Lezers bedankt voor de afgelopen jaren.

Met veel twijfel en pijn neem ik afscheid. Het gat dat ik dagelijks uit probeer te komen bestaat uit los zand en ik schuif steeds terug.

Ik heb bijstand aangevraagd. Ik slik pijnstillers. En ik zak steeds dieper.
Gisteren heb ik tegen iemand gezegd dat opgeven geen optie is, maar mijn op hol geslagen hart heeft alweer een tik gehad. Ik deel het zelf mee uit. Zie in de verkeerde zaken redding.
Noodkreten klinken luider tot er geen geluid meer klinkt.
Ik verdrink.
Dit is mijn enige manier om me uit te drukken.
En ik durf geen hulp te vragen.
Mijn schreeuw verstomt in mijn eigen oren.
Ik wil niets meer roepen.
Ik wil niets meer horen.
Ik wil me verstoppen.
Verdwijnen, ver achter de horizon.

Bedankt voor het lezen, de afgelopen jaren waren met bergen en dalen.

Je geeft me energie

mijn spiegelbeeld lachte me

deze ochtend vrolijk toe

ze zag er uitgeslapen uit

ik lachte terug

tja

ik kon niet anders

uitgeslapen is niet hoe

ik me voel

ik ben een beetje moe

gedachten tollen

de ruimte draait rond mij

ik voel me...

zweverig is het juiste woord

maar zweverig mag ik niet worden

vol energie heb je me gestoken

en met passie beantwoordde ik

dat was mijn fout

ik liep te hard van stapel

zelfs nu ik oud

en wijs hoor te zijn

raakte ik van de wijs

je dagelijkse portie woorden en je stem

een vriendschap in deze stille tijd

ik trok me er aan op

voelde me groeien

openbloeien

je gezellige babbel door de telefoon

ik werd het zo gewoon

om je even te horen en te zien

ik dacht misschien

vind jij het ook wel leuk

je zei me toch van wel

een keer elkaar ontmoeten

na deze ellendige corona-opsluiting

ik leef ernaar toe

ben wel een beetje moe

maar mijn spiegelbeeld

lacht nog steeds

je geeft me positieve energie

en dat wil ik niet kwijt

passie in muziek

sexual healing

galmt door het huis

vol gevoel

op de muziek

beweegt mijn innerlijke heks

we hebben samen een groot verlangen

and when I get that feeling

I want sexual healing

geeft energie

mijn mond gaat open

ik zing mee

ik moet bewegen

ik leef

ik wil dansen met jou

onze lijven tegen elkaar

je handen voelen

op mijn heupen

glijdend naar mijn billen

langzaam naar de climax gaan

dat is wat ik zou willen

mezelf verliezen in de muziek

tegen jou aan

mezelf laten gaan

let's get it on...baby

mijn grootste angst

in het donker voel ik me veilig

in het donker ben ik mezelf

niemand ziet me

niemand doet me wat

en toch

doe jij me zo veel

mijn hart bonst

mijn lippen krullen tot een lach

als ik je hoor

als ik je zie

maar ik mag niet gaan zweven

ook niet heel even

een keer per dag

je geeft me rust

ik durf bijna

...

bijna te stappen in het licht

om me te laten zien

daar ben ik kwetsbaar

bang

ik verlang

naar je arm om me heen

ik wil niet alleen zijn

en toch geniet ik daarvan

in het licht voel ik me veilig

in het licht ben ik mezelf

mijn grootste angst is

ben ik dat ook met jou erbij?

Geniet van elk zonnestraaltje

achter de wolken schijnt de zon

ik wou dat ik de stralen

door de wolken trekken kon

de warmte op mijn huid kon voelen

mijn lichaam met de stralen spoelen

in mijn blote 'ik' naar buiten

laat de zon me maar bespuiten

hitte wil ik

overal

tot de druppels parelen

drippen en druipen

glimmend schitteren

op en over mijn hele lijf

ik trek de stralen

door het wolkendek

creëer mijn hitte douche

en na zonneschijn komt regen

ook dat houd ik niet tegen

het geeft me plezier en puur genot

misschien een beetje zot

maar de koele druppels

zo plenzend op mijn blote 'ik'

daarmee ben ik verrukt

na al die hitte

(foto: Luc Geenen)

Ik wens jullie het beste!

Met hemelvaart was ik bij mijn vriendin in Noord-Brabant. Je weet wel, dat deel van Nederland waar met de vinger naar gewezen wordt, omdat zij de corona hebben veroorzaakt. En waar de meeste boeren wonen die ook al zoveel overlast bezorgen met mestoverschotten en nog een hele hoop meer. Had je het goed gelezen? Mestoverschotten en nog een hele “hoop”... lachen mag je er wel mee. Hier in mijn tuintje van 4x5 meter stond vroeger ergens de plee (w.c. voor de net opgevoede mensen onder ons), dankzij de mestoverschotten van toen, doen mijn rozen het nu toch wel extra goed.

Terug naar mijn vriendin waar ik zat met hemelvaart. We gaven elkaar geen hand en geen knuffel, we zaten buiten in de tuin op anderhalve meter afstand van elkaar. Ook kwamen daar mijn andere vriendinnen waarmee ik in het eerste middelbaar voor het eerst kennis heb gemaakt, dit jaar alweer 40 jaar geleden. We worden ouder mama, geef het maar toe. Je wil er alles aan doen en je weet niet hoe. Maar ook, gelukkig dat we ouder worden! We zijn nog maar 52 jaar en komen eigenlijk pas kijken. In onze omgeving zijn er al veel gestorven waar we mee op school hebben gezeten. Die overledenen zijn helaas niet op twee handen te tellen.

Tegenwoordig woon ik in Zeeland en ik merkte tijdens onze gesprekken, met hemelvaart, dat ik heel wat gemist heb over de corona-crisis. Ze vertelden over het thuis blijven, geen contacten, de dagdagelijkse dingen in Brabant. Het was (en is) heel erg, veel erger dan ik heb ervaren in mijn omgeving.

Nu mocht ik ook niet naar het ziekenhuis voor onderzoek bij de neuroloog, maar al bij al kon ik wel overal naartoe zonder veel restrictie. Ik ben wel onderzocht en heb een MRI-scan gehad, omdat ik meer en meer pijn kreeg. De dokter gaf me geen hand, maar raakte wel alle andere lichaamsdelen aan en hij droeg geen mondmasker en ik ook niet. Het voelde dus voor de rest allemaal normaal. En toch was het niet zoals anders. Bij het binnenkomen in de hal van het ziekenhuis hingen al linten en moest ik zeggen of ik koortsig was of verkoudheidsverschijnselen had. Daarna mocht ik doorlopen. Er waren bijna geen patiënten. Het deed doods aan. Na het onderzoek liep ik door de ingang weer naar buiten. Dat was 24 april. Op 12 mei kreeg ik een ander onderzoek. De maatregelen waren versoepeld en “gewone” afspraken mochten weer doorgaan. Bij de ingang wel dezelfde vragen en ik mocht verder naar de neuroloog. Na het onderzoek zocht ik de uitgang, die was nu niet meer bij de ingang. Er was ergens een zijdeur geopend, zodat er meer patiënten veilig binnen konden komen zonder uitgaande patiënten tegen te moeten komen bij de deuren. De wereld verandert door deze corona.

Misschien wordt het niet meer normaal, maar wat is eigenlijk normaal?

We kunnen anderen ook groeten zonder daarbij perse de handen te schudden. We kunnen afstand houden als we boodschappen doen. Ja, zelfs op een terrasje kunnen we afstand houden. Ik werd er eerlijk gezegd soms wat kriegelig van, de hoeveelheid mensen die er op een terrasje gepropt werden. De aankoop van kleinere tafeltjes, waar je niet eens fatsoenlijk borden kunt plaatsen als er gegeten wordt, omdat er gewoon net niet genoeg ruimte is. Alleen maar om meer mensen op een terrasje te frutten. Het is bij de meeste mensen niet eens opgevallen hoe er de afgelopen jaren met ons is omgegaan, voor louter gewin. Denk er maar eens goed over na, je kon op sommige terrassen niet eens je stoel naar achter schuiven om even naar het toilet te gaan, want daar zat dan al een andere gast met zijn stoel tegen je aan. Is het je ook opgevallen?

Ik moet even plassen, dus ik sta op van mijn bank van twee meter, waar overigens niemand anders op zit, en ook niet op vier of vijf meter afstand. Ik woon alleen, maar ook daar komt ergens in de toekomst wel verandering in, als er tenminste weer mag worden geknuffeld, anders hoef ik geen partner.

Zo dat is er ook weer uit.

Terug naar Brabant, bij de gesprekken merkte ik dat mijn vriendinnen de corona ook ieder op een andere manier ervaren en over denken. In het contact met onze ouders doen we het zelfs niet op dezelfde manier. Zij komen er een aantal keer in de week, doen boodschappen en hebben op verschillende manieren contact. Ik app met mijn moeder, ze is 83 jaar en heeft in januari een hartoperatie gehad. Ik ging er de dag voor hemelvaart wel heen, ik had haar sinds 13 februari niet meer gezien. Ze ziet er goed uit, ze knapt wel weer op. Ik heb haar geen hand of knuffel gegeven. Ze zwierde me een handkus toe.

Ze merkte wel op: “Wij oude mensen gaan toch dood, ik hoop dat het gauw weer normaal word en dat mensen wel bij elkaar mogen komen.”

Dat hoop ik ook mam. En vooral dat we dan niet meteen naar het 'oude' terug afzakken, maar dat we verstandig blijven leven. Niet op grote afstand, maar vooral met verstand.

Mijn vriendinnen staan er allemaal anders in en grotendeels ook hetzelfde. De een is nog wat voorzichtiger dan de ander, ook omdat ze juist bij haar moeder over de vloer komt voor boodschappen en dergelijke. Wie kan het haar kwalijk nemen.

Als we maar niet té bang worden om bij elkaar te komen, om elkaar hulp te bieden en er gewoon voor elkaar kunnen zijn.

Twee van mijn familieleden hebben hun schoonvaders verloren in deze periode. Niet perse door corona, maar de corona heeft er wel voor gezorgd dat ze niet met veel mensen afscheid hebben kunnen nemen. Ik heb online een begrafenis gevolgd, gelukkig bestaat die mogelijkheid wel. Maar liefst ben je bij de mensen om ze even vast te pakken en de knuffel te geven die woorden overbodig maakt.

Ik volg op verschillende zenders van verschillende landen het nieuws over de corona en het geweld dat het ons aandoet. Hier in Nederland is de nieuwsgeving niet altijd up-to-date heb ik het idee. Beetje eenzijdig gebracht. Op de andere zenders laten ze echt wereldbeelden zien en zeggen ze gewoon waar het op staat. In de meeste landen praten ze ook over één meter afstand, dat dit genoeg is. Door de WHO is ook vermeld dat één meter voldoende afstand is. En nog wat andere regels en weetjes over corona worden in andere landen toegelicht.

Natuurlijk snap ik dat we het niet te bont mogen maken en zeker niet de ziekenhuizen en verplegend personeel mogen overbelasten. Zorgen dat er goede zorg gegeven kan worden is prioriteit. Maar ik denk dat onze regering niet alles even eerlijk op tafel legt.

We kunnen niet blijven buigen tot we barsten. Maar we moeten het er voorlopig mee doen.

Ik ben blij dat ik andere mensen heb gezien en gesproken. Het is niet meer de ver-van-mijn-bed-show. In Brabant leeft het anders dan in Zeeland. Hier mogen de toeristen weer huisjes boeken en op vakantie komen. Meer drukte in de supermarkten, waar we dan toch maar in ons eentje de boodschap mogen doen. Er wordt gewerkt om de terrasjes veilig te maken, er worden serveertafeltjes klaargezet zodat je daar je koffietje en je eten kunt gaan pakken als het klaar is. Allemaal mooi. Ik hoop dat het leven weer normaal wordt. En ik kijk daarbij toch wel een tijdje wat katten uit de boom. Dat raad ik jullie ook aan.

Blijf gezond! En zo je al strijd hebt met je gezondheid: wens ik je het beste!

Bloesem

Bloesem

     de wereld hangt vol bloesem

zoals ook mijn haar

     het lijkt alsof het sneeuwt

heerlijke geuren

    zachte kleuren

windje neemt weer blaadjes mee

    laat ze dwarrelen

spelend in de wind

    tot ze vastzitten in mijn haar

in de golven bruine strengen

         mijn bloesemtijd is al een poos voorbij

          ik wierp drie mooie vruchten af

          de eerste een jongetje

          nu al 25 jaar

          de tweede volgde snel

          een meisje

          nu reeds 23

          de derde daar gingen wat jaren overheen

          niet alle vruchten mochten geplukt worden

          maar eindelijk kwam het goed

          een derde kleine spruit

          nu ook al een ferme kerel

          van 16 jaar alweer

          wat zijn we gezegend

ik trek nog wat bloesembloempjes los

schud mijn haren

en heb een hemelsbrede glimlach

in een web

een vrouw met groene ogen

je had haar vast gemogen

maar

ze is niet meer

eens te meer liet ze zich gaan

te vroeg

de kriebel van kleine rupsen in haar buik

langzaam uitgroeiend tot vlinders

door verkeerd geïnterpreteerde woorden

ving ze zichzelf

in een web gesponnen met liefde

enkel ontsprongen in haar gedachten

haar vlinders hingen

ze spartelden als vissen in een net

trokken het web bijna naar de kloten

ze kleefden

klampten vast aan de woorden

die vervlogen

je had haar vast gemogen

de vrouw met groene ogen

maar

ze is niet meer

de echo van de nacht

Teder

met voorzichtigheid

raak je me aan

je vingers tasten

in duister

je ademt iets sneller

ik luister

je lippen plaats je zacht op mijn huid

ik fluister

dat ik verlang naar jou

tegen mijn been voel ik je paal

het geeft een kriebel in mijn buik

ik spreid mijn benen en vraag je zacht

Kom in mij

je verplaatst je handen

je tong speelt met mijn borst

ik heb honger

ik heb dorst

naar meer

meer van jou

ik wil je voelen

tot diep in mij

breng me in vervoering

neem me hard

edoch zacht

zodat mijn woorden verstillen

en ik hoor enkel nog

de echo van onze nacht

beeld-bellen

Soms zijn woorden overbodig

zegt je blik genoeg

de glimlach op je gezicht

als we elkaar aan zitten te staren

je volgt mijn hand

die ik strijk door mijn haren

je mond beweegt, maar ik hoor geen geluid

het beeld-bellen-tijdperk

zo heerlijk tijdens corona

de grenzen zijn gesloten

maar ik zie je bijna elke dag

soms zijn woorden overbodig

en toch is contact zo nodig

ik aai over je wangen

maar je voelt het niet

met de dag groeit mijn verlangen

ik geniet zo van je lach

op het scherm, wacht maar

binnenkort schieten woorden tekort

Positief bevonden!

De G's

elke Gebeurtenis creëert

een Gedachte

en die geeft

een Gevoel

en dat bepaalt

een Gedrag

De .. V's

Vermijd Verveling

dat creëert negativiteit

wees Verdraagzaam

en op momenten Volgzaam

Verlies niet de moed

besef wel goed

dat er een toekomst is

De P's

elk Poeslief gebaar maakt

anderen Positief

zo komen we terug bij de G's

een Glimlach Groeit

Gelukkig

Gratis

op je

Gezicht

Ontwaken naast jou

een zachte streling van de zon

je vingers tegen mijn lippen

ssshh...

je vingers glijden naar mijn kin

mijn hals en verder

ik heb zin

ik sluit mijn ogen

een tedere streling van de zon

warmte overal

mijn zachte huid werkt als een spons

slorpt alles op

mijn diepste diep wordt heet

ik open mijn ogen

wil alles gewaarworden

voel je vingers drukken op alle plekken

ik ben zo warm

ik ben zo heet

vergeet 
de wereld om ons heen

kom volledig aan mijn trekken

je vingers raken

ze raken mijn hart

raken mijn zijn

en ik

raak buiten zinnen

een zachte streling van de zon

de dag

die mag beginnen

Prettige stem

Stemgeluid

je hebt een heerlijke stem

ik word er warm van

als ik je stemgeluid hoor

door de speaker van mijn pc

denk ik...

denk ik niet meer na

ik zweef een beetje

voel me weeïg worden

licht beschonken

prettig dronken

een glimlach verschijnt

zomaar op mijn gezicht

je praatje heeft mijn somberheid verlicht

dank je wel

en tot snel

dat hoop ik wel

Soms heb je even een babbel nodig. Soms komt die uit een onverwachte hoek.

Vandaag was ik niet op zoek. Gelukkig volgde er wel een stemgeluid en een fijne babbel.

Dank je wel.