ZELFSTUDIE

ZELFSTUDIE

Overal om me heen zie ik steeds meer mensen die oproepen tot positiviteit, maar een keertje klagen voert ook afvalstoffen mee uit je lichaam. Denk daar vooral aan.

Zelfstudie

Hoe diep kun je gaan?

Als ik schrijf over hoe diep ik ben gegaan, moet ik mijn mond dicht houden.

Uit je zelf!

Maar niet voor een publiek.

Vrijheid van meningsuiting.

Hoe vaak lees je niet dat mensen, met al dan niet een stomme opmerking, wordt gevraagd zich buiten de discussie te houden of zich te verwijderen? Volgens mij is er dan geen discussie meer. Hoe boos kunnen mensen worden op elkaar via berichtjes en na het beantwoorden van berichtjes? Mensen die elkaar in levende lijve nog nooit gezien hebben. Mensen die enkel Facebookvrienden zijn, omdat ze eerst waarschijnlijk leuke dingen bij elkaar hebben gelezen.

Zelfstudie, ik doe er dagelijks aan. Ik heb samengeleefd met een narcist.

Hoe diep kun je gaan?

Ik heb geleerd, dat er ook een put bestaat zonder bodem. De eerste keren had ik nog een put met bodem. En telkens wanneer ik die bodem raakte zakte die dieper. Maar mijn geluk was dat ik steeds weer omhoog kon krabbelen. Veelal door familie en vrienden.

En, in het begin ook door de narcist. Hij hielp me overeind en ondersteunde me. Ik vond hem zo lief, zo begaan, zo aardig, zo alles, zo positief.

Hij bood me een berg aan om samen te beklimmen. Hij zou mijn leven veranderen en me over toppen laten zweven. Me vaak verrassen, zelfs op de momenten dat ik het het minst zou verwachten.

Ik klom graag met hem mee. Ik had een prachtig, grote, roze bril aangereikt gekregen. En de gouden bergen zagen er heel aantrekkelijk uit.

Mensen vragen me hoe ik in die man zijn val heb kunnen trappen?

Ik vraag me dat nog elke dag af. Wat is er nu eigenlijk gebeurd? Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Ik ben toch niet achterlijk? Of wel?

Elke dag peins ik over mijn daden, over zijn daden. Veel puzzelstukken vallen op hun plaats. Maar ik was in de veronderstelling dat ik aan een relatie was begonnen...niet aan een Jigsaw-puzzel.

Deze dagen zijn leermomenten. Ik koester ze en ik heb er een godsgruwelijke hekel aan.

Ik heb er een boek over geschreven, Bevrijd van de narcist. Maar ik ben niet bevrijd. Het achtervolgt me elke dag. Als ik een man of vrouw tegenkom denk ik: “Ben jij wel eerlijk?”

De dagen waarop ik in de put zat, heb ik de wanden behangen met onzekerheid, leugens, roddels, minderwaardigheid, spookbeelden, ga zo maar door...

Vele tranen vulden de put, telkens opnieuw. Mijn reddingsbandjes liepen leeg. Ik durf niet meer aan te kloppen bij familie. Ik denk dat mijn vrienden ook niet meer het verhaal over en over willen horen. Ik zit er vaak doorheen. Tranen stromen weer, terwijl ik dit zit te schrijven.

Maar er zit geen bodem in deze put, ze vallen er dwars doorheen. Waar is mijn houvast? Heb ik het zelf allemaal veroorzaakt? Had ik liever voor hem moeten zijn?

Net vroeg er iemand of ik hem niet te hard aanpak, door er een boek over te schrijven? Dat doet zeer bij mij.

Ik heb al vijf boeken geschreven en een paar van die boeken bevatten ook verhalen waar hij in voor komt. Hij was trots op zijn naam in de boeken. Toen ik aankondigde dat ik dit boek ging schrijven over ons, heeft hij me veel succes gewenst. En daarna volgde de altijd terugkomende sneer: “Jij bent toch geen goede verkoper. Jouw boeken willen de mensen niet eens lezen!”

Hij heeft zelf veel stukken aangeleverd en meegespeeld om tot dit resultaat te komen. Hij speelt zoals de afgelopen vijf jaar de hoofdrol. Hij roept al jaren dat hij de wereld een poepie gaat laten ruiken met zijn geweldige talenten.

Ik draag daar graag een steentje aan bij.

De bodemloze put die hij mee heeft gegraven was echt nodig. Hierdoor kwam ik dieper en dieper. Ik kan schrijven met al mijn passie en pijn.

Uiteindelijk heeft hij, zonder het zelf te beseffen, voor mij een tunnel gegraven naar een nieuw begin.

Zelfstudie

Jaren in de put / uit de put relatie. Onderduwen en terug omhoogtrekken. Aantrekken en afstoten.

Tranen die weer een wolk vormden na opstijgen. Helaas een roze wolk waar ik dan weer vertoefde tot het volgende onweer.

Het ligt niet alleen aan mij, maar ik ben wel de enige die mezelf kan helpen. Als ik doorga heb ik gewonnen. En nee, het leven is geen spelletje, maar er heeft wel iemand flink met mij gespeeld. Ik kan alleen maar zeggen...

GAME OVER