Tijd om een en ander op te ruimen

Buiten schijnt de zon en achter mijn huis in het kleine tuintje wordt het bloedheet. De bietjes, kolen en aardappels die ik in April gezaaid heb hebben het zwaar in die hitte. Elke dag is de grond waar ze in staan kurkdroog. Vandaag heb ik de parasol tevoorschijn gehaald om ze zo goed als dat gaat een beetje schaduw te geven om te overleven.

Binnen is het heerlijk koel en tijd om ook daar eens rond te kijken en op te ruimen. Opruimen geeft me een goed gevoel, m'n geest wordt er helder van. Ik kwam onderstaande tekstjes tegen, die ik een paar jaar geleden geschreven heb. Bij het lezen ervan verscheen er een lach op mijn gezicht. Soms wel nodig om humor in het leven te omarmen.

Thuis

ik voel me hier wel thuis bij café Wilhelmina op 't terras

lekker helemaal alleen in mijn uppie,...met Gerrit

(die aan de andere kant zit en totaal niet op me let)

onder een grote parasol

trappistje bij de hand

muziekje op de achtergrond

trappistje in mijn mond

heel klein slokje nemen, vasthouden

ooit heeft Wim verteld dat je dan eerder zat wordt

maar ik voel niets

zie op den duur enkel roze olifanten op een fiets

zou dat zomaar van het trappistje komen

of zouden die hier bij café Wilhelmina in de buurt wonen?

Roze olifanten, ik zie er nooit een. Misschien maar goed ook, want volgens mij zijn die gevaarlijk.

Biljart

wat kun je er allemaal mee doen?

dat wil je niet weten of wel

ballen rollen

tollen rond

strak laken

krijg er kippenvel van

groen, rood, wit

mannen met een keu

zo dichtbij

genieten van het stoten

maken een punt

scoren

mijn gedachten dwalen af

laken gekreukt

maar op het biljart

wordt niet gebeukt

enkel in mijn dromen

mag ik op het laken komen

Het lijkt me zeer onhandig zo op een biljart. Met die randen en de lampen er boven. 

Regelmatig zit ik op de dijk te staren naar het water en de boten. Vaak werkt het kalmerend, maar soms gebeurt er dit:

De boot

het was niet al te lang geleden

dat de boot kwam

het was geen grote boot

hij schommelde op het water

ik keek er naar

zag hem deinen

door de felle zon neep ik mijn ogen nog meer toe

de boot ging op en neer

heen en weer

ik werd er misselijk van

mijn maag begon te draaien

de pas gegeten appel

schommelde op het maagsap

de honderden kleine stukjes

ik voelde ze deinen

op en neer

heen en weer

ik slikte enkele malen

kneep mijn ogen dicht

zo zat ik in het felle licht

de boot al lang verdwenen

Het is niet altijd grappig. Zeker niet als je er misselijk van wordt. 's Nachts hoor ik in mijn bed vaak getoeter van de boten, die dan laten horen welke kant ze op gaan. Ze geven lange of korte geluiden om aan te geven of ze links of rechts gaan. Wisten jullie dat? Hier komt het kanaal van Gent uit op de Westerschelde waar de boten van en naar Antwerpen varen. Het laatste stuk kanaal, hier juist de straat uit, heeft een aantal sluizen en daar gaan heel wat boten doorheen. Ze liggen er soms in als sardientjes in een blik. Over een jaar hopen ze met de verbouwing van drie naar twee sluizen klaar te zijn. Het is magnifiek om het te zien. Niet altijd om te horen, het heien van palen was vooral erg. Maar het zal een pareltje erbij zijn in Nederland, als het af is.

Dat is ook opruimen, maar dan in het groot. Plaats maken voor nieuwe dingen, in dit geval een nieuwe grotere sluis erbij en eentje uit de weg geruimd.

Ik ga ook verder met opruimen, winterkleren opzij, want het lijkt toch echt al op zomer. En dan draag ik andere kleding. Kast legen en opnieuw vullen. Genoeg geluld vandaag. 

Fijne woensdag mensen!

groeten uit Terneuzen