De
leek
Even
leek het erop dat ik vandaag beet had. Vannacht heb ik mondjesmaat
geslapen, eigenlijk heb ik van de pijn meer wakker gelegen dan andere
dagen.
Dus
vanochtend meteen de huisartsenpost gebeld. De assistente stond me
vriendelijk te woord en stelde me voor om morgen bij de vervanger van
mijn eigen huisarts langs te komen. Ik mocht al om half negen komen.
Daarna
stelde ze me enkele vragen en naarmate het gesprek vorderde werden
haar woorden serieuzer en zei ze dat ik nu meteen mocht komen op het
vrije inloop spreekuur van dokter B. Dus ik sprong een gat in de
lucht (voor zover dat mogelijk is, je ziet namelijk niet een gat
ontstaan, dus hoe weet je dan dat je een gat in de lucht hebt
gesprongen) (over de sprong zelf zullen we het maar niet hebben, want
die was niet elegant en ik zou er geen hoge score mee halen bij het
schoonspringen)
Ik
liep zo snel mogelijk naar de huisartsenpost, want ik moest er zijn
vóór half tien.
De
assistente zat al te knikken achter de balie en ik nam plaats in de
wachtzaal. Er was een koppel voor me en toen kwam hij me halen.
“Wat
kan ik voor u doen?” vroeg hij me vriendelijk.
En ik
begon mijn verhaal te vertellen, maar hij brak me al snel af en
vroeg: “Waarom komt u nu naar mijn vrije inloop spreekuur en gaat u
niet naar uw eigen huisarts en wat maakt dit zo dringend dat u hier
bent? Bent u gevallen of heeft u zich gestoten?”
“Nee,
niet gevallen, niet gestoten, niet gesport.”
“Goed
zo, als u duidelijke antwoorden geeft op mijn vragen krijgt u
dadelijk een duidelijk beeld.”
Ik wil
vertellen dat niet alleen mijn linkse arm en schouder zeer doen (wat
ik overigens aan de telefoon allemaal al uitgelegd heb aan de
assistente). Ook mijn borst en nek en ribben doen pijn en mijn borst
zit niet op zijn plek.
Maar
ik krijg helemaal niet de gelegenheid om dat te vertellen. Hij houdt
me kort en is zelf ook kort van stof. Dit is nu een typisch geval van
kortaf zijn!
Hij
zegt dat hij vermoed dat er ontstekinkjes in mijn schouder zitten en
hij gaat me pijnstillers voorschrijven met ontstekingremmende
werking, want ja dat geef je bij ontstekingen. Zo zegt hij het ook
letterlijk tegen me en hij knikt er bevestigend bij tegen zichzelf.
Dan
gaat hij staan en zegt dat ik een oefening meekrijg. Ik moet links
een flesje van een halve liter water vasthouden en met rechts op de
tafel leunen, dan moet ik mijn arm laten hangen en het flesje gaan
ronddraaien in steeds groter wordende cirkels, eerst linksom en dan
de andere kant op. En terwijl hij het uitlegt doet hij het voor.
“Als
je daarna nog pijn hebt, ga je maar naar je eigen huisarts. Het
recept kun je halen bij de apotheek. Dag.” zegt hij.
Ik heb
de volle drie minuten binnen gezeten en in die minuten heb ik vele
benamingen voor hem door mijn hoofd zien gaan. De gedachten hebben
helaas mijn aanpak verjaagd en ik ben vol verbazing over hem en over
mezelf weer naar buiten gelopen.
Ik
haal bij de apotheek mijn medicijnen op en terwijl ik naar huis loop
komt de storm los. Waarom heb ik niet meer aandacht geëist? Waarom
heeft hij niet gekeken of gevoeld? Ik had dit moeten zeggen, ik had
dat moeten doen. Eigenlijk ook helemaal niet, want ik wilde zo snel
mogelijk weer weg bij deze dokter. Dat leek overigens ook zijn
bedoeling. Dacht hij dat ik alleen maar om een portie pijnstillers
kwam? Had ik meer aan moeten dringen? Wat een rare vent. Of mag ik zo
niet denken?
Tenslotte
ben ik maar een leek, die leek mazzel te hebben dat ze vandaag
geholpen zou worden door een niet leek, die niet eens keek naar de
leek, die nu een beetje van streek tot volgende week wacht op haar
eigen niet leek.
Zie
je, als je te weinig slaapt ga je onzin uitkramen. Maar dankzij deze
blog heb ik toch al een aanmelding om te komen behangen en mensen die
me een steuntje sturen tegen de pijn. Wat overigens niet helpt, zo een steuntje. Maar ja, een lul-verhaal ophangen helpt ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten