Soms moet je schrijven

Soms moet je schrijven over alles wat je meemaakt. Een enkele keer kun je beter zwijgen. Vaak zwijg ik, al zou ik willen roepen. Er woedt een brand diep in mij. Er heerst een verlangen, maar ik weet niet precies waar naar? Ik typ een vraagteken en vraag me meteen af of dat er wel hoort?

Van de week kwam ik in een puzzelspel tegen: “Grammatica gaat over?”, het antwoord was: “ Zinsbouw”. Als schrijfster hoor ik dit soort dingen te weten, maar ik hoor soms van mensen die vinden dat ik niet kan schrijven, dat ik veel fouten maak. Als ik ze dan netjes vraag of ze me willen wijzen op de fouten, opdat ik het kan aanpassen, dan vinden ze dat te veel werk. Maak ik zo veel fouten dan? Dat het te veel werk is om het toe te lichten? Of maak ik weinig fouten en willen ze gewoon wat te zeiken hebben? (hier hoort wel een vraagteken achter) ((en ik vraag me dat dus echt af!))

Soms vraag ik aan mensen die mijn boeken kopen om hun ongezouten mening, maar uiteindelijk krijg ik die niet. Toch hangt er een vorm van twijfel in mijn achterhoofd, ben ik een goede schrijfster?

Vaak krijg ik te horen dat wat ik schrijf lekker weg-leest. Alsof ze erbij waren. De vleug humor die er in zit is prettig en vooral het feit dat het niet langdradig is, wat ik schrijf.

Soms moet ik gewoon schrijven over wat ik meemaak, over liefde, over de wind of zonneschijn. Niet altijd gaat het over mijzelf, soms hoor ik iets aan de koffietafel in buurtcentrum De Triangel, soms zit ik in café Wilhelmina en soms loop ik langs de Schelde en spoelt er een golf aan met woorden.

Ik voel zoveel

en toch voel ik niets

ik wil zoveel

en toch wil ik niets

mijn hart roept

een echo klinkt

maar een echo is geen antwoord

ik kom om in passie

ontvlam in vuur

wil mezelf delen

delen met jou

ik wil geven

geven

vol passie

leven

maar ik

kom om

Soms moet je gewoon schrijven. Soms zwijg je beter. Soms is stilte...

Maar soms is dat juist ook moordend!