In 2012 kwam mijn eerste boek uit, een boek gevuld met hartzeer, humor, tranen en passie voor het leven. (dat is toch mijn mening) Storm in mijn hart is een gedichtenbundel waarin veel waar-gevoelde verhaaltjes staan. Soms, achteraf bekeken, hadden die meer betrekking op mijzelf dan ik op dat moment dacht. Niet alle gedichten heb ik voor mijzelf geschreven. Ik zat destijds op een website PPP, Psychisch Patiënten Platform waar ik meerdere mensen steun kon geven met een gedicht of een verhaal. Uiteindelijk heeft een van de andere patiënten mij gestimuleerd om er een boek mee te vullen.
Op het PPP kon ik me goed uiten en ik kwam tot rust in en met mezelf. Helaas heb ik in die periode er ook voor gekozen om te gaan scheiden. Ik dacht namelijk dat het voor mij een goede zaak was om weg te gaan bij mijn man. Sommige mensen denken (vanwege de tekst achter op het boek) dat het enkel om mij en mijn gevoelens, maar het grootste deel heb ik dus geschreven voor anderen.
Tijdens het schrijven aan dat boek was ik tegelijkertijd bezig met nog twee boeken, Alle dagen heet en Over de grens. In deze boeken zit ook een deel van mijzelf verweven, omdat ik nu eenmaal mijn gevoel in mijn teksten leg. Deze boeken schreef ik onder een andere naam, omdat ze nogal wat erotiek bevatten. Delila Lean werd geboren.
Ik vond een andere uitgever en aangezien hij niet vies was van wat bloot en seks, kwamen de boeken uit in 2013.
Van Alle dagen heet was het eerst de bedoeling dat het een scheurkalender zou worden, elke dag een heet verhaaltje vlak voor bedtijd. Ze zeggen altijd dat seks verkoopt, maar ik ben er toch niet rijk van geworden.
Toen verhuisde ik in 2014 naar Senegal en daar beleefde ik elke dag de wildste of tamste verhalen die je maar bedenken kunt. Natuurlijk kwam de kriebel om een pen te pakken weer naar boven en kon ik al mijn passie kwijt in het schrijven. In 2015 verscheen Twee stappen voorwaarts drie stappen terug op de markt, een boek vol waargebeurde verhalen die je af en toe met een korreltje zout mag nemen. Humor, passie, een lach en een traan over een wereld hier ver vandaan. Ik heb de middeleeuwen beleefd tijdens het verblijf in de Casamance. In 2016 kon ik het vervolg, Het draait hier vierkant vol schrijven. Nog meer verhalen die voor velen niet te geloven zijn. Heerlijke mensen, fijne ontmoetingen, maar uiteindelijk een heel zwaar afscheid. Mijn maatje wilde geen maatje meer zijn.
Dit jaar, 2018 verscheen dan ook het derde boek: Bevrijd van de narcist, over mijn avontuur verweven met Nederland, België en Senegal. Ups en downs, blijdschap, verdriet, humor, maar ook weer niet. De brute waarheid is dat hij niet was wie hij zei dat hij was. Hij veranderde zodra we ginds waren. Hij vertelde vanaf het begin (eind 2012) verhalen over zijn exen, zijn ouders, zijn broer en zussen. Waarschijnlijk is meer dan de helft gelogen, maar ik geloofde hem. Omdat hij altijd zei dat hij een enorme hekel had aan leugenaars, want zijn tweede ex loog de hele boel bij elkaar. Ik had een ongelooflijk vertrouwen in zijn kant van het verhaal. Waarom zou hij ook liegen tegen mij? Dat was toch helemaal niet nodig. Ik was verzot op hem om wie hij was, niet om zijn verleden. Maar de belletjes hadden me wel mogen waarschuwen, ze rinkelden echter niet. Totdat we in Afrika woonden en ik redelijk geïsoleerd zat met hem. Ik was afhankelijk van hem en hij behandelde me steeds slechter en slechter. Zijn grootste kunst daarbij was dat hij mij zelf nog liet geloven dat het mijn schuld was. Hij draaide mijn teksten om tijdens onze gesprekken en als ik ergens mee zat ging het uiteindelijk weer over hoe slecht hij het had gehad bij zijn ouders thuis en over zijn exen. Hij zei me prompt dat ik beter bij mijn ex was gebleven, want hij vond dat een lieve, aardige man. Ik kon alleen maar beamen en wenste inderdaad dat ik bij mijn ex was gebleven in plaats van dat ik hem ooit was tegen gekomen.
Ik moet vaak denken aan mijn vriendinnen die me waarschuwde toen ik de allereerste keer met hem naar Frankrijk zou gaan.
"Je eindigt misschien wel in grijze vuilniszakken. Heeft hij een kettingzaag?" werd er gezegd.
Ik wuifde het weg. Ik ben niet in stukken gezaagd, alhoewel hij flink kon zagen over zijn familie. Ik leerde "oor in oor uit" van de meester zelf. Ik leerde op mijn eigen benen staan, werken aan mijn toekomst. Zijn leugens kwamen uit en hij doet me niets meer. Ik sta boven en de put is dichtgegooid.
Vandaag ben ik begonnen aan mijn nieuwste boek: Zoektocht naar adem. Wanneer het af zal zijn, weet ik nog niet, maar het begin is gemaakt. Ik heb in elk geval mijn adem al gevonden.
Nu hoop ik dat ik jullie eerst kan laten genieten van Bevrijd van de narcist. Ook hierin zit de droge welbekende humor verweven. Het is een boek met gevoel, het gevoel dat hij liever niet zag. Maar hij heeft er niets meer over te zeggen. Hij heeft me geluk gewenst bij het schrijven en hij zei dat hij trots was dat hij weer een in van mijn boeken de hoofdrol zou spelen.
Dus bij deze een niet gemeende: "Dankjewel, voor de inspiratie."
In de volgende boeken kom je niet meer voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten