Met
hemelvaart was ik bij mijn vriendin in Noord-Brabant. Je weet wel,
dat deel van Nederland waar met de vinger naar gewezen wordt, omdat
zij de corona hebben veroorzaakt. En waar de meeste boeren wonen die
ook al zoveel overlast bezorgen met mestoverschotten en nog een hele
hoop meer. Had je het goed gelezen? Mestoverschotten en nog een hele
“hoop”... lachen mag je er wel mee. Hier in mijn tuintje van 4x5
meter stond vroeger ergens de plee (w.c. voor de net opgevoede mensen
onder ons), dankzij de mestoverschotten van toen, doen mijn rozen het
nu toch wel extra goed.
Terug
naar mijn vriendin waar ik zat met hemelvaart. We gaven elkaar geen
hand en geen knuffel, we zaten buiten in de tuin op anderhalve meter
afstand van elkaar. Ook kwamen daar mijn andere vriendinnen waarmee
ik in het eerste middelbaar voor het eerst kennis heb gemaakt, dit
jaar alweer 40 jaar geleden. We worden ouder mama, geef het maar toe.
Je wil er alles aan doen en je weet niet hoe. Maar ook, gelukkig dat
we ouder worden! We zijn nog maar 52 jaar en komen eigenlijk pas
kijken. In onze omgeving zijn er al veel gestorven waar we mee op
school hebben gezeten. Die overledenen zijn helaas niet op twee handen te tellen.
Tegenwoordig
woon ik in Zeeland en ik merkte tijdens onze gesprekken, met
hemelvaart, dat ik heel wat gemist heb over de corona-crisis. Ze
vertelden over het thuis blijven, geen contacten, de dagdagelijkse
dingen in Brabant. Het was (en is) heel erg, veel erger dan ik heb
ervaren in mijn omgeving.
Nu
mocht ik ook niet naar het ziekenhuis voor onderzoek bij de
neuroloog, maar al bij al kon ik wel overal naartoe zonder veel
restrictie. Ik ben wel onderzocht en heb een MRI-scan gehad, omdat ik
meer en meer pijn kreeg. De dokter gaf me geen hand, maar raakte wel
alle andere lichaamsdelen aan en hij droeg geen mondmasker en ik ook
niet. Het voelde dus voor de rest allemaal normaal. En toch was het
niet zoals anders. Bij het binnenkomen in de hal van het ziekenhuis
hingen al linten en moest ik zeggen of ik koortsig was of
verkoudheidsverschijnselen had. Daarna mocht ik doorlopen. Er waren
bijna geen patiënten. Het deed doods aan. Na het onderzoek liep ik
door de ingang weer naar buiten. Dat was 24 april. Op 12 mei kreeg ik
een ander onderzoek. De maatregelen waren versoepeld en “gewone”
afspraken mochten weer doorgaan. Bij de ingang wel dezelfde vragen en
ik mocht verder naar de neuroloog. Na het onderzoek zocht ik de
uitgang, die was nu niet meer bij de ingang. Er was ergens een
zijdeur geopend, zodat er meer patiënten veilig binnen konden komen
zonder uitgaande patiënten tegen te moeten komen bij de deuren. De
wereld verandert door deze corona.
Misschien
wordt het niet meer normaal, maar wat is eigenlijk normaal?
We
kunnen anderen ook groeten zonder daarbij perse de handen te
schudden. We kunnen afstand houden als we boodschappen doen. Ja,
zelfs op een terrasje kunnen we afstand houden. Ik werd er eerlijk gezegd soms wat kriegelig van, de hoeveelheid mensen die er op een
terrasje gepropt werden. De aankoop van kleinere tafeltjes, waar je
niet eens fatsoenlijk borden kunt plaatsen als er gegeten wordt,
omdat er gewoon net niet genoeg ruimte is. Alleen maar om meer mensen
op een terrasje te frutten. Het is bij de meeste mensen niet eens
opgevallen hoe er de afgelopen jaren met ons is omgegaan, voor louter
gewin. Denk er maar eens goed over na, je kon op sommige terrassen
niet eens je stoel naar achter schuiven om even naar het toilet te
gaan, want daar zat dan al een andere gast met zijn stoel tegen je
aan. Is het je ook opgevallen?
