Eén jaar vloog voorbij met downs en ups!

Vandaag, precies een jaar geleden stapte ik voor het laatst het huis uit, door de tuin richting Emanuel. Hij wenste me een goede reis naar Europa.

Raf zei tegen hem: “Tot over een paar weken.”

Ik zei niets.

In de auto rolden de tranen over mijn wangen en ik zag dat Ansumana me via zijn binnenspiegel bekeek. De laatste keer door de straat, langs alle controles bij de grens met Gambia, de laatste keer op het vliegveld in Banjul. Ansumana zei tegen me dat Raf nog wel van gedachten zou veranderen en dat ik nog wel terug zou komen naar Afrika.

Ik zei: “Reken daar maar niet op. Het ga je goed Ansumana, zorg goed voor Emanuel straks.”

Een dag later was ik in mijn eigen huisje in Nederland. Het eerste wat echt helemaal van mij alleen was. De volgende avond ging ik naar een feest van vrienden en ik hield me groot, denk ik toch.

Dat weekend viel de laatste sneeuw van maart, voor mij de eerste in Europa.

Het was een koud welkom.

Het afgelopen jaar heb ik veel meegemaakt. Ups en downs, beetje normaal als je net uit een relatie komt. Ik schreef mijn derde boek over onze avonturen in Senegal verder af. Raf had me zijn zegen gegeven, al wist hij dat het over zijn negatieve kanten ging. Hij werd tenminste weer genoemd in een boek. Hij was er trots op dat ik over hem schreef en hij zei er tevens bij dat ik er toch geen ging verkopen, want daar was ik ook al zo slecht in.

Ik ben inderdaad geen goede verkoper, ik ben daar te verlegen voor. Ik durf niet zomaar ergens op af te lopen en te zeggen dat ik graag zou willen dat ze mijn boek kopen of verkopen. Het zit niet in mijn bloed. Ik ben te zacht.

Maar het boek is af en ik ben er trots op. Ik heb over de titel overlegd met mijn kinderen en ook over de cover van het boek. Maar ik heb ze er nog geen durven geven. Mijn andere vijf boeken waren geen probleem, maar iets bij dit boek houdt me tegen. Het is te pijnlijk.

Het was een mijlpaal die me veel heeft doen twijfelen, maar dat twijfelen is me aangeleerd in mijn laatste relatie.

Ik was dus terug in Europa, er viel veel te regelen en ik deed zo maar heel weinig. Ik heb mijn huisje voor de helft geverfd, mijn tuin is half af, mijn rommel is niet helemaal opgeruimd, ik zit te vaak nog in de achtbaan...ik wil er zo graag uit! Het maakt me misselijk.

De oplossing? Daten misschien? Ik dacht dat ik iemand nodig had in mijn leven, om te kunnen leven, maar tijdens de koffie of bij het pintje vielen me tikjes op. Niet perse bij de man waarmee ik aan tafel zat, maar ook bij mezelf. Vooral bij mezelf, ik was er niet aan toe. Er waren er bij die me wisten te vertellen wat ik allemaal in mijn huis moest veranderen, verbouwen, wat dan ook. Dat ging erover. Ik had al jaren gehoord dat ik van alles anders moest doen en dat ik het niet goed wist en niet goed deed. Niemand hoeft me dat nu te komen vertellen in mijn eigen huis. Ik koop wel spaarlampen als deze stuk zijn, ik weet dat ik niet mijn laptop zo dicht mag doen, dat ik eerst fatsoenlijk moet afsluiten, ik slik vitamine als ik dat wil. Ik werd niet verliefd. Ik voel helemaal niets.

Ik voel helemaal niets!

Ik werd opnieuw geopereerd in september, precies een jaar na de vorige operatie. Ik knapte op en tevens werd mijn boek in die maand uitgegeven. Een nieuw begin? Of blijven de twijfels nog bestaan? Ik besloot te blijven knokken.

Ik zou mijn verjaardag vieren in mijn eigen huisje. Mijn ex zou komen met onze kinderen en mijn broers en zus ook met mijn moeder.

Mijn verjaardag viel echter in het water door een akkefietje bij café De Wit. Ik werd op straat gevonden en die man heeft me veilig naar huis gebracht. Ik ben daarna onderzocht door de huisarts en in het ziekenhuis. Ik heb geprobeerd verhaal te halen bij de baas van café De Wit, maar kreeg weinig antwoorden. Hij zei wel dat hij twee uur bij de politie had gezeten en dat het eerder was gebeurd in zijn café, maar die vrouw liet hij niet meer binnen met haar leugens. Ik ben toen ook maar naar de politie gegaan en heb mijn kant van het verhaal daar verteld. De agente zei dat meneer er helemaal geen twee uur had gezeten, hooguit een kwartier. Maar ze kon/wilde me verder niet helpen. Na veel gezeur van mijn kant wilde ze er wel een aantekening van maken dat ik ook langs geweest was. Vorige week heb ik gehoord dat café De Wit dicht is. Is dat geen feestje waard?

Ik ben in de kerstperiode bij mijn familie gebleven, mijn zus haalde me op met mijn verjaardag en op 3 januari keerde ik met mijn jongste terug naar huis. Hij bleef gezellig tot de kerstvakantie afgelopen was.

1 februari 2019 kwam het keerpunt. Het twijfelgevoel verdween. Er werd een positieve deur geopend. Er werden handen uitgestoken en ik nam ze met beide handen aan.

Februari was een rare maand, een jaar geleden kwam Raf terug uit Europa met de melding dat hij me nooit meer wilde zien en dat ik in Senegal niet meer gewenst was. Ik dacht dat ik er een jaar later geen last van zou hebben, maar het deed me op die dag wel wat. Ik huilde.

Februari was een fijne maand, ik liep iemand tegen het lijf. Elektriciteit door heel mijn lichaam. Het maakte me bewust. Ik had verdoofd rond gelopen, een hele tijd. Te lang. Ik zocht op de verkeerde plekken, naar de verkeerde dingen. Wilde me vastklampen aan het verleden, wilde het verleden terugdraaien, wilde me verschuilen in het verleden. Maar dat gaat natuurlijk niet.

Februari gaf me antwoorden, die eigenlijk al langer voor me lagen. Ik had alleen de verkeerde bril op.

De roze wolk is al lang verdwenen, de vlinders in mijn buik liggen allemaal op hun rug met de pootjes omhoog.

Ik kwam kapelaan Jochem tegen, hier in Terneuzen op de openbare wijkraadvergadering kwam hij praten over eenzaamheid. Na de vergadering ging ik met hem praten, want ik voel me van tijd tot tijd heel eenzaam. Ik voel hoe ik weg slip en als ik niet snel reageer dan besta ik niet meer. Ik heb het besef wat er met me gebeurt, dat maakt dat ik er iets aan kan doen.

Wat wil nu verder het geval met kapelaan Jochem? De wereld is af en toe klein en lot bestaat. Mijn zoon en zijn vriendin vroegen op de verjaardag van mijn dochter of het 'hun' kapelaan Jochem was? Hij had in mijn oude dorp gestaan en mijn zoon had met hem gepraat tijdens een barbecue. Hij had verteld dat zijn mama in Terneuzen woonde en als de kapelaan haar tegen zou komen moest hij haar maar de groeten doen. Is dat niet grappig?

Grappiger was in dit geval dat Lars en Minka aan mij die dag ook vroegen om hun groeten over te brengen aan de kapelaan. Hij kwam op dinsdagochtend 26 februari, op de verjaardag van mijn dochter bij mij op de koffie. Ik begon mijn verhaal tegen hem, met de groeten van Lars en Minka. Hij kon er wel mee lachen en ik kreeg ook de groeten van mijn eigen zoon.

Daarna hadden we een verlichtend gesprek en na de nodige tranen (afvalstoffen moeten er toch ook uit) vond ik wat ik al een tijd zocht. Ik vertelde dat mijn kinderen en hun papa me al hadden vergeven, maar dat ik het zo moeilijk vond om mezelf te vergeven. Ik kon niet accepteren wat ik in het verleden gedaan had, ik kon (en kan) het niet verdraaien, terugdraaien, maar ik kan het wel beter maken in de toekomst. Ik vond vergeving. Er viel zo veel van me af tijdens dat gesprek.

De laatste dag van februari kwam het licht weer langs, net als de eerste dag van februari en hij sprak de woorden over mijn zoektocht om terug de schittering in mijn ogen te krijgen.

Ik weet niet of hij beseft dat hij me die gegeven heeft. Hij maakt het goede in me los en ik besef dat ik geen man nodig heb om te leven. Ik heb vooral mezelf nodig.

Maart bracht een dipje, even dacht ik dat de twijfel zijn voet tussen de deur stak. Ik laat het echter niet binnen. Er is zoveel moois te vinden en de horizon bevat het woordje zon. Wat wil een mens nog meer? Geluk zit in de kleine dingen.

Het jaar is voorbij gevlogen. Soms vloog ik daarbij uit de bocht, maar iemand en niemand hielpen me terug op mijn pad. Op naar het volgende jaar en de zon schijnt alle dagen.

Ik weet! Ik voel weer! Ik besta! Ik ben!