Over de grens. Wie wordt de pineut?

23

Mike ligt nog te slapen, terwijl Michelle bij Leona vertelt dat hij nog leeft. Michelle ziet dat Leona erg opgelucht is door dit nieuws. Maar Leona zegt haar dat het haar koud laat. Mike had wat haar betreft net zo goed dood mogen zijn. Ze vraagt aan Michelle of ze weet in welke kamer hij ligt? Maar Michelle haalt onschuldig de schouders op. Ze kijkt even naar de agent en vraagt dan of hij het weet.
'Kamer 104,' is het antwoord.
Dan zegt Leona dat ze even wil slapen en ze draait zich om in haar bed. Michelle staat op en fluistert in Leona's oor dat ze weggaat. Ze loopt langs de agent en vraagt hardop of hij een bakje koffie mee gaat drinken in het cafetaria. Samen lopen ze de deur uit.
Leona ligt te peinzen over Mike. Ze wil graag naar hem toe gaan, zeggen dat ze hem vergeeft. Zou er bij hem een agent in de kamer zijn? Of op de gang staan? Hij zal wel bewaakt worden net als ik. Dan rinkelt er een klein belletje in haar achterhoofd: word ik bewaakt of beschermd? En floep het is alweer weg.
Ze hopt uit haar bed en loopt naar de deur. Ze duwt die een stukje open en kijkt de gang in. Niemand te zien. Ze loopt naar de trappenhal, kamer 104 is op een andere verdieping. Tijdens haar tocht, richting Mike zijn kamer, bedenkt ze hoe ze hem zal benaderen. Ze zal hem vergeven en vertellen dat ze op hem wacht als hij het ziekenhuis uit mag. Ze zal Carl verlaten voor hem en dan kunnen ze eindelijk samen van elkaar genieten. Nog meer genieten en als hij wil zal ze ook de ruigere seks met hem bedrijven. Zelfs als ze dit loopt te bedenken voelt ze een prikkel tussen haar benen. Hij wond haar op, maar hij moet wel leren stoppen. Daar kunnen ze samen wel aan werken. Ze heeft het helemaal uitgedokterd als ze voor zijn kamerdeur staat.
Langzaam duwt ze de deur open, ze ziet hem liggen in het bed. Hij slaapt. Ze loopt binnen, er is geen agent. Of misschien is die ook wel koffie drinken. Ze staat tegen het randje van het bed en streelt zacht over Mike zijn hand.
'Het spijt me zo,' zegt ze stilletjes, 'ik vergeef je.'
Mike opent zijn ogen. Hij voelt een lichte paniek en wil recht komen, maar hij is nog niet voldoende hersteld. Een knallende steek in zijn hoofd laat hem weten dat hij beter plat blijft liggen.
Leona kijkt naar zijn blauwe gezicht en bijna schuldig zegt ze: 'Ook sorry daarvoor.' Ze wil hem aaien, strelen, tegen zich aantrekken en koesteren. Ze wil voor hem zorgen, ze wil hem hebben, ze wil...



Een traan loopt over haar wang, ze veegt hem weg. Wat houdt ze veel van deze man. Hoe moet ze hem dat duidelijk maken? Ze draait zich om en loopt de kamer weer uit. Mike blijft verwonderd achter. Doet ze hem niks? Ja, ze doet hem heel veel...
Michelle en de agent lopen bij Mike de kamer binnen. Ze vragen wat Leona heeft gezegd en of hij zich bedreigd voelde. Mike schudt zijn hoofd. Zelfs dat doet pijn, hij drukt op het knopje naast zijn bed en vraagt de verpleegster om een pijnstiller en een slaaptablet. Hij is enorm moe.

24

Michelle zit elke dag een paar uur bij het bed van Leona tot de dag dat ze naar huis mag. Ze praten over koetjes en kalfjes en het gesprek gaat steeds minder vaak over Mike en de gebeurtenissen. Leona vindt dat ze er een goede vriendin aan heeft overgehouden en Michelle is blij dat ze nu Leona's vertrouwen heeft gewonnen. Nu kan ze Mike beter beschermen tegen dit gekke mens.
De politie heeft nog geen concrete bewijzen kunnen vinden om Leona te beschuldigen van de moord op Barbara. Maar de onderzoeken lopen door. Het is wachten op een foutje, mocht ze dat tenminste een maken? De agenten hoeven niet meer te blijven in het ziekenhuis.
Leona kijkt elke dag even bij Mike. Als hij slaapt loopt ze tot aan zijn bed en streelt ze zijn hand. Als hij wakker is draait ze bij de deur om en gaat ze terug naar haar kamer.



Vandaag mag ze naar huis, Carl komt haar om twee uur ophalen. Ze loopt voor de zoveelste keer de trap af richting Mike zijn kamer. Ze gaat hem vertellen dat ze thuis op hem zal wachten. Ze zal haar spulletjes alvast over verhuizen. Ze weet nog waar de reservesleutel ligt, die heeft ze vaak genoeg gebruikt om hem te verrassen.
Voor de kamer van Mike blijft ze even staan. De deur staat open, ze hoort de stem van Michelle. Wat doet die hier? Ze gaat tegen de muur staan en luistert het gesprek af. Ze hoort hoe Michelle zegt: 'Dag lieve schat, ik kom straks terug.' Dan hoort ze ook de smak van de kus, het doet haar bloed koken. Ze loopt gauw de kamer ernaast binnen en wacht tot Michelle in de lift stapt.
Ze kijkt op haar horloge en ziet dat Carl er zo zal zijn, maar ze moet eerst nog naar Mike. Snel loopt ze zijn kamer binnen. Hij zit rechtop in zijn bed, het gaat al een stuk beter.
'Wanneer mag je naar huis?' vraagt ze.
Mike kijkt op en antwoordt: 'Overmorgen.' Stom, denkt hij, had ik niet moeten zeggen.
'Carl komt me dadelijk halen. Ik wilde even dag zeggen.'
Haar verlegenheid charmeert hem wederom. Hij weet dat ze elke dag is komen kijken bij hem. De verpleegster heeft hem verteld dat ze vaak met tranen in haar ogen weer vertrokken is.
'Dag,' zegt hij zacht.
Ze maakt aanstalte om weg te gaan.
'Leona, het spijt me. Ik wilde je geen pijn doen. Je betekent heel veel voor me.' Zijn hersens vervloeken hem en zeggen dat hij het voortaan zelf maar uit moet zoeken. Wat heeft het voor zin om hem verder nog te beschermen tegen deze feeks, die met een verlegen blik naar zijn bed komt gelopen? Zijn verstand laat hem in de steek. Wie is er nu gek?
Leona staat naast Mike zijn bed, ze heeft zijn hand vast en ze zegt dat ze thuis op hem wacht. Als Carl morgen gaat werken zal ze haar spulletjes pakken en naar Mike zijn huis gaan. Mike knikt. Nu is hij echt de lul. Kom er maar weer eens vanaf als ze echt bij je woont, tieren zijn hersens nog.
Leona geeft hem een kus en als ze dat doet, voelt ze haar bloed versnellen door haar aders. Heeft Michelle hem daarnet ook gekust op zijn wang of op zijn mond? Ze geeft Mike nog een kus, nu vol op zijn mond. Ze duwt haar tong heel even tussen zijn lippen en veert dan recht om de kamer uit te lopen.
Mike kijkt haar verbaasd na. Verbaasd over haar actie en nog meer verbaasd over zijn eigen stommiteit. Als Michelle straks terugkomt moet hij haar vragen of hij zolang bij haar in huis mag blijven. Hij moet zijn huis verkopen en weg uit het dorp van die gekkin. Zijn verstand heeft hij terug gevonden. Dankzij de kus? Of vanwege grote angst voor de overheersende Leona?



Carl is al in de kamer van Leona als ze binnenkomt. 'Waar was je? De verpleegster wist het niet.'
'Even een ommetje langs een bejaarde uit het tehuis. Die ligt hier sinds gisteren, toevallig hè?' liegt ze.
'O. Ben je klaar om mee naar huis te gaan? Ik heb je echt gemist en ik heb speciaal je lievelingseten gehaald. En vanavond kunnen we lekker vroeg naar bed, er komt toch niets op de t.v.'
Ze walgt van zijn woorden, haar gedachten zitten bij haar koffers. Hij zal toch wel gaan werken morgen? Zou ze het hem al vragen? Misschien denkt hij dan wel dat ze graag heeft dat hij thuis blijft. Nee, ze houdt wijselijk haar mond. Zorgen voor morgen zijn vandaag niet gewenst.
Ze geeft hem haar tas en zegt té vriendelijk: 'Ik ga graag met je mee, mijn liefste man.'