Twee stappen voorwaarts drie stappen terug

Ik ga mijn boeken hier een voor een publiceren. Te beginnen met Twee stappen voorwaarts drie stappen terug. Het is een belangrijk onderdeel van mijn leven en het heeft me mede gevormd tot wie ik nu ben.

Voorwoord

Korte verhalen over onze avonturen in Afrika.

Een niet te onderschatten verschil tussen de Europese en Afrikaanse mentaliteit en leefgewoonten. Na enkele weken leven in Senegal kwam ik erachter dat wij, Europeanen, ons toch wel met heel veel onbenulligheden bezig houden. De Afrikaan is bezig met overleven en wij zijn bezig met Facebook en andere vormen van sociaal zijn. Wij gaan uit eten met onze gsm erbij, om toch maar aan de hele wereld te kunnen laten zien via een selfie dat we het gezellig hebben met onze vrienden die ook selfies zitten te maken.

Onze kinderen gaan naast hun verplichte schooldagen nog naar sportclubs, muziekschool of zitten achter hun computer binnen te spelen, ook via dit medium met andere kinderen.

De Senegalese kinderen gaan soms naar school, spreken de hoofdtaal niet van het land. Ze spelen in zanderige straatjes met een oude fietsband. Ze roepen: “toubab, toubab.” En ze zijn heel blij als die 'witte' dan naar hen zwaait.

Op verschillende plaatsen komen ze meteen naar je toe en steken ze hun hand uit met de woorden: “toubab, cadeau!” Niet vragend, maar eisend.

Op andere plaatsen zijn ze bescheiden en zijn ze blij met een high-five van deze witte.

In Gambia was het op een dag iets erger. We stapten uit de auto en er kwamen vijf jongetjes naar ons toe gelopen.

“Give me your money!” eisten ze. Terwijl wijzelf in Europa onze kinderen leren het A-woord te gebruiken. Mag ik alstublieft...?

Natuurlijk vragen we aan de Gambiaanse jongens waarom we hen geld moeten geven. De grootste geeft uitleg, met zijn maatjes om hem heen.

Hij wijst: ”Daar hebben ze meloenen en die willen we kopen.”

Er loopt een zwarte man voorbij en we vragen waarom ze hem niet om geld vragen. Hij haalt zijn schouders op. Dan vragen we, waarom hij bij die stapel meloenen niet gewoon om een meloen vraagt.

Hij zegt, een beetje verontwaardigd: “Die verkopen ze daar.” Het woord verkopen zegt hij iets harder dan de andere woorden, zodat we het toch duidelijk begrijpen dat hij geld nodig heeft.

Als ik vertel dat we geen geld hebben, kijkt hij me met supergrote ogen aan. Als ik mijn lege portemonnee laat zien, gelooft hij het. Ik zeg dat ik geen werk heb en die mensen die de meloenen verkopen hebben wél werk. Hij lacht en kijkt naar Rafael.

Hij zegt: “Die! kan dan toch gewoon geld geven.”

Een van de jongetjes begint te zingen. We zeggen tegen hem, als hij superster wordt, dat hij dan zo rijk wordt als Michael Jackson. Nu lachen ze allemaal en de oogjes beginnen te glinsteren.

Verderop in het boek wordt wel duidelijk waarom we geen geld hebben gegeven voor de meloen.

Het is niet altijd even gemakkelijk om hier te leven met een Europese mentaliteit, maar die achtergrond hebben we nu eenmaal meegekregen van onze ouders. Zij hebben ons gemaakt in Europa.

In Afrika leven ze voor een groot deel nog zoals in de middeleeuwen. Dat zal ook duidelijk worden als je meeleeft tijdens het lezen van de verhalen.

Elke dag leren we bij. En elke dag leven we een beetje meer op zijn Afrikaans, maar wij zullen niet zover terug gaan als de middeleeuwen.

Ik wens iedereen veel leesgenot. De titel van het boek is de pure realiteit van het land hier, van wat we meemaken en als we denken dat we het ergste gehad hebben...blijkt het nog absurder te kunnen.

Verhalen die zeer serieus zijn, verhalen met humor om te overleven, verhalen die met een korreltje zout genomen mogen worden. Er staan ook verhalen in over mijn gevoelens. Die zijn geschreven om te ventileren. Soms neemt het leven een loopje met mij, maar ik ben een bikkel. Soms ben ik een open boek, er gebeuren hier dingen die je niet voor mogelijk houdt. Natuurlijk draai ik wel eens door. Ik heb gelukkig een stevig houvast aan Rafael. Hij bekijkt alles een beetje nuchterder. Hij zegt vaak: “Morgen is er weer een dag.”

En zo is het maar net!

Rafael, dank je wel voor het stimuleren om dit boek te schrijven. Het is voor ons beiden belangrijk dat de mensen in Europa ook weten hoe het leven in Senegal is.

Ik wil dit boek opdragen aan mijn kinderen Lars, Mariska en Alex.

Het leven is voor jullie niet gemakkelijk gemaakt door mij. Eerst de scheiding en daarna mijn vertrek naar Afrika. Het is niet het eind van de wereld, maar wel een eind weg. Het is misschien te snel gegaan en te vroeg, maar hier heb ik geen pijn. Gelukkig bestaat er zoiets als internet, wat hier 'altijd' geweldig werkt.

Jullie zijn mijn steunpilaren in België. Jullie zijn de reden waarom ik er nog ben. Ik ben dan wel ver weg, maar in ieder geval ben ik gezond. Jullie zitten diep in mijn hart. Ik leer in Afrika te overleven en ik hoop dat jullie ooit heel trots op me zullen zijn.