schrijven is therapie

In 2016 ben ik deze blog gestart. In eerste instantie om jullie op de hoogte te houden van het Project Casamance in Senegal, waar ik destijds woonde met Rafael van Bogaert. 

We zijn nu vijf jaar verder en ik woon intussen al weer drie jaar terug in Nederland. Het land waar ik in 1995 uit vertrokken ben met mijn man om juist aan de andere kant van ons dorp op Belgisch grondgebied te gaan wonen, te Baarle-Hertog. 

Voor mij is schrijven een grote hobby, als kind schreef ik al gedichtjes en verhaaltjes en zelfs in de vierde klas van de lagere school heb ik een toneelstukje geschreven. Tevens is schrijven voor mij therapie en helpt het bij verwerken van trauma. 

Zes boeken heb ik al geschreven, ik ben aan mijn zevende bezig. Een fictie om eens te proberen. Een roman is best moeilijk te schrijven, vooral omdat ikzelf niet echt romantisch aangelegd ben.

Terug naar het begin: Ik ben naar Afrika verhuisd in 2014. Helaas een van de verkeerde dingen die ik in mijn leventje gedaan heb, maar ik heb er ook leuke, grappige, positieve dingen meegemaakt en een wil ik toch wel graag met jullie delen. Want lachen is gezond.

Afrika, het stond eigenlijk niet echt op mijn verlanglijstje van 'nog' te bezoeken landen. Australië en Nieuw-Zeeland staan erop en de Oeral en Canada. Nu heb ik Zeeland al gehaald...wel niet het nieuwe, maar voor mij zijn hier toch veel nieuwe dingen te zien in Zeeland.

Afrika, meer bepaald Senegal, het land waar ze veel Afrikaanse dialecten spreken en Frans. Niet mijn beste vak op de HAVO, maar tussen de mensen leer je het het best zullen we maar denken.

In Senegal werkte Emanuel bij ons, zijn christelijke naam was Emanuel, maar de meesten daar noemden hem gewoon Bouba. Een goedlachse man van ongeveer 45 jaar. Hij kon tot 50 tellen, maar lezen en schrijven kon hij niet. Zijn Frans was al net zo fantastisch als dat van mij. Maar gebaren en dingen aanwijzen is ook een slimme manier om te communiceren.

Raf (destijds mijn vriend) zat een aantal weken in Europa en Emanuel bleef dus elke nacht bij mij. De eerste nacht sliep hij in zijn eigen gebouw op het terrein. En ik hoorde allerlei geluiden en lag met veel schrik in het grote huis. De ochtend zei ik meteen tegen hem dat hij zijn spullen moest verhuizen naar een kamer in het huis. Hij wilde wel dat ik het aan Raf zou laten weten dat hij binnen bij mij zou slapen. Dus die kreeg een sms met de melding.

Ik heb de volgende nachten goed geslapen.

Overdag deden we ons werk en ik zorgde dat er op tijd eten en drinken klaar stond buiten. Bij een van die maaltijden begon Emanuel vragen te stellen over België, over het leven daar en over mijn kinderen. Wat voor spelletjes ze bv speelden. Nu wist ik niet hoe ik verstoppertje moet zeggen in het Frans of in het Afrikaans, maar zodra ik mijn handen voor mijn ogen deed en begon af te tellen wist hij meteen wat ik bedoelde. Hij zat hevig te knikken dat zijn kinderen dat spelletje ook speelden met kinderen uit Kassel.

Ik ging verder met mijn verhaal en hoe verder we kwamen hoe harder we lachten. Het zat namelijk zo: Bart, mijn neefje kwam dagelijks bij ons in huis toen ik onthaalouder was. Hij is een jaartje ouder dan onze Lars. Ze gingen samen verstoppertje spelen. Dat probeerde ik uit te leggen aan Emanuel. Lars stond netjes met zijn handjes voor zijn ogen te tellen en Bart ging zich verstoppen. Hij stak zijn hoofd onder een bijzettafeltje en bleef zo staan.

Volledig met zijn hele lijf in het zicht. Maar hij zag Lars niet meer, dus dacht hij dan ziet Lars mij ook niet.

Ik pieste bijna in mijn broek toen Lars tien riep en meteen naar Bart zijn achterwerk liep.

Ik legde dit verhaal met een enkel woordje Frans en veel gebaren uit tegen Emanuel en deed voor bij de eettafel hoe Bart stond. Ik stak mijn hoofd onder tafel en Emanuel riep helemaal opgewonden "Je vu ta derrière!!" Hij schudde lachend zijn hoofd en zei dat het geen goede verstopplaats was. Lol toch.

Emanuel, hij kon tot 50 tellen en ooh wat had die man een humor!

Emanuel, onze schipper tijdens het vissen in de Casamance.