Hoe triest het ook is...er hangt ook een grappige kant aan de ontdekkingstocht over narcisme.
Er lopen blijkbaar meer trieste gevallen rond op dit klein stukje aarde dan ik vermoedde. En dan bedoel ik niet de "slachtoffers", maar de narcistische personen.
Slachtoffer is niet het juiste woord, wij zijn overlevers. Als we zeggen dat we slachtoffer zijn betekent het in mijn ogen dat de ander iets gewonnen heeft. Die van mij heeft absoluut niets gewonnen...of misschien wel...?
Hij wordt steeds bekender en zijn doortrapte methoden worden dat ook. Ik krijg steeds meer bevestiging van oude bekenden rondom hem dat zijn "lolletjes" enkel herhaald worden. Mensen beginnen zelf na te denken en zien dat de zaken niet helemaal kloppen, dat hij toch kleine leugentjes heeft verteld om zelf "schoon", onschuldig te lijken. Ook vanuit Senegal krijg ik die geluiden te horen. Hij is niet meer zoals hij zich in het begin voordeed. De mensen ginds komen gelukkig ook tot die conclusie.
Hij wint de hoofdprijs! Over een tijdje is hij helemaal alleen en trapt niemand meer in zijn mooie praatjes. Het is toch geweldig, dat iemand in zijn leven probeert anderen eronder te krijgen en uiteindelijk de hoofdprijs wint: totale eenzaamheid. (triest hoor)
Nu kom ik dagelijks stukjes tegen via Facebook en dergelijke over narcisme in de relatie. Heeft het zin om samen naar therapie te gaan? Kun je een narcistisch persoon veranderen? Kun je samenleven met een narcistisch persoon? Tips om een narcistisch persoon te herkennen. Meestal zit je dan al te ver in de relatie.
Bij die stukken staan meestal dezelfde commentaren en blijkt dat wel heel veel mensen een narcistisch persoon in hun buurt hebben. Hoe slecht we ook behandeld zijn, we kunnen er maar beter mee lachen.
Als overlever leer je prioriteiten stellen, ik ben belangrijk, ik ben het waard om voor mezelf op te komen.
Ze zeggen vaak: "Als je niet van jezelf kunt houden, kun je ook niet van een ander houden."
Als overlever uit een relatie met een narcist is echter je zelfbeeld zo vervormd dat je een enorm minderwaardigheidscomplex hebt gekregen.
In het begin van de relatie is alles nog leuk een aardig. Langzaam sluipt er binnen dat je kleine aanpassingen gaat doen om de ander te plezieren, je past je agenda aan en na een tijdje staat je partner als eerste op de agenda. Je schuift je eigen gevoel en agenda opzij, je wil er zijn voor de ander. En je denkt bovendien dat je waardering gaat krijgen voor jouw moeite. Maar de ander heeft geen oog voor jouw agenda, niet voor jouw gevoelens, je bent een gebruiksvoorwerp van de ander.
Het valt je niet meer op dat je zelf steeds buiten beeld valt. Je weet wel dat er iets niet helemaal klopt, maar je kunt je vinger er niet op leggen. Als je erover probeert te praten met je partner, verdraait die vaak op subtiele manier je woorden en uiteindelijk heb je er weeral een schuldgevoel bij. Je gaat nog harder je best doen om de ander te plezieren, want je denkt nog steeds dat die persoon van je houdt. En bovendien heb je ooit de andere kant van deze persoon gezien, dus je weet dat die kant bestaat...maak je jezelf steeds wijs.
Ik heb mezelf te lang voor de gek gehouden. Ik dacht dat hij terug die charmante man van in het begin kon zijn. Ik besefte niet dat die man er alleen maar was geweest om me in zijn web te lokken. Als hij een lieve opmerking maakte smolt ik weer en ik zweefde weer op de roze wolk. Hij wist precies hoe hij me telkens zover kon krijgen. En wat voelde ik me stom dat ik erin trapte. Daardoor raakte ik ook verder mijn zelfvertrouwen kwijt. Wat was nog echt en wat was gespeeld? En als ik dan instortte, gebruikte hij dat als extra argument om mij te vertellen dat ik niet in orde was. Dat ik een psycholoog op moest zoeken. En ik twijfelde ook echt aan mezelf.
Nu weet ik beter en het liefst zou ik het over de wereldbol uitschreeuwen. Zijn naam overal bekendmaken, zodat hij geen nieuwe partner kan zoeken om in zijn net te slepen.
Toen mijn moeder me zei: "Ilonka, hij is niet voor niks twee keer gescheiden." verdedigde ik hem, want hij had me de verhalen over zijn exen verteld en ik wist hoe erg ze waren...
Haha, dat is nu dus het komische van het verhaal. Ze zijn dus helemaal niet zoals hij vertelde. En de verhalen die hij nu tegen zijn zoons en familie verteld over mij zijn dus ook niet waar.
Ik hoop maar dat ze dat beseffen!!
Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, maar een narcistisch persoon heeft maar een kant. En met kleine en grote leugens wordt die kant telkens bijgeschaafd tot het weer zijn "absolute" waarheid is.
Van mij mag hij lekker gezellig met zijn waarheid oud worden. Ik hoef hem niet meer.
Helaas had hij ook een leuke kant, die ben ik ook kwijt. Dat beseffen veel mensen niet, maar die kant zou ik graag nog wel een keertje zien: zijn kinderen ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten