De borstimplantaten gaan eruit

Even loslaten

Heel af en toe is het tijd om mensen even los te laten. Al wil je ze graag helpen en steunen, soms heeft de ander even tijd en ruimte nodig om voor zichzelf het een en ander op een rijtje te zetten.

Accepteer het gewoon als een ander om die ruimte vraagt. Vat het niet op als persoonlijke afwijzing, want zo is het niet bedoeld. Soms maakt iemand iets vervelends mee of krijgt die persoon minder leuk nieuws en heeft daar dan tijd voor nodig om dat nieuws te verwerken. Dat lukt niet altijd met warme armen er omheen. Bij mij persoonlijk werkt het zelfs (te) beklemmend. Als ik ruimte vraag, bedoel ik niet: “Kom naar hier en pak me stevig vast.”

Er zit ook geen verdoken boodschap in, dat ik dat eigenlijk toch liever wel zou hebben.

Ik wil even alleen zijn. Naar muziek luisteren, schrijven, het vervelende nieuws een plaats geven. Laat me...

Het wil niet zeggen dat ik niet om je geef. Het is zo simpel en het is volgens mij heel erg duidelijk gezegd of geschreven: “Ik heb even ruimte nodig voor mezelf.”

Dit is mijn lichaam en het zit me al jaren dwars. Ik kan me er niet van ontdoen, al zou ik soms wel willen. Binnenkort wordt er gelukkig wel iets aan gedaan. Ook dat moet ik verwerken en terug mijn plaats vinden of zoals ze zeggen mijn draai. Misschien krijg ik wel een knauw, maar ik verwacht na de k-jaren die vlak achter me liggen dat dit wel mee zal vallen. Ik ben niet harder geworden, maar ik ben volwassen aan het worden en het leven heeft me al veel gegeven en ik heb veel lessen geleerd.

Het boek des levenslessen is niet aan mijn neus voorbij gegaan.

Het ligt voor mijn neus!

Open op een bladzijde die ik al honderd keer gelezen heb.

Vandaag valt eindelijk het kwartje, ik ben volwassen...of misschien heb ik juist het kind in me terug gevonden...kwartje is weer weg...morgen die bladzijde nog eens lezen of eruit scheuren?

Vaak blader ik terug, maar dat helpt me niet vooruit of ik laat de woorden niet voldoende tot me doordringen. Hoe zat het ook weer met die ezel?

Ik heb verschillende pagina's overgeslagen. Ik vond die niet interessant. Het sloeg niet op mij. Waren ver-van-mijn-bed pagina's.

Ik krijg andere lessen, mijn keuzepakket is enkel en alleen voor mij bestemd. Hoe ik ermee omga heeft echter wel effect op anderen en geeft daarmee ook weerslag op mezelf. Misschien ga ik her en der in 'mijn' boek des levenslessen wat schrappen en op enkele plekken kanttekeningen schrijven.

Ik zou het graag vullen met humor en poëzie. Me vol passie storten in het schrijven van positieve levenslessen, gecreëerd uit de negatieve, zware tijden. Die uiteindelijk niet zo zwaar waren, je kunt alles relativeren. Neem mijn lichaam. Ik heb sinds 2004 implantaten die me meer vrouw maakten. Toen ik op mijn 36 ste terug hemd-maat had, vond ik het nodig om vulling te gebruiken. Ik zat er niet geestelijk mee in, maar enkel lichamelijk vond ik dat platte maar niks.

In 2017 werden ze er verfrommeld uitgehaald. De specialist vertelde dat achteraf. Hij had er wel grotere terug ingestoken, want hij had niet dezelfde maat. Hij grapte erbij dat mijn vriend er wel blij mee zou zijn. Die zat 6000 km verderop en vroeg zelfs niet hoe de operatie gegaan was, die had andere bezigheden.

In 2018 kreeg ik last van mijn linkerborst en ik werd wederom geopereerd. Ik vroeg nog of het niet beter was om ze helemaal eruit te halen, maar de specialist vond me daar te jong voor. En bovendien was rechts wel goed en mooi. Hij had geen verklaring voor de linkerkant en dus werd alles netjes open gemaakt, schoongemaakt en terug gevuld.

Ik heb me links en rechts geïnformeerd over implantaten (niet alleen voor de borst, maar ook op andere plekken in het lichaam) en het verband met gewrichts-, zenuw- en chronische pijn. Want na 2004 heb ik lichamelijke klachten gekregen, die in eerste plaats volgens mensen tussen mijn oren zaten. Tijdens het verdiepen ben ik er toch achter gekomen dat er heel veel mensen klachten hebben die in verband staan met de implantaten die ze ergens in hun lichaam hebben. (ook bv implantaten in de mond) De implantaten geven waarschijnlijk toch een stofje af in het lichaam. En aangezien het geen lichaamseigen stoffen zijn, komt er natuurlijk reactie.

Afgelopen donderdag zijn er foto's en een echo gemaakt van beide borsten. Links zit er terug een zwelling en rechts vermoed de arts een ruptuur (scheur). Aanstaande dinsdag mag ik naar een specialist. Nu eentje in Nederland. Mijn huisarts vroeg me of ik niet terug wilde naar de vorige specialist in België, maar ik heb er niet zo'n vertrouwen in... kun je dat begrijpen?

Van mij mag er alles uitgehaald worden. Ik word er niet minder vrouw door. Ik word er juist meer vrouw door. Het waren 'zware' levenslessen en ik heb er te lang over gedaan om de verbanden te zien. Maar ik zie ze nu en dat is het belangrijkst.

Ik wil dit zeker delen met jullie, want ik vermoed dat iedereen wel iemand kent met pijn en ongemakken. Misschien kan die dan nu ook een link leggen?

Ik heb er veel van/mee geleerd. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik heb alle tijd.

En jij geeft me ruimte om het even zonder armen om me heen te doen. Ik ben een bikkel, je hoeft niet mijn handje vast te houden. Kom straks maar gewoon een bakkie koffie drinken of een lekkere pint. Daar help je me veel meer mee.