Met veel twijfel en pijn neem ik afscheid. Het gat dat ik dagelijks uit probeer te komen bestaat uit los zand en ik schuif steeds terug.
Ik heb bijstand aangevraagd. Ik slik pijnstillers. En ik zak steeds dieper.
Gisteren heb ik tegen iemand gezegd dat opgeven geen optie is, maar mijn op hol geslagen hart heeft alweer een tik gehad. Ik deel het zelf mee uit. Zie in de verkeerde zaken redding.
Noodkreten klinken luider tot er geen geluid meer klinkt.
Ik verdrink.
Dit is mijn enige manier om me uit te drukken.
En ik durf geen hulp te vragen.
Mijn schreeuw verstomt in mijn eigen oren.
Ik wil niets meer roepen.
Ik wil niets meer horen.
Ik wil me verstoppen.
Verdwijnen, ver achter de horizon.
Bedankt voor het lezen, de afgelopen jaren waren met bergen en dalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten