Pijnlijk gezeur

Alles wordt besproken hier, dus vandaag gaat het over het feit dat ik me niet zo heel erg lekker voel. Het zat er al dagen aan te komen en jullie hadden vast de vibes al gevoeld. Ik dus ook.

Je kent vast ook wel dat verhaal, als de ene kant van je lijf zeer doet, je je anders gaat bewegen en daarna dus ook de andere kant van je lijf zeer gaat doen.

Bij mij begon het links, mijn arm hoef ik maar een stukje te bewegen en dan zit er al een zenuw gekneld. Eerst hielp het als ik dan mijn schouder wat wreef of verdraaide, nu helpt dat al niet meer. Het irritante is dat ik daarvoor dus ook naar de dokter wilde gaan en het verhaal van gisteren ontstond.

Al een tijdje word ik 's nachts wakker als ik op mijn linkse zij lig, dus op de pijnlijke arm en schouder. Ik draai dan een keer of vijftig (lees twintig, want vijftig is overdreven, maar honderd ging er helemaal over) ik val dan in de vroege ochtend weer in slaap. Nu is dat niet zo erg, want ik heb toch geen werk en hoef er dus niet vroeg uit. Maar graag slaap ik gewoon 's nachts zonder pijn en kom ik wel gewoon rond half acht uit mijn bed.

Terug naar de pijn in mijn linkse arm, het zit namelijk niet alleen in mijn arm, maar ook in mijn nek, achterhoofd, linkerborst en ribben. Mijn borst krijgt alweer een deuk net als vorig jaar en hij verschuift naar rechts.

Misschien denkt de binnenkant dat rechts de betere kant is van mijn lijf?

Soms zet ik een kreet op Facebook (dat hoort met een hoofdletter, anders komt er een rood kronkellijntje onder te staan). Ik krijg dan ook reacties van mensen, die helpen wel, want dan voel ik me niet zo alleen. Maar de pijn verdwijnt er niet door.

Soms krijg ik stomme reacties bijvoorbeeld over mijn uiterlijk. Dat zal dan ook goed bedoeld zijn, maar het is niet omdat ik een mooie vrouw ben dat ik dan automatisch een fantastisch leven heb of een beter leven dan een lelijker persoon.

Terwijl ik dit zit te typen krijg ik kippenvel, misschien beter om het niet te plaatsen?

Maar ik ben toch in een K-bui, dus we gaan door. Ik ben ontzettend verzot op humor en op seks. Twee dingen die je nodig hebt in je leven, ik dan toch. Als ik aan seks doe heb ik namelijk minder pijn en als ik lach leef ik langer. De seks is al lang geleden, misschien zijn er vrijwilligers?

Jullie kunnen een brief sturen in drievoud, als het even kan een kantje of vier, vijf en mede ondertekend door een vriend of vriendin dat alles wat er in staat naar waarheid is geschreven. Dus geen opschepperij, geen overdreven formaten, etc. etc...

Ik wil namelijk mijn rechtse muur opnieuw behangen en je weet wat een rol behangpapier tegenwoordig kost. Gelieve geen watermerk of structuurpapier en niks waarbij ik constant moet meten of het volgende vel wel goed aansluit.

Dan de vraag of er ook behangers onder mijn lezers zijn, want daar ben ik zelf niet zo goed in. Ik ben alleen maar goed in onzin in de blog schrijven.

Maar ondertussen denk ik dan toch even niet meer aan mijn pijn. Bedankt voor het volgen en hopelijk morgen een leuk doktersbezoek-verhaal met goede afloop.

En ik leefde nog lang en gelukkig....

Snap je dit?

Komt een vrouw bij de dokterspost

Een jonge vijftigplus vrouw heeft al een langere periode last van pijn in haar linkerarm. Ze wordt er tegenwoordig 's nachts wakker van dus denkt ze erover om naar haar huisarts te gaan. Ze zoekt op internet op welke dagen hij er zit en ze ziet dat er wordt verwacht dat mensen telefonisch een afspraak vastleggen. Ze neemt haar gsm en belt, er wordt een keuzemenu voorgelezen en na de eersten die enkel voor spoedeisende hulp zijn en voor collega's krijgt ze de keuze om op toets drie te drukken om een assistente aan de lijn te krijgen.

Ze wacht en dan is er plots een stem. Echter niet om haar te woord te staan, maar om te vertellen wat ze allemaal op de website kan lezen over hoe ze een afspraak kan maken. Tja, daar was ze vanochtend al mee begonnen.

Een andere stem vertelt haar dat ze nummer vijf op de wachtlijst is en nu volgt er een muziekje. De eerste stem is terug en ratelt nog een keer het gebruik van de website op. Daarna hoort ze dat ze nog steeds nummer vijf in de rij is en volgt weer het muziekje.

Eerste stem, tweede stem, muziekje, eerste stem, tweede stem, muziekje, zo gaat het een tijdje door tot ze hoort dat ze nummer vier in de wachtrij is. Haar beltegoed raakt ondertussen op. Helaas nummer drie zal ze niet worden.

Ze is niet voor een gat te vangen en trekt haar schoenen aan, ze wandelt naar de huisartsenpraktijk. Daar ziet ze dat de twee assistentes volop de mensen via de telefoon te woord staan. Ze wacht netjes voor het loket.

Een assistente schuift het raampje open en vraagt vriendelijk wat de vrouw wenst.

“Ik wil graag een afspraak maken bij dokter N.”

“Die is er niet. Hij is met vakantie.”

“Wanneer is hij terug?”

“Volgende week maandag. Maar als het echt dringend is mag u wel bij een andere dokter. En als u kunt wachten...”

Tja, wat is echt dringend? Ze denkt dan slik ik nog wel wat pijnstillers en bespreek ik het volgende week wel met mijn eigen huisarts.

“Ik neem wel wat pillen. Kan ik dan al wel laten vastleggen zodat ik maandag een afspraak heb? Alstublieft.”

De assistent kijkt op haar scherm, ze klikt wat en draait dan met een vriendelijke lach naar de vrouw.

“Nee, voor maandag mogen we nog niet inplannen. Dan moet u maandagochtend maar heel vroeg zelf bellen.”

Snap jij dat nou?

Dieet tegen chronische pijn, dag 12, 13 en 14

Twee weken dieet zijn vandaag volgemaakt. Ze waren niet volmaakt, maar de pret die ik er aan gehad heb neemt niemand me meer af. Ik heb lekkere dingen gegeten. Nu eet ik die altijd al wel en het liefst zelf klaargemaakt eten, maar ik ben toch ook nieuwe recepten tegen gekomen die voor herhaling vatbaar zijn.
Helaas hielp het nog niet tegen de pijn, maar dat komt waarschijnlijk als ik het langer voortzet. Vanaf nu kunnen er terug andere levensmiddelen bij en ik zeg eerlijk dat ik gewone boterhammen gemist heb. 

In de hele periode heb ik natuurlijk ook gezondigd met het Grieks eten en met Chinees, maar het gezelschap dat ik daarbij had was goed. Ook iets wat niemand me meer afneemt.
De kilometers die we gelopen hebben de afgelopen weken deden me wel de das om, want ik heb er rustdagen achteraan moeten bouwen. Mijn lijf wil andere dingen dan ik wil.
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, door de gesprekken met Arjen, dat het leven nog niet zo slecht is al heb ik elke dag pijn. Tijdens het wandelen hebben we ook veel gelachen en we kennen allemaal het Chinese spreekwoord: "Als je lacht dan leef je langer."

Zo is er het verhaal van een schoen...er hangt langs de dijk net buiten Terneuzen een schoen aan een paal. Het is een redelijk grote schoen en hij hangt er helemaal alleen. Nu zou je denken waarom gooit iemand zijn schoen niet gewoon thuis weg? Maar dan hadden we natuurlijk niet het verhaal wat hieronder volgt.
Arjen ging de schoen even van dichterbij bekijken en vroeg zich af hoe iemand de schoen verloren had? Eerder die week hadden we mensen uit het water zien komen met heel vieze voeten. Als ik het was geweest had ik dan ook die schoen niet terug aangedaan, want die mensen konden ook hun voeten nergens fatsoenlijk afspoelen. Ik denk dus dat de schoen achterop een fiets is gebonden of in een fietstas heeft gezeten en er onderweg uitgevallen is. Iemand heeft hem opgehangen voor de eventuele zoeker.
Een stukje verderop zien we een stuk wrakhout liggen...zeg maar gerust een hele balk. Toen viel bij mij mijne frank en de verklaring was heel simpel. Het schip van Roodbaard is net voor de kust vergaan en iedereen kent die ouwe met zijn houten poot. Die heeft natuurlijk maar één schoen nodig en de andere hangt hier nu aan de paal.
Daarop nam het gesprek de wending richting schoenwinkels en mensen die inderdaad een been missen. Kopen die toch een heel paar schoenen of is er ergens een zaak waar je bv de linker of rechterschoen kunt kopen? Ik neem aan dat het bestaat.

De dag dat we de schoen zagen hangen waren we helemaal op en neer naar café De Griete gewandeld. Mijn voeten waren er niet echt blij mee en ik werd de dag erop afgestraft, het werd een dagje bankzitten. Officieel is dat geen goed Nederlands, maar dan schuiven we dit op het feit dat ik ook geen goed Nederlandse ben. En daar ben ik trots op, ik ben namelijk ook Belg. Nu weten jullie meteen waar mijn voorliefde voor Belgische bieren vandaan komt. Die heb ik sinds paasmaandag niet meer gedronken, wel een 2.0 en een 0.0, maar geen trappist. Van trappist gaat de pen wel vlotter over het papier en komen de meest vreemde verhalen eruit. Sommige gaan zelfs over wat je allemaal op het biljart kunt doen. Daar zal ik nog een keer een ander soort boek over schrijven of na deze dieet-verhalen-reeks een blog over strakke groene lakens die besmeurd worden...of niet natuurlijk. Een echte biljarter zal niet toestaan dat je het met hem op het biljart wilt doen.

Vandaag heb ik chili con carne op het menu staan. Het voorproeven maakte al dat ik mijn tong verbrandde, dus ik ga nu zwijgen. Al doen gelukkig mijn vingers het wel en hoef ik dit verhaal niet luidop voor te lezen. De toetsen kan ik nog wel indrukken en dan gewoon een slok koud water in mijn mond om de tong af te koelen.
Misschien dat een koud pintje ook wel helpt? Maar dat heb ik niet in huis en buiten regent het, dus ik ga er ook niet door om er eentje te halen. Als er lezers zijn die me er eentje willen komen brengen? Je bent van harte welkom.

Vandaag een gedicht

Hoe

hoe moet ik je vertellen dat ik je lief vind

ik wil je lippen beroeren

je hart raken

op volle toeren ervoor gaan

maar angst grijpt me bij de keel

wil ik te snel

wil ik te veel

hoe moet ik je vertellen van mijn dagelijkse pijn

ik heb zo'n schrik dat je niet meer bij me wil zijn

ik wil je lippen voelen

je hart raken

me volledig overgeven

in je handen

maar angst grijpt me bij mijn strot

ik mag niet te snel

ik mag niet

mijn lichaam houdt me tegen

moed zakt weg

om je te vertellen

dat je mijn dagen leuker maakt

je hebt mijn lippen gekust

je hebt mijn hart geraakt

je liep met me mee

doch angst grijpt me

ik moet je waarschuwen

mijn lijf wil niet altijd goed mee

ik wil enkel je lippen beroeren

je hart raken

je lijkt me zo fragiel

ik ben bang dat ik je breek

moet ik nu afstand nemen

of druk ik je dichter tegen me aan

Dieet tegen chronische pijn, dag 11

Vandaag heb ik strijd. Ik lig overhoop met mijn lijf, het wil niet wat ik allemaal wil. We passen dus het eten aan. Dat zou eigenlijk over een paar dagen pas gebeuren, maar ik moet mezelf niet naar de knoppen werken.

Vandaag ben ik naar het groenteboertje gegaan, ik heb daar bloemkool, paprika's, mandarijnen, aardbeien en een bol streekkaas gekocht. Op de terugweg was de bak met aardbeien al over de helft leeg gegeten en thuis ging er meteen een paprika achteraan. Ik heb overigens ook normaal gegeten hoor.

Vanuit buurtcentrum de Triangel heb ik kookboeken, uit de zwerfboekenhoek, meegenomen. Nieuwe receptjes zijn altijd welkom.

Van mijn handen heb ik vandaag geen last gehad, maar mijn billen doen zo zeer. Vooral bij het gaan zitten en opstaan. Toch wil ik elke dag een stuk wandelen, anders groei ik vast of doe ik straks helemaal niets meer. Alleen nog denksport, want mijn hersens willen nog wel meedoen. Ik kan natuurlijk ook nog een keer proberen om mijn hersens te spoelen, je weet wel een hersenspoeling om mezelf te doen geloven dat het steeds beter gaat.

Ergens geloof ik wel dat het zo kan werken, als je positief denkt word je ook positiever. En nu er een leuke toekomst voor mijn deur ligt is dat al heel positief.

Ik mag gewoon de pijn niet laten bepalen hoe het spel verloopt. Er zijn regels en die kan ik zelf maken. Maar het blijft gewoon punt dat ik 's nachts wakker word van pijn in mijn nek, schouder en ribben. Tegenwoordig weet ik hoe ik mijn benen in bed moet leggen zodat mijn knieën en heupen 's ochtends geen pijn doen, maar als mijn schouder tegenwerkt liggen vaak de benen ook niet goed.

Ik beken eerlijk dat ik vanmiddag terug ben gaan liggen, ik was zo moe, maar slapen ging niet. Godverdorie, ik zit ermee te janken. K...zooi.

Knokken Lonka!!!

De regen van vanmiddag hielp er ook al niet aan. Heb ik nog een lek ontdekt, dus vliegensvlug...ging niet echt zo vlug hoor...het keukentrapje op, want het water kwam door het gat van de wasemkap door het plafond. Morgen op mijn badkamer klimmen om daar iets aan te doen. Gat maar helemaal dichtmaken, de wasemkap staat toch nooit aan. Vol spuiten met purschuim zal wel helpen. Als dan mijn billen ook de trap en het dak op willen komt dat wel weer goed.

