Gisteren heb ik met het gedicht het 100ste verhaal in mijn blog geschreven. Alweer een feestje waard met vooral een alcoholisch drankje zou mijn vorige vriend zeggen. Maar aangezien die niet meer in mijn leven is en ik aan de medicijnen zit werd het gewoon een droog feestje.
Ik ben in het dieet tegen chronische pijn overgeschakeld naar andere voeding. Na twee weken meer eiwitrijk voedsel gegeten te hebben mocht er nu brood en aardappelen bij. Ik weet niet of het daardoor komt, maar het stopt wel de ontlasting. Ik eet er voldoende groentes bij met vezels die de doorloop in de darmen stimuleren, maar toch...het lijkt soms of er een kurk in zit. En zo knalt het dan helaas ook tegen de wc-pot. We zijn weer lekker bezig. Maar ook de serieuze dingen bespreek ik met jullie, dus jullie krijgen ook te horen hoe de ontlasting er uit komt. Wees maar blij dat ik het nog zo netjes omschrijf. (nee, we gaan geen woordenlijst opnoemen) (doe dat maar in jullie commentaar hieronder de blog)
"Nou Ilonka het was weer een shittie onderwerp over die kakzooi, wat kun je toch zeiken over alles zeg."
Gisteren na mijn doktersbezoek heb ik ook al onzin opgeschreven en wat mensen tegen de benen gestampt. Maar de pijnstillers zijn zo sterk dat na de eerste twee mijn linkerkant al heel wat beter aanvoelt.
Ik had geen halve literflesjes in huis om de oefening mee te doen. Dus ik heb zonder fles mijn arm laten hangen en rondjes laten draaien die steeds groter werden. Vannacht heb ik doorgeslapen en ik was er deze ochtend op tijd uit. Dat laatste is niet waar, ik was er uit en ben weer terug gaan liggen. Dat had ik niet moeten doen, want toen ik draaide in bed deed ik mijn arm zo zeer dat ik vijf minuten stil gelegen heb. Toen ben ik uit bed gekomen en heb ik de was opgehangen. Misschien ook een goede oefening voor mijn schouder. Alleen is er geen was meer.
Jullie hoeven geen was te brengen!!
Ik verveel me en dat zie ik terug in mijn verhalen. Misschien moet ik maar stoppen met de blog. Langs de andere kant geeft me dat wel een prikkel om tegelijkertijd aan mijn boek te schrijven. Links een beetje onzin-verhalen en rechts een serieus boek. Ik struin elke dag even rond op facebook en daar is ook weinig actie. Het promoten van verhalen en boeken is niet mijn sterkste kant.
Jullie zien het nu niet maar ik heb facebook met een kleine f geschreven en daar staat dus nu die rode kronkel onder dat het fout is, zoals ik gisteren ook al meldde. Tja, mijn naam is ook met een hoofdletter. Over mijn naam gesproken, ik had er vroeger zo een hekel aan dat mijn sportjuf Ilona zei. Nu was dat ook best een trut en het liefst gaf ze ons les in hockey. Ze was een echte hockeyfanaat. Ik dus overduidelijk niet en ik was ook niet haar lievelingetje, want ik kwam niet uit de stad. Ik kwam maar uit een dorp.
Onze sportleraar een jaartje later was wel een topper. Meneer Spijkers. Och wat was ik verliefd op die man. Ik zocht zelfs uit waar hij woonde. Hij was wel drie of vier keer zo oud als ik, maar dat gaf helemaal niks. Ik was tenslotte een bakvis van 14 jaar en dan heb je recht op verliefd worden op alle soorten, maten, leeftijden enzovoort. Dat recht houd je ook tot aan je dood.
Meneer Spijkers deed graag een spelletje softbal in combinatie met meneer Blaas die de jongens uit onze klas les gaf. Nu was ik niet zo super in het raak slaan van de bal, maar ik kon wel heel hard rennen. Tijdens die lessen was ik wel een keer het lievelingetje, na een homerun. Ik zit nu nog te glunderen.
Ik dwaal af, het ging om de naam Ilonka en het eindigde bij die heerlijke man. Je mag best weten dat ik hem jarenlang in mijn portemonnee heb meegedragen. Hij stond een keertje in de krant en ik vond dat hij leek op Paul Newman. Die laatste heb ik nog steeds alle dagen bij, die zit bij de foto's van mijn kinderen. Haha, die mens zit al vanaf mijn pubertijd in mijn portemonnee. Eerst tegen mijn billen in mijn kontzak en nu in mijn handtas. Hij zat er dus al voor mijn kinderen er waren. Ik denk niet dat ik ooit een fotootje van Marc (mijn ex) bij me gedragen heb, behalve dan onze mini-trouwfoto's. Maar geen pasfoto. Maar ja, Marc lag gewoon bij me in bed elke nacht dus die hoefde niet in mijn kontzak.
Ik ben nog steeds een bakvis. Ik houd van mensen kijken en van vlinders die dan ontstaan. Het maakt niet uit of het mannen of vrouwen zijn, ik zie net zo graag een mooie vrouw als een mooie man. Ik zie overigens ook graag lelijke mensen, want iedereen heeft wel iets speciaals waar ik een warm gevoel bij krijg. Jullie kennen vast nog die acteur van die politieserie (waarvan me de naam nu ontschiet), hij was de chef, donkere haren, mottig gezicht. Ik vind dat een heerlijke man, hij heeft iets. (aaargh, nu schiet me die naam natuurlijk midden in de nacht te binnen, maar ik zal jullie wakker maken hoor)
Tijd voor een tas thee. Mijn rechterhand is bevroren, ik heb net met de muis gewerkt, want in excel werken met enkel touchscreen is onhandig. Tot later maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten