Wat heb ik gemist?

Mijn leven met...

In 2012 kwam ik de man van mijn leven tegen. Ik hoopte dat ik met hem heel oud zou worden. Hij was charmant, zeer gevoelig, intelligent, aardig, genereus en hij zou mijn leven vullen met liefde en goedheid tot hij 100 jaar zou worden.

Hieronder de brief die hij me schreef in een van de eerste weken.

Ilonka, mijn lekker kutje.

Jij start nu je laatste game (sms 21u55) en heb ik mooi de tijd om eens rustig te vertellen hoeveel ik wel niet van je hou en wat moois jij allemaal met mij uitspookt. (ik zie dat mijn geschrift niet super meer is)

Popje het is heerlijk om van zo een mooi enthousiast mens als jij te mogen houden, wat moet ik nog zonder jou beginnen? Je zegt alles zo rustig en ingetogen maar presteert dag en nacht super dingen.

Je man is stapelverliefd op “zijn Ilonka” de beste vrouw van de hele wereld nog mooier dan mijn wildste fantasie. Die fameuse zondag was de hemel even samen met ons op weg naar france.

Ik verbaas me over niks meer, telkens ik je zie of hoor lijkt onze relatie weer een trap hoger te staan, pure on-zelfzuchtige liefde en je brengt het elke dag opnieuw in overvloed.

Even een flard van spijt dat je geen 20 jaar vroeger opdaagde, daarna weer vol vreugde want je bent er nu, totaal vol overgave elk uur van de dag en nacht.

Stomverbaasd kijk ik naar mezelf want er zijn alweer 5 smsjes de deur uit naar jou en wil ik er snel nog eentje bij proppen.

Ik wil zo graag bij je zijn, je voelen, zoenen, je zien lachen met je vrijen en plannen maken voor de toekomst.

Ja, jij en ik, een relatie als een niet te stuiten vulkaan. Samen uitgebarsten (traantjes) maar nu een niet te stoppen gloed van innige liefde. Het voelt zo goed bij je, nergens angst, alleen maar warme liefde.

Gelukkig bestaat nu sms en skype Hoe moest ik anders de week doorkomen, ik wil je altijd zien en voelen.

Lekker vrouwtje van me, heerlijk te weten dat jij ook echt mijn vrouwtje wil zijn.

Af en toe zal het nog wel eens donderen, soms ben ik bezorgd over je gezondheid en hoop met liefde en humor je gestel in een gelukkige plooi te krijgen.

Maar wat er ook gebeurt, ik laat je nooit in de steek. Ik ben je man in goede en kwade dagen (hoop alleen dat die laatste nog vele jaren wegblijven) en leef voor jou om je te doen stralen van geluk.

Jij hebt mij terug op de kaart gezet, als ik bij je ben voel ik me groeien (en niet enkel op +/- 1m hoogte)

Naast en achter je lopen is genieten, een gevoel van trots maar ook bevestiging dat het echt is.

Ik ben helemaal verslaafd aan mijn vrouwtje, ja jij Ilonka laat me wenen van geluk.

Over de super bed sporten hoef ik niet veel te zeggen. Het past als een puzzle, maakt niet uit hoe je het draait, zelfs onderste boven ligt het nog zalig.

Mijn popje er gaat geen minuut voorbij of je beheerst al mijn gedachten maar op zo een relaxte wijze dat ik nooit nog van je los kom.

Deze man, jouw man, wil graag nog 1 keer samen met zijn vrouw Ilonka een megastunt uithalen en ons huisje bouwen onder de zon in het zuiden xxx

Hij zegt me met regelmaat dat hij zijn hele leven op mij heeft gewacht en dat hij wist dat ik ooit zou komen. Hij wenste dat hij een tekening had gemaakt van de vrouw uit zijn dromen, dan kon hij mij laten zien hoeveel ik gelijk op die vrouw. Ik ben die vrouw. Hij huilt van geluk, want hij had nooit durven hopen dat ik echt zou zijn. Hij is intens gelukkig en content met mij.

Het geeft me een heerlijk gevoel om zo gewenst te zijn. Ik zie dat hij een heel gevoelige man is die zwaar bezeerd is in het verleden. Ik wil hem redden, hem helpen, er altijd voor hem zijn. Hij heeft me nodig en ik houd van hem. Met Rafael wil ik oud worden.

We hebben een goed leven, we kunnen om de week bij elkaar zijn. In de andere weken hebben we onze kinderen in huis. We overleggen of we ergens samen zouden kunnen wonen. We gaan een huis in Turnhout bekijken met genoeg slaapkamers voor al onze kinderen. Er wordt gepuzzeld, want de kinderen zitten nogal wat kilometers uit elkaar op school. Die van mij kunnen gewoon met de bus of op de fiets, als we in Turnhout gaan wonen. Rafael moet zijn meisjes helemaal naar Stekene en Sint-Niklaas brengen. Maar zo zegt hij, dat hoeft geen probleem te zijn, want hij kan dan daar overdag werken en ze 's avonds mee naar huis brengen. Een klein detail, wat wel een probleem vormt, is de ring van Antwerpen en de files die het met zich mee brengt. Dus we gaan voorlopig verder zoals tevoren. Om de week bij elkaar.

Ik vraag aan mijn ex-man of we de wissel met de kinderen voortaan op vrijdag kunnen doen i.p.v. op zondag. Dan hebben Rafael en ik een weekend alle kinderen en het andere weekend geen kinderen. Mijn ex gaat akkoord en we hebben voortaan een weekend in mijn huis met vijf kinderen. Rafael rijdt dan met zijn meisjes naar mij en dat maakt het wel zo gezellig. Tussen de kinderen klikt het ook goed.

We blijven ondertussen zoeken naar een betere oplossing, want gedeelde kosten zijn voordeliger dan twee huizen huren.

Rafael en ik gaan elke maand ook naar zijn domein in Frankrijk. Hij heeft daar twee visvijvers en heeft mij de microbe gegeven om te vissen. De eerste keer vind ik het beangstigend, want ik vertrouw de houten steiger niet zo. Ik ben geen goede zwemmer en weet niet hoe diep het daar is. Rafael lacht en zegt dat het water maar maximaal tot mijn middel komt. Ik hoef dat persoonlijk niet te voelen, zeg ik tegen hem.

In Frankrijk zijn we thuis. Al heeft hij er vele herinneringen aan Jolie zijn ex-vrouw. Die herinneringen ruimen we samen wel op. Te beginnen in de blokhut. Alles wordt herschikt en Ilonka's spulletjes komen er te staan.

We praten over wat hier allemaal de mogelijkheden zijn, we kunnen er helaas niet vast gaan wonen. Maar ideeën over verhuur en meer blokhutten erbij worden tijdens het vissen uitgebreid besproken. We genieten van de stilte hier. Midden in de natuur komen we helemaal tot rust.

Ja, we zijn hier echt thuis.

Rafael werkt in Frankrijk ook nog verder aan zijn nieuwe uitvinding om zeewater zoet en drinkbaar te maken. Hij wil in landen met een kust en veel zon starten met een betaalbare manier van ontzilting van zeewater. Hij wil de wereld nog iets laten zien van zijn kunnen.

De zon in Frankrijk werkt mee en hij kan de panelen testen. Wordt het water heet genoeg en blijft straks het zout achter? De eerste testen gaan helemaal mis. Het materiaal is niet tegen de hitte opgewassen, de panelen trekken krom en smelten op verschillende plekken.

Hij gaat op zoek naar andere materialen. Hij vindt ze. Het wordt iets duurder, maar hij blijft nog binnen zijn budget en het blijft vooral voor armere mensen betaalbaar. Hij neemt contact op met bedrijven of ze grotere hoeveelheden kunnen maken. Ze kunnen dat doen voor hem, maar een eerste mal maken kost veel geld.

Hij klopt aan bij een oude vriend, die hem in het verleden heeft bijgestaan met zijn andere uitvinding. De oude vriend kent nog iemand die wil helpen en Rafael heeft ook nog een vriendin die misschien via de Postcodeloterij aan een sponsorbedrag kan komen. Via deze contacten hoopt Rafael van de grond te komen. Ze zijn met vier man sterk en de eerste vergadering is vastgelegd.

Ik vraag of ik ook kan helpen, maar hij bedankt me vriendelijk voor het aanbod. Ik heb geen verstand van die dingen en zijn contacten hebben meer andere contacten dan ik heb. Ik moet me er buiten houden en hij heeft liever dat ik zorg voor ons.

Ik probeer nog een paar keer, want ik wil me nuttig voelen. Niet alleen maar zorgen voor het huis. Maar hij wil zaken en privé gescheiden houden. Hij zegt dat het komt door wat er in het verleden met Jolie misgelopen is. Ik laat het er dan maar bij. Maar zeg wel dat ik Jolie niet ben. Ik ben iemand anders.

Na een paar vergaderingen en ons bezoek aan Senegal ligt het waterproject op zijn gat. De “Hollanders” zijn enkel uit op zijn patent en knowhow. Rafael mag de investeringen doen en zij zijn van plan om met de eer en het grote geld te gaan lopen.

Er is nog niets de wereld in gegaan, maar ze hebben blijkbaar met vieren al flink zitten dromen bij hun vergaderingen. De “Hollanders” worden aan de kant geschoven. Rafael kan het wel alleen.

In de tussentijd heeft hij thuis ook al geprobeerd om voor zijn zoon Wim iets op te starten. Blokhutten verkopen en bouwen! Wim heeft al ervaring bij een bedrijf, waar hij om een of andere reden niet meer werkt.

Hier mag ik wel een beetje helpen, want ik ken een Roemeen en ze willen contact maken met Roemenië om daar het goede hout te halen. Aan een schappelijk prijsje welteverstaan. Ik laat Luigi de brief zien die Rafael heeft opgesteld. Hij zal die brief vertalen en ik stuur ze naar verschillende bedrijven in Roemenië. Dat mag ik nog net. Verder moet ik me er niet teveel mee bemoeien. Ik zet al wel een website in elkaar met het nodige mailadres. Dat wordt overigens goedgekeurd, maar er gebeurt nooit iets mee.

Het idee wordt vlotjes terug aan de kant geschoven. En het is niet zijn schuld dat het niet van de grond komt. Het ligt aan de Roemenen.

Rafael heeft een domeintje in Frankrijk. Het Frankrijk, waar hij me mee naartoe genomen heeft (zie verhaal: de man die mijn leven redde) in oktober 2012.

Als we daar zijn vergeten we even alle sleur en beslommeringen van het alledaagse leven. We zijn er thuis.

De ontnuchtering kwam in 2016. De man van mijn leven wil me niet meer in zijn leven, want zo zegt hij: “Ik heb zijn leven volledig verpest.”

Keiharde woorden vloeien uit zijn mond. Ik heb hem geclaimd en alle energie uit hem gezogen. Hij heeft me steeds de hand terug gereikt, na een bui van mij.

Ik ben in de vier jaar dat we samen zijn steeds onzekerder geworden. We zijn verhuisd naar Afrika, naar Senegal. Ze spreken daar Frans, iets waar hij goed in is en ik ben er minder goed in. Het resultaat geeft een deel leven in een soort van isolatie, we hebben er geen vrienden.

Als ik er goed over nadenk, heeft hij in Europa ook niet echt vrienden.

Hij is twee keer getrouwd geweest. De eerste keer gescheiden, omdat zijn vrouw te saai was en niet meer aan seks deed.

De tweede vrouw wilde te veel aan seks doen en graag ook met andere mannen. Zij had bovendien borderline. Hij is daar uit huis gezet, zij wilde scheiden van hem. Eerst nog even profiteren van zijn geld, hem leegzuigen, financieel en emotioneel. (zijn versie van het verhaal)

In zijn jeugd heeft hij het ook heel slecht gehad, zijn ouders vonden hem vervelend, eigenwijs, dwars en hebben hem zelfs de toegang tot het huis ontzegd na zijn eerste scheiding.

Hij is zijn hele leven al benadeeld en hij is heel erg zielig en slachtoffer van...

Nu dus ook van mij. Hij is het enige slachtoffer en ik mag niet zeggen dat ik ook slachtoffer ben.

Ik heb het er zelf naar gemaakt. Ik heb al zijn emmers doen overlopen. Hij heeft geen energie meer over om nog met mij samen te leven.

Een vreemde keerzijde is echter, hij wil me dolgraag helpen om er weer bovenop te komen. Hij offert zijn eigen op om me weer omhoog te trekken uit het moeras. Dat ikzelf gecreëerd heb, laat me dat toch zeker niet vergeten!

Ik mag mee terug naar huis, 6000km verderop. We zitten in Europa als hij de breuk aankondigt, maar ik mag dus mee om mijn eigen spulletjes te zoeken en om mezelf te vinden.

Hij heeft me in 2012 gered van de ondergang. Hij benadrukt de emotie die er tijdens onze eerste dagen is uitgekomen. Ik heb me toen helemaal blootgegeven en we hebben samen vele tranen gelaten de eerste dagen van ons contact. Hij was toen een andere man. Open en gevoelig. Daarna heeft hij zich steeds verder afgesloten, een muur opgetrokken. Ik mag hem er niet op wijzen dat hij destijds een ander was en gevoelig en lief. Als ik vraag waar die man is gebleven, draait hij het hele verhaal weer een andere richting in en gaat het uiteindelijk weer over mijn fouten.