Ik
moet even plassen, dus ik sta op van mijn bank van twee meter, waar
overigens niemand anders op zit, en ook niet op vier of vijf meter
afstand. Ik woon alleen, maar ook daar komt ergens in de toekomst wel
verandering in, als er tenminste weer mag worden geknuffeld, anders
hoef ik geen partner.
Zo
dat is er ook weer uit.
Terug
naar Brabant, bij de gesprekken merkte ik dat mijn vriendinnen de
corona ook ieder op een andere manier ervaren en over denken. In het
contact met onze ouders doen we het zelfs niet op dezelfde manier.
Zij komen er een aantal keer in de week, doen boodschappen en hebben
op verschillende manieren contact. Ik app met mijn moeder, ze is 83
jaar en heeft in januari een hartoperatie gehad. Ik ging er de dag
voor hemelvaart wel heen, ik had haar sinds 13 februari niet meer
gezien. Ze ziet er goed uit, ze knapt wel weer op. Ik heb haar geen
hand of knuffel gegeven. Ze zwierde me een handkus toe.
Ze
merkte wel op: “Wij oude mensen gaan toch dood, ik hoop dat het
gauw weer normaal word en dat mensen wel bij elkaar mogen komen.”
Dat
hoop ik ook mam. En vooral dat we dan niet meteen naar het 'oude'
terug afzakken, maar dat we verstandig blijven leven. Niet op grote
afstand, maar vooral met verstand.
Mijn
vriendinnen staan er allemaal anders in en grotendeels ook hetzelfde.
De een is nog wat voorzichtiger dan de ander, ook omdat ze juist bij
haar moeder over de vloer komt voor boodschappen en dergelijke. Wie
kan het haar kwalijk nemen.
Als
we maar niet té bang worden om bij elkaar te komen, om elkaar hulp
te bieden en er gewoon voor elkaar kunnen zijn.
Twee
van mijn familieleden hebben hun schoonvaders verloren in deze
periode. Niet perse door corona, maar de corona heeft er wel voor
gezorgd dat ze niet met veel mensen afscheid hebben kunnen nemen. Ik
heb online een begrafenis gevolgd, gelukkig bestaat die mogelijkheid
wel. Maar liefst ben je bij de mensen om ze even vast te pakken en de
knuffel te geven die woorden overbodig maakt.
Ik
volg op verschillende zenders van verschillende landen het nieuws
over de corona en het geweld dat het ons aandoet. Hier in Nederland is de
nieuwsgeving niet altijd up-to-date heb ik het idee. Beetje eenzijdig
gebracht. Op de andere zenders laten ze echt wereldbeelden zien en
zeggen ze gewoon waar het op staat. In de meeste landen praten ze ook
over één meter afstand, dat dit genoeg is. Door de WHO is ook
vermeld dat één meter voldoende afstand is. En nog wat andere
regels en weetjes over corona worden in andere landen toegelicht.
Natuurlijk
snap ik dat we het niet te bont mogen maken en zeker niet de
ziekenhuizen en verplegend personeel mogen overbelasten. Zorgen dat er
goede zorg gegeven kan worden is prioriteit. Maar ik denk dat onze
regering niet alles even eerlijk op tafel legt.
We
kunnen niet blijven buigen tot we barsten. Maar we moeten het er
voorlopig mee doen.
Ik
ben blij dat ik andere mensen heb gezien en gesproken. Het is niet
meer de ver-van-mijn-bed-show. In Brabant leeft het anders dan in
Zeeland. Hier mogen de toeristen weer huisjes boeken en op vakantie
komen. Meer drukte in de supermarkten, waar we dan toch maar in ons
eentje de boodschap mogen doen. Er wordt gewerkt om de terrasjes
veilig te maken, er worden serveertafeltjes klaargezet zodat je daar
je koffietje en je eten kunt gaan pakken als het klaar is. Allemaal
mooi. Ik hoop dat het leven weer normaal wordt. En ik kijk daarbij
toch wel een tijdje wat katten uit de boom. Dat raad ik jullie ook
aan.
Blijf
gezond! En zo je al strijd hebt met je gezondheid: wens ik je het
beste!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten