Het kan

Het wachten op het ziekenhuis maakt heel wat in me los. Het derde jaar op rij aan hetzelfde geopereerd worden, tja wat zal ik er van zeggen? Ik loop dagenlang met allerlei bedenkingen en overleg veel met mezelf. Mijn huisarts is met vakantie, dus een ander heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik mis een praatpartner met wie ik zulke zaken kan bespreken en mijn gevoel bij kwijt kan. Ik heb wel een paar mensen bij wie ik soms terecht kan, maar ik wil niemand tot last zijn. Niet (te)....

Ik loop dus met regelmaat hier in Terneuzen naar de waterkant. Laat de golven de boten en mijn gedachten meevoeren. Ik praat tijdens het lopen tegen mezelf en zie verschillende hoofden draaien. (Nee ze heeft geen oortjes in en is dus niet aan het bellen)

Verschillende puzzelstukken vallen op hun plaats. Ik kan veel opzoeken op internet en dat neem ik dan mee op wandeling. Het kost allemaal extra energie, soms wordt het best zwaar, maar er zit maar een ding op: Doorzetten. Knokken en niet bij de pakken neer gaan zitten. Dan kom je ook nergens. Eergisteren zat ik bij het water, daar kwam onderstaande bovendrijven.

Ik zou zo graag diep in je kruipen en ook weer niet

ik ben verdwaald op een rechte weg

het pad is niet duidelijk meer

alsof ik in een ronde loop

kruip

is meer het woord

waarheen is de vraag

en kom ik je ooit weer tegen

ik voel me zielsalleen

verlang zo

naar het onbereikbare

het ergste is

dat ik me er steeds voor sluit

er staat geen muur rond mij

ik leef op een eiland

met kilometers water rondom

ik hoop dat je goed kunt zwemmen

ik kan niet zwemmen

ik wil niet zwemmen

wil enkel zweven

vol passie weer leven

gelukkig sterven

En daarna volgde deze:

Zal de operatie een ander mens maken van mij?

Kom ik er gebroken uit?

Of voel ik me vrij?

Vragen, vragen, vragen.

Meer dan antwoorden.

Zal het wel goed verlopen?

Zal ik pijnloos door het leven gaan?

Ik kan alleen maar hopen op een pijnloos bestaan.

Soms denk ik wel:

Wat heb ik ooit verkeerd gedaan?

In dit of vorig leven?

Is dit nu mijn straf?

Of werkt het niet zo?

Wie kan me antwoord geven?

Vragen, vragen, vragen.

Een nieuwe operatie geeft vragen, overpeinzingen en ook een nieuw begin. Daar focus ik me vooral op. Ik heb nog zoveel te doen, zoveel is er te beleven, ik heb nog zoveel te geven.

En dat kan.