Omdenken

Hoe kom ik uit mijn relatie met een narcistisch persoon?

Sinds mijn boek “Bevrijd van de narcist” uitgekomen is, heb ik veel vragen van andere mensen die ook in een relatie zitten met een narcistisch persoon. Of er net uit zijn gekomen en elke dag vechten met hun gevoel voor eigenwaarde.

En of het nu een partner is of een ouder-kind relatie, iedereen maakt hetzelfde mee. Het los kunnen laten van zo een persoon is ontzettend moeilijk, je hebt steun nodig van de mensen om je heen. Daar is al een eerste struikelblok, want velen geloven niet dat je in een narcistische relatie zit. Vooral niet als het om een van je ouders gaat. Narcistische personen weten iedereen mooi te bespelen en vaak haalt hij/zij jou er pas onderuit als jullie weer alleen zijn. Meestal niet met een aanwezigheid van publiek. Ze willen geen getuigen.

Ik zat in enkele groepen op facebook waar iedereen uit de groep te maken had of had gehad met een narcist. De kreet die overal terugkwam was: “Ren zo hard je kan uit de relatie weg!”

Dat is de beste oplossing, maar dus niet gemakkelijk, vooral als de narcist een van je ouders is. Zelfs mannen en vrouwen van boven de 40 jaar die niet loskomen van hun vader of moeder. Wij denken bij het woord kinderen vaak alleen aan minderjarigen, maar ik wil de rest toch niet de kost geven die overlevenden zijn van een narcist.

Slachtoffer....ik gebruik niet graag het woord slachtoffer, want voor mij betekent dat woord een win-situatie voor iemand. Natuurlijk zijn we volgens de Dikke van Dale allemaal 'slachtoffer' van een relatie met een narcistisch persoon.

slacht·of·fer (het; o; meervoud: slachtoffers)1(historisch) offerdier dat op een altaar werd geslacht2iem. die buiten zijn schuld lichamelijke, financiële of geestelijke schade lijdt; iem. die het moet ontgelden (bron: Dikke van Dale)

We worden gemanipuleerd door een ander, die zelfs de kracht/macht heeft ons te laten denken dat wij er zelf schuldig aan zijn. En logisch gezien zijn wij ook medeschuldig, want wij blijven in de relatie.

Meerdere mensen die me om hulp vragen, hebben hetzelfde gevoel bij hun partner. Ze hebben alles gegeven in hun relatie en blijven ondanks alle leugens en bedrog nog verliefd op de persoon. Ze ontvangen klappen, lichamelijk en geestelijk, maar blijven steeds klaar staan voor de ander.

Het is een vorm van verslaving, we willen zo graag dat het wel werkt. Dat we ze kunnen helpen om liefde te voelen. Vaak speelt de narcist een rol van slachtoffer van zijn eigen verleden. Komt uit een slechte relatie, de ex krijgt overal de schuld van of het ligt aan de moeilijke jeugdjaren.

Wij willen graag helpen en willen dat ze zich beter voelen, maar dan volgt de woede uitbarsting naar ons toe en krijgen wij weeral alle vuilnis over ons uitgestort. De narcist gebruikt je als het hem uitkomt, wanneer het hem uitkomt, als hij niemand anders heeft komt hij weer naar jou.

We weten, als we er nuchter over nadenken, dat leven met zo een persoon voor onszelf niet goed is. Verschillenden van ons hebben bewijzen dat ze overspel plegen en overal over liegen, maar zelfs die negatieve gedachten aan de partner is niet sterk genoeg om afscheid te nemen.

Ik ken mensen die al meer dan 15 jaar met zulke personen samenleven. Het doet zeer om de verhalen te lezen, ik voel met ze mee. Maar roep ook heel hard: “WEGWEZEN!”

Ik snap het en ik snap het niet.

Ook bij mezelf en mijn relatie met de narcist is dat het geval. Ik snap het dat ik heel hard weg moet rennen van die man, maar ik word telkens terug gesleept omdat mijn hart wil dat hij normaal is en ook liefde kan geven. (wat hij dus niet in zijn woordenboek heeft staan)

Ik snap het niet, dat ik in zo een persoon geloofd heb. Dat ik alles wilde geven om hem gelukkig te maken. Dat ik dacht dat hij mij ook nodig had. Iedereen zegt altijd dat ik een sterke vrouw ben, maar ik vind mezelf heel zwak dat ik dit niet heb gezien. Ik heb te veel voor hem opgegeven en ik kan dat nooit meer terugdraaien. Ik heb mensen pijn gedaan, omdat ik dacht dat hij eerlijk en betrouwbaar was. Ik heb dingen ingezameld voor hem en zijn project. Een project dat een grote leugen is. Hij wil gewoon zo gemakkelijk mogelijk in Afrika leven, zonder dat het hem een cent kost. En zeker niet om daar de mensen te helpen. Hij wil maar een mens helpen, laat dat duidelijk zijn. Hij weet hoe hij mensen moet bespelen, hoe hij aandacht krijgt en materiaal los kan peuteren van iedereen. Het beste zou zijn als we hem allemaal de rug toe keren, dat hij het eens zelf moet voelen, zonder over een ander te lopen. (ik dwaal af)

Ik stuur mensen met vragen mijn manier van overleven, namelijk het 'omdenken'.

Wat is omdenken?

Omdenken wil zeggen dat je leert de gedachten en gevoelens zo te plaatsen dat je niet meer voor de ander kiest. In het begin is dat heel moeilijk, want je wil nog steeds vasthouden aan het goede in je relatie. Ik ga het uitleggen via een eigen ervaring.

Ik ben gevallen voor mijn vriend, omdat hij zich heel gevoelig opstelde de eerste maanden. Hij vertelde wat er in zijn leven allemaal misgelopen was en dat hij ontzettend blij was aan een keerpunt te kunnen beginnen in zijn leven. Na twee exen kon hij nu met een heel leuke vrouw beginnen aan zijn derde ronde. Ook zijn kinderen waren blij dat hij iemand gevonden had om samen oud te worden.

“Pa, geniet van je derde ronde.”

In het begin was alles leuk en aardig in de derde ronde, maar na een tijdje kwam ik erachter dat hij een beetje vals speelde, want hij had op de achtergrond een liefje (voor een vierde ronde?).

Soms vroeg ik aan hem of dit “onze” ronde was? Maar ik kreeg als antwoord dat het ZIJN ronde was. Dat vond ik raar en vervelend, maar ik accepteerde het wel. Hij had echt kut-relaties achter de rug. Hij wist me steeds te overtuigen en trok me dan naar zich toe. Maar hij stootte me langs de andere kant net zo hard af. Hij zei dat zijn hart zo erg bezeerd was, dat hij moeite had met iemand toe te laten. Hij had schrik om zich helemaal open te stellen voor mijn liefde, want misschien zou ik me niet 100% geven.

Toen ik vertelde dat ik er 200% voor wilde gaan, lachte hij me uit, want als wetenschapper wist hij dat 200% ergens voor gaan niet bestaat, wiskundig gezien. Voor mij betekende de 200% gewoon een manier om te zeggen dat ik me volledig aan hem gaf, maar romantisch was hij niet dus hij snapte de boodschap erachter niet.

Na verloop van tijd kreeg ik steeds vaker verwijten dat het “zijn” derde ronde was en dat ik eraan deel mocht nemen als ik mijn leuke kant liet zien. Hij had namelijk geen kutwijf nodig. Ik moest telkens dankbaar zijn en dankbaarheid tonen, want hij had me gered van een miserabel leventje onder de kerktoren. Ik was zwak en een wrak toen hij mij ontmoette en ik mocht vooral blij zijn dat hij voor mij zorgde al die tijd. (kotszakje nodig?)

Toen leerde ik omdenken. Ik zei tegen hem dat hij enkel een gat nodig had om te vullen. In bed kreeg ik wel de nodige aandacht. Ik wilde bijna schrijven EN LIEFDE, maar het was enkel een lichamelijke actie-reactie in ons bed. Dan nog als het hem uitkwam, want ik wilde graag 's avonds ook wel eens vrijen en hij was dan zogezegd veel te moe. Hij wilde pas in de ochtend als we wakker werden even vrijen. Toen ik daarover 'zeurde' (iets zei) deed hij gewoon 's morgens niets meer. Geen aai of knuffel. En al stond zijn paal overeind...ik had iets gezegd over seks in de ochtend en dat was tegen het verkeerde been. Dus stapte hij met een erectie uit bed, liet zijn hand erover glijden, keek me daarbij aan en liep naar de keuken.

Hij dacht dat hij me daarmee kon krenken, maar uiteindelijk miste hij zelf gewoon veel beurten. En hij stimuleerde mij nog beter bij het omdenken.

“Ik ben voor hem een gebruiksvoorwerp. Een gat dat af en toe gevuld mag worden en dan nog dankbaar moet zijn dat hij het wil vullen.”

Het woord gebruiksvoorwerp heeft me geleerd om mijn gevoelens voor hem op de achtergrond te krijgen. Ik heb geen gevoelens voor hem, dankzij het omdenken. Hij komt steeds terug en haalt me aan. Dat is enkel omdat hij weer iets nodig heeft, nooit komt hij omdat ik iets nodig heb. Nooit geeft hij liefde. Hij liegt tegen mij, ik verdien beter dan dat. Hij bedriegt me en denkt dat ik er niets van weet. Hij denkt dat hij de belangrijkste is in onze relatie, maar uiteindelijk ben ik de belangrijkste. Ikzelf kan denken en voelen wat ik wil. Ik trap er niet meer in, dat mijn hart tegen mijn hersens zegt dat ik niet zonder hem kan leven. Ik hoef niet vast te houden aan het gevoel van verliefdheid. Want dat is eigenlijk de reden waarom wij bij de verkeerde persoon blijven hangen. We zijn verslaafd aan het gevoel van aandacht. En al draait die aandacht uiteindelijk naar de negatieve kant van aandacht, voor ons blijft het aandacht. En we willen heel graag aandacht van die persoon.

Het omdenken, geeft mij de mogelijkheid om te realiseren dat er heel veel mensen zijn op deze aardbol. Er is niet alleen die persoon uit mijn relatie. Er bestaan heel veel mensen waarmee ik een band kan vormen.

Ik ben heel graag verliefd. Ik ben verslaafd aan dat gevoel. MAAR hij heeft alle lust in mij ontnomen. Hij heeft alle energie opgeslorpt, uitgezogen, afgenomen. Ik weet niet meer hoe het voelt om op iemand verliefd te zijn. Ik heb mijn hart afgesloten uit zelfbescherming. In mijn hart wonen alleen mijn kinderen en hun vader. Mijn broers en zussen en ons mam, maar zelfs bij hen durf ik niet meer terecht met mijn pijn en verhalen.

Soms voel ik me heel erg alleen, maar ik weet dat het ook komt door hem. Hij heeft ons geïsoleerd en heeft steekjes onder water gegeven over mijn vrienden en familie, zodat ik die achter mij zou laten. Hij wilde dat ik totaal afhankelijk zou worden van mijn gevoelens voor hem. En tegelijkertijd negeerde hij al mijn gevoelens. Ik bleef te lang hangen in de relatie, want ik bleef verliefd (door mezelf). De verslaving aan het lekkere gevoel van de enorme kriebel in mijn buik heeft me te lang weerhouden om naar mijn echte gevoel te kijken.

Het echte gevoel is namelijk dat hij een klootzak is (dat is geen gevoel, dat is een feit).

Het echte gevoel is namelijk dat hij me langs alle kanten bezeerd heeft, hij loog en bedroog. Hij vertelde leugens tegen andere mensen dat ik zijn spullen gejat heb, zijn paspoort en gsm. Hij vertelde tegen zijn zoons dat ik berichten heb gestuurd met zijn ipad en gsm. Nu zijn die door hemzelf beveiligd, maar een uitleg hoe ik dan berichten kan versturen...ho maar!

Zijn zoons geloven hem (of misschien niet), ik heb geen contact gehad met hen daarover. Hij hield me mooi uit het zicht en ik kon ze er niets over vragen.

Het omdenken geeft je de mogelijkheid om het in het belachelijke te trekken. Stel je eens voor dat er een film van gemaakt zou worden. Achteraf zou iedereen die het gezien heeft de narcistische persoon op willen sluiten of erger.

Bedenk wat jij zou doen als het een ander overkwam? Zet jezelf eens even buiten je eigen relatie en bekijk dan wat je zou aanraden. Herhaal dit elke dag en leer ook naar jezelf kijken in de spiegel. Houd jezelf die spiegel voor, niet alleen figuurlijk, ook letterlijk.

Ga voor de spiegel staan en stel deze vraag: “Hou jij van mij?”

Wil je alles voor deze persoon doen om die gelukkig te maken?

Begin daar dan aan, want je narcistische vriend, vriendin, man, vrouw, moeder, vader, dochter of zoon zal het niet voor je doen. Die blijft je ongelukkig maken, want dan blijf jij afhankelijk van hen. Dat weten ze verdomd goed en ze maken er steeds opnieuw gebruik van.

En dan zijn we weer terug bij het woord GEBRUIKSVOORWERP.

Weet dat je geen gebruiksvoorwerp bent! Van niemand. Maar bezie jezelf zo en vertel dan nog een keer of je van jezelf houdt of niet.