Poesjes

Sinds er jonge poesjes hier in huis wonen, is er een en ander in mijn leefpatroon veranderd. Waar ze op dit moment zitten, liggen of hangen weet ik niet precies. Het is verdacht stil, zoals we dat zeggen. Stilte voor de storm.

Ze wonen hier nog maar enkele dagen, maar het brengt al veel leven in de brouwerij. Ik ben vroeg uit mijn bed en dan komen de twee zoetjes al miauwend aangelopen. Ze gaan mee naar het toilet en daarna drinken we samen een bakkie. Zij melk en ik de koffie, zwart.

Ze ravotten heel het huis door. Beter gezegd, huisje door, zo groot woon ik niet. Gelukkig maar, anders maken ze er helemaal een grote bende van. Als ze moe zijn, komen ze naast de stoel staan en springen ze in mijn rok. Ze hebben dan ook mijn velletje te pakken, maar daar voelen zij niets van. Als ik (te) hard auw roep vliegen ze vanzelf weer van mijn schoot. Dat probeer ik nu te minderen, want ze komen dan een tweede en derde keer weer aan mijn rok en velletje hangen.

Gisteren waren ze zo hard aan het stoeien, dat hun waterbakje en melkbakje door de keuken schoof. Natuurlijk bleef de vloeistof er niet netjes in, maar werd gewoon de vloer nat.

Een tijdje later zag ik dat het in de gang ook behoorlijk nat was. Hetgeen ze wel al opgedronken hadden was daar weer gedeponeerd. Het geeft je wat te doen op een dag. Gelukkig kan ik nog wel een dweil hanteren, dat is niet het zwaarste werk.

Boef en Muis, zo heten ze, liggen nu lekker op een stoel te dutten. De oren een beetje gespitst, want de wasmachine draait en dat is voor die twee kleintjes toch wel een spannend ding. Eerst kwam Muis op schoot zitten en haar kopje ging met de draaiing op en neer, rond en rond. Toen ze wankelde heb ik haar maar ergens anders gezet. Beetje afleiding gegeven, zodat ze straks niet moet kotsen. Een kattenplasje opruimen vind ik niet zo erg, maar kattenkots gaat erover.

De nieuwe huisgenoten geven me inspiratie om te schrijven en te dichten. En nee, het gaat dan niet over katten. Wel een beetje over poesjes, maar van een ander soort en formaat.

Vanmorgen had ik het met Johan, van het buurtcentrum De Triangel over mensen en hun gedrag en nog veel meer. Toen dacht ik: “Ik ga een nieuw boek schrijven”.

De titel wordt: DAT STAAT NIET IN EEN BOEK GESCHREVEN

Als ik het uitgewerkt heb en wanneer het af is, dan staat het natuurlijk wel in een boek geschreven, maar het zal geen handleiding zijn. Er bestaan geen gebruiksaanwijzingen over hoe je met mensen om moet gaan. Dat kan ook niet want iedereen is uniek en niemand reageert hetzelfde op het leven.

Misschien komt het boek nooit af, want het is een zeer uitgebreid onderwerp. De inspiratie is er al wel voldoende. Toen ik thuiskwam schreef ik dit:

Het was op een blauwe maandag

ik zag haar gaan

ze zweefde haast

met rondingen zo prachtig

en hij ging staan

ik keek verbaasd

want ik ben toch al tachtig

ze keek naar mij

en toen naar hem

volgde met haar zwoele stem

het werd me echt te machtig

haar stem

haar ronde dingen

met klem

piepte hij

ik wil zo graag eens swingen

Ik houd wel van een geintje. Ik denk jullie ook wel. Neem twee jonge poesjes in huis en zie wat er gebeurt. Je wordt er onsamenhangend van.