Bevrijd van de narcist

Mijn zesde boek 'Bevrijd van de narcist" bevat alles van het leven, humor, verdriet, passie, pijn, genot. Mijn kant van ons verhaal, wat niet zo prettig eindigde in Senegal. Ik verhuisde met de man waar ik tot ver over mijn oren verliefd op was. Ik hoop het ooit weer te voelen en ik denk dat ik op de goede weg ben.

Hier een stukje uit het boek. Ik heb genoten van de tijd in Afrika, maar ik heb het niet altijd even makkelijk gehad. Ik bleek de mindere te zijn. Wat ik dus absoluut niet ben, want:
IK BEN!

Samen uit

In Kafountine vind jaarlijks het carnaval plaats. Een week lang komen er groepen optreden en wordt uiteindelijk een winnaar van het carnaval bekend gemaakt. We zijn een keer samen naar een optreden geweest en komen tot de conclusie dat het niet echt onze stijl muziek is. Bovendien houden we van rust. Het besluit volgt al snel, geen carnaval voor ons tweetjes.

Maar als ik in Europa ben, gaat Raf wel een paar avonden. Ik vraag me af waarom hij tegen mij zegt dat hij er een bloedhekel aan heeft en als ik er niet ben gaat hij gezellig met Emanuel mee.

Achteraf vallen veel puzzelstukken op hun plaats. De kleur is me duidelijk. Rafael wil gewoon alleen in Afrika zijn. Dan kan hij feesten en andere vrouwen ontmoeten, want momenteel is hij zowat de enige blanke die geen zwarte vriendin heeft. Hij heeft een witte vriendin en die loopt in zijn weg.

Feest bij Cathy. Het restaurant bestaat 10 jaar en er wordt een groot feest georganiseerd. Natuurlijk willen we daar wel heen. Misschien kan ik wat dansen. Raf vindt Cathy een geweldige vrouw. Zij heeft wat bereikt in het leven. Zij probeert tenminste vooruit te komen. De eerste maanden prijst hij haar de hemel in.

Cathy is inderdaad een leuke vrouw, ze heeft een neus voor zaken doen. Ze is ook vaak op pad om haar restaurant verder te verbeteren. Ze overlegt met Raf of ze wel of niet zonnepanelen aan moet schaffen. Ze reist dikwijls met Ansumana de grens over naar Gambia en daar doet ze dan haar boodschappen. Dit is goedkoper dan naar Ziguinchor reizen, maar gevaarlijker ook, omdat de douane nogal eens op de loer ligt bij de grens. Raf zegt dat Ansumana het ook wel alleen kan gaan halen, want wij zijn ook met hem in de winkels geweest voor zonnepanelen. Ansumana weet welke winkels het goedkoopst zijn en als hij alleen rijdt is het voor Cathy ook veiliger. Anders pakken ze haar misschien ook op.

Ik ben net terug uit België, want ik heb mijn dochter weggebracht. Raf en ik gaan samen met Rudy naar het feest. Het is niet in het restaurant zelf, maar ergens achteraf. Als we aankomen is het al behoorlijk druk. We lopen naar binnen en daar kust Raf een jonge vrouw die achter de bar staat. Ik vraag aan hem waarom hij dat doet, want dit heeft hij nog nooit gedaan. “Wie is die vrouw?”

“Die werkt bij Cathy.” zegt hij.

Ik zeg: “Die heb ik daar nog nooit gezien en je kust toch nooit het personeel als we daar komen. Wat heb je vorige week uitgespookt toen ik met Mariska naar België ben gevlogen?”

Hij lacht en duwt me een pintje in mijn hand: “Stop met zeuren Ilonka. Het is vandaag feest.”

Ik loop boos naar buiten. Rudy komt me achterna. Hij wil graag dat ik terug binnenkom, hij vertrouwt het niet als ik als witte vrouw alleen buiten loop.

“Het is niet makkelijk om hier te leven als vrouw. Je weet wat mannen willen. Je weet ook dat Raf een man is en als jij er niet bent...vul dat zelf maar in. Hij heeft ook zijn behoeftes.”

Ik kijk hem aan en ik besef dat ik inderdaad niet alleen naar huis kan gaan. Ik weet bovendien niet eens precies waar we zitten. Laat staan welke kant ik op moet lopen.

Binnen wordt gedanst en gezongen, getrommeld en gesprongen. Raf zegt niks tegen mij. Rudy haalt nieuwe pintjes en ik zeg proost.

Dan houdt Raf zijn fles omhoog en zegt: “Zo wil ik je zien, je leuke kant.”

Ik drink mijn flesje leeg en duw het in zijn hand. Ik draai mijn rug naar hem toe en ga de dansvloer op. Even alles losgooien. Tussen een paar leuke, jonge meiden geef ik alles. Op mijn blote voeten dans ik op het ritme van de jembé. Na de dans krijg ik groot applaus en ik bedank de meisjes die naast me dansten. Daarna gaan we naar huis.

Achteraf zitten we een keer bij Cathy om te internetten. Er komt een man naar ons toe en vraagt of we naar een afterparty willen komen. Hij heeft gefilmd tijdens het feest en natuurlijk ook mijn dansen vastgelegd. Ze gaan de film op groot doek laten zien. Raf wil niet, want het is te ver door de stofbaantjes. Toen Rudy reed was dat geen probleem, maar hij wil zelf niet rijden en ook geen taxi pakken. Ik vraag of de man de film aan mij kan bezorgen, maar dat is moeilijk. Ik kijk Raf nog eens aan, maar ik weet dat hij niet mee zal gaan. Deze keer stond ik namelijk in de belangstelling en dat is volgens Raf boven hem. Ik krijg vaak opdracht om mijn leuke, gezellige kant te laten zien, maar ik mag niet opvallen of te veel aandacht krijgen. De aandacht moet naar hem gaan, want hij is met belangrijker werk bezig hier dan ik. Hij komt hier de mensen van alles leren, ze hebben zijn kennis nodig. Ik heb nergens verstand van. Ik zou eens beter naar Cathy moeten kijken, dat is een vrouw die vooruit gaat. Net als Deb Arbs, de vrouw (uit Amerika) die hij jaren geleden tijdens de pokerspelletjes op Facebook heeft leren kennen. Ze is een bodybuildster die lessen en instructievideo's maakt. Zulke vrouwen doen tenminste iets voor de wereld.

Nu zou ik niet over Deb mogen beginnen, want dat is zijn Facebookvriendin. En ik mag geen contact zoeken of zelfs maar praten over zijn vriendinnen.

Voor mij is een ding duidelijk, wat bij Raf na al deze jaren nog steeds niet doordringt: “Ik ben een geweldige vrouw die met jou maar liefst 6000 kilometer verhuisd is. Die voor jou je PR bijhoudt op Facebook. Die al een aantal boeken heeft geschreven. Die spullen voor je inzamelt en oproepen plaatst voor nog meer. Die naast je staat, zit, ligt, in goede en in kwade dagen. Ik denk dat ik net zo goed ben als Cathy, Deb en welke vrouw dan ook. Misschien zelfs wel beter!”

Hij lacht ermee en bekijkt zijn mails. Leuk geprobeerd Ilonka.

Een jaar later komen we niet meer bij Cathy, want het is helemaal naar de klote. Ze is te veel weg en haar personeel stelt niks voor. Het eten is vaak verbrand of niet gaar en hij heeft ruzie gehad met een van de serveersters over een ijsje. Cathy is niks, de jongeman die bedient is niks, de meisjes die er werken zijn niks, het restaurant is niks.

Misschien omdat ze geen groenten bij hem wilde bestellen?

De kermis bij de kerk is altijd gezellig. Er zijn wat spelletjes op de school ernaast. Je kunt een hapje eten en natuurlijk ook drinken. Er is de hele dag muziek en als je wilt ga je lekker dansen. Het is vooral traditionele muziek, maar voor een paar uur redden we dat wel. Meneer pastoor is elke keer blij als hij ons ziet. Hij bestelt ook eten bij Raf en Raf wil graag varkens kopen bij meneer pastoor. Met meneer pastoor kan hij goed opschieten. Als we hem ergens in het café tegenkomen drinken we wat en maken we een babbeltje. Hij is een heel gewone man en heeft hart voor zijn volk. Hij wil ook cajanus cajan van ons kopen om in zijn tuin te zaaien. Als de parochianen dat zien, volgen ze zijn voorbeeld. Dan heeft binnenkort (een jaar later toch) iedereen de erwtjes op zijn terrein. Voedzame groente voor iedereen.

Meneer pastoor gaat ook graag jagen en praat met Raf over de dieven- en gewerenkwestie. We zullen ons mogen verdedigen, dat doet hij ook.

Wij vinden hem leuk. Als we op 6 januari 2018 kuikentjes hebben, drinken we met Patrice en Emanuel op de geboorte. Toevallig staat de volgende ochtend meneer pastoor aan de poort en we grappen dat hij de kuikentjes komt dopen. Hij komt de tuin bekijken en de dieren.

“Wat doen jullie hier geweldig werk.” zegt hij. Hij wil dit voor al zijn parochianen.

Raf groeit er van, dit zijn teksten die hij elke dag wil horen. Geen gezeur van zijn vriendin. Voortaan gaat hij alleen naar de kermis bij meneer pastoor.