Nu
ik in de zon zit, borrelen allerlei gedachten door mijn hoofd.
Mijn
pen kan ik amper vasthouden, want ik sta constant onder stroom.
Vervelend, maar ik leef. Ik onderga, ik ben soms te afwachtend, moet
vaker luisteren naar mijn jongste.
“Ga
terug naar de huisarts,” zei hij.
Corona-tijdperk,
was het maar nooit gekomen, en was het maar voorbij.
Mensen
komen nader tot elkander, maar verwijden ook. Er wordt met de vinger
gewezen, men draait her en der een beetje door.
Normale
onderzoeken in ziekenhuizen en bij huisartsen worden uitgesteld,
afgebeld, want...wat was ook weer de reden?
Corona
zorgt voor problemen. Velen klagen over inkomsten, wat heel
begrijpelijk is, maar men beseft tegelijkertijd dat gezondheid
belangrijk is. En inderdaad, jouw gezondheid en die van anderen gaat
momenteel voor.
Als
je geen corona hebt of je hebt er weinig last van, mag je op je borst
kloppen.
Als
je geen corona hebt, maar wel elke dag pijn en je wordt in de wacht
gezet. Dan wordt er van je verwacht dat je begrip toont, geduld hebt,
je aanpassingsvermogen en je hersens zal gebruiken.
Maar
500 paracetamollen verder raakt dat een beetje op. Mijn lijf gaat
harder achteruit, ik sta elke dag onder stroom. Mijn nachten worden
onderbroken door pijn, ik slaap geen enkele nacht meer door. Ik ben
op. Ik wil niet meer geduldig zijn en het is zeer zwaar om begrip op
te blijven brengen, af te wachten tot de neuroloog wel weer
onderzoeken mag doen. Of te wachten tot dit spoed wordt.
Ik
heb andere medicatie gekregen, met de waarschuwing voor de
bijwerkingen. Waaronder depressie en slapeloosheid, maar tevens kun
je er heel moe en misselijk van worden. Maar het zal wel moeten. Ik
hoop dat ik als een roos zal slapen.
Met
de vinger wijzen...naar wie of wat?
De
financiële kant kan me gestolen worden. Inkomsten en uitkering heb
ik toch al jaren niet. Maar zou ik alstublieft naar het ziekenhuis
mogen? Ik smeek u.
Dit
mens zit aan haar grens. En daar helpt geen lief, mooi, aardig, leuk,
grappig en lekker meer aan.
Deze
bikkel heeft een reparatie nodig aan haar lijf. Ze wil nog zoveel
doen. Ze heeft nog zoveel te geven. En boven alles wil ze genieten
van het leven!
En
natuurlijk volgt er bij mij altijd meer als ik emotioneel ben.
Kun
je
iets
beginnen met een ander,
als
je zelf niet gezond bent?
Kun
je
verlangen
dat een ander
die
zorg op zich neemt?
Kun
je
al
heb je veel te geven
ben
je mooi en lief en aardig
verwachten
van het leven
dat
een ander
hierbij
instapt?
Kun
je
dan
jezelf
volledig geven
of
denk je er meer dan even
over
na?
ik
kwam mannen tegen die wilden zorgen
maar
dan denk ik aan morgen
en
aan de strijd die ik steeds lever
gedeelde
smart is halve smart
maar
een leven met iemand die constant pijn heeft
is
een opgave
snappen
jullie dat ik dat
geen
mens aan wil doen
aan
kan doen?
of
zoek ik beter wel een partner
om
er toch nog iets van proberen te maken?
nee,
dat
Kun
je niet
Kun
je
de
ander vooropstellen
en
zelf afstand nemen?
Kun
je
