je
had haar vast gemogen
maar
ze
is niet meer
eens
te meer liet ze zich gaan
te
vroeg
de
kriebel van kleine rupsen in haar buik
langzaam
uitgroeiend tot vlinders
door
verkeerd geïnterpreteerde woorden
ving
ze zichzelf
in
een web gesponnen met liefde
enkel
ontsprongen in haar gedachten
haar
vlinders hingen
ze
spartelden als vissen in een net
trokken
het web bijna naar de kloten
ze
kleefden
klampten
vast aan de woorden
die
vervlogen
je
had haar vast gemogen
de
vrouw met groene ogen
maar
ze
is niet meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten