor je inzamelt en oproepen plaatst voor nog meer. Die naast je staat, zit, ligt, in goede en in kwade dagen. Ik denk dat ik net zo goed ben als Cathy, Deb en welke vrouw dan ook. Misschien zelfs wel beter!”

Hij lacht ermee en bekijkt zijn mails. Leuk geprobeerd Ilonka.

Een jaar later komen we niet meer bij Cathy, want het is helemaal naar de klote. Ze is te veel weg en haar personeel stelt niks voor. Het eten is vaak verbrand of niet gaar en hij heeft ruzie gehad met een van de serveersters over een ijsje. Cathy is niks, de jongeman die bedient is niks, de meisjes die er werken zijn niks, het restaurant is niks.

Misschien omdat ze geen groenten bij hem wilde bestellen?

De kermis bij de kerk is altijd gezellig. Er zijn wat spelletjes op de school ernaast. Je kunt een hapje eten en natuurlijk ook drinken. Er is de hele dag muziek en als je wilt ga je lekker dansen. Het is vooral traditionele muziek, maar voor een paar uur redden we dat wel. Meneer pastoor is elke keer blij als hij ons ziet. Hij bestelt ook eten bij Raf en Raf wil graag varkens kopen bij meneer pastoor. Met meneer pastoor kan hij goed opschieten. Als we hem ergens in het café tegenkomen drinken we wat en maken we een babbeltje. Hij is een heel gewone man en heeft hart voor zijn volk. Hij wil ook cajanus cajan van ons kopen om in zijn tuin te zaaien. Als de parochianen dat zien, volgen ze zijn voorbeeld. Dan heeft binnenkort (een jaar later toch) iedereen de erwtjes op zijn terrein. Voedzame groente voor iedereen.

Meneer pastoor gaat ook graag jagen en praat met Raf over de dieven- en gewerenkwestie. We zullen ons mogen verdedigen, dat doet hij ook.

Wij vinden hem leuk. Als we op 6 januari 2018 kuikentjes hebben, drinken we met Patrice en Emanuel op de geboorte. Toevallig staat de volgende ochtend meneer pastoor aan de poort en we grappen dat hij de kuikentjes komt dopen. Hij komt de tuin bekijken en de dieren.

“Wat doen jullie hier geweldig werk.” zegt hij. Hij wil dit voor al zijn parochianen.

Raf groeit er van, dit zijn teksten die hij elke dag wil horen. Geen gezeur van zijn vriendin. Voortaan gaat hij alleen naar de kermis bij meneer pastoor.

Toekomstbeeld

naar de overkant

wil ik gaan

aan de overkant

wil ik komen

ga met me mee

laat me nooit meer los

voorbij het bos

wil ik kijken

genieten

samen met jou

in en voorbij het bos

laat me nooit meer los

rivieren zal ik bevaren

bossen zal ik doorkruisen

tot aan de einder

en voorbij

de horizon blijft zich verplaatsen

het maakt niet uit

overal zal ik gaan

en met je komen

een sprong in het diepe

een spurt naar de top

soms achteraan

vaak voorop

komen zal ik

tot ik ga

Even iets anders doen

De meeste van jullie weten dat ik (nog) geen baan heb, maar toch verzet ik op sommige dagen bergen werk. Donderdag was weer zo een dag. Ik ben alle bibliotheken van Nederland in kaart aan het brengen en dat zijn er heel veel. Telkens als ik denk nu heb ik alles uit die provincie, dan zie ik bij een gemeente ineens extra bibliotheken staan.
Het is niet erg als ik er links of rechts eentje mis hoor. Wel erg is dat als ik net een hele lijst ingegeven heb in het excel-bestand dat het programma een error geeft. Ik save namelijk niet na elk ingegeven lettertje. Dat kost me dan soms extra tijd en ergernis, maar het zal me leren op tijd op te slaan.
Dus ook donderdag heb ik af en toe gevloekt tegen mezelf. En toen kwam er een berichtje binnen of ik die avond even mee ga wandelen. Ja, meteen accepteren. Lekker uitwaaien (liever niet te veel wind) op de dijk. Langs het water genieten van de boten en van mijn gesprekspartner. Hij is meestal wel stil, dat is ook niet erg. Twee van die stille mensen die langs het water op en neer lopen. 
Zaterdag hebben we Skip-bo gespeeld. Gelukkig was de winst een beetje verdeeld. Dat is wel anders als ons Alex langskomt, dan verlies ik de meeste spelletjes. Nu hoop ik wel dat hij in de zomervakantie een lange tijd bij mij komt logeren, want iemand in huis is wel zo gezellig. Ik twijfel al een tijdje om een katje te nemen, maar dat is niet hetzelfde als mijn zoon natuurlijk. En een kat kan niet mee een spelletje spelen....of wel natuurlijk.


Vandaag is Arjen naar een biljartwedstrijd en heb ik alle tijd om me terug op de bibliotheken te storten. Ondertussen staat er een pan met stoofvlees te pruttelen op het fornuis en de geur hangt al in het hele huis. Seffens verse frietjes snijden en een keertje voorbakken...och och och...wat hebben we het slecht.
Op de achtergrond zingt Ritchie Valens de La Bamba. Die deed ik vroeger niet zo graag, want dan kwam wel eens de verkeerde kussen. Toch werd het op kamp wel gedraaid en als je gekozen werd kon je niet gauw ontsnappen en weglopen. Gene Vincent neemt het over van Ritchie, nu denken jullie: "Who the F... is dat?" of misschien weten jullie meteen wat hij zingt? Ik heb zijn naam nog nooit gehoord en zijn gezicht heb ik nog nooit gezien, maar hij heeft een mooie stem en hij zingt Be-Bop-A-Lula. De teksten waren vroeger al net zo geweldig als tegenwoordig.
Gisteren hebben we tijdens Skip-bo geluisterd naar het songfestival. Ze mogen daar toch best van die X X X invoeren om iemand naar huis te drukken. Vooral bij Madonna was dat zeer gewenst. Ze kreeg er dan nog een belachelijk hoog bedrag voor betaald. Daar konden ze beter wat mensen mee helpen. Maar dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen.
Gelukkig hebben ze bij het songfestival geen vriendjespolitiek meer, alhoewel ik dacht bij Noord-Macedonië hoe komt ze zo hoog terecht?
"Onze" Duncan stond er niet super voor bij de puntentelling, hij kreeg af en toe niet eens punten. En toen nam hij een sprong en die lieverd van Zweden had gehoopt dat hij er nog overheen kon. Toen hij de punten hoorde draaide zijn ogen van ongeloof. Zo jammer, want dat was gewoon ook een lekker nummer. Zelf vond ik Tsjechië het leukst, misschien omdat ze de kleuren van België aanhadden. Nee, hoor. Het was vrolijk en vlot. Engeland had veel meer punten mogen krijgen, maar mijn belletje had vast niet geholpen. Volgend jaar nieuwe kansen. Weet trouwens iemand hoe Australië bij het Eurovisie Songfestival komt? Leg me dat eens uit alsjeblieft, alvast mijn dank.

Terug naar de bibliotheken, ik moet aan de slag. Ik heb ze al wel gemaild naar mezelf, tenminste degene die ik allemaal al in de lijst heb staan. Ik heb er nog enkele honderden te gaan. Fijne zondag nog allemaal en heb je nog adressen en andere gegevens van de bibliotheek bij jouw in de buurt graag een berichtje. Bedankt.

Een nieuwe weg gevonden

Op Facebook is het thema van deze week bij een van de pagina's die ik volg "Onderweg".
Bij deze mijn bijdrage, ik heb een nieuwe route gevonden en hoop dat hij mij ook ziet zitten en volgt.

Graag ging ik met jou op weg

maar onderweg

stond ik je in de weg

je liet me in de steek

onderweg naar onze toekomst

liet je me staan

ik zocht en zocht

een nieuw pad

nam een afslag

keerde niet terug

dat heeft overigens geen zin

niemand staat daar te wachten

op deze lieve vriendin

die ergens onderweg

met jou op weg was

naar een oneindige toekomst

ik vind zeker en vast

een nieuwe route

Ik weet dat ik geen gemakkelijke ben om bij te zijn of te blijven, maar ik heb mijn goede kantjes. Die mag je onderweg ontdekken en uitpakken. Laat je verrassen door een lieve boogschutter, die avontuurlijk en vol passie door het leven wil. Ik hoor wel of je het ziet zitten...

Bikkel ruimt op

Deze schreef ik vorig jaar augustus, toen zat ik nog vol van mijn verleden. Ik heb ondertussen een en ander opgeruimd en ben aan de laatste beetjes bezig. Hoewel er altijd restantjes zullen blijven zitten onderin de hoekjes van de rugzak, al kiep je die nog zo vaak om en draai je hem binnenstebuiten. Het geeft ook niet, want zonder dit verleden zou ik niet weten waar ik op moest letten in de toekomst. Deze bikkel komt er wel.

Wat zou ik graag schrijven
wat zou ik graag doen
wat zou ik graag gillen en krijsen
maar ik houd mijn fatsoen

wat zou ik graag kijken
hoe je wegkwijnt
hoe je zinkt
hoe je verdrinkt
in al je leugens

wat zou ik graag opnieuw
het vertrouwen hebben in mannen
genieten van mannen
zoveel als ik kan

Maar jij hebt me de grond in geduwd
daar gruwel ik van

ik sta stil
kom niet meer vooruit
zelfs mijn mond beweegt niet meer
ik ben niet gelovig
maar O MIJN GOD
wat doet het zeer

ik weet niet of jij het nog weet
denk dat je het weldra nooit meer vergeet

ik kom terug
ik ben een bikkel

Knoop

er zit een grote knoop

in mijn maag

in mijn hart

in mijn hoofd

in mij

ik had een veilig muurtje

er kon geen vuurtje meer doorheen

tot jij kwam

heel voorzichtig kom je nader

je vindt een gaatje

haalt stenen weg

maakt een deur

treedt binnen

en steekt een vlam aan

ik doe mijn handen omhoog

omlaag

ik strek ze uit

ik omarm je

ik strek ze uit

ik weer je af

ik weet niet hoe ik je ontvangen moet

je zwijgt

wat verwacht je van me

je zegt het komt wel goed

wat verwacht je

je bent zo stil

ik weet echt niet wat je wil

je sloopte mijn muurtje

en nu zit ik met een knoop

Als

als ik de zon kon laten schijnen

hartepijn kon doen verdwijnen

geven geven geven

ik zou delen

aan de wereld

aan de mensen om me heen

als ik de zon kon laten schijnen

als ik de maan kon laten stralen

niemand zou verdwalen

geven geven geven

ik zou spelen

met de wereld

met de mensen om me heen

als ik de maan kon laten stralen

als ik vuren kon ontsteken

geen harten zouden breken

geven geven geven

ik zou leven

met de wereld

met de mensen om me heen

als ik vuren kon ontsteken

als ik vuren kon blussen

iedereen zou bedekken met kussen

geven geven geven

ik zou delen

aan de wereld

aan de mensen om me heen

als ik vuren kon blussen

als ik water kon laten stromen

bergen zou toppen

dalen zou ontdiepen

bomen zou doen groeien

bloemen laten bloeien

geven geven geven

dan zou ik heerlijk leven

in de wereld

met de mensen om me heen

als ik water kon laten stromen

als ik liefde kon puren

naar iedereen wat sturen

geven geven geven

dan gaf ik iedereen

een volle laag puur gevoel

om te zijn

als ik liefde kon puren

De rekening wordt een dag later gepresenteerd

Zoals de meeste van mijn volgers weten heb ik last van chronische pijn. Ik eet daar nu anders voor dan normaal, zie ook de verhalen hier in mijn blog over de eerste dagen van dieet tegen chronische pijn. Het anders eten levert nog niet veel op. Persoonlijk denk ik ook niet dat anders eten mijn pijn gaat verlichten, maar dat weet je uiteindelijk pas als je het werkelijk hebt geprobeerd. Ik geniet in elk geval van het eten en de variatie, die ik overigens zelf zo groot kan maken als ik wil. Gisteren had ik het met Arjen over zijn en mijn lievelingseten en ik bedacht me dat er weinig is dat ik niet lust. Vroeger was dat wel anders. Ik lustte niks, ik hield helemaal niet van eten en als mijn moeder bloemkool of spruitjes klaar maakte zat ik al van tevoren te kokhalzen. Laatst heb ik een zak spruiten gekocht en alleen maar spruiten gegeten, zo de hele zak leeg. Ook champignons waren een viezigheid, dat wil je niet weten. Nu eet ik die zelfs rauw. Ik ben verzot op eten.

Waar ik ook verzot op ben is dansen. Afgelopen weekend kwam er een zanger in café Wilhelmina en we zijn daar natuurlijk even gaan luisteren. Andy zong en bracht de sfeer er goed in. Er werd ook gedanst, kortom het was erg gezellig. Ik ben ook de vloer op geweest en daar krijg ik dan een dag later de rekening van. Ik ben weer helemaal los gegaan, ik geniet van het bewegen op muziek, maar mijn lijf staat niet alles toe. Zaterdag dansen en genieten, zondag volgt het keerpunt en op maandag beweegt er nog maar heel weinig. Morgen zal het wel weer iets beter gaan.

Vroeger, een paar jaar geleden nog maar, zat ik bij de badminton. De laatste jaren daar werden ook steeds lastiger. Als ik dinsdagavond had gespeeld dan moest ik daar woensdag en donderdag voor betalen, maar je hoorde me niet klagen. Ik hield mijn mond, maar wat deed het pijn. Langzaam heb ik een en ander opgegeven en niet veel mensen weten hoe het verhaal gaat. Ik ben geen klager, gooi er af en toe maar een kreet uit. Mijn kinderen weten dat ik met pijn leef. En zelfs die zijn niet op de hoogte van hoe erg het is.

De meeste mensen die me kennen zien de vrolijke Ilonka. Zo wil ik ook herinnerd worden. Dat heb ik geleerd uit het boek van Jaap Spaans, Pijn zonder strijd. Daar staan goede dingen in over het omgaan met pijn en het een plaats geven in je leven. Toch trap ik er soms in en ga ik de strijd weer aan, maar krijg dan ook weer het deksel op mijn neus, want deze strijd kan ik nooit winnen. Langzaam ga ik verder achteruit en dat moet ik accepteren.

Zaterdagavond was er een oudere man in het café, hij gaf me complimentjes dat ik er goed uitzag en dat ik een mooie vrouw was. Hij kwam uit Brabant, Tilburg zelfs, net als ons mam. Hij was er al vertrokken als klein jongetje en woonde hier nu al jaren. We waren over Brabant bezig en ik zei dat ik terug wil naar Brabant en liever nog naar België. Op een gegeven moment kwam mijn pijn ter sprake (ik maakte een verkeerde beweging en bezeerde me daarbij) en hij reageerde met een reactie die ik vaker krijg: “Maar jij bent een mooie vrouw.”

Ik zei: “Daarmee gaat de pijn niet weg.”

Hij vond het heel moeilijk, stond te schudden met zijn hoofd. Ik lachte en aaide over zijn arm. Hij zei dat hij me lief vond. Tja, dat ben ik ook. Ik ben een lief mens, maar ik heb een donkere kant ook. Die kant bespreken we later nog wel.

Ik ben de dansvloer op gegaan en heb daar mijn gevecht geleverd. Ik heb genoten van het dansen, dat pakt niemand me meer af. Soms denk ik erover om het te laten, want als ik niet ga dansen dan heb ik de dagen erna geen extra last. Ik kan natuurlijk gewoon stoppen met dingen doen die me pijn geven...alleen is er dan eigenlijk niks over, want pijn is dagelijks onderdeel van mijn leven.

Ik vertik het om op te geven. Ik zou het zo graag doen. Ik zou zo graag stoppen. Ik heb dat met die man ook besproken en hij heeft het me verboden vanwege de kinderen. Nu ga ik niet uit het leven stappen hoor, ik heb nog teveel plezier in alles wat wel gaat. Maar ik heb ook mijn grenzen, als ze me morgen komen halen om naar de hel te vertrekken dan stap ik vrolijk in de hellewagen. Daar hebben ze vast ook een badmintonclub en een dansvloer. Ik heb er vrede mee als mijn leven hier mag eindigen. Ik denk dat ik een goed leven gehad heb en toch in elk geval drie goede dingen achterlaat. Mijn allerliefste kinderen.

Ik stort me nu maar op het schrijven. De emoties die de pijn me geven, leveren veelal ook verhalen en gedichten op. Ik denk dat er voldoende mensen graag mijn gedichten lezen. En misschien mijn verhalen ook wel?

Over dit stuk doe ik nu al twee uur, niet alleen door de pijn, maar ook door het gesnotter en zelfmedelijden. Dus ik moet telkens een ander zakdoekje zoeken. Het is weer genoeg geklaag voor vandaag. Tijd om een aardige afsluiter te vormen. Een dichter doet dat. Ze heten niet voor niks dichters.

tranen vandaag stromen

ze blijven maar komen

niet te stoppen

ik heb me wederom laten foppen

door mezelf te geven

totaal los gegaan

op de muziek

de dansvloer was te klein

of ik te groot

te wild

vandaag word ik ingehaald door de pijn

en ik weet het wel

het komt telkens weer

keer op keer

haalt het me neer

toch ga ik door

in een kistje heb ik geen ruimte

om totaal los te gaan

ik word nog eens zot

van het genot

om alles los te laten

te swingen

te vechten

strijden tegen alles wat me vastzet

de passie in me moet er uit

mijn binnenste wil naar buiten

dansen, springen, vieren

dat ik daarna de rekening krijg

doet me niets

enkel veel pijn

maar daarom ga ik nog niet stil zitten

ik ben te jong

ik heb nog veel te veel te geven

ik wil dansend door het leven

zet de muziek maar hard

als de pijn gezakt is ga ik er weer tegenaan

probeer te doseren

zal het nooit leren

wil springen en veren

op en neren

met

en zonder jou

vol met passie

ten onder gaan

maar niet vandaag

Storm

De storm is losgebarsten

alles in mij reageert

op jou

heftige hartslagen

adrenaline

spieren worden aangespannen

bloed stroomt op volle kracht

als je me heel zacht

streelt

met me speelt

je armen om me heen

gefluister in mijn oor

ik tol ervan

ga spinnen als een katje

je noemt mij je schatje

ik word week

zak door mijn benen

wil nergens anders zijn

wil enkel nog smelten

in de storm van jouw aanwezigheid

101 verhalen in mijn blog

Gisteren heb ik met het gedicht het 100ste verhaal in mijn blog geschreven. Alweer een feestje waard met vooral een alcoholisch drankje zou mijn vorige vriend zeggen. Maar aangezien die niet meer in mijn leven is en ik aan de medicijnen zit werd het gewoon een droog feestje. 

Ik ben in het dieet tegen chronische pijn overgeschakeld naar andere voeding. Na twee weken meer eiwitrijk voedsel gegeten te hebben mocht er nu brood en aardappelen bij. Ik weet niet of het daardoor komt, maar het stopt wel de ontlasting. Ik eet er voldoende groentes bij met vezels die de doorloop in de darmen stimuleren, maar toch...het lijkt soms of er een kurk in zit. En zo knalt het dan helaas ook tegen de wc-pot. We zijn weer lekker bezig. Maar ook de serieuze dingen bespreek ik met jullie, dus jullie krijgen ook te horen hoe de ontlasting er uit komt. Wees maar blij dat ik het nog zo netjes omschrijf. (nee, we gaan geen woordenlijst opnoemen) (doe dat maar in jullie commentaar hieronder de blog)

"Nou Ilonka het was weer een shittie onderwerp over die kakzooi, wat kun je toch zeiken over alles zeg." 

Gisteren na mijn doktersbezoek heb ik ook al onzin opgeschreven en wat mensen tegen de benen gestampt. Maar de pijnstillers zijn zo sterk dat na de eerste twee mijn linkerkant al heel wat beter aanvoelt.
Ik had geen halve literflesjes in huis om de oefening mee te doen. Dus ik heb zonder fles mijn arm laten hangen en rondjes laten draaien die steeds groter werden. Vannacht heb ik doorgeslapen en ik was er deze ochtend op tijd uit. Dat laatste is niet waar, ik was er uit en ben weer terug gaan liggen. Dat had ik niet moeten doen, want toen ik draaide in bed deed ik mijn arm zo zeer dat ik vijf minuten stil gelegen heb. Toen ben ik uit bed gekomen en heb ik de was opgehangen. Misschien ook een goede oefening voor mijn schouder. Alleen is er geen was meer.
Jullie hoeven geen was te brengen!!

