Weg van de storm

De storm is losgebarsten

alles in mij reageert

op jou

heftige hartslagen

adrenaline

spieren worden aangespannen

bloed stroomt op volle kracht

als je me heel zacht

streelt

met me speelt

je armen om me heen

gefluister in mijn oor

ik tol ervan

ga spinnen als een katje

je noemt mij je schatje

ik word week

zak door mijn benen

wil nergens anders zijn

wil enkel nog smelten

in de storm van jouw aanwezigheid

De storm is losgebarsten

niets meer reageert in mij

heftige slagen

soms met vuisten

vaker met woorden

dat ziet de buitenwereld niet

spieren verstijven

ik wil je verdrijven

maar vind niet de kracht

als je zacht

tegen me fluistert

jij bent een katje

een trut

een kutwijf

ik word week

zak door mijn benen

wil ergens anders zijn

wil wegsmelten

ver van de storm van jouw aanwezigheid

humor in mijn verlangen

De berichten over sneeuw doen me verlangen

naar knetterend houtvuur

naar hete vlammen

samen voor de haard

een water en een wijntje

soms een zachte zoen

een knuffel en geen kleintje

daar wil ik het voor doen

jouw arm om me heen

ik zit alleen

en denk met een glimlach op mijn gezicht

in Terneuzen sneeuwt het niet

maar ik heb wel een gedicht

Op Mariska!

Naast mijn drie grandioos geweldige kids

had ik er een paar die niet mochten zijn

Morgen verjaart mijn supermeisje

Mijn reuzen verjaren in april en juli

beiden op de zesde van de maand

Ik ben apetrots op ze alle drie

Ik zeg dat niet vaak genoeg

Maar ik hoop

dat ze het diep van binnen weten

Mijn lieve meisje wordt 23 jaar

Waar is de tijd gebleven?

Kon ik haar nog maar even...

Een dikke knuffel geven

Daarstraks zag ik nog filmpjes

zij op haar buikje

haar grote broer ernaast

Op de achtergrond mijn stem

“Zachtjes Lars, Voorzichtig”

Wat is de tijd gevlogen

en nu af en toe een grapje

dat ik bij haar kom wonen

met haar baby Xi

ik mag de kamer delen

en witten vast ook

Nieuw boek

Donkere wolken pakken samen boven haar hoofd. Ze ziet het en zet het op een lopen. Ze weet zeker dat ze het haalt, de hut is niet zover van haar vandaan.

Voor ze er is vallen de eerste druppels uit de hemel. Het hemelwater valt met bakken naar beneden. Drijfnat komt ze bij de hut aan. Ze duwt de deur open en eens binnen trekt ze haar hemd uit. Haar haren druipen van het nat. De regenwezens waren niet zuinig vandaag. Ze schudt haar hoofd en duizenden druppels spetteren tegen de muren. Ze glimlacht.

“Wil je een doek om je te drogen?”

Ze is meteen alert, maar weet niet direct waar de stem vandaan komt.

Wil je meer?

Wat wil je dan?

Ik kwam je tegen op Happn

je wou mijn telefoonnummer

om te Whatsappen

ik gaf het je

ik wilde ook meer van je weten

je vroeg of ik je wilde ontmoeten in levende lijve

ik zei volmondig JA

ik wil je zien

weten wat voor vlees ik in de kuip heb

niet alleen maar

een app-relatie

even ging het goed

en ik kreeg weer moed

wil een nieuwe relatie beginnen

maar daar moet je met twee voor zijn

in mijn dromen kroop ik tegen je aan

in het echt zie je mij echter niet staan

tweemaal stelde ik een koffietje voor

je zei me: “ik wil dat graag

ik laat je horen wat me uitkomt”

maar ik hoorde niets

ik vraag je wat je wil?

je blijft een poosje stil

ik wil meer

dus vraag ik het nog een keer

je vindt dat ik je push

vraagt rust

en als ik dan zeg:

“goed, ik laat je met rust”

wordt je boos en stuurt: Nu krijgen we dat weer!

ik zeg je dat ik het niet snap

wil ik teveel en te rap?

ik wil zeker niet pushen

daar houd ik zelf ook niet van

maar de vraag blijft

Wat wil je dan?

Zwoel

Een zuchtje wind

topjes groeien

kille lucht

doet ze staan

dan voel ik plots

jouw warme handen

de wind gaat liggen

warme handen

topjes groeien

hete beweging

doet ze staan

je vingertoppen strelen

spelen

het trekt tot in mijn buik

ik wil meer

je mond omsluit de topjes

je tong doet ze staan

je laat je handen zakken

ik grom zacht

en laat me gaan

De schepper

Als ik schepper was van mijn leven

dan zou ik even

als een wolk zweven

boven slechteriken donderen

boven natuur wonderen

verrichten

de donkere dagen verlichten

bliksemschichten sturen

op tijden en uren

lekker uit de bol

voor de lang levende lol

als een engeltje pissen

zorgen voor luchtbellen

voor happende vissen

en niet te missen

bloemen doen bloeien

eten doen groeien

en genieten van

dansende mensen in mijn regen

na maandenlange droogte

vanaf ongekende hoogte

neerstorten

in de diepte

op kurkdroog zand

zodat land

weer groen wordt

als ik schepper van mijn

leven zou zijn

zou het regenen heel fijn

daar

waar

het nodig is!

geen titel

Geen titel zie ik staan

bezinken

laten

gaan

niet omkijken

niet blijven staan

bezinken

in stilte

bedenken

wat te doen

wat te laten

het streven naar een leven

in kalmte en rust

maar

ik heb nog zo veel

lust

in mij

de heks moet vrij

gelaten

springen

dansen

zingen

roepen

toeren

bulken

en af en toe

boeren

hoeren

niet de mond snoeren

laat het

even

bezinken

BAD

Ik verlang

naar een heerlijk

warm bad

lekker loom

zalig nat

een glas wijn

zoete geuren

uren verrimpelen

opnieuw warm water bijvullen

wegzinken

half duttend

genieten

ooh

ik verlang

Dank je wel

Op het randje

balanceren

verkeren

net wel of

niet

in nood

op het randje

met wat lef

en besef

dat er van alles

kan gebeuren

mis kan gaan

of prachtig kleuren

op het randje

zonder kantje

waar je

vast

kan pakken

houden

en zekerheid vindt

naast het randje

aan het handje

van een zeer

goede vrind

Soms moet je schrijven

Soms moet je schrijven over alles wat je meemaakt. Een enkele keer kun je beter zwijgen. Vaak zwijg ik, al zou ik willen roepen. Er woedt een brand diep in mij. Er heerst een verlangen, maar ik weet niet precies waar naar? Ik typ een vraagteken en vraag me meteen af of dat er wel hoort?

Van de week kwam ik in een puzzelspel tegen: “Grammatica gaat over?”, het antwoord was: “ Zinsbouw”. Als schrijfster hoor ik dit soort dingen te weten, maar ik hoor soms van mensen die vinden dat ik niet kan schrijven, dat ik veel fouten maak. Als ik ze dan netjes vraag of ze me willen wijzen op de fouten, opdat ik het kan aanpassen, dan vinden ze dat te veel werk. Maak ik zo veel fouten dan? Dat het te veel werk is om het toe te lichten? Of maak ik weinig fouten en willen ze gewoon wat te zeiken hebben? (hier hoort wel een vraagteken achter) ((en ik vraag me dat dus echt af!))

Soms vraag ik aan mensen die mijn boeken kopen om hun ongezouten mening, maar uiteindelijk krijg ik die niet. Toch hangt er een vorm van twijfel in mijn achterhoofd, ben ik een goede schrijfster?

Vaak krijg ik te horen dat wat ik schrijf lekker weg-leest. Alsof ze erbij waren. De vleug humor die er in zit is prettig en vooral het feit dat het niet langdradig is, wat ik schrijf.

Soms moet ik gewoon schrijven over wat ik meemaak, over liefde, over de wind of zonneschijn. Niet altijd gaat het over mijzelf, soms hoor ik iets aan de koffietafel in buurtcentrum De Triangel, soms zit ik in café Wilhelmina en soms loop ik langs de Schelde en spoelt er een golf aan met woorden.

Ik voel zoveel

en toch voel ik niets

ik wil zoveel

en toch wil ik niets

mijn hart roept

een echo klinkt

maar een echo is geen antwoord

ik kom om in passie

ontvlam in vuur

wil mezelf delen

delen met jou

ik wil geven

geven

vol passie

leven

maar ik

kom om

Soms moet je gewoon schrijven. Soms zwijg je beter. Soms is stilte...

Maar soms is dat juist ook moordend!