Zoektocht naar adem

Thierry

Anna zat op de bank een film te kijken. Haar telefoontje rinkelde, ze keek ernaar, maar pakte niet op. Ze wilde niets van de film missen. Het was juist een spannend moment, de man ging zijn vriendin ombrengen. Tenminste, dat verwachtte Anna. Maar aangezien dat de bedoeling was van de filmmakers, deed de man dit dus niet.

In haar ooghoek zag ze het lichtje op haar telefoon flikkeren, het irriteerde haar. Ze wilde het negeren, maar telkens werd ze terug door het flikkerlichtje aangetrokken.

Ze nam de telefoon vast en drukte op enkele toetsen. Iemand had een bericht ingesproken...nou dat was de eerste keer. Meestal hingen mensen op als haar voicemail vroeg om een bericht in te spreken na de piep. De stem van Thierry kwam uit het toestel. Ze ging verzitten en keek verbaasd naar het scherm, net of ze hem daar zou zien.

Hij vroeg haar of ze zin en tijd had om samen iets te gaan drinken. Deze avond nog. Zo ja, of ze dan even wilde bellen?

Ze keek naar de man op tv, hij had zijn dode vriendin in zijn armen, hoe had hij dat gedaan? Nu had ze het gemist. Wat zou ze doen? Thierry bellen en zeggen dat ze niet kon. Het was tenslotte al laat. Maar, had ze hier niet al dagen op zitten wachten?

Ze zapte de tv uit en belde Thierry. Ze spraken af in een klein café vlak bij haar huis. Hij zou er binnen een half uur kunnen zijn. Ze liep naar haar slaapkamer en bekeek zichzelf eens in de spiegel. Hmm...

In de badkamer haalde ze een washand door haar gezicht en ze maakte zich lichtjes op. Enkel een streepje zwart onder haar ogen en een beetje paarse oogschaduw. Anna hield niet van make-up. Ze trok een bloesje aan boven haar jeans en ze vertrok. Al bij al had het amper tien minuten geduurd, maar Anna nam nooit veel tijd om zich aan te kleden of op te tutten.

Ze liep het cafeetje binnen en zag Thierry al aan de bar zitten. Er was dus iemand nog sneller dan zij. Of zat hij er al toen hij belde?

Thierry stond op en gaf haar een kus op haar wang. Trok een kruk naar achter en bood haar die plaats aan om te gaan zitten. Ze was gecharmeerd door hem, ze voelde de kriebel weer in haar buik. Dit was veel beter dan de film op tv.

De barman, Ed, vroeg wat ze wilde drinken. Thierry dronk bier, Anna vroeg een witte wijn. Ed zette een glas voor haar neer. Thierry tilde zijn glas en toostte op een leuke, gezellige avond. Toen hij een slok nam, keek hij haar diep in haar ogen.

De blonde krullen hingen half over zijn schouders, ze had vorige keer niet gezien dat het zo lang was. Hij schudde zijn hoofd en de krullen dansten. Hij lachte zijn tanden bloot en vroeg wat ze eigenlijk aan het doen was toen hij belde.

“Waarom nam je niet meteen op? Wat was je aan het doen, dat belangrijker was dan ik?”

Ze keek hem aan, zei: “Ik wist toch niet dat jij het was. Bovendien werd er iemand vermoord op dat moment. En nu heb ik nog niet gezien hoe het gebeurd is. Dat is jouw schuld, daar moet je er eentje voor trakteren.”

Hij legde zijn hand op haar arm, ze rilde. Hij boog zijn hoofd naar haar wang en gaf haar een kus.

“Mag het iets anders dan een wijntje zijn?” vroeg hij.

Rond half twee stond Thierry op en hielp haar van de kruk. Hij was een echte gentleman. Ze liepen het café uit en buiten gaf ze hem een kus. Ze wilde omdraaien en naar haar huis gaan, maar hij trok haar tegen zich aan. Fluisterde in haar oor dat hij heel graag mee zou willen gaan. Tot aan de deur, beloofde hij. Hij nam haar hand en samen liepen ze weg.

Bij haar deur aangekomen keek ze hem aan. Hij schudde zijn krullen en vroeg of ze wilde dat hij vertrok?

Ze durfde hem niet aan te kijken, bang dat ze het verkeerde antwoord zou geven. Heel graag wilde ze hem mee naar boven nemen, heel graag wilde ze meer van hem. Maar zou hij haar niet te gemakkelijk vinden?

Hij tilde haar kin omhoog en kuste haar zacht op haar mond. “Gewoon eerlijk zeggen, als je niet wil dat ik met je mee kom.”

Ze keek hem in zijn ogen en gaf hem een kus terug. “Eigenlijk wil ik wel.”

Binnen wist ze zich geen houding te geven. Ze had nog nooit een man uitgenodigd om...tja, om wat te doen? Ze deed haar schoenen uit en liep wat rond. Thierry keek de kamer rond. Hij had niet in de gaten dat Anna zich zo voelde.

“Heb je iets te drinken?” vroeg hij.

Ze liep naar de keuken en nam een fles witte wijn uit de koelkast. Verontschuldigde zich dat ze alleen maar wijn had en pakte twee glazen. Ze vroeg niet of hij wel wijn wilde, ze schonk in en zette de glazen op de salontafel. Ze ging op de bank zitten en trok haar benen tegen zich aan.

Thierry hing zijn jack over een stoel en kwam naast haar zitten.

“Nog maar een keer proost dan. Op een gezellige afsluiter.”

Hij nam een slok en zette zijn glas terug op tafel. Hij boog zich naar Anna, die een stukje ging verzitten.

“Anna, wil je dat ik ga?”

“Nee,” zei ze zacht, “maar ik weet niet goed wat ik nu moet doen.”

“Je hoeft niets te doen wat jij niet wil. Ik wil je kussen, mag dat?”

Hij vroeg het zo zacht en streelde met zijn vingers over haar wang. Langzaam smolt ze. Zijn warme lippen tegen haar wang, tegen haar lippen. Ze beantwoordde zijn kus en hij trok haar terug over de bank, tegen hem aan. Heel rustig liet hij zijn handen door haar haren gaan, zakte naar haar schouders en wreef over haar rug. De kriebel in haar buik was enorm, ze drukte zich tegen hem aan. Hij kuste haar nek en zijn handen zwierven verder over haar lichaam. Toen hij haar borsten aanraakte slaakte ze een zucht. Ze gaf zich aan hem over.

uit BEVRIJD VAN DE NARCIST of hoe alweer alles omgedraaid wordt...

Het vervolg....

's Morgens wil Raf op tijd vertrekken naar België, dus we zijn vroeg wakker. Ik ga naar het toilet en als ik terugkom heeft Raf zijn bed al helemaal opgeruimd en weggezet. Dat wordt dus geen seks meer. Ik ruim dan mijn bed ook maar op. Hij vraagt me wanneer ik zijn telefoon uit Senegal heb gehoord? Ik zeg dat ik die niet heb gehoord, maar dat ik die gevonden had achter mijn autostoel toen zijn tasje daar open lag. Hij heeft hem niet meer.

Ik vraag: “Je hebt toch naar Emanuel gebeld om voor te wateren, zodat hij maïs kan planten?”

“Ja,” zegt Raf, “maar ik heb die gebeld met mijn Belgische gsm.”

“Tja, dan weet ik het niet. Ik heb hem in je tasje gestoken.”

Ik stel voor dat hij dan zijn nummer belt en als de gsm overgaat weten we waar hij ligt. Maar Raf zijn andere gsm heeft een lege batterij. Ik neem dus mijn gsm en bel zijn Afrikaanse nummer. Hij loopt naar de auto om daar te luisteren, maar we vinden hem niet.

Ik heb fruitsap en yoghurt klaar staan om iets te eten voor de terugreis. Raf drinkt wel zijn sap op, maar heeft geen zin meer om te ontbijten. Ik ruim alles maar weer op. Ik heb ook geen honger. Raf kiept zijn tasje leeg op tafel en zegt dat ook zijn paspoort weg is. We kijken in de auto onder de stoelen, maar vinden niets. Dan vraagt hij of ik zijn gsm in mijn tas heb gestoken, per ongeluk misschien? Ik kiep ook mijn tas leeg op tafel. Natuurlijk weet ik goed genoeg dat ie daar niet in zit, maar ik wil geen ruzie.

Hij spreekt zijn vermoeden niet uit, maar zegt dat het ontzettend vervelend is.

Ik zeg: “Raf, ik ben naar hier mee gekomen om mijn spullen op te halen. Ik ben hier niet om je te kutten.” De tranen komen op, maar ik dwing ze terug.

Ik heb niks gedaan. Alleen zijn gsm opgeraapt. Ik zeg dat ik het beter had kunnen laten liggen. Van zijn paspoort weet ik helemaal niks en ik vraag wanneer hij die voor het laatst gehad heeft? Hij zegt dat hij maandagochtend bij Wim zijn paspoort heeft gehad, voor hij mij op kwam halen heeft hij nog wat betalingen moeten regelen en heeft hij de stickertjes van de bagage van zijn paspoort afgehaald. Ik opper dat hij het dan misschien daar heeft laten liggen, maar we weten allebei dat hij meestal alles netjes terug in zijn tasje steekt.

We vertrekken richting België. In de auto zitten we stil naast elkaar, elk bezig met onze eigen gedachten. Hij zorgen over de gsm en zijn paspoort. Ik over zijn nieuwe vriendin, de seks en de gevoelens die het bij me los heeft gemaakt.

Na een tijdje vraag ik of we vijf uur stil zijn in de auto of dat we toch kunnen praten? Hij zegt dat hij niet echt in de stemming is voor een gesprek, maar na een tijdje kletsen we gelukkig weer. Ik probeer onderweg op te zoeken tot hoe laat het gemeentehuis van Stekene open is. Ik zie alleen de tekst dat ze om 13:30 uur terug open zijn en dan valt mijn internet weg. Raf zegt dat hij eerst bij Wim gaat kijken, als het daar niet ligt gaat hij naar het politiebureau. Hij heeft immers papieren van vermissing nodig, om een nieuw paspoort aan te vragen bij de gemeente.

Wat is dit vervelend. We hadden twee leuke dagen en ik heb mijn spulletjes mee, maar dit hadden we niet verwacht.

We praten nog even over zijn vriendin. Ik zeg dat hij wel goed moet uitkijken. We weten hoe het bij de Fransen loopt.

Zijn vriendin boft met hem, zegt Rafael, want hij heeft respect voor anderen. En hij zal niet gepakt worden dat ze zwanger wordt van hem, want hij kan geen kinderen meer krijgen. Ik waarschuw hem dat hij het verhaal van Rudi niet mag vergeten. Misschien wordt hij straks aangeklaagd voor ongewenste intimiteiten. Hij wuift het weg.

Aan het eind van de middag zet hij me thuis af en ik maak de grote koffer voor hem leeg. Ik zie wat Lp's en een mixer voorbij komen en ik word weer iets vrolijker. Raf rijdt door naar Stekene. Ik vraag of hij het laat horen, als zijn paspoort wel nog bij Wim ligt? Hij zegt dat hij dan iets laat weten.

Voor het zes uur is, krijg ik een bericht via messenger: 'Mijn telefoon is uitgekomen, nu nog mijn paspoort?'

En daarna volgt: 'Ruilen voor wat lp's?'

Ik vraag: 'Waar heb je je telefoon gevonden? En hoe bedoel je ruilen voor lp's?'

'Er heeft iemand sms'jes verzonden vanaf mijn senegal nr nr senegal'

Ik stuur dat ik het niet snap.

Dan stuurt hij: 'Wat ga ik straks de flikken vertellen als copy message binnen is? Je hebt nog 30 min'

Ik reageer: 'Wat bedoel je nou te zeggen? Ik heb je gsm in je tasje gestoken. Ik had hem beter achter de stoel laten liggen.' En ik vervolg: 'Barst jongen dit heb je al eerder geflikt.'

Hij vraagt: 'Hoe kom je aan het nummer van mariama?'

Ik stuur dat ik zijn gsm niet meer heb aangeraakt en dat ik helemaal geen nummer heb van mariama. Daarop is zijn antwoord dat het via zijn telefoon is verstuurd en dat hij de flikken een en ander gaat vertellen.

'Waarom zou ik dat doen? Wat heb ik daar aan? Je hoeft niet te dreigen, ik heb niks gedaan. Er staan nog heel, veel dingen in Senegal dan ga ik echt niet stunten. Denk nu eens na, dat slaat toch nergens op.'

Hij zegt dat het voor de flikken wel duidelijk gaat zijn en geeft me de raad om het te regelen voor hij klacht moet neerleggen. Ik reageer dat hij ze mag sturen.

'Als je mijn paspoort hebt, breng het terug. Voorkomt veel narigheid.'

Ik zeg nogmaals dat ik niks gedaan heb en dat we afgesproken hadden dat we netjes mijn spullen uit Frankrijk zouden halen, zonder heibel te maken. En ik heb zijn paspoort niet gezien.

'Denk mr es goed na wat er gebeurd is met mijn telefoon en daarna met mijn paspoort'

Ik vraag: 'Waarom zou ik iets naar haar sturen? Dat komt toch meteen terug naar jou, ik ben toch niet achterlijk.'

'Raar dat die uit zichzelf berichtjes zendt. Enfin de flikken hebben wat om uit te zoeken.'

'Ik heb enkel je gsm opgeraapt achter mijn stoel meer niet. Dit ga je niet in mijn schoenen schuiven.'

'Ik heb het berichtje binnen'

'en?'

'Bewijs genoeg'

'Bewijs van wat? Ik heb je gsm niet!!!'

'Waar mijn tel is en mijn paspoort. De flikken gaan dat wel es uitzoeken.'

'Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw spullen. Succes met de politie.'

Om tien voor acht stuur ik hem het volgende bericht: 'Ik hoop dat je ook logisch na kunt denken. Ik ben totaal afhankelijk van jou om mijn spullen terug uit Senegal te krijgen, dan heb ik er toch niks aan dat jij maandag niet kan vertrekken?'

'Vertel eerst maar eens waar je het telefoonnummer gehaald hebt van mariama.'

'Ik heb geen nummer van mariama!!'

'En dat sms berichtje is door allah gestuurd?'

'Ik heb voorgesteld dat je de jasjes van Mariska mee zou nemen voor haar. Wat moet ik met mariama? Welk sms bericht?'

Ik krijg niet te zien wat voor bericht er gestuurd is. Hij kan zeggen wat hij wil.

'Mijn tel En mijn paspoort verdwenen tegelijkertijd? En dan gisteravond smsje nr mariama?'

'Jij hebt maandag je paspoort gehad! Ik niet. Wat voor smsje? Zeg dan wat er gestuurd is. Ik krijg altijd de schuld'

'Allez dat weet je zelf best genoeg wat je gestuurd hebt. En wat moet ik emanuel vertellen? Ilonka heeft mijn paspoort en telefoon doen verdwijnen? Eerst nog een berichtje gestuurd naar mariama? Heeft ie ondertussen al gezien.'

'Als jij daar blij van wordt moet je vooral emanuel erbij slepen. Ik heb niks gedaan.'

'Dus heeft allah dat smsje gestuurd net zoals naar germaine'

'Je lult maar wat, want je zegt me niet eens wat voor een berichtje. Die naar germaine heb ik met mijn telefoon gestuurd en die heb ik je laten lezen ook. Dat heeft er niks mee te maken. Misschien moet je maar eens wat minder drinken?'

'Waar haalde je het nr?'

'Welk nummer? Germaine had ik via messenger. Geen gsm nummer. Als je gewoon niks meer mee wil brengen vanuit Senegal, zeg dat dan. Maar speel geen leugenachtige spelletjes met me.'

'Wie speelt er spelletjes en waar heb je mijn paspoort opgeborgen?'

'Ik stop ermee. Ik heb geen paspoort!!

'Dat je het niet hebt betekent niet dat je het niet ergens doen verdwijnen hebt. Emanuel heeft geweend door je.'

'Dat is diep triest. Ik ween ook door jouw beschuldigingen. En dan heb je op maandag en dinsdag nog wel even lekker gesekst, heb je dat ook tegen de politie, Emanuel en mariama gezegd? Of zal ik dat doen?'

'Het smsje zegt gewoon dat jij het boeltje weggestopt hebt'

'Excuseer? Ik heb helemaal geen sms verstuurd. En je vertelt me ook niet wat ik dan verstuurd heb. Ik vind dat je een hele berg lef hebt. Dit is weer een typisch “Raf” verhaal, na je fles wijn. Eerst seks en dan mij weer afstoten? En dan nog heel lief zeggen dat ik geen hoer ben en dat ik niet meer moet reageren op zeikende mannen? Ik wil best morgen ons Frankrijk verhaal op Facebook plaatsen hoor. Met alles erop en eraan. Kijken wat ze daarvan vinden?'

Het laatste wat hij hierop te zeggen heeft is: 'Nog een beetje chantage? Waar is mijn telefoon? Waar is mijn paspoort? En hoe geraakt dat smsje bij mariama vanuit mijn telefoon?'

Voorlopig ben ik uitgechat met mannen. Ik volg de wijze raad van Raf op en ga niet meer in op zijn vragen. Waar zijn gsm is, weet ik niet. En hij weet het ook niet. Maar hij weet me dus wel te vertellen dat ik er een bericht mee verstuurd heb. Wat er in staat krijg ik niet te horen. Het is echt triest dat het zo moet lopen. We hadden twee leuke dagen met humor, verhaaltjes en lekkere seks.

Hij wist me deze dagen ook te vertellen dat de Fransmannen in Senegal er naast zitten betreffende de vrouwen, want Mariama wil wel pijpen. Hij heeft geen klachten over haar. Mariama heeft iets meer hersens dan de gemiddelde zwarte. Ze kan dingen onthouden, al legt hij ze maar twee keer uit. Ze is slimmer en sneller dan Patrice. Mariama is een fijne boerin.

Op mijn vraag of ze moslima is, antwoord hij: “Maar zozo, als we samen gaan leveren en iets drinken bij Paul dan doet ze mee.” (Hij was dus wel gezien met een vriendinnetje in Kafountine, bij Paul)

Ik ga mijn spulletjes dus nooit terug krijgen.

Uit BEVRIJD VAN DE NARCIST

Spullen van Ilonka

We leven ondertussen al drie maanden gescheiden. Rafael in Senegal en ik in Nederland. In februari heb ik voor het laatst de tekst 'ik hou van je' via sms gehad. Drie dagen later was de liefde over. Nu ben ik erachter gekomen dat het sowieso loze woorden waren voor Raf. Hij wilde gewoon een babysit terwijl hij naar India moest.



In maart heeft Raf me thuis afgezet en hij zal met regelmaat in zijn koffers, mijn spullen meebrengen uit Senegal. Hij vliegt 23 maart terug naar daar en op 6 april komt hij alweer naar Europa, want nu heeft hij wel een afspraak die doorgaat in India. Hij heeft de eerste dagen geen tijd om mijn spullen te brengen, want hij moet snel weer op het volgende vliegtuig stappen naar Bangelore.
We spreken af dat hij 17 april mijn spullen komt brengen en dan kan hij meteen nog wat emmertjes en bakjes meenemen die nog bij mij in huis staan. Ik heb ook nog tuinslangen van Helma in mijn schuurtje, maar die pikt hij in de zomer wel op, zegt hij. Als hij bij mij is, vertelt hij over zijn reisje naar India. Eigenlijk is hij voor niets geweest, want ze hadden geen werk of demonstraties geregeld. Maar de mensen in India zijn wel heel vriendelijk en hij is op plaatsen geweest waar hij alleen niet zomaar binnen zou komen. Hij heeft zaad van 'ladyfingers' (zo noemen ze daar de okra). In Senegal zijn de mensen verzot op okra en dit is een andere variëteit. Hij is goed verzorgd en behandeld in India, maar hij vond het ook heel druk en overbevolkt. Hij zegt dat hij er nooit zou willen wonen. Maar geld verdienen met zijn Rootmaestro is natuurlijk wel fijn, lacht hij.
Tijdens zijn tripje in India stuurt hij me elke avond berichtjes via messenger. Ik vind het contact dat we hebben fijn. Ik ben niet meer verliefd en dat doet me goed.



Raf is weer terug naar Senegal en ik ruim mijn spullen op. Ik verf mijn nieuwe huisje en schrijf verder aan dit boek. Ik wandel elke dag, want natuurlijk werkt mijn lichaam een beetje tegen in dit (iets) koudere landje. Het leven is zo slecht nog niet. We komen er wel.



Raf heeft ondertussen internet in zijn huis en we chatten met regelmaat. Hij stuurt me wat foto's en we overleggen hoe we de facebook-pagina van het project gaan bijhouden. Als ik zie dat de hele pagina van internet af is, vraag ik of Raf er iets mee gedaan heeft. Maar hij verklaart dat hij niet eens op zijn facebook kan komen. Ik stel voor dat ik hier in Nederland alles terug er op zet, maar hij vraagt me te wachten, want hij wil het brengen onder een andere naam.



In mei hoor ik van Willem dat Raf een vriendinnetje heeft. Hij heeft ze samen gezien op het terras in Kafountine. 's Avonds als ik zie dat Raf online is, vraag ik hem of het waar is. Ik ben nog maar twee maanden weg en hij heeft altijd gezegd dat hij absoluut geen zwartje wil.
“Negerinnekes zijn goed om te werken, maar niet om mee te leven. Ik word al moe als ik ze op straat zie sleffen.”
Deze conversatie volgt op 16 mei om 21:50 uur:
Ik: Ik hoor dat je een vriendinnetje hebt?
Hij: Tamtam
Ik: Dus je zat niet met een meisje in Kafountine...
Hij: Neen he
Ik: Grappig. Tamtam doet rare dingen zelfs nu we uit elkaar zijn nog
Hij: Tamtam doet zijn eigen leven
Ik: Als je maar gelukkig bent schat! Dat is het belangrijkste.
Hij: Heb voorlopig geen klagen, emanuel deze ochtend nog een aap omgelegd. Weer een weekje maïs veilig
Voor mij is het duidelijk dat hij dus geen vriendinnetje heeft en ik stuur Willem een berichtje, dat Raf er ook geen tijd voor zal hebben. Bovendien houdt hij niet van zwartjes, zegt hij toch altijd.



We hebben met regelmaat contact en in juni zal hij de volgende lading spulletjes van mij uit Senegal meebrengen. Als hij hier is gaan we ook samen naar Frankrijk om daar mijn spullen van zijn terrein op te halen. Er staat niet veel, maar als we uit elkaar zijn wil ik toch graag mijn dingen terug hebben. Raf stuurt dat hij half juni in België zal zijn. Hij stuurt wat foto's van moringazaad en van Aloë Vera mee, met de belofte dat hij dat ook meebrengt. Hij vraagt of ik rond 13 juni nog even een herinnering stuur, omdat hij nogal vergeetachtig is. Dus zo gezegd, zo gedaan.
We spreken af dat hij me op maandag 18 juni om half negen oppikt. Hij heeft een goed gevulde koffer bij en ik ben blij dat ik weer een deel terug heb. We vertrekken naar Frankrijk en de zes uur dat we onderweg zijn wordt er stevig gebabbeld over van alles en nog wat. Er vallen geen stiltes, maar af en toe rolt er een traan bij mij. Ik mis Afrika, ik mis Emanuel, ik mis de boerderij. Maar ik ben een paar dagen bij Raf en, hoe dan ook, ik voel me nog steeds goed bij hem. Al heb ik geen vlinders meer in mijn buik.
Aan het eind van de middag zijn we bij zijn terrein. Het zonnetje schijnt en als eerste vliegen de kleren uit. Dan drinken we even een pintje. Dat is nu eenmaal vaste prik als we aankomen in Frankrijk. We zitten naast elkaar in onze slip. In de auto heb ik mijn hart uitgestort over de mannen die ik de laatste weken heb ontmoet. Dat ze toch wel bepaalde verwachtingen hebben en een vreemd beeld van vrouwen. Raf zegt tegen me dat hij me nog steeds mooi vindt. Hij streelt me over mijn borst en zegt dat ik geen hoer ben. Dat ik beter moet leren filteren en dat ik waarschijnlijk eerst 99 rot-venten tegenkom en dan misschien nog wel een fatsoenlijke man.
Daarna gaat Raf zijn grasmaaier opstarten en ik zet in de blokhut de bedden klaar voor de nacht. Hij komt met de grasmaaier naar het grote veld en ik haal de auto op. Tijdens de wandeling rolt er nog een traantje, want als ik rond de vijver loop besef ik dat dit ook mijn laatste dagen in Frankrijk zullen zijn.
Die avond rijden we naar Châteauroux om een lekkere pizza te eten. Daarbij drinken we een flesje wijn en een fles water. Rond kwart over tien zijn we terug bij de blokhut en Raf maakt water warm om nog te douchen. Hij steekt in de blokhut de kachel aan, zodat het na het afdrogen lekker warm is. Ik douche eerst en daarna hij. Als hij na het douchen achter me komt staan in de blokhut, pakt hij me vast. Hij kneedt mijn borsten en ik druk me helemaal tegen hem aan. Ik wil meer. Ik verlang naar hem. Zijn vingers vinden hun weg naar beneden en na een kwartier kan ik bevredigd in bed kruipen. Als we beiden in bed liggen vertelt hij dat hij een vriendin heeft in Senegal. Het doet me pijn. Niet omdat ik nog verliefd ben, maar wel omdat hij dus eigenlijk weer gelogen heeft.



De volgende ochtend gaan we eerst boodschappen doen en tanken. Als we terug zijn, zie ik dat hij zijn tasje niet heeft dicht geritst en dat zijn gsm achter mijn stoel in de auto is gevallen. Ik steek die terug in zijn tasje en doe de rits dicht.
Bij het ontbijt vraag ik of zijn vriendin ook een naam heeft en hoe oud ze is?
“Ze heet Mariama en ze is 35 jaar.”
“Die ken je al langer. Vorig jaar al toen ik in Europa zat. Waar komt ze vandaan?”
“Ze is van Abéne.”
Ik vraag of ze dunner is dan mij, want ik heb van mijn dochter jasjes gehad die me niet passen. Misschien kun je ze meenemen voor haar. Hij schudt zijn hoofd en zegt dat ze ongeveer even groot is. Dan zeg ik dat hij de jasjes maar voor Emanuel zijn vrouw en kinderen mee moet pakken. En ik laat het gesprek over Mariama maar even voor wat het is.



We hebben een groot stuk varkensvlees voor op de barbecue. Ik snijd het in lapjes en maak een marinade. Het vlees gaat in de koelkast tot barbecuetijd. Raf gaat het gras maaien. Ik zoek mijn spullen uit en pak ik in wat ik mee naar huis wil nemen.
Het is een heel zonnige dag en Raf zegt dat ik gewoon moet genieten op een veldbedje in de zon. Ik zet een bed buiten en smeer me in. Een beetje opwarmen en een kleurtje erbij zal me goed doen. Ik ga niet op het bed liggen, maar op de steiger bij de vijver zitten. Gisteren heb ik wat boterhammen in het water gegooid en de karpers kwamen heel dichtbij een hapje proeven.
Nu heb ik van Raf leren vissen en natuurlijk zal dat ook vandaag gebeuren. Raf heeft zijn eerste ronde gras gemaaid en wil ook even vissen. We hebben maden gekocht in de winkel en de kleine hengels zijn gauw gereed. Met een pintje op de steiger zitten we te vissen. Al snel hebben we enkele kleintjes te pakken en Raf rijgt er een aan een grote hengel om een snoek te kunnen vangen. Ik had mijn hengel al in de auto gelegd, maar ik wil eigenlijk een laatste keer een karper vissen. Raf maakt mijn hengel in orde met een nieuwe haak, zodat ik met een stuk brood eens kan proberen om er een boven te halen.
Het lijkt alsof er niets veranderd is in ons leven. We zitten gezellig bij elkaar op de plek waar hij me bijna zes jaar geleden voor het eerst mee naartoe nam.
Na een poos hapt er een karper. Ik haal hem dichterbij en Raf helpt met het schepnet. Hij doet de haak los en laat de karper weer zwemmen. Hij spoelt een beetje zijn handen en wrijft met zijn natte handen over mijn borsten. Ik droog ze af. Hij zegt dat hij zo nog een rondje gaat rijden met de grasmachine, maar eerst komt hij nog even achter mijn stoel staan. Hij feliciteert me met de visvangst en zijn handen glijden over mijn schouders naar voren. Hij weet hoe hij me gek kan maken met zijn vingers, hij kneedt en knijpt zacht op de juiste plekjes. Ik kom klaar met tranen over mijn wangen. Ik wil wel en ik wil niet. Hij heeft gezegd dat ik geen verwachtingen mag hebben van het knuffelen. Ik zeg dat ik gewoon seks wil en dat ik niet verwacht dat hij me uitnodigt om weer mee naar Senegal te gaan.
Raf gaat verder maaien en ik gooi nog een keer mijn hengel uit. Binnen tien minuten heb ik beet en ik vecht met een iets dikkere karper. Deze zal ik zelf moeten scheppen, want Raf is druk bezig. Na een kwartier heb ik hem boven en ook weer terug gezet. Hij zwemt verbolgen weg.
Ik doe nog een stuk stokbrood aan de haak en zwier de derde keer mijn hengel uit. Ik haal een fles water uit de koelkast. Ik merk dat ik een beetje aan het verbranden ben. Dadelijk maar even in de schaduw gaan zitten. Als ik terug op de steiger ben, hoor ik de draad van de hengel rollen. Ik pak hem vast en begin het terug op te rollen. Drie karpers op mijn laatste visdag, dat is mooi.
De lijn krijg ik echter niet verder opgerold. De vis is aan de overkant van de vijver de bosjes in gezwommen. Mijn draad hangt vast. Ik zal ook het water in moeten en hem daar los moeten maken. Ik stap van de steiger in de blubber en loop langzaam met mijn hengel naar de andere kant van de vijver. De haak zit vast aan een tak. De karper heeft me beet genomen. Wat zullen ze een lol hebben daar beneden in het water. Ik loop terug en leg mijn hengel opzij. Het is genoeg geweest voor vandaag.
Dat vindt Raf ook en hij zegt dat hij zo ook op de steiger komt zitten. Eerst nog wat vrijen, hij trekt aan zijn paal. Drukt zich helemaal tegen me aan. Ik voel hoe hij harder wordt tegen mijn billen. Ik zeg dat het zo niet gaat lukken, want dan val ik om. We lopen een meter verder en ik kan me tegen de auto afzetten. Hij wordt echter terug slapper en Raf zegt dat we het straks nog een keer proberen. We gaan terug op de steiger zitten. Hij heeft het laatste pintje en zet bij mij een glas rode wijn neer. Ik word echter onwel en ga met verontschuldigingen op bed liggen. Mijn nek en rug zijn verbrand. Ik val als een blok in slaap.
Ik weet niet of ik lang geslapen heb, maar Raf komt me vragen of ik me goed genoeg voel om een hapje te komen eten. Hij heeft salade en aardappelen klaar en het vlees is bijna gebakken. Buiten staat de tafel gedekt, hij heeft er werk van gemaakt. Het vlees is super en Raf heeft er zelfs een sausje bij gemaakt. We smullen en drinken een glaasje wijn. Na een glas schakel ik terug over naar water. Mijn hoofd bonkt en ik weet dat ik te lang in de zon heb gezeten vandaag. Beetje rustig aan doen. Soms heb ik goed advies voor mezelf.
Raf stookt buiten het vuur weer op om het douchewater te verwarmen en even later sta ik te genieten onder de toch enigszins verkoelende stralen. De lange dag in de buitenlucht heeft ons beiden moe gemaakt. We kruipen in bed. Raf begint te spelen en ik speel met hem mee. Ik streel zijn ballen en we trekken samen aan zijn paal. We gaan over naar mij en ik kom als eerste klaar. Ik vraag of hij in me komt, maar hij krijgt hem vanavond niet meer stijf. Het feit dat hij de fles rode wijn heeft leeggedronken en ook nog aan de witte wijn heeft gezeten, helpen er niet echt aan. Dat begrijp je wel. Ik zeg dat ik wel tot de ochtend kan wachten, want ik weet hoe hij vaak wakker wordt. Met veel zin en een lekker harde.
Ik hoor hem die nacht flink woelen in zijn bed en ik slaap zelf ook niet al te best. De zon heeft me geklopt.


Wordt vervolgd...

onvoorwaardelijke liefde

Hoe heerlijk is het leven

ik heb zo veel te geven

ik kreeg in het verleden

genoeg van anderen

voldoende

om te delen

om door te geven

een heel leven

lang

hoe heerlijk is het houden van

onvoorwaardelijk

houden van

iedereen

en

niemand

iemand

houdt van mij

ik weet het zeker

onvoorwaardelijk

hoe stom ik soms ook doe

ook ben

ik ken

iemand die van me houdt

onvoorwaardelijk

haar liefde blijft geven

haar hele leven

ons mama

Over de grens. Wordt vervolgd....

27

In een hotelkamer, ergens in een stad, ligt Carl na te denken over zijn volgende stap. Wil hij nog verder met Leona? Wat als zij wel iets te maken heeft gehad met de dood van Barbara? Daar kan hij niet mee leven. Met allerlei bloedstollende gedachten valt hij in een diepe slaap. Zijn dromen brengen hem niet veel beters.



Leona ligt rustig op bed, het bed van Mike en haar! Ze zit precies waar ze wil zitten. Of beter gezegd, ze ligt precies waar ze wil liggen en morgen komt hij thuis. Dan leven ze nog lang en gelukkig.



Even flitst de gedachte aan Michelle voorbij, maar dat probleem heeft ze ook opgelost. Het was haar verdiende loon. Had ze haar handen maar van Mike af moeten houden. Hoe kennen die twee elkaar trouwens? Ze wipt uit bed en loopt naar beneden. Ze passeert de keuken en kijkt even naar de tafel. Haar borsten steken bij de aanblik. Ook dat zal ze hem wel bijbrengen, iets rustiger te doen met haar. Hij moet nog veel leren! En zij is de persoon die het hem allemaal zal leren.
In de kamer staat zijn laptop, ze neemt plaats aan de tafel en begint te zoeken. Ze leest de mails die Mike naar haar gestuurd heeft nog eens door. Ook de mails waarin hij duidelijk maakt dat hij alleen maar seks wil. Maar ze weet wel beter. Hij wil haar, net zoals zij hem wil.



‘Probeer me maar eens te bezitten,’ denkt ze hardop. ‘Ik zal me geven en dan toeslaan, we weten beiden wie hier de baas is.’



Dan is ze bij de mails die Michelle en Mike hebben uitgewisseld. Dit slaat echt alles, hoe haalt dat mens het in haar hoofd om mij zo te beschrijven? Ik ben teder en zacht voor Mike. Ik wil hem toch niets aandoen.
Ze wist alle mails die ze niet meer wil zien en klapt dan hard de laptop dicht. Bedtijd!
Een onrustige nacht is het gevolg en de dag erna staat ze met een barstende hoofdpijn op. Ze heeft de hele nacht liggen woelen en als ze Michelle twee keer zou kunnen vermoorden zou ze dat zeker doen!
Ze loopt naar de douche en onder de hete stralen water bedenkt ze hoe ze straks haar Mike zal ontvangen. Ze neemt zich voor om hem op te wachten in een pikant setje en met alle kaarsjes die ze vinden kan. Ze raakt enigszins opgewonden en al zepend wrijft ze alle plekjes die ze tegen komt warm. Haar tepels priemen onder de waterstralen en ze knijpt er steeds harder in. Was Mike nu maar hier dan kon hij haar hard nemen onder de douche. Lekker stotend tegen de muren en zij hard gillend van het klaarkomen. Haar vingers beroeren haar kutje en de zeep glijdt mee naar binnen. Ze is weer op en top Leona. Klaar voor de seks. Kreunend komt ze klaar, ze hangt hijgend tegen de muur en streelt zacht haar borsten. De schaafplekken zijn goed geheeld en Mike zal ze straks heerlijk kunnen likken.



Ze droogt zich af en kleedt zich aan. Mike zal er op tijd zijn. Ze moet nog kaarsjes neerzetten en een setje uitzoeken en een grote pot koffie zetten. Mike is verzot op goede zwarte koffie en zo is het begonnen tussen hun. Ze haast zich naar de keuken en begint het huis op te ruimen. Er zitten nog bloedvlekken op de tafel, ze schrobt net zolang tot alle vlekken verdwenen zijn. Ook op de grond ligt wat bloed van Mike zijn hoofd. Met een teder gebaar veegt ze met een doek zijn bloed weg. Wat houdt ze veel van hem. En hij houdt net zoveel van haar! Ze weet het zeker.



Mike is er helemaal klaar voor. Zijn spullen zijn ingepakt en de verpleegster geeft hem de papieren mee. Hij moet nog enkele dagen pillen slikken tegen de pijn en de hechtingen mogen er overmorgen uit. Daar krijgt hij een afspraak voor mee.
Als hij zijn kamer verlaat kijkt hij even weemoedig om. Hopelijk is alles snel voorbij en kan hij ergens anders een rustig bestaan opbouwen. Bij de buitendeur van het ziekenhuis houdt hij een taxi aan en stapt in. Hij vertelt waar hij heen wil, noemt onbewust de straat waar hij woont in plaats van Michelle haar adres. Als de taxi voor zijn huis stopt kijkt hij verwonderd naar de chauffeur.
'Hier wilde u naartoe, meneer.'
Mike haalt zijn schouders op en besluit wat spullen te gaan halen. Hij vraagt of de taxichauffeur even op hem wilt wachten.
Deze zegt nors: 'Ja, en ik laat de meter lopen.'
Mike gaat zijn huis binnen, behoedzaam loopt hij naar de kamer. Zou Leona er zijn? Er is niemand. Hij pakt zijn laptop in en loopt dan naar boven. Een paar kleren trekt hij uit de kast en gooit die nonchalant in een tas. Bij de trap blijft hij staan, hoorde hij daar een geluid in de badkamer? Hij zet zijn tas neer en draait zich om.
'Wat heb je in die tas zitten?'
Leona staat vlak achter hem. Van schrik stapt hij achteruit en tuimelt de trap af.
Déjà vu? Leona?
Leona grijpt naar zijn shirt, maar kan hem niet houden. Gillend rent ze de trap af. Op de onderste trede gaat ze zitten. Het bloed stroomt uit Mike zijn hoofd. De 35 hechtingen hebben geen nut.



Daar zit ze dan, met haar handen in haar haren. Deze keer was er geen opzet in het spel. Mike is zomaar vanzelf naar achteren getuimeld. De man van haar leven ligt bij haar voeten en de plas bloed rond zijn hoofd wordt steeds groter.

28

Het is een heerlijk, gure, winterse dag. Carl heeft de post rondgebracht en is op weg naar huis. Hij heeft een nieuw huis gevonden. Na de vondst van Michelle in zijn huis, is hij wijselijk verhuisd.



Leona is veroordeeld voor opzettelijke doodslag. Ze heeft zich kranig gedragen tijdens de rechtszitting. Het halve bejaardentehuis was bij de uitspraak aanwezig. Betty en Elly hebben haar geen blik waardig gegund. De leden van de wandelclub hebben Carl een hartverwarmend woordje toegestuurd en ook zij keken haar, bij de rechtszitting, met de nek aan.



De cipier van haar cel geeft haar steevast een vette knipoog als ze langs hem loopt. Ze wiegt haar heupen en kijkt hem even aan. Verlegen likt ze haar lippen...

Over de grens. We naderen het einde.

26

Carl is klaar met zijn werk. Hij gaat niet naar huis, maar langs het ziekenhuis, naar Mike. Hij heeft de hele dag het gevoel gehad dat er meer is gebeurd en alleen Mike kan hem daar alles over vertellen. Kamer 104, even twijfelt Carl, mag hij dit zomaar doen? Moet hij Leona niet het vertrouwen geven dat ze verdient? Langzaam duwt hij de deur open.
Mike kijkt hem aandachtig aan als hij het bed nadert.
'Dag Carl,' zegt hij zacht.
'Mike, ik wil je iets vragen. Hebben jij en Leona... hoe zal ik het zeggen? Hebben jullie wel iets samen of niet? En wat is er in hemelsnaam precies gebeurd? Ik moet het weten, ze is zo veranderlijk de laatste maanden. Ik hou van haar Mike en als ik haar verlies weet ik niet wat ik moet doen.'
Mike weet even niet wat hij moet zeggen. Of beter hoe hij het moet zeggen. Dit is nogal rechttoe, rechtaan. Misschien moet hij het er maar gewoon uit gooien?
'Carl, ik heb niks met Leona, maar zij heeft van alles met mij. Ik heb haar maanden geleden voor het eerst gezien toen jij ziek was en zij de post bracht. Het was, en is nog steeds moet ik zeggen, een mooie vrouw. Ik voelde me gelijk aangetrokken tot haar en heb haar uitgenodigd voor een bak koffie. Na een tijdje ben ik bij de wandelclub gegaan en hebben we elkaar ontdekt. Ik heb echter ook gezegd dat ik jullie relatie niet stuk wilde maken en dat ik vond dat ze met jou moest...euh...vrijen.'
Carl luistert en knikt.
'Ik wilde de relatie al lang stop zetten, ik heb er meerdere keren met Leona over gesproken. En ook daadwerkelijk zijn we gestopt, een dag of zes. Maar steeds kwam er weer een gelegenheid dat ze weer bij me op de stoep stond. Toen heb ik Barbara gevraagd een keer mijn vriendin te spelen. Ik dacht dat Leona me dan wel met rust zou laten, als ik een vriendin had. Ik ken Barbara nog van vroeger, ze heeft altijd naast me gewoond. Ze was lesbisch en had al lange tijd een vriendin en ik wist dat ze met mij geen seks hoefde. Ik had even genoeg van seks, begrijp je wel?'
Carl knikt weer, maar begrijpt niet helemaal wat Mike bedoelt.
'Dus jij en Barbara waren geen stel? Maar nu is ze dood. Wie heeft dat dan gedaan, toch niet die vriendin?'
'Nee, niet die vriendin. Euh, wij vermoeden dat Leona er iets mee te maken heeft, maar er zijn geen harde bewijzen. Michelle heeft contact met de politie en alle stukken wijzen richting Leona. Michelle kan je er meer over vertellen, ze is een andere vriendin van mij. Een psychiater gespecialiseerd in schizofrenie. Ik heb met haar contact opgenomen, toen ik niet van Leona af kon komen. Sorry Carl.'
Deze schudt zijn hoofd.
'Ga door Mike. Ik wil alles weten.'
'De dag van het...euh...ongeval zullen we het maar noemen, heb je Leona naar mij toegestuurd om te vragen hoe het met mij ging.' Mike kijkt naar Carl, om bevestiging te vragen en Carl begrijpt nu wat hij gedaan heeft.
Hij heeft steeds zijn Leona naar Mike gestuurd. Had hij geweten wat ze daar ging doen, had hij dit natuurlijk nooit gedaan. Maar die heerlijke seks dan die ze samen hadden in die laatste maanden? Was dat in opdracht van Mike of is zijn vrouw veranderd in een nymfomane? Hoe meer hij hoort, hoe meer hij verward raakt van alle gedachten.
'Kun je het nog een beetje volgen?' vraagt Mike hem.
'Ja, ga door, ik denk dat ik het begin te begrijpen.'
Mike vertelt van de mails naar Michelle en dat Leona onverwacht voor zijn deur stond. Dat hij haar wilde zeggen dat alles over was. Hij had dat helemaal uitgewerkt die dagen ervoor. Hij vertelt van de vrijpartij boven in zijn bed. En dat hij beneden de berichtjes van Michelle vond. Dat hij zo snel mogelijk Michelle belde om te zeggen dat Leona bij hem was. Als hij bij het stuk komt van het afluisteren en de vraag wie Michelle was, wacht hij even. Moet hij Carl nog meer pijn doen? Hij voelt zich enorm schuldig. Carl ook. Hij heeft zijn vrouw in de armen van Mike gedreven.
Hij zegt tegen Mike wat hij denkt op dit moment. Mike zegt dat het niet Carl zijn schuld is, maar dat Leona ernstig ziek is. Hij is ook telkens gevallen voor haar charmes en verlegenheid.
'Vandaag is ze van plan om haar koffers te pakken en bij mij te komen wonen. Ik heb aan Michelle gevraagd om bij haar langs te gaan. Misschien kan Michelle haar ompraten? En ik heb ook aan Michelle gevraagd of ik zolang bij haar mag logeren, want ik wil niets meer met Leona te maken hebben.'
Carl knikt begrijpend, dat snapt hij volledig. Hij wil liever ook niets meer met Leona te maken hebben. Maar hij weet ook dat hij zielsveel van haar houdt.
'Dank je Mike, ik waardeer dit. Het moet niet makkelijk zijn voor je om je zo open op te stellen. Ik zal maar gaan.'
'Sorry Carl. Het was niet mijn bedoeling om jullie uit elkaar te drijven. Ik houd nu eenmaal van lekkere seks. Als ik straks verhuis komt het misschien nog allemaal goed tussen jullie. Sterkte.'
Ze schudden elkaar de hand en Carl vertrekt.
Maar hij gaat zeker niet naar huis!

Over de grens. En dat is twee...

25

Leona is druk bezig haar koffers in te pakken. Carl is vroeg vertrokken en zal vandaag laat thuis zijn. Ze heeft dus alle tijd en met een muziekje op de achtergrond zingt ze, terwijl ze de derde koffer inpakt. Ze heeft de koffers in de gang staan als de deurbel gaat. Vertwijfeld doet ze open, ze verwacht niemand en niemand weet dat ze thuis is uit het ziekenhuis.

Michelle staat voor de deur. Ze kijkt even naar de koffers en stapt dan de gang binnen.

'Ga je op reis? Dat is verstandig van je, even weg van dit stukje wereldbol. Gaat Carl met je mee?'

Leona schudt haar hoofd, maar antwoord: 'Ja, we gaan gezellig naar het zuiden. De warmte zal ons beiden goed doen. Vind je het vervelend als ik verder ga met inpakken?'

Ze loopt de trap terug op en kijkt achterom.

'Je mag wel meelopen. Het is wel een beetje rommelig, maar daar moet je maar doorheen kijken. Carl is niet de properste en ik ben natuurlijk een lange tijd weg geweest.'

Michelle loopt achter Leona aan. Ze stapt over een paar schoenen die midden op de trap staan. Als ik daar maar niet over val straks.

Als ze boven is voelt ze een felle stoot tegen haar borst, ze krimpt ineen en krijgt prompt een klap op haar hoofd. Op haar knieën zit ze boven aan de trap. Naar adem happend en zoekend naar woorden.

'Jij dacht toch niet, dat ik het allemaal niet in de gaten had? Jij moet met je poten van mijn Mike afblijven! Ik heb jullie wel bezig gehoord, tot straks schat en kuskuskus. Wat denk je wel, mij paaien en achter mijn rug om mijn vriendje versieren? Ik ben niet achterlijk hoor. Hoor je me?!'

De tierende stem van Leona dringt diep bij haar binnen, maar voor ze er op kan reageren voelt ze de handen van Leona haar achterover duwen. Ze tuimelt van de trap, passeert de schoenen, die in haar val meegesleurd worden. Zij valt dus niet door de schoenen, maar de schoenen door haar.

Onder aan de trap blijft ze liggen. Leona staat met een grijns bovenaan de trap. Ze vindt dat Michelle zomaar een vreemde houding heeft aangenomen. Wel jammer van dat blonde koppie.

Leona draait zich om, ze heeft nog een tas op haar bed staan. Het is tijd om door te gaan. Behoedzaam loopt ze de trap af en stapt ze over het roerloze lichaam van Michelle heen. Ze kan het niet laten te bukken en over haar wang te strelen. Ze is nog warm, maar dat zal aan het einde van deze dag niet meer zo zijn.

Leona staat op, haalt de auto, ze zet de koffers en haar tas er in en ze vertrekt.

Oudje maar herkenbaar

Een paar jaar geleden schreef ik dit op Plazilla.

Verstrikt in het web
Vreemde wereld?

Ze heeft een nieuwe wereld ontdekt. Zopas, via het surfen op internet. Spannend en verleidelijk. Lees en leef mee in haar nieuwe wereld.

Ze zit op de bank met haar laptop op haar schoot. Hij voelt lekker warm. Ze dommelt een beetje in tijdens het surfen op internet. Klik, klik, klik haar vinger zoekt in een wereld vol fantasie. Afbeeldingen van mooie mannen verschijnen op haar scherm. Ze gaat rechtop zitten, hier moet ze toch even naar kijken. Wauw, wat een mooie gespierde man komt daar voorbij. Ze vergroot zijn foto en raakt even zijn wang aan. Hij voelt het niet. Zij voelt des te meer. Haar hart bonkt, haar vingers versnellen over de toetsen, hoe kan ze hem vinden, heeft hij een naam?
Ja, daar heeft ze nog een afbeelding van hem. Zijn gespierde armen vallen haar meteen op. Dit is dezelfde man. En ze boft, onder de afbeelding staat een naam. Googlen, nu meteen googlen. Adrenaline stroomt.
Ze gaat nog rechter zitten, hier moet ze even volledig werk van maken. Zijn uitstraling werkt als een magneet. De aantrekkingskracht groeit boven haar hoofd uit.

Ze vindt zijn naam bij een single-site. O, ze moet zich eerst registreren. Wat nu? Even verder kijken of hij nog ergens te vinden is? Of zal ze zich inschrijven?
Ze kiest voor de tweede optie, vult met haar stomme kop haar eigen naam in. Dat weet ze nu nog niet, maar dat kun je beter niet doen. Ze mag nog een hele lijst invullen met alle gegevens over zichzelf en wat ze zoal zoekt, haar interesses, haar uiterlijke kenmerken, haar woonplaats. Daarbij gaat er een klein lampje branden.
Een heel klein lampje en het is zo weer uit, ze wil de man zien. Ze wil contact. Ze droomt al jaren over hem (denkt ze). Dus de hele lijst wordt zorgvuldig afgewerkt.
Nu nog een foto uploaden. Dat kan ze wel, dat heeft ze al vaker gedaan. Ze zoekt de mooiste die ze heeft. Haar vriendin heeft pas hele mooie foto’s gemaakt van haar. Ze straalde op elke foto. Even twijfelt ze… deze foto wordt het.
In haar mailbox komt een bericht waarmee de registratie moet worden bevestigd. Yes, ze is binnen. Nu op zoek naar hem!

Ze bekijkt zijn profiel. Leest zijn gegevens en zijn wensen. Hij zoekt vriendschap, dat wil zij hem wel geven. Liefst onmiddellijk. Ze bekijkt al zijn foto’s en zet overal een reactie bij. Dan stuurt ze hem een berichtje. Weet ze niet dat ze zo opdringerig overkomt?
Nee, ze is nieuw in deze wereld. Ze zal het wel leren. Ze is hiervoor nog niet gewaarschuwd. Was dat maar wel zo, dan telde ze voor twee.
In de hoek verschijnt een klein berichtje. Iemand bekijkt haar profiel. Weg is de melding. Ze kijkt om haar heen, net of het daar bij haar in de kamer zou zijn. Hoe naïef ben je meid?

Dan ziet ze rechts bovenin dat er een bericht voor haar is gekomen. Openen, is hij het? Een andere naam verschijnt met foto erbij. Ook niet mis. Ze leest: ”goedemiddag wil je een babbel maken?”
Ze antwoord niet meteen, ze weet het nog niet. Ze klikt op zijn naam en komt dan op zijn profiel. Leest en opent ook zijn foto’s. Wederom een mooie man. Hier wil ze wel mee babbelen, terug naar het bericht.
Ze antwoord: ”Ja”
”kort van stof….je bent nieuw hier….ik heb je nog niet eerder gezien…..wat brengt jou hier?”
Twijfel….. maar dan vloeien de woorden op het scherm. Er is geen stoppen aan, alles gooit ze eruit, wat ze wil, hoe ze surfte, wie ze zag en dat ze net pas alles ingevuld heeft en dat het helemaal te gek is.
”ben je single of heb je dan een vriendin….die heeft wel mooie foto’s gemaakt van jou….je straalt helemaal….je ziet er goed uit hoor”
”jij ook en ik ben niet single…ik heb een vriend….die is niet thuis….mijn vriendin is gewoon een vriendin….ik zie graag mooie mannen….meer eigenlijk niet…ik mag hier niet op deze site komen, denk ik”
”meisje je moest eens weten hoeveel getrouwde mannen en vrouwen op deze site zitten…je moet niet perse single zijn….wij willen allemaal meer”
”o…ben jij bezet?”
”nee…ik ben al jaren alleen….bevalt me goed ik kan doen en laten wat ik wil….heb je msn…kunnen we sneller chatten”
Ze geeft hem haar msn en wacht. Hij geeft haar zijn naam en vraagt of zij hem wil toevoegen. Dat wil ze wel. Ze opent een nieuw venster en haar vingers zorgen voor het knippen en plakken…nu toevoegen en klaar!

Een rinkelend geluidje geeft aan dat hij iets stuurt. Ze kijkt, een lach verschijnt op haar gezicht. Hij is vrijpostig, maar dat trekt haar nu alleen maar extra aan. Ze geeft een vrijpostig antwoord terug. Ze durft nog wel meer te sturen, hij ziet haar toch niet. De woordenstroom komt over het beeldscherm als een waterval. Steeds uitdagender en steeds verder gaat ze. Hij overigens ook, maar hij kent het spelletje al langer.
Dan komt de vraag of ze een cam heeft. Een cam? Ja, die heeft ze. Hoe werkt dat ook al weer? Ze zit nog te bedenken hoe, als er een ander geluidje klinkt.
Hij vraagt een video-gesprek, wil ze dat accepteren? Ze klikt op accepteren. Ze schrikt even van haar eigen beeld. Ze schudt haar haren en kijkt naar zichzelf. Dan verschijnt ook hij in beeld. Haar mond zakt open. Wat is hij mooi!
Ze zit te staren. Hij lacht. Ze smelt.

Links verschijnen de woorden weer, ze gaan verder met hun praatje. Telkens moet ze hem bekijken, ze bijt op haar lip. Heeft even niet in de gaten dat hij dat ook ziet. Ze leest plots: ”mag ik ook eens op je lip bijten?”
Ze knikt. Hij likt zijn lippen. Vochtige, mooie lippen van dat mooie gezicht. Ze likt de hare. Ze verlangt naar een kus. Ze vraagt of hij haar zou willen kussen. Natuurlijk wil hij dat en hij wil nog veel meer. Hij streelt haar ego en laat de woorden vloeien. Ze wordt er helemaal warm en soft van. Hij vraagt of ze zin heeft in hem? Ja dat heeft ze. Zoveel zin….nu. Haar hand gaat over haar borst. Kon hij daar maar bij. Hij daagt haar uit om even haar shirt omhoog te doen. Het kost hem geen moeite, ze is tot alles bereid nu. Haar shirt gaat uit, ze geeft zich helemaal over aan de camera. Het maakt niet uit, hij mag alles met haar doen. Niemand houdt haar tegen.
Hij bespeelt haar met zijn woorden, likt regelmatig zijn lippen, ze gloeit. Ze wil hem. Ze wil hem helemaal van top tot teen. Haar handen gaan over haar borsten en haar buik. Ze streelt zich overal en laat alles zien aan hem. Ze geniet.

Dan gaat plots de bel. Ze schrikt er van en klikt meteen op het rode kruisje in de hoek van haar scherm. Weg is hij. Haar droomprins. Alhoewel…. was ze niet op zoek naar die andere droomprins?

Ze loopt naar de deur. Niemand. Verdorie, wat betekent dit?

Realiteit staat voor de deur.
Ze komt even tot rust en beseft dat ze …… tja, dat ze wat? Deed ze iets verkeerd? Het voelde zo goed, het geeft haar energie. Ze wil nu seks, ze belt haar vriend op en zegt: ”Kun je komen? Ik heb je dringend nodig.”

Na een uur of twee liggen ze beiden uitgeteld naast elkaar op de bank. De laptop staat op de grond. Ze heeft haar verhaal gedaan en hij heeft genoten van haar energie. Ze vraagt of ze hem vaker zo mag verrassen? Hij staat er gelukkig voor open. Ze neemt de laptop terug op haar schoot. In een paar klikken laat ze hem alles zien. Hij lacht. Ze kijkt hem vragend aan.
”Schatje”, zegt hij ”je moet zomaar niet alles melden. Kijk zo doe je dat.”
Zijn vingers gaan nu over het toetsenbord. Hij wist hier en daar wat. Zet er nog wat foto’s bij op en verandert de woorden van haar profiel. Ze leest en kijkt hem verbaasd aan.

Dan klikt hij op zoeken en tikt een naam in. Zijn nickname!
Hij geeft haar een zoen op haar mond. Knipoogt en wipt van de bank. ”Even douchen schatje. Kom je ook?”
Ze kijkt naar zijn profiel en opent zijn foto’s. Dan klikt ze bericht sturen aan, een woordenstroom volgt.
”waar ben jij mee bezig?… hoe lang zit je al op deze site?…. ben ik niet genoeg voor je?…. wat wil je nou bereiken hier?… dit is niet normaal hoor!!!! …. en nee ik kom niet douchen….zoek het ff uit”

Vreemde wereld?

Over de grens. Wie wordt de pineut?

23

Mike ligt nog te slapen, terwijl Michelle bij Leona vertelt dat hij nog leeft. Michelle ziet dat Leona erg opgelucht is door dit nieuws. Maar Leona zegt haar dat het haar koud laat. Mike had wat haar betreft net zo goed dood mogen zijn. Ze vraagt aan Michelle of ze weet in welke kamer hij ligt? Maar Michelle haalt onschuldig de schouders op. Ze kijkt even naar de agent en vraagt dan of hij het weet.
'Kamer 104,' is het antwoord.
Dan zegt Leona dat ze even wil slapen en ze draait zich om in haar bed. Michelle staat op en fluistert in Leona's oor dat ze weggaat. Ze loopt langs de agent en vraagt hardop of hij een bakje koffie mee gaat drinken in het cafetaria. Samen lopen ze de deur uit.
Leona ligt te peinzen over Mike. Ze wil graag naar hem toe gaan, zeggen dat ze hem vergeeft. Zou er bij hem een agent in de kamer zijn? Of op de gang staan? Hij zal wel bewaakt worden net als ik. Dan rinkelt er een klein belletje in haar achterhoofd: word ik bewaakt of beschermd? En floep het is alweer weg.
Ze hopt uit haar bed en loopt naar de deur. Ze duwt die een stukje open en kijkt de gang in. Niemand te zien. Ze loopt naar de trappenhal, kamer 104 is op een andere verdieping. Tijdens haar tocht, richting Mike zijn kamer, bedenkt ze hoe ze hem zal benaderen. Ze zal hem vergeven en vertellen dat ze op hem wacht als hij het ziekenhuis uit mag. Ze zal Carl verlaten voor hem en dan kunnen ze eindelijk samen van elkaar genieten. Nog meer genieten en als hij wil zal ze ook de ruigere seks met hem bedrijven. Zelfs als ze dit loopt te bedenken voelt ze een prikkel tussen haar benen. Hij wond haar op, maar hij moet wel leren stoppen. Daar kunnen ze samen wel aan werken. Ze heeft het helemaal uitgedokterd als ze voor zijn kamerdeur staat.
Langzaam duwt ze de deur open, ze ziet hem liggen in het bed. Hij slaapt. Ze loopt binnen, er is geen agent. Of misschien is die ook wel koffie drinken. Ze staat tegen het randje van het bed en streelt zacht over Mike zijn hand.
'Het spijt me zo,' zegt ze stilletjes, 'ik vergeef je.'
Mike opent zijn ogen. Hij voelt een lichte paniek en wil recht komen, maar hij is nog niet voldoende hersteld. Een knallende steek in zijn hoofd laat hem weten dat hij beter plat blijft liggen.
Leona kijkt naar zijn blauwe gezicht en bijna schuldig zegt ze: 'Ook sorry daarvoor.' Ze wil hem aaien, strelen, tegen zich aantrekken en koesteren. Ze wil voor hem zorgen, ze wil hem hebben, ze wil...



Een traan loopt over haar wang, ze veegt hem weg. Wat houdt ze veel van deze man. Hoe moet ze hem dat duidelijk maken? Ze draait zich om en loopt de kamer weer uit. Mike blijft verwonderd achter. Doet ze hem niks? Ja, ze doet hem heel veel...
Michelle en de agent lopen bij Mike de kamer binnen. Ze vragen wat Leona heeft gezegd en of hij zich bedreigd voelde. Mike schudt zijn hoofd. Zelfs dat doet pijn, hij drukt op het knopje naast zijn bed en vraagt de verpleegster om een pijnstiller en een slaaptablet. Hij is enorm moe.

24

Michelle zit elke dag een paar uur bij het bed van Leona tot de dag dat ze naar huis mag. Ze praten over koetjes en kalfjes en het gesprek gaat steeds minder vaak over Mike en de gebeurtenissen. Leona vindt dat ze er een goede vriendin aan heeft overgehouden en Michelle is blij dat ze nu Leona's vertrouwen heeft gewonnen. Nu kan ze Mike beter beschermen tegen dit gekke mens.
De politie heeft nog geen concrete bewijzen kunnen vinden om Leona te beschuldigen van de moord op Barbara. Maar de onderzoeken lopen door. Het is wachten op een foutje, mocht ze dat tenminste een maken? De agenten hoeven niet meer te blijven in het ziekenhuis.
Leona kijkt elke dag even bij Mike. Als hij slaapt loopt ze tot aan zijn bed en streelt ze zijn hand. Als hij wakker is draait ze bij de deur om en gaat ze terug naar haar kamer.



Vandaag mag ze naar huis, Carl komt haar om twee uur ophalen. Ze loopt voor de zoveelste keer de trap af richting Mike zijn kamer. Ze gaat hem vertellen dat ze thuis op hem zal wachten. Ze zal haar spulletjes alvast over verhuizen. Ze weet nog waar de reservesleutel ligt, die heeft ze vaak genoeg gebruikt om hem te verrassen.
Voor de kamer van Mike blijft ze even staan. De deur staat open, ze hoort de stem van Michelle. Wat doet die hier? Ze gaat tegen de muur staan en luistert het gesprek af. Ze hoort hoe Michelle zegt: 'Dag lieve schat, ik kom straks terug.' Dan hoort ze ook de smak van de kus, het doet haar bloed koken. Ze loopt gauw de kamer ernaast binnen en wacht tot Michelle in de lift stapt.
Ze kijkt op haar horloge en ziet dat Carl er zo zal zijn, maar ze moet eerst nog naar Mike. Snel loopt ze zijn kamer binnen. Hij zit rechtop in zijn bed, het gaat al een stuk beter.
'Wanneer mag je naar huis?' vraagt ze.
Mike kijkt op en antwoordt: 'Overmorgen.' Stom, denkt hij, had ik niet moeten zeggen.
'Carl komt me dadelijk halen. Ik wilde even dag zeggen.'
Haar verlegenheid charmeert hem wederom. Hij weet dat ze elke dag is komen kijken bij hem. De verpleegster heeft hem verteld dat ze vaak met tranen in haar ogen weer vertrokken is.
'Dag,' zegt hij zacht.
Ze maakt aanstalte om weg te gaan.
'Leona, het spijt me. Ik wilde je geen pijn doen. Je betekent heel veel voor me.' Zijn hersens vervloeken hem en zeggen dat hij het voortaan zelf maar uit moet zoeken. Wat heeft het voor zin om hem verder nog te beschermen tegen deze feeks, die met een verlegen blik naar zijn bed komt gelopen? Zijn verstand laat hem in de steek. Wie is er nu gek?
Leona staat naast Mike zijn bed, ze heeft zijn hand vast en ze zegt dat ze thuis op hem wacht. Als Carl morgen gaat werken zal ze haar spulletjes pakken en naar Mike zijn huis gaan. Mike knikt. Nu is hij echt de lul. Kom er maar weer eens vanaf als ze echt bij je woont, tieren zijn hersens nog.
Leona geeft hem een kus en als ze dat doet, voelt ze haar bloed versnellen door haar aders. Heeft Michelle hem daarnet ook gekust op zijn wang of op zijn mond? Ze geeft Mike nog een kus, nu vol op zijn mond. Ze duwt haar tong heel even tussen zijn lippen en veert dan recht om de kamer uit te lopen.
Mike kijkt haar verbaasd na. Verbaasd over haar actie en nog meer verbaasd over zijn eigen stommiteit. Als Michelle straks terugkomt moet hij haar vragen of hij zolang bij haar in huis mag blijven. Hij moet zijn huis verkopen en weg uit het dorp van die gekkin. Zijn verstand heeft hij terug gevonden. Dankzij de kus? Of vanwege grote angst voor de overheersende Leona?



Carl is al in de kamer van Leona als ze binnenkomt. 'Waar was je? De verpleegster wist het niet.'
'Even een ommetje langs een bejaarde uit het tehuis. Die ligt hier sinds gisteren, toevallig hè?' liegt ze.
'O. Ben je klaar om mee naar huis te gaan? Ik heb je echt gemist en ik heb speciaal je lievelingseten gehaald. En vanavond kunnen we lekker vroeg naar bed, er komt toch niets op de t.v.'
Ze walgt van zijn woorden, haar gedachten zitten bij haar koffers. Hij zal toch wel gaan werken morgen? Zou ze het hem al vragen? Misschien denkt hij dan wel dat ze graag heeft dat hij thuis blijft. Nee, ze houdt wijselijk haar mond. Zorgen voor morgen zijn vandaag niet gewenst.
Ze geeft hem haar tas en zegt té vriendelijk: 'Ik ga graag met je mee, mijn liefste man.'