De bank

Ik deed laatst mee met een wedstrijd. Op een foto met de tekst: "you're next" moest je een kortverhaal schrijven. Eerste prijs een reisje naar Griekenland om daar bij mensen te kunnen werken aan een eventueel boek. Ze hebben er een retraite paradijsje (zie ook https://info788377.wixsite.com/limnisanl/limnisa)

Ik blijf dus in Terneuzen, want ik won niet. Maar natuurlijk deel ik nu hier mijn inzending.

De bank

Ze zit op het strand. Het is er drukker dan ze verwacht had. De scholen zijn toch al begonnen, de vakanties zijn voorbij. Waar komen al deze mensen vandaan? Ze wil het antwoord niet echt weten.

Twee jaar lang heeft ze gespaard, alle extra centen legde ze opzij. Als serveerster kostte het vaak moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Mannen wilden wel flikflooien met haar, maar een vette fooi zat er vaak niet aan. Uiteindelijk had ze dan toch deze reis bijeen gespaard. De brochure lag al vier jaar op haar salontafeltje. Elke week telde ze opnieuw het geld, het werd er echter niet meer door. Ze bewaarde het in een speciaal blauw blikje, dat ze van haar moeder had gehad. Haar ouders waren nooit op reis geweest. Wat zouden ze zeggen als ze haar hier zagen zitten? Dit was ook voor Rina haar eerste verre reis. De kampweken in een dorp verderop telde niet mee.

Ze lacht als ze vier jongens hoort gillen. Ze volgt de motorboot met de banaan erachter. De jongens hebben allemaal een helm op en een reddingsvest aan. De banaan ketst op de golven en meerdere malen stopt de boot, omdat er iemand van de banaan is gevallen. Soms drijven ze alle vier in het water. Ze vindt het geweldig om naar te kijken, maar zelf zou ze liever op de brede bank mee over het water glijden. Ze vermoedt dat die iets veiliger is. Terwijl ze het tafereel volgt, komt er een knappe, donkere jongeman naast haar zitten. Hij heeft een flyertje vast en duwt het ongevraagd in haar handen.

“You like banana?” vraagt hij in gebrekkig Engels.

Ze bekijkt het papiertje en ziet dat dit over de bank gaat. Ze haalt opgelucht adem en geeft hem antwoord dat ze liever met deze bank over het water gaat. Ze houdt de foto van de bank omhoog.

“It is totally safe.” hij knikt er hard bij, alsof hij haar daarmee overhaalt.

Ze knikt bevestigend met hem mee, maar heeft een beetje twijfels en krijgt op dat moment een nare kriebel in haar buik. Toch zegt ze dat ze wel een rondje mee wil. Hij lacht van oor tot oor en springt op. Hij steekt zijn beide duimen omhoog en rent weg. Hij roept nog naar haar dat hij haar wel komt halen als het zover is. Ze steekt de flyer met een glimlach in haar tas. Het zal een avontuur worden.

Twee kinderen komen voorbij gerend, het losse zand stuift omhoog en druppels koud zeewater landen op haar benen. Ze rilt ervan, wat als ze straks van die bank valt? Ze wrijft de druppels weg met haar warme handen. Ze haalt diep adem en als de lucht door haar neus naar buiten stroomt, sluit ze haar ogen. Op dit volle strand in Bodrum komt ze even tot rust. De geluiden rondom verstommen. De zon verwarmt haar licht getinte huid. Ze heeft zich ingesmeerd met factor 50 en in haar hotelkamer liggen voor de komende dagen factor 30, 15 en 6 ook al klaar. Ze heeft zich goed voorbereid.

Ze opent haar ogen wanneer ze een stem paniekerig hoort roepen: “Oh, my god!”

Meer mensen beginnen te roepen en zoals net de geluiden verstomden, zwelt nu gegil in chaos aan. Zoekend naar de oorzaak, kijkt ze in het rond. Bij de waterlijn houdt haar blik halt. Er drijft een geel met rood gestreept plastic tussen de golven.

Ze staat op en een automatisme leidt haar naar het water. Haar hersens draaien op volle toeren. Wat ziet ze eigenlijk? Een motorbootje nadert in volle vaart, krijsende stemmen komen van alle kanten. Vanaf het strand zijn verschillende mensen tot bij het plastic gezwommen.

“Het is de bank!” hoort ze zichzelf hardop zeggen.

De gewonden worden op het zand gelegd.

“Helmen vast laten zitten!” roept iemand, maar verstaan ze hier wel Nederlands?

Twee van de lichamen liggen in een rare, onbeschrijfbare houding. Zullen ze straks nog kunnen lopen? Leven ze überhaupt nog? Sirenes van ambulances naderen. De massa dromt in een kleiner wordende kring rond de vier zwaar gewonden. Mensen filmen en maken foto's, ze walgt ervan. Ze wil weg uit deze massa. Ze kan zich bijna niet bewegen. Iemand duwt tegen haar schouder. Ze wil iets zeggen, maar er komt geen geluid uit haar mond. Weer pakt iemand haar schouder vast.

“Miss Rina.”

Versuft opent ze haar ogen. Een knappe, donkere jongeman staat breed lachend naast haar. Hij heeft haar een ritje verkocht op de geel met rood gestreepte bank. Hij steekt zijn duimen op.

“Miss Rina, wake up, you're next!”