Over de grens. In het ziekenhuis.

21

Michelle staat in de gang van het ziekenhuis te praten met de dokter. Mike is juist wakker geworden, hij heeft maar liefst 35 hechtingen in zijn hoofd. De verpleegster roept de dokter binnen en Michelle volgt hem op de voet. Mike heeft een groot verband rond zijn hoofd en zijn ogen zien blauw.
‘U heeft hem goed geraakt,’ zegt de dokter tegen Michelle.
Ze grijnst en loopt naar de andere kant van Mike zijn bed. Mike kijkt eerst naar Michelle, dan naar de dokter en dan weer naar Michelle.
‘Wat is er gebeurd?’ vraagt hij, ‘Waar ben ik?’
De dokter antwoordt hem: ‘Je bent in het ziekenhuis. Iemand heeft je een flinke klap op je hoofd gegeven, je hebt 35 hechtingen. Je bent een paar uur knock-out geweest. Je moet een paar nachtjes hier blijven, misschien heb je een hersenbeschadiging. Dat weten we nog niet.’
De dokter draait zich naar de verpleegster en knikt dan naar de agent in de hoek van de kamer.
‘Meneer is bij bewustzijn. U kunt hem zo ondervragen.’
De agent maakt meteen aanstalte om zijn notitieboekje tevoorschijn te halen.
Michelle steekt haar hand op en zegt zacht tegen Mike: ‘Je mag niets vertellen, zeg maar dat je je niets herinnert.’ Ze knijpt in zijn hand. Daarna vraagt ze aan de agent of ze bij het verhoor mag blijven, als zijnde zijn vertrouwensarts.
De agent knikt. Hij pakt zijn boekje en een pen, zet zich op de stoel naast Mike zijn bed en begint te vragen. Het schiet echter niet op. Mike kan zich niets herinneren en grijpt verschillende malen naar zijn hoofd. Michelle zegt tegen de agent dat hij beter morgen nog eens probeert. De klap zal te heftig geweest zijn. De agent beaamt dat dit geen zin heeft en begeeft zich naar de gang.
Michelle gaat op het randje van het bed zitten, ze neemt de hand van Mike vast en legt die tegen haar borst.
‘Voel eens hoe hard mijn hart tekeer gaat? Je hebt me behoorlijk doen schrikken. Ik ben blij dat ik nog op tijd bij je huis ben aan gekomen. Voor hetzelfde geld had je haar vermoord Mike.’
Mike kijkt Michelle aan, hij snapt niet wat ze bedoelt. Hij vraagt of ze weet wie hem geslagen heeft.
‘Ik! Ik heb je die klap verkocht. Je hoorde me niet. Ik had je gevraagd te stoppen. Ik smeekte zelfs, maar je ging steeds heviger te keer. Je was helemaal in trance. En zo zal ik het ook verklaren bij de politie. Je mag zelf niets zeggen, ook niet morgen als die agent terug komt. Ik bereid het verhaal voor en ik pleit je vrij. Je moet precies doen wat ik je vertel. Begrijp je me?’
Mike probeert zich te herinneren wat er gebeurde. Hij was met Leona in de keuken. Hij had gebeld met Michelle en toen stond ze daar, achter hem. Hij moest ter plekke improviseren. Michelle had hem juist daarvoor ingelicht hoe gevaarlijk Leona kon zijn. Ze had alleen zijn T-shirt aan en draaide met haar vingers in haar haren. Ze vroeg wie Michelle was, dat weet hij zich nog allemaal te herinneren. Ze begonnen te vrijen en ze werd geiler en hitste hem op. Zijn paal stond hard en hij kon alleen nog maar aan neuken denken.
‘Verdomme, ze had me weer te pakken,’ brengt Mike uit.
Michelle knikt: ‘Ze heeft nog niet veel verteld, maar ik ga morgenochtend weer bij haar bed zitten. Jij mag niets vertellen tegen de agent tot ik meer uit haar getrokken heb. Ze gelooft dat ik haar gered heb... in feite is dat nu ook wel de waarheid, want je was niet te stoppen. Behalve met de koekenpan,’ besluit ze zacht. ‘Sorry daarvoor. Ik wist niet hoe ik je anders moest stoppen. Leona weet niet dat je hier ligt en voorlopig wil de politie dat ook zo houden. Ik heb al met de commisaris gesproken en zelfs voor ik bij je huis was heb ik de politie ingelicht en onze mails naar het bureau gezonden. Leona wordt nu bewaakt en haar man denkt dat het is voor haar veiligheid. Ik heb eigenlijk wel medelijden met hem.’
Mikes gedachten gaan naar Carl. De avond dat hij met Barbara naar het huis van Leona en Carl ging was het heel gezellig. Carl was spontaan en een vrolijke man. Mike voelde zich even schuldig, omdat hij met zijn vrouw naar bed ging. Aan Leona merkte hij echter niets. Die heeft zich nog nooit schuldig gevoeld, denkt Mike. Hij is plots heel moe. Michelle merkt het. Ze geeft hem een kus en zegt dat ze morgen terug komt. Voor ze uitgesproken is valt hij al in slaap.
Michelle gaat niet naar huis. Ze gaat naar het politiebureau, ze heeft heel wat verklaringen af te leggen. Uren overleg brengen veel puzzelstukken samen. De politie weet haar te vertellen van het akkefietje bij Leona thuis. Dat was geen akkefietje, dat bleek moord! Michelle laat de mails van Mike nog eens de revue passeren. Ze bekijkt met de rechercheur alle gegevens en ze komen tot de conclusie dat Elly en Leona bij elkaar werken. Midden in de nacht wordt Elly terug verhoord, ze vertelt dat Leona vrijwilligster is en met de bejaarden spelletjes komt doen. Het is een hele ontlasting voor de verpleging dat zulke vrijwilligers komen helpen, want extra tijd hebben ze niet voor spelletjes. Ze kan zich niet voorstellen dat Leona iets met de moord van Barbara te maken zou hebben. Waarom zou ze dat in hemelsnaam doen? Ze kenden elkaar niet eens.
Voor Michelle en de rechercheur is het wel duidelijk, Barbara stond in de weg. Ze wilde Mike voor zich alleen. Maar, had ze de mogelijkheid om aan de medicatie te komen? Elly verklaart dat de medicatie niet achter slot en grendel staat. De deur van de ruimte is toegankelijk met een code en de vrijwilligers hebben ook de code, zodat ze hun persoonlijke spulletjes op kunnen bergen.
Er wordt een onderzoeksteam naar het verzorgingstehuis gestuurd. Morgen zal er weer een stuk puzzel op zijn plaats vallen. Nu kan Michelle naar huis.

22

De volgende ochtend gaat Michelle eerst langs bij Mike. Ze spreken het een en ander door en daarna gaat ze op bezoek bij Leona. Die slaapt nog. Michelle pakt een stoel en schuift die aan het bed. Ze bekijkt de mooie Leona, hoe raak je zo verknipt? Ze neemt de hand van Leona vast en streelt zacht over elke vinger. Het valt haar op dat de nagels mooi gemanicuurd zijn. En dan ziet ze het kleine beetje bloed onder de nagels. In de positie dat zij Mike en Leona aantrof kan het niet dat Leona Mike gekrabt zou hebben. Ze lag namelijk met haar armen gestrekt op tafel. Ze ziet het tafereel voor zich. De smekende Leona en de opgehitste Mike. Waar komt dat bloed dan vandaan?
Ze moet het dadelijk eens vragen, als ze wakker wordt. Stilletjes knijpt ze in de hand van Leona.
‘Leona, ben je wakker? Ik ben het Michelle. Ik ben er voor je meisje. Je hoeft niet bang te zijn, ik zal voor je zorgen.’
Leona opent haar ogen, een flauwe glimlach verschijnt op haar gezicht. Michelle knijpt nog eens in haar hand.
‘Heb je een beetje kunnen slapen? Ik zit hier al eventjes. Je bent heel mooi als je slaapt.’ Michelle paait haar en streelt weer de vingers.
Leona gaat rechtop zitten, haar gedachten gaan naar de vorige dag. Haar borsten, haar mooie borsten zijn beschadigd. Hoe erg zou het zijn?
‘Weet je wanneer het verband eraf mag?’ vraagt ze aan Michelle, die even moet denken waar Leona het over heeft.
‘Ik zal het zo eens vragen, druk maar op het belletje dan komt er een verpleegster.’
Na een poos komt de verpleegster binnen, ze zegt dat ze straks het verband komt verversen. Maar de schade valt wel mee, zegt ze erbij. Leona gaat verzitten. Michelle vraagt of ze de kussens achter haar rug goed moet leggen en als ze dat doet ruikt Leona het zoete parfum van Michelle. Ze vraagt of Michelle vandaag bij haar blijft, ze vindt het het beetje eng om alleen te zijn en ze weet niet of haar Carl komt. Michelle blijft zolang Leona haar nodig heeft. Ze gaat bij Leona op de bedrand zitten en legt haar hand op de hand van Leona. Zo zitten ze een tijdje stil, ieder met haar eigen gedachten.
