Ik wil dansen, springen...

Strijd tegen pijn

Een mens hoeft niet met pijn te leven, heb ik vroeger gehoord. De man die het zei, was de longarts van mijn vader. Toen we een gesprek met hem hadden gaf hij mijn vader een duwtje in de rug om nog met het hele gezin een weekendje weg te gaan. Mijn ouders waren dat jaar, 2009, namelijk 50 jaar getrouwd. Mijn vader had al een aantal jaren kanker en de ziekte vergde veel van hem en van de mensen om hem heen. Hij probeerde mijn moeder en ons te beschermen door zijn pijn niet al te vaak uit te spreken. Toch ging hij door helse pijn. Tijdens het weekendje weg gaf ik hem zijn dagelijkse morfinespuitje. Ik kon bijna geen goede plek vinden, omdat hij al veel vermagerd was. Maar hij klaagde niet. Hij zei: “Ilonk, pak maar gewoon een velletje ergens op mijn buik.”

Het was een goed weekend en ik ben blij dat de arts gezegd heeft dat het beter was om te gaan, want misschien zou het er later niet meer van komen. Twaalf dagen na de Gouden bruiloft stierf mijn vader, maar op de dag zelf zei hij tegen ieder die het horen wilde: “Ik heb het gehaald.”

Van mijn vader heb ik geleerd dat ik het zelf moet doen in het leven. Niet te afhankelijk van anderen zijn, maar ook zelf leren dingen op lossen. Ik mis mijn vader. Ik kan het niet altijd alleen. Toch hoor ik nog steeds die woorden van hem. Gelukkig.

Ik heb last van chronische pijn. Ik heb chronische pijn en ik heb daar last van.

Tot voor kort wilde ik uit het leven stappen. Ik wil niet elke dag medicatie slikken de rest van mijn leven. Soms denk ik: 'het is over', maar dan laten mijn vingers me weten dat het niet zo is. Mijn heupen willen niet net zo soepel, als mijn hoofd het wil. Ik wil dansen, springen, de liefde bedrijven! Maar mijn lichaam blijft verstijven. Medicijnen, fysiotherapie, psychologen, oefeningen, gesprekken met maatschappelijk werkers, online programma's om te leren omgaan met chronische pijn...ik heb al heel veel geprobeerd. Het is ook al meer dan 10 jaar aan de gang. Zelfs verhuizen naar Afrika hielp er niet aan. Nu ik daarvan terug ben heb ik meer pijn, dus kwam het woordje opgeven tevoorschijn. Vroeger was de tekst: “Opgeven staat niet in mijn woordenboek.” Maar de moed om door te knokken zakte steeds verder weg.

Soms zeggen mensen dat ik moet denken aan de mensen die er erger aan toe zijn. Ik weet echter niet wat ik met zo een opmerking moet? Het maakt de dagen niet dragelijker om aan een ander zijn lasten te denken.

Ik klaag zo min mogelijk. Ik wil een ander er ook niet mee lastig vallen. Ik hoop enkel dat mensen begrijpen dat het niet altijd gemakkelijk is. Ik heb geen gips of verband aan mijn lichaamsdelen, dus je ziet het niet direct aan mij. Ik loop ook niet rond met een plakkaat of zo iets dergelijks.

Teksten als: “Maar je bent toch een mooie vrouw.” die helpen ook niet. Dan denk ik: “Als ik minder mooi was, zou het dus niet erg zijn? Of mooie mensen hebben geen pijn?”

Laatst kreeg ik nog een aardige naar mijn hoofd, dat ik niet wist wat pijn was, dat ik wat moest dimmen. Op dat moment was ik net tegen die persoon eerlijk en open geweest over mijn gevoelens en kijk op het leven. Dat ik het die periode heel moeilijk had en liever niet meer hier rondliep. Je snapt misschien wel dat ik die persoon nu niet meer hoef te zien.

Maar genoeg geklaag weer, ik wil dansen en springen, de liefde bedrijven. Een leven zonder pijn staat al lange tijd op mijn verlanglijstje. Eén dag is al voldoende. Gewoon eens geen rem op moeten zetten, omdat het niet meer gaat. Ik heb net het toilet en de douche gepoetst en gedweild, nu pauze want mijn vingers staan de verkeerde kant op. Een dweil uitwringen is niet zo simpel. Maar ik heb tenminste iets gedaan. Dat leer ik de laatste weken wel, beter doseren, op tijd rusten, rot-werk afwisselen met leuke dingen.

Mijn psycholoog denkt dat er veel van de pijn kan verdwijnen. Na 15 jaar heb ik er niet meteen vertrouwen in, maar ik geef me compleet over en sta er voor open.

Ik wil dansen, springen en de liefde bedrijven.

(beeld gemaakt door Jan de Rooij)