vrijdag 25 juni 2021 mvg

 Vanochtend was ik bij mijn poh-ggz, we praten om de paar weken bij over mijn 'toestand', mijn vorderingen bij de psycholoog en m'n gemoedstoestand.

Ik gebruik zelf nogal wat metaforen als ik vertel hoe ik me voel. Zoals ook vandaag. Ik had een afspraak om 8 uur en toen ik erheen liep ving ik onderweg een geweldige rust op  in mijn lijf. 

Vandaag vroeg ze hoe ik me voelde en hoe ik het afgelopen jaar ervaarde. Welke doelen stelde ik mezelf? Wanneer vind ik het genoeg of goed?

Bij het denken over afgelopen jaar kan ik alleen maar beamen dat ik een grote stap vooruit ben gegaan. Een jaar geleden kromp ik bij het minste of geringste ineen. De deurbel, het rinkelen van de telefoon, als iemand me aansprak....

Misschien raar en kun je het bijna niet geloven, maar het is echt zo. Ik ben afgelopen jaar echt gegroeid.

Ik zei dus ook tegen haar vanochtend: "Vorig jaar deed ik aan slootje springen, maar mijn stok was maar een stokje en dus plonsde ik midden in de sloot en werd ik helemaal nat. Dit jaar ben ik gegroeid en sterker geworden en mijn stok is langer en steviger. Maar er volgt nu een maar...ik ben er nog niet helemaal, dus ik beland met natte voeten, red net de overkant nog niet. Maar ik ben op de goede weg en over een tijd...ik weet niet hoelang het zal duren, maar er komt een tijd dat de stok stevig en lang genoeg gaat zijn en ik droog over de sloot kom.

Ze vroeg me om als huiswerk tijdens haar vakantie, eens te overpeinzen wat en hoe ik mijn toekomst zie. Een paar maanden geleden vroeg ze dat ook, maar toen zag ik niet eens de horizon, laat staan dat ik er een stip op kon zetten. Ik durf er nu toch al mee bezig te zijn. De mist trekt langzaam op, maar het positieve ervan is dat het in elk geval optrekt. De komende weken zal  de horizon zich tonen en dan kan ik waarschijnlijk een stipje zetten. Zo niet, zal me dat tegen vallen, maar ik zal het wel proberen. 

Weet dat ik nooit een echte polsstokhoogspringer zal worden, maar een slootje kan ik me zo smal als ik dat wil wel voorstellen. Ik wacht wel even tot mijn stok en spieren stevig genoeg zijn, maar dat neem je me vast niet kwalijk. Zo wel, dan vind ik dat niet mijn probleem, maar het jouwe. Ik ga niet meer liggen en bibberen. Ik vertik het. Dit is mijn leven en als het je niet bevalt....blijf er dan gewoon uit!

Degenen die al opgestapt zijn: Hartelijk dank! Je was geen toegevoegde waarde. Je kostte enkel energie. En die heb ik nu enkel voor egoïstisch gebruik nodig, dus opzouten en niet te lang bij stil staan. Mocht ik de leeftijd van 100 jaar bereiken dan bent u zeker niet welkom op mijn feestje. 

Met lieve groet en hopelijk dat ik de juiste mensen nog in levende lijve ontmoet, wens ik je een fijn weekend. Houdoe en tot ziens olé olé....

Tunesië 2009