‘Ik zag dat er een beetje bloed onder je mooie nagels zit, heb je Mike ook gekrabd om je te verdedigen?’ ze vraagt het zeemzoet. Ze wil het vertrouwen winnen van Leona.
Die is zich van geen kwaad bewust en verzint de volgende leugen. ‘Ik had al eerder tegen Mike gezegd dat ik niet meer wilde vrijen, maar hij bleef aandringen. En je weet hoe sterk hij is... weet je dat hij heel sterk is? Hij kan me zo van onder aan de trap naar boven tillen, zonder te moeten stoppen. In het begin vond ik dat heerlijk, maar ik dacht steeds vaker aan Carl, mijn man. Ik kon niet langer doorgaan met Mike, hoewel hij wel wilde. Als ik in zijn buurt kwam wist hij me steeds weer over te halen. En hij weet precies welke knopjes hij in moet drukken. Ik ben helaas niet sterk genoeg... ik kon hem niet weerstaan.’ Het laatste brengt ze uit met een gemaakte snik. Ze knijpt even haar ogen dicht. Denkt aan de tijd dat haar moeder stierf en perst er dan een traan uit. Michelle klopt haar op haar hand en streelt haar wang.
‘Het geeft niet meisje, je bent nu gered. Mike kan niet meer bij je. Het is voorbij.’
Het gaat goed, denken beide vrouwen. Ze eet zo uit mijn hand. Maar wie zal de meest geslepene zijn?
De verpleegster komt binnen en vraagt of Michelle even de gang op wil gaan tijdens het verversen van het verband.
‘Nee,’ zegt Leona, ‘ik wil graag dat ze blijft. Mag dat? En wil je dat?’ Ze wil dat Michelle mee kijkt of haar borsten niet te erg beschadigd zijn, want zelf “durft” ze niet te kijken, beweert ze.
De verpleegster vind het goed en begint langzaam het verband te verwijderen. De laatste stukjes zijn een beetje pijnlijk. Leona’s tranen zijn nu echt. Ze kijkt naar Michelle en niet naar haar borsten. Michelle ziet twee volle borsten die rood geschaafd zijn, maar verder oké. De verpleegster vertelt dat het beter is om het verband eraf te laten. De borsten zullen eerder herstellen zonder verband. En de korstjes zullen geen littekentjes geven. Ik smeer ze zo in met een verzachtende crème en vanavond nog een keer.
‘Mag ik dat zelf doen?’ vraagt Leona met een blos op haar wangen.
Ze is verlegen dat een verpleegster haar borsten aan zal raken, denkt Michelle. Zou ze het dan toch bij het verkeerde eind hebben?
De verpleegster haalt de crème en zegt tegen Leona, dat ze het best voor de spiegel gaat staan. Dan gaat ze de kamer uit. Leona komt uit haar bed, ze loopt naar de spiegel van de doucheruimte. Michelle blijft op het bed zitten.
‘Michelle wil je me even helpen? Ik kan het niet zelf.’
Michelle staat op en vraagt wat er mis is.
‘Ik durf het niet op mijn borsten te smeren. Ik ben bang dat het zeer doet. Misschien... als jij het doet dat het beter gaat...’
Leona staat met de tube crème in haar hand en houdt hem Michelle voor. Die steekt haar vingers uit en Leona spuit een dotje crème op de vingers van Michelle. Ze sluit haar ogen en zegt: ‘Doe maar.’
Michelle haar vingers gaan zacht over de schaafwonden. De crème is doorschijnend en laat een licht glimmend laagje achter. Michelle wrijft over de tepels die vuurrood zien. Leona zucht, de tepels worden kleine puntjes. Michelle wrijft zacht door. Dit is zelfs voor haar opwindend. Ze blijft langer wrijven dan nodig is. Ze kijkt hoe de tepels harder worden en het maakt haar geil. Leona kreunt zachtjes, ze opent haar ogen en ziet hoe gefascineerd Michelle haar tepels bekijkt. Bewondert is meer het goede woord.
Leona likt haar lippen en duwt haar borsten iets verder vooruit.
‘Ik heb nog wat crème nodig... voor hier,’ zegt Michelle en ze neemt de tube uit Leona’s hand. Ze spuit een beetje in haar hand en legt de tube opzij. Ze streelt met haar hand over de andere borst en als haar vingers de zijkant strelen, draait ze met haar duim over het rode tepeltje. Leona doet een stapje naar voren, ze legt haar hand op de borst van Michelle.
‘Mag ik je kussen?’ vraagt ze zwoel.
Michelle stapt achteruit, de betovering is verbroken.
‘Nee, dat mag je niet,’ zegt ze kordaat. Maar haar ogen blijven gericht op de twee heerlijke borsten voor haar.
Leona staart naar de grond: ‘Sorry, ik weet niet wat er met me gebeurt. Mike deed dat ook altijd, net als jij net deed, heerlijk over mijn tepels. Dan word ik geil en kan ik niet stoppen.’
‘Ik snap het wel,’ zegt Michelle zacht, ‘je bent een mooie vrouw, Leona.’ En haar hand gaat als vanzelf terug naar de rode tepel. ‘Dus Mike deed dit?’ Ze streelt het kleine topje.
‘Hmm...ja. En ik kon hem dan niet weerstaan. Het voelt zo zalig, ik voel het tot diep in mijn onderbuik...hier.’
Met blozende wangen laat Leona haar hand naar beneden glijden, ze duwt tegen haar onderbuik. Michelle wrijft nog steeds over de tepel, het puntje wordt stijf tussen haar vingers. Ze ervaart de opwinding van Leona, die zacht tussen haar benen duwt met haar hand. Leona sluit weer haar ogen en wrijft over haar buik. Michelle laat de tepel los. Ze weet nu hoe ver ze Leona kan laten gaan.
Heel rustig praat ze verder: ‘Wat vind je nog meer lekker? Hadden jullie vaak seks? Ik ken Mike al heel lang, hij heeft nooit met mij gevreeën. Hij is wel een mooie man, maar ik ben helemaal niet zijn type. Hij valt op donkere vrouwen. Laatst belde hij dat hij een leuke meid had ontmoet, Barbara, ken je haar ook?’ Ze ziet dat Leona even stopt en dan onverstoorbaar verder gaat. De ogen nog steeds gesloten, maar de verandering van sfeer was duidelijk merkbaar.
‘Mike bracht haar mee naar ons huis, hij wilde me jaloers maken. Dat was me al duidelijk toen hij voorstelde om samen met Barbara langs te komen.’ De zoveelste leugen komt over haar lippen. Michelle is precies op de hoogte van het feit dat zij hem heeft overgehaald langs te komen met Barbara.
‘Barbara kon het heel goed vinden met Carl, die twee zaten gezellig op de bank te keuvelen en ik zag dat Mike het helemaal niet erg vond. Dus het was overduidelijk waarom hij haar mee bracht naar ons huis, dan kon hij met mij flirten, terwijl Barbara en Carl bezig waren. Weet je, toen hij zich verbrandde aan de thee, dat hij me boven weer probeerde te versieren? Maar hij hield zich in, omdat de andere twee beneden waren.’
‘Wat is er verder gebeurd, heeft hij nog iets met die Barbara dan?’ Michelle haar stem verraadt absoluut niet dat ze weet dat Barbara dood is.
En Leona gaat door: ‘Nee, ze is doodgevallen. Bij ons in de kamer nog wel. En Mike gaf geen kik, eerst dachten we dat hij er iets mee te maken had, omdat hij zo opdringerig en autoritair kan zijn, weet je.’
‘Hmm,’ is het enige wat Michelle doet.
Leona ziet het als bevestiging.
‘Maar het bleek dat die Barbara nog een vriendin had ook. En die heeft het gedaan. Het is een verpleegster die bij ons in het verzorgingstehuis werkt en die kan gemakkelijk aan die hartmedicijnen komen. Dus ja, maar blijft wel vervelend dat het net die avond bij ons in huis gebeurde. Ik ben benieuwd wanneer ze die medicijnen gegeven heeft aan Barbara, want die was de hele dag al bij Mike. Nou ja ik ben er van af en Mike ook. Weet jij waar die nu is? Is hij dood? Er lag zoveel bloed.’ Ze opent haar ogen en ziet dan de agent in de hoek van haar kamer staan. Ze doet haar handen voor haar borsten en loopt naar het bed. Ze gaat liggen en trekt het laken omhoog.
Michelle kijkt even naar de agent, hij geeft haar een knikje. Ze mag nu vertellen dat Mike nog leeft en dat hij hier in het ziekenhuis ligt. Ze gaat bij het bed op de stoel zitten en begint haar verhaal. Ze houdt de reactie van Leona goed in de gaten.