De man die ik tegenkwam

De man

Ik kwam een man tegen via internet. Ik heb hem de wolken in geprezen en daarna bevorderd tot narcist. Wilde graag een kist rond zijn harde lijf, maar kreeg nul op rekest. Wat me nu nog rest is er mee omgaan. Leven met deze zwarte vlek in mijn verleden.

Nu is het gelukkig verleden, dus dat is voorbij. Ik hoef daarin niet te leven. Maar er is een maar. En dan volgt er een want.

De man die eerst zo, zo, zo lief voor me was, hield van problemen. Hoe groter het probleem, hoe blijer hij werd. Want hij was de man die het op zou gaan lossen. Dat hij daarbij meer problemen veroorzaakte was niet belangrijk.

Hij zei altijd: “Je moet in oplossingen denken, niet in problemen.”

Hij kon heel, veel denken, begrijp je wel. Zelfs 's nachts sliep hij niet, maar dacht hij hele nachten na.

Nog een belangrijke tekst van hem: “Ilonka, je wil echt niet weten hoeveel informatie er in mijn hoofd zit. Hoeveel ik doorkrijg en wat ik allemaal nog voor de mensheid moet doen.”

Hij had enorme schrik dat zijn harde schijf overbeladen zou raken. Hij zocht zoveel mogelijk op internet op en bewaarde dat op zijn usb-sticks en pc. Mocht er iets uit zijn hoofd verdwijnen, dan was dit zijn back-up...denk ik.

Hij zou mijn probleem ook oplossen, hij wilde me zo graag van mijn pijn afhelpen.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat hij een intelligente mens is, hij heeft een hoge opleiding gehad en mag zich ingenieur noemen. Ik heb daarvan de bewijzen nooit gezien, maar ik denk dan maar dat hij toch niet over alles in zijn leven gelogen heeft. Ben ik nu naïef? Of geloof ik toch nog in het goede van de mens? Ik ga maar uit van het tweede.

Mijn pijn werd in Afrika minder. De zon verlichtte veel. Alles werd wijder opengezet en de doorbloeding doorheen mijn lichaam verminderde de pijn. In Rafael zijn ogen heeft hij me van de pijn verlost, zonder hem zou dit nooit gebeurd zijn. Ik moet hem zeer dankbaar zijn dat hij me heeft meegenomen, dat hij me heeft gered.

Rafael is een heel speciale man en dit moet je lezen zonder te denken dat ik hem ophemel. Zie de ironie. Rafael heeft me ontmoet na mijn scheiding, het was eind 2012. De eerste week was hij teder, huilde hij, dankte hij dat ik in zijn leven gekomen was, lachte hij, zorgde voor mij, kon hij van emotie niet vrijen met mij, hij leefde weer zei hij. En dat allemaal dankzij mij.

Natuurlijk voelde ik me toen speciaal. Dacht dat ik met mijn kont in de boter gevallen was.

Een tijdje later verwachtte Rafael steeds vaker een dankjewel van mij, omdat hij mij gered had, want toen hij mij tegenkwam was ik een wrak.

De mensen die mij al langer kennen, weten dat ik geen wrak geweest ben.

De mensen die mij nog maar kort kennen, weten waarschijnlijk ook dat ik geen wrak ben geweest.

Ik heb veel dingen meegemaakt en de ergste pas vanaf eind 2012. Ik zeg vaak tegen mezelf: “Was ik hem maar nooit tegen gekomen.”

Maar het is een leerschool. Deze heerlijke, lieve, intelligente man had ik nodig in mijn leven om te komen waar ik nu ben. Kotszakje erbij pakken!

Rafael heeft jarenlang tegen mij de woorden gesproken: “Jij mag me wel heel dankbaar zijn dat ik je vanonder de kerktoren heb gehaald, anders had je helemaal niets beleefd in dat leven van jou. De burgerlijke mensen zoals jij was durven niet te leven.”

Rafael heeft een heerlijke ondertoon, ik kan daar uren op weg zweven. Vind je hem niet geweldig?Zo een zalige man kom je maar een keer in je leven tegen. Nog een zakje nodig!

Ik hoor je denken: 'Waarom bleef je dan zo lang bij die man?'

….....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Tja, daar heb ik dus geen pasklaar antwoord op.

Hij liet me een deel van de wereld zien. Ik beleefde avonturen, genoot van zijn kinderen, ging met plezier naar Senegal, kreeg liefde van de mensen daar, leerde vissen, voelde passie en schreef er boeken over, dacht dat hij de man van de eerste week was en terug zou worden.

De keerzijde is er echter ook. Hij liet me een deel van zichzelf zien, ik beleefde avonturen, liep uren in het donker, in het midden van de nacht, kilometers lang, alleen over zandpaden naar huis. Hij gaf me overal de schuld van, hij kneep mijn polsen bont en blauw, hij drukte me tegen de grond, kwam op me zitten en schold me uit voor groot kutwijf en gebruikte daarbij steevast de naam van zijn ex. Hij spoorde niet en toch probeerde ik hem terug op de rails te krijgen. Dacht dat hij de man van de eerste week was en terug zou worden.

Rafael de man met een plan. Dat is hij altijd al geweest en dat zal hij altijd blijven. Hij had altijd een plan B. Mocht plan A niet werken dan is het nodig dat je al een ander plan achter de hand hebt.

Rafael hield van pokeren, vandaar ook zijn vele vergelijkingen met het spel. Je hebt altijd iets achter de hand, je moet weten wanneer je wel of niet moet bluffen, en je moet weten wanneer je moet 'callen'. Alles in het dagelijkse leven werd vergeleken met het pokerspel. En hij besloot dat ik niet kon pokeren.

Dus er werd een plan B gezocht en gevonden. Ilonka eruit, Mariama erin. Nu betwijfel ik of zij wel kan pokeren, maar dat is in problemen denken en daar doe ik niet aan.

Rafael gaf me passie en hij gaf me lust en liet me proeven van een ander leven. Hij nam het ook weer af. Door de dagelijkse kleine opmerkingen, nooit een complimentje, zeker geen complimentje, want misschien zou ik me meer of beter voelen. Over mijn boeken had hij uiteenlopende meningen, hij was zo trots dat ik schreef over onze avonturen in Senegal. Hij las het eerste boek pas anderhalf jaar later en lag toen te grinniken in bed over de verhalen. Blij dat ik het wel beschreven had, want hij was de helft al vergeten. Dan de sneren dat ik een slechte verkoopster was, dat ik meer tijd moest steken in het commercialiseren. Beter aan de marketing moest werken, mensen op voorinschrijving boeken moest laten bestellen. Over een aantal dingen had hij gelijk. Ik ben geen verkoopster en ik moest van mijn toenmalige uitgever Han af zien te komen. Rafael had al vanaf het begin ontdekt dat Han een oplichter was. It takes one to know one!

Door te lang te blijven geloven dat Rafael terug zou veranderen naar de man die hij was, bleef ik dus bij hem. Ik gaf hem de kans om mijn eigenwaarde verder in te deuken, te verkreukelen, vertrappelen, te verkutten.

En het sublieme ervan is dat hij alles omdraaide. Ik heb namelijk zijn leven verpest, hij heeft kostbare jaren aan mij verspild. Ik was ondankbaar en niet soepel in mijn denkwijze. Ik heb hem zo veel energie ontnomen terwijl hij mij steeds terug opkrikte. Ik gaf te veel weerwoord, mocht niet zeggen dat ik ook intelligent was, mijn ideeën werden vaak meteen bij het vuilnis gezet. Een enkele keer kreeg ik wonderwel een compliment en werd een idee ten uitvoer gebracht. Daarna liet hij verstaan dat het zijn idee was geweest. Langzaam kwam ik niet meer met ideeën, met woorden, met mijn gevoelens op tafel. De passie in mij was niet meer.

Op 1 februari 2019, kwam ik een man tegen. Hier in een café, hij kwam uit Engeland en had een aura van hier tot Tokyo. Toen hij naast me zat en zijn been tegen het mijne kwam, ging er een elektrische schok door me heen.

We praatten over van alles en nog wat en ik werd als een magneet telkens weer naar hem getrokken. Ik moest zijn arm aanraken, ik wilde meer van deze man. Hij gaf me energie.

Hij was mijn keerpunt. Mijn passie, lust, vlinders, gevoel, zorg, lach, warmte, energie, alles stroomde weer. Ik leef, ik ben, ik heb me hervonden.

Een dag later werden mijn batterijen volgeladen en hij leerde me zien dat simpele eenvoud het beste is. Hij legde in een korte periode samen met mij een aantal leidingen van hoofd, langs hart naar batterij en terug. Ik leerde hoe ik zelf mijn batterijen vol kon houden.

De passie in mij ligt niet meer onder een stapel minachtingen. De lust in mij leeft. Ik ben gedreven om te delen. Stel me open, met de nodige beschermlaag welteverstaan. Ik voel weer het goede, maar zal het slechte niet vergeten.

Rafael heeft me de bodem van mijn bestaan laten zien. Daar is het slecht vertoeven. Het is mede mijn eigen schuld, het had niet gehoeven. Toch ben ik er dankbaar voor. Maar niet heus.

De moraal van het verhaal....wat denk jij?