De vakman in mij bedenkt wel een plan en een plan B. B staat dan voor Betere vakman zoeken.

Dieet tegen chronische pijn, dag 9 en 10

Gisteravond zijn we nog gaan wandelen over de dijk en een stukje door Terneuzen, totaal ongeveer 9 kilometer (ik heb het nagemeten Arjen). Terneuzen is echt nog groter dan ik dacht. 
Gelukkig blijft het tegenwoordig langer licht. Ik geniet van het licht, mijn hele lijf schreeuwt om zon. Het dieet alleen is niet voldoende, ik heb ook warmte nodig om minder pijn te voelen. Ik krijg er nog niet echt meer energie van, maar dat komt misschien omdat mijn slaapritme ook is verstoord. Vannacht na de wandeling heb ik veel liggen draaien in bed. Ik was moe, maar mijn benen zaten precies ook vol spanning.

Het eten gisteren en vandaag ging gewoon weer goed net als voor Pasen. Yoghurt, karnemelk, appels, allerlei groenten, kip en vis, cottage cheese, allerlei kruiden, gebakken ei met moringapoeder en sloten water. Voor het avondeten staat al een salade klaar van Chinese kool, ijsbergsla, tomaat, knoflook, ui.
Ik heb minder honger dan anders, maar ik denk dat het komt door de liters water die ik drink.

Maandagmiddag bij café Wilhelmina heb ik nog wat geschreven, hieronder volgt er eentje. Andere stukjes kun je lezen op mijn facebookpagina of bij de pagina poëzinnig (ook op facebook)

De boot

het was niet al te lang geleden dat de boot kwam

het was geen grote boot

hij schommelde op het water

ik keek er naar

zag hem deinen

door de felle zon neep ik mijn ogen nog meer toe

de boot ging op en neer

heen en weer

ik werd er misselijk van

mijn maag begon te draaien

de pas gegeten appel schommelde op het maagsap

de honderden kleine stukjes

ik voelde ze deinen

op en neer

heen en weer

ik slikte enkele malen

neep mijn ogen dicht

zo zat ik in het felle licht

de boot allang verdwenen

Ik zit erover te peinzen om te stoppen met deze proef. Het eten is wel lekker, maar ik heb overal pijn. Als ik mijn vingers strek, als ik ze krom doe, mijn heupen (komt waarschijnlijk door het wandelen), mijn ribben, mijn borsten en mijn buik...

Ik weet dat ik niet ga stoppen, want zo zit ik niet in elkaar. Maar ik denk er wel over. Tis maar dat je het weet. Misschien komt het ook omdat ik nog steeds niet ongesteld ben geworden. En nee ik ben niet zwanger, daar moet je seks voor hebben. En ja, alles wordt hier gewoon besproken, want het is goed om te weten hoe en wat en waarom je lichaam zus of zo werkt. 

Misschien is het door het dieet dat de ongesteldheid wegblijft, misschien de overgang, misschien is mijn naam Maria?

Nu werkt dat ook altijd op mijn gemoedstoestand, word ik minder vrolijk en beetje depri, maar deze keer voel ik dat niet. Ik noteer in elk geval alles wat er met me gebeurd is deze dagen/weken. Mocht ik ooit een medisch boek willen schrijven, dan hoef ik dat maar na te lezen en dan is de conclusie snel...dat ik dat maar niet ga doen. Ik schrijf ook liever iets anders.

Allee, het is tijd om iets nuttigs te gaan doen. Zoals vanochtend, toen heb ik mijn gordijnen eindelijk een zoom gegeven. Kon onderhand, want ze hangen er al ruim een half jaar.

Dieet tegen chronische pijn, dag 6,7 en 8

Gezondigd heb ik in het paasweekend. 
Nee, ik heb geen chocolade gegeten. Maar ben wel met een vriend Grieks gaan eten. Nu had ik daar een gewone salade met vis of kip kunnen nemen, zoals ik al vijf dagen doe, maar de Hermes schotel zag er op de kaart gewoon lekker uit. Vlees, vlees, frietjes, tzatziki...
Nu kan ik wel zeggen dat er ook kip bij lag en we kregen ook een schaaltje salade erbij, dus heel erg was het niet.

Ja, zo gaan al de dieetvolgers naar de hel....

Het eten was op zich het probleem niet. De drankjes waren het zondige van dit weekend. Bier, bier, bier, cola en trappist. Opgeblazen buik, was niet het buikgevoel wat ik zocht.

Langs de andere kant hebben we wel heel wat kilometers afgelegd dit weekend. Op zaterdag, zondag en maandag gaan wandelen. Niet altijd even ver, maar dat hoeft ook niet. In de beschrijving bij het dieet staat, minimaal 17 minuten per dag. Dus die tour van zaterdag van ongeveer 10 kilometer telt voor een hele week. Maar niet heus.

Even terug serieus, lekker gewandeld, lekker gegeten, lekker gedronken. Kortom het was een gezellig weekend.
De andere dagen heb ik redelijk strikt het dieet gevolgd...behalve maandag, maar twee appels en vier trappisten en cola. Oei, niet zo best dus.
Vandaag dinsdag, gewoon dinsdag, niks speciaals dinsdag, normaal groente en kip, yoghurt, water drinken, kopje koffie erbij, thee, appel, eitje en vanavond terug een wandeling van een paar kilometer.

Terwijl ik dit zit te schrijven draai ik wat elpees uit het buurtcentrum de Triangel, er zitten geen krassen op. Wel veel stof en momenteel is het een onbekende zanger die gebrekkig Engels zingt. Zal de karma wezen voor de zondige paasdagen. Ik kan natuurlijk ook gewoon een ander plaatje op leggen. Hij zingt nu over een hangende man...aaaargh.
Next!

Het is ook tijd voor een hapje eten. Ik heb besloten een eitje te bakken met tomaat en ui. En straks eet ik kip, ze bracht me geen eieren met Pasen en de haas heb ik ook niet gezien. Wel roze olifanten op een fiets, maar dat was pas na de vierde trappist.

Dieet tegen chronische pijn, dag 5

Voor je het beseft zijn er vijf dagen van je leven voorbij. En dat geldt dan niet alleen voor mij, maar ook voor jullie. We hebben samen deze vijf dagen genoten van heerlijke maaltijden. Ik door te proeven en te eten, jullie door te lezen wat ik gemaakt heb.

Vandaag begonnen we de dag met fruit in de yoghurt en een heerlijke kom warm water erbij. Daarna mijn dagelijkse bakkie koffie en ondertussen werden de winterkleren geruild voor de zomerkleren in de slaapkamerkast.
Wat is het toch fijn om af en toe rommel te maken en naderhand te genieten van een opgeruimde slaapkamer. Ik heb wel een en ander weggegooid wat niet meer paste of gewoon wat ik al jaren niet meer draag en steeds maar mee verhuis.

Voor de lunch maakte ik een salade met gekookte eitjes en tonijn. Het was weeral smullen.
En aangezien het weer vandaag fantastisch was, heb ik lekker buiten zitten eten. Ik heb daarbij enige lichaamsdelen verbrand, maar dat is daarna goed ingesmeerd. Volgende keer van te voren smeren en dan pas in de zon eten.

De pijn in mijn lijf wordt iets minder, mijn handen voelen soepeler aan en ook mijn heupen deden geen pijn vandaag. Ik ervaar wel andere pijn...op mijn ribben en borstkas, alsof ik griep krijg. Ik drink wat extra thee en zal dit weekend eens verse kippensoep maken met veel uien, dat zal helpen en smaken ook.

Het verhaal van morgen zal waarschijnlijk zondag pas op de blog verschijnen. Dat is dan gelijktijdig met de chocolade eitjes en andere figuurtjes die jullie met Pasen krijgen. Tenzij je niet aan Pasen doet natuurlijk.

Vandaag was het goede vrijdag, op naar een nog betere zaterdag. Heel, veel plezier dit weekend en tot gauw. 

Dieet tegen chronische pijn, dag 4

Yes, deze ochtend lekker vroeg uit mijn bed gestapt. Ik was wel weer vannacht om half vijf wakker, maar had er minder last van dan gisteren.
Ik heb het idee dat ik aan het afvallen ben, maar kan het niet wegen. Dat is ook niet de bedoeling van dit project. Ik had gisteren veel hoofdpijn dat is vandaag gestopt. 

De dag ben ik begonnen met een volle kom karnemelk, een appel, een kom water en daarna een kopje koffie. Het lukt me goed om de hele dag door voldoende water te drinken. Mijn darmen zijn vandaag kalmer en de stoelgang gaat ook goed. Ik zal daar verder geen details over geven, daar zit niemand op te wachten. Indien wel dan vraag je het maar hieronder in het vakje waar je commentaar kunt geven.

Na een rondje buurtcentrum dacht ik thuis te gaan schrijven, maar dat lukt niet zo. Ik laat het dus even voor wat het is, dat komt later wel weer. Ik ben al blij dat ik deze dag in de blog kan beschrijven.
Ik ging verder met het maken van mijn lunch, sneed champignons, een grote ui, twee teentjes knoflook, een kipfilet, paprika, komkommer en een avocado. In een klein beetje koolzaadolie bakte ik alles en deed er een scheut tomatensap over.
Het was te veel om in een keer op te eten dus heb ik de rest als diner gegeten.

Mijn lichaam reageert al op het dieet, maar de pijn is nog niet minder. In mijn handen wordt het zelfs iets erger, maar ik geloof dat het komt doordat er allerlei afvalstoffen loskomen overal in mijn lijf. Ik zet gewoon door en er zal verbetering komen.

Positief blijven denken. Ik geniet in elk geval van het lekkere eten en ik kook elke dag met plezier. Ik vind het bovendien fijn om het met jullie te delen. Als het mij helpt om van de pijn af te komen heb ik toch goed proefkonijn gespeeld. En konijn slaat dan niet enkel op het feit dat ik elke dag bergen groenten heb gegeten.

Het was kort vandaag, maar het hoeft niet elke dag een megaverhaal te zijn.

Dieet tegen chronische pijn, dag 3

Hoewel het na drie dagen meer energie zou geven, geeft dit dieet me momenteel alleen een zwaar hoofd. Ik drink nochtans voldoende water om de afvalstoffen weg te spoelen. Zelfs midden in de nacht drink ik mijn portie water. 
Ik werd tot vorige week steevast om half twee 's nachts wakker, dit is verschoven naar vier uur, half vijf. Daarna duurt het even voor ik weer terug in slaap val. Ik ga uit bed, een plas doen en een slok drinken en duik terug onder de lekker warme dekens. Draai en draai en draai en tenslotte draai ik nog een keer, maar ik kan mijn draai niet vinden. Ik weet nu waar die uitdrukking vandaan komt.
Ik schud mijn kussen nog eens op en druk een kuiltje voor mijn schouder in het midden. Dan val ik toch in slaap.

De wekker drukte ik vanochtend af en helaas werd ik toen pas om kwart over elf wakker. Ja u leest het goed. En dan nog met een barstende hoofdpijn. De derde dieetdag is niet goed begonnen.
Ik eet een banaan met yoghurt en drink er tomatensap en water bij.

En dan een bak koffie. Ik wil vandaag mijn huis opruimen, vannacht slopen er drie vieze slakken over de vloer in mijn kamer. Ik stond er bijna op. Die worden nu opgeveegd, ze zijn gezouten en er is niet veel van over. (sorry voor de gevoelige lezers onder jullie)

Mijn hoofdpijn verdwijnt, hoe meer ik drink hoe beter. Het zal vanaf nu beter gaan. Mijn darmen maken veel lawaai, rommelig en lucht naar alle kanten. Het is een schoonmaak intern en ik doe dat dus ook maak extern. De vloer wordt gedweild, de papierbak raakt vol en bergen haar in de container. Het lijkt soms wel dat ik een hond heb, maar het zijn lange bruine haren van mezelf...en ik heb geen hond, zal er ook nooit komen. Ik ben een kattemens, tja wat verwacht je van een heks.

De heks in mij is rustig, ze eet liever een grote, dikke, rode biefstuk dan vis of kip. Wat zal ze losbarsten als we iets verder schuiven in dit dieet. Ik weet wat er komen gaat. Ze mag trouwens niet mauwen, want zondag heeft ze een dikke, rode, heel kort gebakken biefstuk op. En het smaakte prima. Misschien moeten we daar eens een gedicht over schrijven?

Mijn lieve binnenste heks
is gek op biefstuk
en op seks (tja dat rijmde)
Passie is haar naam
en ze geeft me elke dag
een brede lach
Mijn lieve, hartelijke binnenste heks
ik mag haar graag
en ook de seks
We hebben zoveel passie saam
en we zijn verzot
op rode, dikke, zeer kort gebakken bief
we vinden elkaar zeer lief
ik zal haar binnenkort trakteren
maar nu moet ze even interen
de pijn moet worden buitengewerkt
dan zijn we samen weer gesterkt
Ik en mijn binnenste heks
dol op bief en op s....

Lol, mijn lunch was champignons, ui, knoflook, ei en warm water. Zo krijg ik in ieder geval geen kater. Alcohol mag nog niet. En al is mijn oudste zus jarig, dan is het geen excuus om er eentje te drinken. Ook geen twee. Dat houd ik nog wel een paar weken vol.

Diner gebakken kipreepjes met groentjes. Het water loopt me steeds in de mond...maar dat komt misschien omdat ik gewoon 2 liter per dag in mijn mond moet laten lopen...

Vanavond extra vroeg naar bed. Ik heb besloten vannacht door te slapen, kijken of dat lukt. Morgen volgt dag vier en hopelijk gaat het vanaf nu berg op.

Dieet tegen chronische pijn, dag 2

Vandaag begon net als gisteren met zonneschijn door de ramen. Je wipt dan toch iets vrolijker en in mijn geval ook wat soepeler uit bed...uhm. Het soepele komt nog wel een keer, ik ben natuurlijk geen 17 meer.

Na mijn kom warm water at ik yoghurt met banaan, nog twee van die te gaan. Het zijn luipaardbananen en ze liggen nu bij de onrijpe avocado's. Die worden daardoor ook iets rijper.
Ik ging gezellig een bakkie koffie drinken in het buurtcentrum en daarna aan de slag in huis. De afwas, alvast groente snijden voor de lunch en denken over de laatste muren die ik nog steeds moet schilderen. Morgen ga ik er toch maar een lik verf over smeren.

Ik heb een liter of twee water gekookt en opgedronken. Ik drink liever warm water dan koud water. Voor de lunch heb ik zalm en pangasiusfilet gegeten met verse gemengde groenten. Champignons, paprika's, komkommer, sla, ui en knoflook. Met een dotje hüttenkäse erop, een druppel chili-olie, balsamico en mosterd. Het was weer heerlijk.
Gisteren zei ik dat ik verslag zou doen over de berg groente die je mag eten. Welnu, als je vol zit zit je vol. Je kunt ook groenten niet onbeperkt blijven eten. Dat is in elk geval goed nieuws voor kinderen. Je zegt gewoon na drie scheppen: "Ik zit al vol." 

Hier krijg ik problemen met ouders die hun kinderen groenten willen laten eten. Ik heb zelf nooit problemen gehad met het eten van groenten. Vroeger lustte ik alleen erwtjes, Chinese boontjes en tuinbonen, andere groenten at ik niet. Ik heb pas leren eten nadat ik getrouwd was. Toen maakte ik het zelf klaar en er is niets van groenten dat ik nu niet lust. Ik vind wortelen niet lekker, maar ik eet ze af en toe wel. Het helpt niet voor je ogen, ik draag sinds mijn veertigste een leesbril en dat heeft blijkbaar een andere oorzaak.

Vanmiddag heb ik dan toch alvast iets geverfd, mijn haar heeft een paarser kleurtje.
Daarna heb ik het diner in elkaar gestoken, tonijn met groenten en een lekkere kom warm water erbij. Nu een avondje tv-kijken, moet nu even zappen, want The A-team begint en dat wil ik dus niet zien.
Zo Allo allo, dat is beter. Hier wordt het dan Houdoe houdoe het ga jullie goe...

Dieet tegen chronische pijn, dag 1

Vol goede moed kwam ik deze ochtend uit mijn bed. De zon scheen al vrolijk door de ramen. En eigenlijk ben ik het al niet met deze tekst eens, want kan de zon wel een emotie als vrolijk hebben?
Nee, ik werd dus vrolijk van de zon die door de ramen binnen scheen.

Ja, als je gaat diëten hoort daar grumpie gedrag bij...of niet soms? Dikke flauwekul met een hoofdletter, maar het tovert weer een lach op ons gezicht en als je lacht dan leef je langer.

Graag zou ik na dit dieet een rol krijgen en spelen in een stomme film. Die wordt dan meteen leuk als ik daarin meespeel, want dan kun je lachen. Ik ben verzot op Monty Python en dat heeft er allemaal niks mee te maken.

Van diëten ga je zwansen, dat is de conclusie van dag 1. Nu doe ik dat ook al jaren zonder dieet, dus die conclusie wordt weggeveegd van tafel.

Ik kwam uit bed en maakte een kop warm water klaar. Klutste 2 eitjes in de pan en at er een stuk fruit bij. Nu was dat een banaan en die komt niet op de lijst van juist fruit voor, maar ik heb nog drie bananen liggen en ik ben tegen weggooien van goed voedsel. In het boek staat dat je na 15 uur best geen fruit meer eet vanwege de vertering.
De banaan vanochtend is misschien niet zo erg. En morgenochtend en dan en dan ook niet erg.
Ik heb alvast een zak appels gekocht en drie zakken diepvriesvis. Ik houd niet van appels, maar zal ze dan toch maar opeten, want weggooien doe ik niet.

Vanmiddag heb ik als lunch ook al niet gegeten wat ik zou moeten eten. Ik had namelijk in het weekend nog een lekker zonnebloempitbrood gebakken en dat wilde ik ook niet weg gooien. Dus vanmiddag vier sneetjes "verboden" brood gegeten met smeersel dat zeker niet goedgekeurd is, alhoewel er mager vlees in de mayonaise zat...

Oeioeioei, Ilonka toch! 
Dadelijk maak ik het diner, geen kip zoals ik gemeld had, maar vis. Met salade zoveel als ik op kan. Maar dat weet ik nu nog niet, hoeveel dat gaat zijn. Daar schrijf ik morgen verslag over. 
De bananen zien we dan nog even door de vingers, als je die spreidt dan toch anders zie je geen banaan. En morgen heb ik verder geen brood, geen aardappels en ben ik niet chagrijnig (ook al zo'n trut-woord dat ik steeds opnieuw moet opzoeken om het juist te schrijven, je zou van minder chagrijnig worden)

Diëten is een feest en met Pasen geen chocolade voor mij. 

Morgen gaan we er aan beginnen

Het dieet dat mij gaat helpen om mijn lichaam gezonder te maken en de pijn laat verdwijnen.Ik sta er sceptisch tegenover, want eigenlijk eet ik normaal en gezond, dus waarom zou ik door dit dieet te volgen plots, na 10 jaar wel van de pijn af komen?

Maar wie niet waagt...en ik verlies er waarschijnlijk niks mee, behalve misschien een kilo.
Normaal win ik er energie mee en zal ik me na drie dagen al beter gaan voelen. Ik houd jullie op de hoogte van de vorderingen. Het tikken van verhalen gaat me de laatste weken iets slechter af, mijn handen en polsen proberen me af te remmen, maar ik zit nog zo vol met woorden, teksten en zin in zinnen. De passie laat me beminnen. Dus stik maar met je pijn, ik laat me niet stoppen.

Ooit heb ik geprobeerd om het weg te denken. Ik dacht dat ik mijn hersens wijs kon maken dat ik geen pijn voelde, maar zo werkt het dus niet. Mijn pijn geeft aan dat er iets in mijn lichaam niet goed zit. Het zou handig zijn als ik er een handleiding bij zou krijgen en een goede uitleg die ik dan door kan spelen naar de huisarts en specialist, maar zo werkt het dus niet. De specialist zei in 2012 dat ik het moest accepteren en er mee moest leren leven en vooral pillen moest blijven slikken, de rest van mijn leven, maar zo werkt het dus niet.
Ik ben een "de Rooij" en die beschikken over een koppigheidsfactor, dat is aangeboren. Ze hebben er niet allemaal evenveel van en gelukkig gebruiken ze het niet allemaal, maar ik dus wel. Hoewel ik me er makkelijk bij neer kan leggen en zou kunnen doorgaan met pijn, de rest van mijn leven, is dat iets wat ik dus niet wil. De meeste pijnstillers werken niet of een te korte tijd. Maar eigenlijk vind ik het ook troep en in de periodes dat ik ze niet slik, merk ik dat mijn lever minder pijnlijk aanvoelt.

Bij het aangaan van het dieet, hoort ook meer gaan bewegen. Momenteel ga ik wel vaak wandelen. Echt sporten doe ik niet meer, omdat ik daar meestal twee of drie dagen van moet bijkomen. Nu zal het wandelen voorlopig voldoende zijn en daar kan ik binnenkort fietsen aan toe voegen...hoop ik.

Ik start morgenvroeg met een kom warm water, een roerei, een stuk fruit en een kom thee. Verdeeld over de dag drink ik tot ik aan twee liter water ben. Thee en koffie niet meegerekend. Lunch wordt een lekkere salade met vis en mijn diner bestaat uit kip met roerbakgroente en yoghurt als toetje. Het water loopt me nu al in de mond. Gelukkig kook ik graag en probeer ik graag nieuwe recepten en producten uit. 
Laat de spelen beginnen! Laat de energie maar komen! 

Ik zal alles wat ik de komende weken, voel, proef, meemaak noteren en delen met jullie. 
Als het helpt tegen de pijn dan is dat zeer positief. Als het niet helpt heb ik in elk geval lekker gegeten. Misschien kan ik er een kookboekje over schrijven?

Muts

Muts

Ik zit hier te typen

En denk

Met een grote lach op mijn gezicht

Wat ben je toch een muts

Hoezo?

Ik ben in een melige bui

Bakkersmuts

Ik heb mijn joggingbroek aan

Een net T-shirt

Een vest

Daarover mijn gestreepte badjas

Bontmuts

Ik voelde me treurig

Om een niet komend sms bericht

Stomme muts

Dan valt me op dat het een raar woord is

Wie heeft dat dan verzonnen?

Wie komt er nu op het woord

Muts?

Maar dat heb ik eigenlijk bij heel veel woorden

Waar komen ze vandaan?

Wat moet je ermee?

Wat kan ik ermee?

Duimzuigen

Verhaaltjes verzinnen

Boeken vullen

Zelf eens een nieuw woord erbij verzinnen

Zijzijde (zie ook Bladzijde, in het boek Storm in mijn hart)

Muts

werken aan een oorlogsgedicht

Ik werk al een paar dagen aan een gedicht of iets wat een gedicht zou moeten worden. Het mogen maar 25 regels worden, inclusief de wit-regels. In elk van onderstaande stukken zitten pakkende delen. Nu knippen, plakken en een geheel maken. Ik hoef de wedstrijd niet te winnen, maar wilde mijn blik uit het concentratiekamp wel met jullie delen. Het maakte op mij veel indruk destijds en als ik het beschrijf lijkt het alsof het gisteren was dat we er liepen.

1

Overdonderende stilte

niemand die het kent

verschillenden die het hoorden

een bus vol drukke jonge mensen

zonder verwachtingen

want wat moet je verwachten

als je kamp Buchenwald gaat bezoeken

nog wat trekkend, duwend, lachend

liepen we door de grote poort

in de barakken werd het rustiger

foto's van uitgemergelde mannen

toonden hoe ze opeengestapeld

leefden, sliepen

niet veel geslapen zullen hebben

of toch

te vermoeid van het dagelijkse werk

dat ze moesten verrichten

in hun gestreepte pakken

niet voor kantoor

maar om wegen aan te leggen

die ze zelf nooit of te nimmer zouden bewandelen

het dokterskabinet deed me gruwelen

het midden van de lengtemeter was een open spleet

nooit meer vergeet

ik de andere kant van die muur

een man stond daar

klaar

met geweer

de opgemeten mens

werd afgeschoten

over de vloer gesleept

op een berg gegooid

kreeg geen kist aangemeten

hoewel hij net opgemeten was

enkel de woorden

“volgende”

mijn buik krimpt ineen

de jonge mensen

lopen verder door het kamp

bekijken de opgerichte monumenten langs een weg

alle zuilen staan voor een land

dat deelnam aan deze verschrikkelijke oorlog

en het is

overdonderend stil

2

ik geef in woorden weer

hoe zeer

het me deed

het zien van lijden

kan ik verwoorden wat ik voelde bij het oorlogsverleden

in kamp Buchenwald 35 jaar geleden

vastgelegd op mijn 16-jarig netvlies

foto's aan de wanden

van uitgemergelde mannen

in strepen pakken

niet klaar om naar kantoor te gaan

maar te moeten werken aan straten

wegen die zij niet zelf zouden bewandelen

het dokterskabinet

deed me gruwelen

een meter tegen de muur

ga daar maar staan dan kijken we hoe groot je bent

achter de muur stond een andere vent

met geweer in aanslag

het midden van de meter was een holte

de opgemeten man werd afgeschoten

er stond geen kist voor hem klaar

daar was het hout te kostbaar voor

de man werd gesleept over de kille vloer

op een stapel gezwierd buiten het zicht van

“volgende!”

zo rumoerig als we waren in de bus op de heenweg

zo overdonderend was nu de stilte

3

Overdonderend stil

rumoerige pubers

op bezoek in een concentratiekamp

vallen stil van de foto's in de barakken

uitgemergelde mannen

staren ons aan

in hun gestreepte pakken

vanaf de houten bedden

opeengestapeld als...

niet te benoemen

het dokterskabinet

kil en koud ingericht

een spleet in de lengtemeter

gaf de man aan de andere kant van de muur

ruimte genoeg

om een ander af te schieten

een meter vijfenzeventig

knal

wegslepen

opvegen

“volgende!”

de pubers

overdonderend stil

4

Overdonderd stil

rumoerige pubers

op bezoek in een concentratiekamp

vallen stil in de barakken

uitgemergelde mannen staren ons aan

in hun gestreepte pakken, niet om naar kantoor te gaan

ze leggen nieuwe wegen aan

die ze zelf nooit of te nimmer zullen bewandelen

meer foto's volgen

van bergen

bergen opeengestapelde doden

we lopen door naar het dokterskabinet

kil en koud

heel speciaal ingericht

een spleet in de lengtemeter

gaf de man aan de andere kant van de muur

ruimte genoeg

om een ander ongezien af te schieten

een meter vijfenzeventig, knal, wegslepen, opvegen

“volgende!”

de pubers

overdonderd stil

roepen doch zeer luid

dit mag nooit meer gebeuren!

5

Overdonderende stilte

een bus vol drukke jonge mensen zonder verwachtingen

want wat moet je verwachten als je kamp Buchenwald gaat bezoeken

nog wat trekkend, duwend, lachend liepen we door de grote poort

in de barakken foto's van uitgemergelde mannen

toonden hoe ze opeengestapeld leefden, sliepen

niet veel geslapen zullen hebben of toch wel

te vermoeid van het dagelijkse werk dat ze moesten verrichten

in hun gestreepte pakken

niet voor kantoor, maar om wegen aan te leggen

die ze zelf nooit of te nimmer zouden bewandelen

het dokterskabinet deed me gruwelen

het midden van de lengtemeter was een open spleet

nooit meer vergeet ik de andere kant van die muur

een man stond daar klaar met geweer

de opgemeten mens werd afgeschoten

over de vloer gesleept, op een berg gegooid

kreeg geen kist aangemeten

hoewel hij net opgemeten was

enkel de woorden

“volgende”

de jonge mensen lopen verder door het kamp bekijken de opgerichte monumenten langs een weg

alle zuilen staan voor een land dat deelnam aan deze verschrikkelijke oorlog

en het is overdonderend stil

De heks en ik

Soms voel ik de heks in mij. De krachtige vrouw die staat! Weet wat ze wil en nog beter zelfs, weet wat ze niet meer wil.

Vandaag keken we gelijktijdig in de spiegel.

Ik zei: “Wat zie je er slecht uit vandaag.”

Ze antwoordde: “Kijk naar jezelf.”

Een glimlach verscheen. De denkrimpel verdween. De wallen vervielen en de dieper geworden groef naast mijn mond werd iets zachter.

Als de hersens gaan malen en woorden blijven hangen en dralen, leeft mijn gezicht mee. Je kunt heel duidelijk aflezen hoe ik me voel.

Laatst zei Krijn: “Je bent weer aan het piekeren. Hoe meer jij piekert, hoe dieper die lijn naast je mond.”

Vandaag ben ik onrustig. De glimlach van vanochtend is nu een verbeten trek.

Nu zit ik dit in de zon te schrijven en op de achtergrond zingt Adamo: Inshallah. Mijn gedachten dwalen kort even (dat is dubbelop gezegd, ik heb daar een hekel aan, maar ben te laks om het aan te passen) naar Afrika, veel mensen spraken daar ook inshallah uit na een gesprek.

Adamo zingt alweer een ander lied en de Afrikanen verdwijnen uit mijn hoofd. Een duif vliegt over, ik zie hem niet, maar het geklapwiek van zijn vleugels herken ik wel. Kauwen klinken anders.

De heks in mij spoort me aan om samen voor de spiegel te gaan staan. Elkaar bekijken, in de ogen staren, onszelf te onderzoeken waar de groef en de onrust vandaan komt. Tot zo, ik ga zien of hij weg is...

De groef is weg. Adamo zingt: C'est ma vie. Het mijne ook.

De heks heeft groene ogen, bruine krullen en een licht getinte huid. Ze is slank en viel de laatste weken ongeveer vijf kilo af. Ze ziet eruit zoals ik. En ik viel ook af, zomaar uit het niets.

Volgende week beginnen we samen aan een dieet. Niet om af te vallen, maar om de slechte stoffen uit ons systeem te werken. Hoogstwaarschijnlijk kom ik door dat dieet van mijn pijn af.

Mijn dagelijks, altijd aanwezige klotepijn. Deze week heb ik vijf dagen achtereen pijnstillers geslikt, misschien ben ik daarom onrustig.

De heks houdt niet van pillen. Ze geeft me andere middelen om niet bezig te zijn met pijn. Ze laat me schrijven. En al doet dat zeer aan mijn handen, zij trekt me er doorheen. Ze weet dat passie een beter medicijn is.

De heks is zo kalm, haar diepe ademhaling geeft me rust. Ik voel mijn gezicht ontspannen, mijn lichaam zuigt de zon op. Samen gaan we er wel komen. We zullen beschrijven wat het dieet doet met ons en met het lichaam dat we delen.

Zolang we samenwonen is het belangrijk dat we goed zorg dragen voor ons huis.

Mocht je ook je lichaam willen verzorgen, reinigen, onderhouden, liften naar een gezonder niveau, dan geef maar een seintje. Ik kan ook beschrijven wat we telkens de dag erop van plan zijn, zodat je mee kunt doen.

Het zal je binnenste veranderen en ook je buitenste. Je huid, je uiterlijk zal gaan stralen. Lekker toch!

Heel misschien vind je ook wel de heks in jou.

Spiraal

De mannen die ik gisteren beschreef, zijn beide uit mijn leven verdwenen. De een liet het slechte gevoel in mij achter. De ander liet me achter met een goed gevoel.

Dankzij Derek heb ik echt weer zin gekregen. En hoewel hij zelf kampte met vervelende dingen in zijn leven, hij liet me verstaan dat ik het altijd positief kon bekijken.

Positiviteit kweekt positiviteit.

Ik begon dus te werken aan de omgekeerde spiraal. Niet zoals die vorige die naar beneden draaide en gevoed werd met negativiteit. Maar aan een spiraal die als een puntje in mijn hand begon, de eerste bochten iets breder uiteenzette en die een steeds grotere cirkel omvat. Ik zie de spiraal als een open buis, zoals een muziekinstrument bv een hoorn. En zoals een tornado, als we dan toch in een passionele bui zitten...

Deze keer werkt het omgekeerd, er komt geen geluid uit de spiraal. Hij zuigt ook niks op langs de onderkant zoals de tornado. Maar door de steeds groter wordende bovenkant, de groeiende cirkel, laat ik positiviteit binnenstromen. Het bouwt zo mee aan een enorme spiraal die ik niet meer alleen kan dragen in mijn hand, waar hij als puntje begon. Dus ik ga delen. Al mijn positiviteit, mijn passie, mijn woorden, mijn spel, mijn diepste binnenste, want het wil er allemaal uit.

Nu ga je denken dat ik het daarmee afbreek, wat ik nog maar kort heb opgebouwd. Maar het tegenovergestelde gebeurt. Door mijn genot in het leven te delen laat ik mensen lachen, laat ik ze genieten, laat ik ze leven. Dus groeit mijn spiraal nog steeds. Ik plant het puntje uit mijn hand op de grond en verstevig de ….

Ik hoef helemaal niks te verstevigen, het is een stabiele spiraal. Deze gaat niet omvallen. Jullie werken er allemaal aan mee. We werken ons tot aan de wolken en verder. We boren een gat in de ozonlaag en blijven positief denken, werken, voelen, voeden, genieten, geven, groeien, leven.

Vul maar aan. Vul maar bij. Het zal nooit vol geraken!

De man die ik tegenkwam

De man

Ik kwam een man tegen via internet. Ik heb hem de wolken in geprezen en daarna bevorderd tot narcist. Wilde graag een kist rond zijn harde lijf, maar kreeg nul op rekest. Wat me nu nog rest is er mee omgaan. Leven met deze zwarte vlek in mijn verleden.

Nu is het gelukkig verleden, dus dat is voorbij. Ik hoef daarin niet te leven. Maar er is een maar. En dan volgt er een want.

De man die eerst zo, zo, zo lief voor me was, hield van problemen. Hoe groter het probleem, hoe blijer hij werd. Want hij was de man die het op zou gaan lossen. Dat hij daarbij meer problemen veroorzaakte was niet belangrijk.

Hij zei altijd: “Je moet in oplossingen denken, niet in problemen.”

Hij kon heel, veel denken, begrijp je wel. Zelfs 's nachts sliep hij niet, maar dacht hij hele nachten na.

Nog een belangrijke tekst van hem: “Ilonka, je wil echt niet weten hoeveel informatie er in mijn hoofd zit. Hoeveel ik doorkrijg en wat ik allemaal nog voor de mensheid moet doen.”

Hij had enorme schrik dat zijn harde schijf overbeladen zou raken. Hij zocht zoveel mogelijk op internet op en bewaarde dat op zijn usb-sticks en pc. Mocht er iets uit zijn hoofd verdwijnen, dan was dit zijn back-up...denk ik.

Hij zou mijn probleem ook oplossen, hij wilde me zo graag van mijn pijn afhelpen.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat hij een intelligente mens is, hij heeft een hoge opleiding gehad en mag zich ingenieur noemen. Ik heb daarvan de bewijzen nooit gezien, maar ik denk dan maar dat hij toch niet over alles in zijn leven gelogen heeft. Ben ik nu naïef? Of geloof ik toch nog in het goede van de mens? Ik ga maar uit van het tweede.

Mijn pijn werd in Afrika minder. De zon verlichtte veel. Alles werd wijder opengezet en de doorbloeding doorheen mijn lichaam verminderde de pijn. In Rafael zijn ogen heeft hij me van de pijn verlost, zonder hem zou dit nooit gebeurd zijn. Ik moet hem zeer dankbaar zijn dat hij me heeft meegenomen, dat hij me heeft gered.

Rafael is een heel speciale man en dit moet je lezen zonder te denken dat ik hem ophemel. Zie de ironie. Rafael heeft me ontmoet na mijn scheiding, het was eind 2012. De eerste week was hij teder, huilde hij, dankte hij dat ik in zijn leven gekomen was, lachte hij, zorgde voor mij, kon hij van emotie niet vrijen met mij, hij leefde weer zei hij. En dat allemaal dankzij mij.

Natuurlijk voelde ik me toen speciaal. Dacht dat ik met mijn kont in de boter gevallen was.

Een tijdje later verwachtte Rafael steeds vaker een dankjewel van mij, omdat hij mij gered had, want toen hij mij tegenkwam was ik een wrak.

De mensen die mij al langer kennen, weten dat ik geen wrak geweest ben.

De mensen die mij nog maar kort kennen, weten waarschijnlijk ook dat ik geen wrak ben geweest.

Ik heb veel dingen meegemaakt en de ergste pas vanaf eind 2012. Ik zeg vaak tegen mezelf: “Was ik hem maar nooit tegen gekomen.”

Maar het is een leerschool. Deze heerlijke, lieve, intelligente man had ik nodig in mijn leven om te komen waar ik nu ben. Kotszakje erbij pakken!

Rafael heeft jarenlang tegen mij de woorden gesproken: “Jij mag me wel heel dankbaar zijn dat ik je vanonder de kerktoren heb gehaald, anders had je helemaal niets beleefd in dat leven van jou. De burgerlijke mensen zoals jij was durven niet te leven.”

Rafael heeft een heerlijke ondertoon, ik kan daar uren op weg zweven. Vind je hem niet geweldig?Zo een zalige man kom je maar een keer in je leven tegen. Nog een zakje nodig!

Ik hoor je denken: 'Waarom bleef je dan zo lang bij die man?'

….....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Tja, daar heb ik dus geen pasklaar antwoord op.

Hij liet me een deel van de wereld zien. Ik beleefde avonturen, genoot van zijn kinderen, ging met plezier naar Senegal, kreeg liefde van de mensen daar, leerde vissen, voelde passie en schreef er boeken over, dacht dat hij de man van de eerste week was en terug zou worden.

De keerzijde is er echter ook. Hij liet me een deel van zichzelf zien, ik beleefde avonturen, liep uren in het donker, in het midden van de nacht, kilometers lang, alleen over zandpaden naar huis. Hij gaf me overal de schuld van, hij kneep mijn polsen bont en blauw, hij drukte me tegen de grond, kwam op me zitten en schold me uit voor groot kutwijf en gebruikte daarbij steevast de naam van zijn ex. Hij spoorde niet en toch probeerde ik hem terug op de rails te krijgen. Dacht dat hij de man van de eerste week was en terug zou worden.

Rafael de man met een plan. Dat is hij altijd al geweest en dat zal hij altijd blijven. Hij had altijd een plan B. Mocht plan A niet werken dan is het nodig dat je al een ander plan achter de hand hebt.

Rafael hield van pokeren, vandaar ook zijn vele vergelijkingen met het spel. Je hebt altijd iets achter de hand, je moet weten wanneer je wel of niet moet bluffen, en je moet weten wanneer je moet 'callen'. Alles in het dagelijkse leven werd vergeleken met het pokerspel. En hij besloot dat ik niet kon pokeren.

Dus er werd een plan B gezocht en gevonden. Ilonka eruit, Mariama erin. Nu betwijfel ik of zij wel kan pokeren, maar dat is in problemen denken en daar doe ik niet aan.

Rafael gaf me passie en hij gaf me lust en liet me proeven van een ander leven. Hij nam het ook weer af. Door de dagelijkse kleine opmerkingen, nooit een complimentje, zeker geen complimentje, want misschien zou ik me meer of beter voelen. Over mijn boeken had hij uiteenlopende meningen, hij was zo trots dat ik schreef over onze avonturen in Senegal. Hij las het eerste boek pas anderhalf jaar later en lag toen te grinniken in bed over de verhalen. Blij dat ik het wel beschreven had, want hij was de helft al vergeten. Dan de sneren dat ik een slechte verkoopster was, dat ik meer tijd moest steken in het commercialiseren. Beter aan de marketing moest werken, mensen op voorinschrijving boeken moest laten bestellen. Over een aantal dingen had hij gelijk. Ik ben geen verkoopster en ik moest van mijn toenmalige uitgever Han af zien te komen. Rafael had al vanaf het begin ontdekt dat Han een oplichter was. It takes one to know one!

Door te lang te blijven geloven dat Rafael terug zou veranderen naar de man die hij was, bleef ik dus bij hem. Ik gaf hem de kans om mijn eigenwaarde verder in te deuken, te verkreukelen, vertrappelen, te verkutten.

En het sublieme ervan is dat hij alles omdraaide. Ik heb namelijk zijn leven verpest, hij heeft kostbare jaren aan mij verspild. Ik was ondankbaar en niet soepel in mijn denkwijze. Ik heb hem zo veel energie ontnomen terwijl hij mij steeds terug opkrikte. Ik gaf te veel weerwoord, mocht niet zeggen dat ik ook intelligent was, mijn ideeën werden vaak meteen bij het vuilnis gezet. Een enkele keer kreeg ik wonderwel een compliment en werd een idee ten uitvoer gebracht. Daarna liet hij verstaan dat het zijn idee was geweest. Langzaam kwam ik niet meer met ideeën, met woorden, met mijn gevoelens op tafel. De passie in mij was niet meer.

Op 1 februari 2019, kwam ik een man tegen. Hier in een café, hij kwam uit Engeland en had een aura van hier tot Tokyo. Toen hij naast me zat en zijn been tegen het mijne kwam, ging er een elektrische schok door me heen.

We praatten over van alles en nog wat en ik werd als een magneet telkens weer naar hem getrokken. Ik moest zijn arm aanraken, ik wilde meer van deze man. Hij gaf me energie.

Hij was mijn keerpunt. Mijn passie, lust, vlinders, gevoel, zorg, lach, warmte, energie, alles stroomde weer. Ik leef, ik ben, ik heb me hervonden.

Een dag later werden mijn batterijen volgeladen en hij leerde me zien dat simpele eenvoud het beste is. Hij legde in een korte periode samen met mij een aantal leidingen van hoofd, langs hart naar batterij en terug. Ik leerde hoe ik zelf mijn batterijen vol kon houden.

De passie in mij ligt niet meer onder een stapel minachtingen. De lust in mij leeft. Ik ben gedreven om te delen. Stel me open, met de nodige beschermlaag welteverstaan. Ik voel weer het goede, maar zal het slechte niet vergeten.

Rafael heeft me de bodem van mijn bestaan laten zien. Daar is het slecht vertoeven. Het is mede mijn eigen schuld, het had niet gehoeven. Toch ben ik er dankbaar voor. Maar niet heus.

De moraal van het verhaal....wat denk jij?