Over de grens. En dat is twee...

25

Leona is druk bezig haar koffers in te pakken. Carl is vroeg vertrokken en zal vandaag laat thuis zijn. Ze heeft dus alle tijd en met een muziekje op de achtergrond zingt ze, terwijl ze de derde koffer inpakt. Ze heeft de koffers in de gang staan als de deurbel gaat. Vertwijfeld doet ze open, ze verwacht niemand en niemand weet dat ze thuis is uit het ziekenhuis.

Michelle staat voor de deur. Ze kijkt even naar de koffers en stapt dan de gang binnen.

'Ga je op reis? Dat is verstandig van je, even weg van dit stukje wereldbol. Gaat Carl met je mee?'

Leona schudt haar hoofd, maar antwoord: 'Ja, we gaan gezellig naar het zuiden. De warmte zal ons beiden goed doen. Vind je het vervelend als ik verder ga met inpakken?'

Ze loopt de trap terug op en kijkt achterom.

'Je mag wel meelopen. Het is wel een beetje rommelig, maar daar moet je maar doorheen kijken. Carl is niet de properste en ik ben natuurlijk een lange tijd weg geweest.'

Michelle loopt achter Leona aan. Ze stapt over een paar schoenen die midden op de trap staan. Als ik daar maar niet over val straks.

Als ze boven is voelt ze een felle stoot tegen haar borst, ze krimpt ineen en krijgt prompt een klap op haar hoofd. Op haar knieën zit ze boven aan de trap. Naar adem happend en zoekend naar woorden.

'Jij dacht toch niet, dat ik het allemaal niet in de gaten had? Jij moet met je poten van mijn Mike afblijven! Ik heb jullie wel bezig gehoord, tot straks schat en kuskuskus. Wat denk je wel, mij paaien en achter mijn rug om mijn vriendje versieren? Ik ben niet achterlijk hoor. Hoor je me?!'

De tierende stem van Leona dringt diep bij haar binnen, maar voor ze er op kan reageren voelt ze de handen van Leona haar achterover duwen. Ze tuimelt van de trap, passeert de schoenen, die in haar val meegesleurd worden. Zij valt dus niet door de schoenen, maar de schoenen door haar.

Onder aan de trap blijft ze liggen. Leona staat met een grijns bovenaan de trap. Ze vindt dat Michelle zomaar een vreemde houding heeft aangenomen. Wel jammer van dat blonde koppie.

Leona draait zich om, ze heeft nog een tas op haar bed staan. Het is tijd om door te gaan. Behoedzaam loopt ze de trap af en stapt ze over het roerloze lichaam van Michelle heen. Ze kan het niet laten te bukken en over haar wang te strelen. Ze is nog warm, maar dat zal aan het einde van deze dag niet meer zo zijn.

Leona staat op, haalt de auto, ze zet de koffers en haar tas er in en ze vertrekt.