Ik verveel me en dat zie ik terug in mijn verhalen. Misschien moet ik maar stoppen met de blog. Langs de andere kant geeft me dat wel een prikkel om tegelijkertijd aan mijn boek te schrijven. Links een beetje onzin-verhalen en rechts een serieus boek. Ik struin elke dag even rond op facebook en daar is ook weinig actie. Het promoten van verhalen en boeken is niet mijn sterkste kant.
Jullie zien het nu niet maar ik heb facebook met een kleine f geschreven en daar staat dus nu die rode kronkel onder dat het fout is, zoals ik gisteren ook al meldde. Tja, mijn naam is ook met een hoofdletter. Over mijn naam gesproken, ik had er vroeger zo een hekel aan dat mijn sportjuf Ilona zei. Nu was dat ook best een trut en het liefst gaf ze ons les in hockey. Ze was een echte hockeyfanaat. Ik dus overduidelijk niet en ik was ook niet haar lievelingetje, want ik kwam niet uit de stad. Ik kwam maar uit een dorp. 
Onze sportleraar een jaartje later was wel een topper. Meneer Spijkers. Och wat was ik verliefd op die man. Ik zocht zelfs uit waar hij woonde. Hij was wel drie of vier keer zo oud als ik, maar dat gaf helemaal niks. Ik was tenslotte een bakvis van 14 jaar en dan heb je recht op verliefd worden op alle soorten, maten, leeftijden enzovoort. Dat recht houd je ook tot aan je dood.
Meneer Spijkers deed graag een spelletje softbal in combinatie met meneer Blaas die de jongens uit onze klas les gaf. Nu was ik niet zo super in het raak slaan van de bal, maar ik kon wel heel hard rennen. Tijdens die lessen was ik wel een keer het lievelingetje, na een homerun. Ik zit nu nog te glunderen.

Ik dwaal af, het ging om de naam Ilonka en het eindigde bij die heerlijke man. Je mag best weten dat ik hem jarenlang in mijn portemonnee heb meegedragen. Hij stond een keertje in de krant en ik vond dat hij leek op Paul Newman. Die laatste heb ik nog steeds alle dagen bij, die zit bij de foto's van mijn kinderen. Haha, die mens zit al vanaf mijn pubertijd in mijn portemonnee. Eerst tegen mijn billen in mijn kontzak en nu in mijn handtas. Hij zat er dus al voor mijn kinderen er waren. Ik denk niet dat ik ooit een fotootje van Marc (mijn ex) bij me gedragen heb, behalve dan onze mini-trouwfoto's. Maar geen pasfoto. Maar ja, Marc lag gewoon bij me in bed elke nacht dus die hoefde niet in mijn kontzak.

Ik ben nog steeds een bakvis. Ik houd van mensen kijken en van vlinders die dan ontstaan. Het maakt niet uit of het mannen of vrouwen zijn, ik zie net zo graag een mooie vrouw als een mooie man. Ik zie overigens ook graag lelijke mensen, want iedereen heeft wel iets speciaals waar ik een warm gevoel bij krijg. Jullie kennen vast nog die acteur van die politieserie (waarvan me de naam nu ontschiet), hij was de chef, donkere haren, mottig gezicht. Ik vind dat een heerlijke man, hij heeft iets. (aaargh, nu schiet me die naam natuurlijk midden in de nacht te binnen, maar ik zal jullie wakker maken hoor)

Tijd voor een tas thee. Mijn rechterhand is bevroren, ik heb net met de muis gewerkt, want in excel werken met enkel touchscreen is onhandig. Tot later maar weer.

Extraatje, ik ben in goede stemming

het is warm

het is koud

heet

benauwd

zilver

goud

en ik ben jong

durf eens....

vol passie

liefde

warmte

genot

beetje zot

geen pot

geen deksel

en toch

pas ik ook ergens op

puur

zoet

zacht

ik wed dat je lacht

soms bitter

zout

steeds jong

nooit oud

durf eens....

De leek

De leek

Even leek het erop dat ik vandaag beet had. Vannacht heb ik mondjesmaat geslapen, eigenlijk heb ik van de pijn meer wakker gelegen dan andere dagen.

Dus vanochtend meteen de huisartsenpost gebeld. De assistente stond me vriendelijk te woord en stelde me voor om morgen bij de vervanger van mijn eigen huisarts langs te komen. Ik mocht al om half negen komen.

Daarna stelde ze me enkele vragen en naarmate het gesprek vorderde werden haar woorden serieuzer en zei ze dat ik nu meteen mocht komen op het vrije inloop spreekuur van dokter B. Dus ik sprong een gat in de lucht (voor zover dat mogelijk is, je ziet namelijk niet een gat ontstaan, dus hoe weet je dan dat je een gat in de lucht hebt gesprongen) (over de sprong zelf zullen we het maar niet hebben, want die was niet elegant en ik zou er geen hoge score mee halen bij het schoonspringen)

Ik liep zo snel mogelijk naar de huisartsenpost, want ik moest er zijn vóór half tien.

De assistente zat al te knikken achter de balie en ik nam plaats in de wachtzaal. Er was een koppel voor me en toen kwam hij me halen.

“Wat kan ik voor u doen?” vroeg hij me vriendelijk.

En ik begon mijn verhaal te vertellen, maar hij brak me al snel af en vroeg: “Waarom komt u nu naar mijn vrije inloop spreekuur en gaat u niet naar uw eigen huisarts en wat maakt dit zo dringend dat u hier bent? Bent u gevallen of heeft u zich gestoten?”

“Nee, niet gevallen, niet gestoten, niet gesport.”

“Goed zo, als u duidelijke antwoorden geeft op mijn vragen krijgt u dadelijk een duidelijk beeld.”

Ik wil vertellen dat niet alleen mijn linkse arm en schouder zeer doen (wat ik overigens aan de telefoon allemaal al uitgelegd heb aan de assistente). Ook mijn borst en nek en ribben doen pijn en mijn borst zit niet op zijn plek.

Maar ik krijg helemaal niet de gelegenheid om dat te vertellen. Hij houdt me kort en is zelf ook kort van stof. Dit is nu een typisch geval van kortaf zijn!

Hij zegt dat hij vermoed dat er ontstekinkjes in mijn schouder zitten en hij gaat me pijnstillers voorschrijven met ontstekingremmende werking, want ja dat geef je bij ontstekingen. Zo zegt hij het ook letterlijk tegen me en hij knikt er bevestigend bij tegen zichzelf.

Dan gaat hij staan en zegt dat ik een oefening meekrijg. Ik moet links een flesje van een halve liter water vasthouden en met rechts op de tafel leunen, dan moet ik mijn arm laten hangen en het flesje gaan ronddraaien in steeds groter wordende cirkels, eerst linksom en dan de andere kant op. En terwijl hij het uitlegt doet hij het voor.

“Als je daarna nog pijn hebt, ga je maar naar je eigen huisarts. Het recept kun je halen bij de apotheek. Dag.” zegt hij.

Ik heb de volle drie minuten binnen gezeten en in die minuten heb ik vele benamingen voor hem door mijn hoofd zien gaan. De gedachten hebben helaas mijn aanpak verjaagd en ik ben vol verbazing over hem en over mezelf weer naar buiten gelopen.

Ik haal bij de apotheek mijn medicijnen op en terwijl ik naar huis loop komt de storm los. Waarom heb ik niet meer aandacht geëist? Waarom heeft hij niet gekeken of gevoeld? Ik had dit moeten zeggen, ik had dat moeten doen. Eigenlijk ook helemaal niet, want ik wilde zo snel mogelijk weer weg bij deze dokter. Dat leek overigens ook zijn bedoeling. Dacht hij dat ik alleen maar om een portie pijnstillers kwam? Had ik meer aan moeten dringen? Wat een rare vent. Of mag ik zo niet denken?

Tenslotte ben ik maar een leek, die leek mazzel te hebben dat ze vandaag geholpen zou worden door een niet leek, die niet eens keek naar de leek, die nu een beetje van streek tot volgende week wacht op haar eigen niet leek.

Zie je, als je te weinig slaapt ga je onzin uitkramen. Maar dankzij deze blog heb ik toch al een aanmelding om te komen behangen en mensen die me een steuntje sturen tegen de pijn. Wat overigens niet helpt, zo een steuntje. Maar ja, een lul-verhaal ophangen helpt ook niet.