Maar omdat ik me dat verboden heb...ga ik dus door dalen. Kun je nog volgen?
Ik ben een gelukkig mens. Ja, toch wel ook na het beginstuk van dit verhaal. Ik heb een dak boven mijn hoofd, eten op de plank, drie gezonde kinderen die door mijn ex goed verzorgd worden. Gelukkig kan ik ook door één deur met mijn ex en ben ik daar welkom.
Ik kom niets te kort. Ik kan goed voor mezelf zorgen.
Waar komt dan toch die onrust vandaan en wat ga ik er mee doen?
Ik heb net een boekje uitgelezen, getiteld Hoe help je jezelf uit de droom. Er staat op de kaft geen vraagteken achter, wat een beetje vreemd is, aangezien het een vraag is. Maar ik heb er ook in gelezen dat je als mens niet overal over moet vallen of commentaar op moet geven.
Mijn jongste zoon zei laatst in het ziekenhuis: "Waarom heb jij op alles en iedereen wat aan te merken?"
Ik vond dat het wel meeviel, maar na enkele dagen viel het me op, dat ik dat inderdaad steeds vaker doe. Is het om mezelf beter te voelen? Ik weet het niet. Ik probeer het niet meer te doen.
Dat is ook de reden waarom ik dit schrijven ben begonnen. Ik ga minderen op Faceboek en in mijn blog wil ik in de toekomst ook andere verhalen gaan schrijven. Geen levensverhaal meer, geen waargebeurde zooi. Ja, soms lees ik terug en dan denk ik bij mezelf: "Aandacht trekken is niet goed." En eigenlijk ook niet de bedoeling van de blog. Ik wilde delen met jullie. Maar dat wil ik dus nu niet meer. Ik wil er ook niet op (be)(ver) oordeeld worden. Ik wil geen "goede" raad in privé-berichten of in mijn mail.
Ik heb sinds 2012 zes boeken geschreven in verschillende genres, maar allemaal gebaseerd op dingen uit mijn persoonlijke leven. Ik hoopte, via af en toe een humoristische toon in de boeken, mensen een goed gevoel te geven. Ik krijg vaak het compliment dat ze zo heerlijk geschreven zijn, makkelijk te lezen en zeer herkenbaar.
Het maakt echter ook dat ik een beetje in het verleden blijf hangen. Vooral mijn laatste boek 'Bevrijd van de narcist" over mijn jaren samen met een narcistisch persoon, geeft me een slecht gevoel. Toen mijn dochter me in 2016 zei dat Raf een narcist was en dat ik maar eens op Google moest zoeken naar dat woord, ging er een wereld voor me open. Puzzelstukken vielen op hun plaats, maar er kwamen ook vraagtekens. Ik heb mezelf in een slachtofferrol gestoken, maar neem niet alleen hem kwalijk dat ik hier ben beland. Ik heb zelf keuzes gemaakt. En inderdaad in het begin zag ik het niet. Hij was lief, zorgzaam en aardig. Naderhand werd hij pas erger en toen dacht ik steeds dat hij wel weer de oude zou kunnen worden. Dat die lieve, zorgzame, aardige man nog in hem zat. Ik heb hem zelfs daarop aangesproken en gevraagd waar die gebleven was? Hij lachte me vierkant uit, benadrukte dat mijn IQ van boven de 130 hierbij niet zou helpen.
En nee, dat helpt zeer zeker niet. Hij zei ook dat ik geen enkel boek zou verkopen, want ik kon mezelf niet eens verkopen. Ik kwam niet op voor mezelf. Ik was te stom.
Ja, ik ben stom geweest. En soms laat ik me daardoor weer terug naar beneden zakken, maar daar ga ik mee stoppen. Er zijn door de jaren heen een paar duizend van mijn boeken verkocht en uitgeleend, dus neem ik aan gelezen.
Vorig jaar ben ik begonnen aan een nieuw boek: "Zoektocht naar adem" En het is hoog tijd dat ik daar meer tijd in ga steken en niet mijn tijd meer verdoen met zoektocht in het verleden.
Gisteren heb ik gewerkt aan wat gedichten die zet ik hieronder, ze hebben nog wel een schaafplankje nodig...
Een rode blos op haar wangen
Oranje gloed in haar haar
Ze hield de kleuren gevangen
Tinten groen in haar ogen
met een vleugje goud
Haar lippen wat paars
De nagels blauw
Ze werd een beetje koud
De knalgele zon kwam op
Drukte de witte wolken opzij
Ze kreeg weer wat kleur erbij
Haar armen bruin
De haren zwart als raven
Ze hoefden haar vandaag
echt nog niet te begraven
Ze zoog krachtig
de onzichtbare, kleurloze
zuurstof diep in
Dat gaf haar leven weer zin
Ik zou zo graag verdrinken
in blauw met geel en groen
me bekleden met paars en oranje
zonder al te veel franje
me wikkelen in rood en bruin
En dan wil ik dollen
vol passie baden in jouw vocht
samen vurig rollen
over doeken
ze vullen met vegen
niet te vaag
spetteren
Zo vormen kleuren mijn gevoel
jij begrijpt wat ik bedoel
letters vormen woorden
zoals geel, rood, groen en blauw
ze vormen waar ik vandaag van hou
of juist
niet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten