Mag ik

mag ik

mag ik even bij je huilen

mag ik even op je steunen

tegen je leunen

huilen

schuilen

mag ik diep gaan

bij jou

mag ik even

je hand

je woorden

je streling

je oor

gehoor

en huilen

schuilen

in je armen

mag ik even bij je zijn

ik ben niet stoer

ik ben een bikkel

maar niet hard

soms wil ik even duiken

je schouder gebruiken

mag ik

Ik heb net gebeld met het gemeentehuis om een afspraak te maken of het mogelijk is om bijstand te krijgen? Het voelt heel raar. Ik heb altijd gedacht dat ik me wel kon redden tot mijn dood. Maar de dood komt nog niet en de centen raken langzaam maar zeker op.

Gelukkig heb ik wel een dak boven mijn hoofd. Mijn eigen dak. En hoewel er links en rechts wat gaten in zitten, het is mijn eigen dak. Als ik wat meer boeken zou verkopen kon ik waarschijnlijk wel een nieuw dak betalen. Of als ik ergens aangenomen zou worden. Maar als je de 50 bent gepasseerd is dat laatste iets moeilijker. 

De wet doet me de das om. Dit zal ik even toelichten. Tijdens een sollicitatiegesprek zei ik dat ik niet perse zoveel salaris hoefde, dat ik voor minder ook graag zou komen werken. Maar wettelijk is dit gekoppeld aan je leeftijd. Dat is balen.

Bijstand aanvragen...wie wil dat nou? Ik liever niet. Heb het ooit gehad in België. Ze vragen het hemd van je lijf. Dat is natuurlijk begrijpelijk, maar ook wel heel moeilijk om je zo bloot te geven. Je kwetsbaar opstellen. Moeten aangeven dat je het zelf allemaal niet meer weet en kunt.

Het laatste wat ik wil is aankloppen voor wat centen. 

Het telefoontje maakte dus emotie los, vandaar het gedicht hierboven. Ik ben niet altijd een bikkel. Probeer me wel zo op te stellen naar de rest van de wereld, maar ik hoef ook niet stoer te zijn. 

"Er schijnt een zon achter de donkerste wolken." zei ooit een goede vriend. Hij heeft gelijk.  Als mijn verzoek wordt afgewezen, waar ik wel vanuit ga, dan red ik me ook wel. Denk ik toch.

Aan mijn gezondheid wordt gewerkt. De neuroloog belde na de mri-scan toch met aardig nieuws. De nieuwe pijnstillers halen de ergste pieken van de pijn af. Als de corona-crisis voorbij is volgen er nog andere onderzoeken, dus we komen er wel.

Mijn borstprothesen zijn afgelopen september verwijderd. De laatste controle was ook goed. Ze zien er niet zo mooi uit, maar het voelt zoveel beter zonder siliconen. Als de eerste niet kapot waren gegaan in 2017 dan was het natuurlijk beter. Of toch niet...?

Drie jaar op rij een borstoperatie was een kostelijk grapje. Dit jaar hopelijk operatie-vrij. De centen vlogen er door. 

"Het is tijd om wat minder uit te geven." zei de zuinige Brabantse die tegenwoordig in Zeeuws-Vlaanderen woont. Haha, grapjes mogen. Liefst elke dag. En zeker na de traantjes. Het leven is niet slecht. Het is wat je er zelf van maakt.

Morgen een vervolg, wat de bijstand betreft. Misschien komt de zon wel tevoorschijn!