Ik ging zondag naar een poëziemiddag in Baarle-Nassau. Op Facebook in de groep Poëzinnig zet ik met regelmaat een gedicht. Luc en andere schrijvers zetten er ook evenementen neer zoals bv die van afgelopen zondagmiddag. Nu hadden ze al een paar uitvallers en ik had gezegd dat ik eventueel wel wilde voordragen. Aanvankelijk was dat niet nodig, omdat ze al invallers hadden gevonden, dus zou ik enkel gaan luisteren.
Sommigen van jullie weten dat ik in Baarle-Nassau geboren ben. En natuurlijk als ik daarheen ga vanuit Terneuzen, lijkt het mij steeds een goed idee om ook even mijn kinderen of moeder te zien. Dit keer ging ik in de ochtend langs mijn moeder en kletste daar gezellig met mijn broer en zijn vrouw die ook op de koffie waren. Rond half twee vertrok ik en gaf mijn moeder kussen. Ze vroeg of ik nog terug kwam, maar ik zei haar dat ik dat niet zeker wist. Want ik wist niet precies hoe laat het gedaan was. Ik zei daarbij, als het vroeg zou zijn dat ik nog wel wat kwam zeggen.
Toen ik aankwam bij Galerie Kunst vol Leven, werd ik hartelijk ontvangen door Luc, die meteen met de deur in huis viel en vroeg of ik alsnog wilde voordragen, want hij had toch nog afmeldingen. Ik had mijn gedichtenbundel in mijn tas "Storm in mijn hart" en zei dus (wel ietwat haperend), ja dat doe ik wel.
Langzaam liep het vol en deelnemers en luisteraars gingen zitten. De telefoons werden hier en daar op stil gezet. Hier dus ook. Luc kondigde de eerste spreker aan en het startschot was gegeven. De een na de ander droeg voor en in de pauzes was het tijd voor een drankje en versnapering. De middag vloog voorbij en ik weet nu nog steeds niet hoe laat het eigenlijk gedaan was.
We kletsten met een aantal schrijvers, dichters, luisteraars en de galerie-houdster nog na. En er werd me zelfs een slaapplaats aangeboden. Kortom het was gezellig.
Tot ik thuiskwam. Daar sprong mijn telefoon terug op Wifi en ratelden er berichten binnen. Mijn moeder was ongerust en had een aantal berichtjes gestuurd en geprobeerd te bellen via Whatsapp, maar omdat ik buitenshuis geen internet heb kreeg ik die dus pas thuis binnen. Ook mijn broer, zus en schoonzus hadden me via Whatsapp proberen te bereiken. Allemaal om te zorgen dat ik iets zou laten horen aan mijn moeder. Mijn schoonzus sprak via de "gewone" weg ook een bericht in en ik schrok van de toon. Ik was me namelijk van geen kwaad bewust, want ik had niet afgesproken dat ik bij mijn moeder zou gaan slapen. Ik had gezegd dat ik niet wist hoe laat het zou worden. En omdat het redelijk laat werd ging ik ervan uit dat ze al in bed zou liggen.
Ik heb mijn moeder maandagochtend rond 8 uur een berichtje gestuurd dat ik veilig thuis was. Dat ik geen Whatsapp heb als ik buitenshuis ben. Ik heb ook mijn familie een bericht gestuurd dat ik de berichtjes niet heb aangekregen, pas toen ik thuis was. Helaas heel beroerde communicatie.
Mijn zondag was zo mooi, ik ontmoette veel speciale mensen die ik enkel ken van Facebook. En ik ontmoette mensen die ik nog niet kende. Ik zit nu in enorme tweestrijd met mezelf, want morgen is mijn vader 10 jaar dood. We zouden allemaal samenkomen bij ons mam. Ik voel me beroerd, ik heb haar al gevraagd of ik langs mag komen, maar heb eigenlijk geen behoefte om boze blikken te ontvangen. Louter omdat ik buitenshuis geen Whatsapp heb.
Ons mam stuurde me dat ze allemaal boos zijn, tja...
Toch heeft zondag me een inspiratie gegeven. Hoewel in tranen, dan komen vaak de mooiste woorden naar boven.
Puur
ik
kende je niet
je gaf
me vuur
in je
werken
zie ik
je
puur
je
geeft licht
in een
donker bestaan
sprookjesachtig
vol
passie
laat
jij je gaan
ik wil
bij je zijn
alles
geven
zelfs
in pijn
met je
leven
je
geeft me woorden
geeft
me kracht
om te
knokken
geheel
onverwacht
was je
daar
vol
passie en vuur
bij
jou voel ik
PUUR
Heel mooi Ilonka .....
BeantwoordenVerwijderen