Twee weken dieet zijn vandaag volgemaakt. Ze waren niet volmaakt, maar de pret die ik er aan gehad heb neemt niemand me meer af. Ik heb lekkere dingen gegeten. Nu eet ik die altijd al wel en het liefst zelf klaargemaakt eten, maar ik ben toch ook nieuwe recepten tegen gekomen die voor herhaling vatbaar zijn.
Helaas hielp het nog niet tegen de pijn, maar dat komt waarschijnlijk als ik het langer voortzet. Vanaf nu kunnen er terug andere levensmiddelen bij en ik zeg eerlijk dat ik gewone boterhammen gemist heb.
In de hele periode heb ik natuurlijk ook gezondigd met het Grieks eten en met Chinees, maar het gezelschap dat ik daarbij had was goed. Ook iets wat niemand me meer afneemt.
De kilometers die we gelopen hebben de afgelopen weken deden me wel de das om, want ik heb er rustdagen achteraan moeten bouwen. Mijn lijf wil andere dingen dan ik wil.
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, door de gesprekken met Arjen, dat het leven nog niet zo slecht is al heb ik elke dag pijn. Tijdens het wandelen hebben we ook veel gelachen en we kennen allemaal het Chinese spreekwoord: "Als je lacht dan leef je langer."
Zo is er het verhaal van een schoen...er hangt langs de dijk net buiten Terneuzen een schoen aan een paal. Het is een redelijk grote schoen en hij hangt er helemaal alleen. Nu zou je denken waarom gooit iemand zijn schoen niet gewoon thuis weg? Maar dan hadden we natuurlijk niet het verhaal wat hieronder volgt.
Arjen ging de schoen even van dichterbij bekijken en vroeg zich af hoe iemand de schoen verloren had? Eerder die week hadden we mensen uit het water zien komen met heel vieze voeten. Als ik het was geweest had ik dan ook die schoen niet terug aangedaan, want die mensen konden ook hun voeten nergens fatsoenlijk afspoelen. Ik denk dus dat de schoen achterop een fiets is gebonden of in een fietstas heeft gezeten en er onderweg uitgevallen is. Iemand heeft hem opgehangen voor de eventuele zoeker.
Een stukje verderop zien we een stuk wrakhout liggen...zeg maar gerust een hele balk. Toen viel bij mij mijne frank en de verklaring was heel simpel. Het schip van Roodbaard is net voor de kust vergaan en iedereen kent die ouwe met zijn houten poot. Die heeft natuurlijk maar één schoen nodig en de andere hangt hier nu aan de paal.
Daarop nam het gesprek de wending richting schoenwinkels en mensen die inderdaad een been missen. Kopen die toch een heel paar schoenen of is er ergens een zaak waar je bv de linker of rechterschoen kunt kopen? Ik neem aan dat het bestaat.
De dag dat we de schoen zagen hangen waren we helemaal op en neer naar café De Griete gewandeld. Mijn voeten waren er niet echt blij mee en ik werd de dag erop afgestraft, het werd een dagje bankzitten. Officieel is dat geen goed Nederlands, maar dan schuiven we dit op het feit dat ik ook geen goed Nederlandse ben. En daar ben ik trots op, ik ben namelijk ook Belg. Nu weten jullie meteen waar mijn voorliefde voor Belgische bieren vandaan komt. Die heb ik sinds paasmaandag niet meer gedronken, wel een 2.0 en een 0.0, maar geen trappist. Van trappist gaat de pen wel vlotter over het papier en komen de meest vreemde verhalen eruit. Sommige gaan zelfs over wat je allemaal op het biljart kunt doen. Daar zal ik nog een keer een ander soort boek over schrijven of na deze dieet-verhalen-reeks een blog over strakke groene lakens die besmeurd worden...of niet natuurlijk. Een echte biljarter zal niet toestaan dat je het met hem op het biljart wilt doen.
Vandaag heb ik chili con carne op het menu staan. Het voorproeven maakte al dat ik mijn tong verbrandde, dus ik ga nu zwijgen. Al doen gelukkig mijn vingers het wel en hoef ik dit verhaal niet luidop voor te lezen. De toetsen kan ik nog wel indrukken en dan gewoon een slok koud water in mijn mond om de tong af te koelen.
Misschien dat een koud pintje ook wel helpt? Maar dat heb ik niet in huis en buiten regent het, dus ik ga er ook niet door om er eentje te halen. Als er lezers zijn die me er eentje willen komen brengen? Je bent van harte welkom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten