Overgang

Een paar weken geleden schreef ik dit korte gedichtje:

Ik denk dat ik de wereld aankan

met jou aan mijn zijde

dat ik wat minder hard moet strijden

en als vanzelf volgen er betere tijden

ik hoef niet zo nodig

te hard

te veel

te snel

met jou hier bij me

kom ik er wel

ik ben niet alleen

en toch ook weer wel

we zijn ieder ons eigen

in dit nieuwe stel

Ik kan het nu wel delen. Ik deel zoveel uit mijn leven met jullie. Niet alles wat je leest is waargebeurd of staat waar te gebeuren. Soms neem je mijn schrijfsels met een pak zout, soms met een tissue. (ik toch)

Vandaag schreef ik dit (neem in je achterhoofd dat ik in de overgang zit en mijn emoties nogal in een achtbaan leven af en toe):

Zacht daal ik in de diepte

van mezelf

zacht voel ik de stilte

om me heen

zacht

heel zacht

denk ik aan jou

ik weet wat komen gaat

hard zal het zijn voor jou

hard klinken de woorden

hard zonder hart

gevoelens heb ik niet

het lukt me niet meer

me overgeven aan de liefde

ik weet niet hoe het moet

wat ik probeer

voelt zelfs niet goed

ik ben mezelf onderweg verloren

wil graag bekoren

passie voelen

kronkelen

kroelen

maar ik sterf

elke dag een beetje

dat is een teken weet je

Het zijn twee mooie gedichten, al zeg ik het zelf. Op te pakken naar eigen vermogen en dunken. Geef er een draai aan hoe je zelf wil. Ik ga er nog een nachtje over slapen.

Momenteel lees ik het boek "Het binnenste ei" van Hannes Meinkema. Daar had ik ook een tissue bij nodig. Zet ik het straks in mijn lijst van de 10-dagen challenge op Facebook? Het maakt zeker iets bij me los, maar of dat van genot is? Doet het me denken aan mijn eigen leven, familie, vriendenkring, zootje dat ik ervan gemaakt heb? Natuurlijk doet het dat, vandaar ook deze zeer uiteenlopende gedichten. 

Mijn buikgevoel heeft altijd gelijk. De heks in mij geeft me al lang porren en zit soms te morren, omdat ik niet luister, omdat ik denk dat ik het alleen wel kan en dat ik zelf wel kan bepalen of er iemand nodig is in mijn leventje. (zo schrijft trouwens ook Hannes in haar boek, haar gedachten, haar belevingen, haar bedenkingen) misschien dat het me daarom zo aanspreekt. Zij is een beetje mij, maar dan 24 jaar ouder. Ik denk alleen niet dat het hare waargebeurd is, dat hoop ik althans niet voor haar. 

Als ik mijn eigen waargebeurde boeken lees, hoop ik ook steeds dat het niet echt was voor mij. Maar ja, het is nu eenmaal zo. En voorbij is voorbij. Op naar een nieuwe toekomst, want ik weet in elk geval zeker dat die voor me ligt en niet achter.